Hilmir Þorvarðarson

Í dag er til moldar borinn Hilmir Þorvarðarson, ástkær faðir minn og afi barnanna minna.

Ég var ekki nema 12 ára þegar ég fékk að hjálpa til á verkstæðinu hans. Ég veit ekki hversu mikið gagn ég gerði en ég fékk að vera með. Þessi samvinna okkar átti eftir að vera langvinn. Er ég fullorðnaðist stofnuðum við Bílamálunina Lakkhúsið og unnum þar saman í nærri 20 ár. Samvinnan var náin og mun þessi tími, sem mér þykir óendanlega vænt um, lifa með mér þar til við hittumst aftur.

Margar góðar stundir áttum við í vinnunni og margar eftirminnilegar uppákomur. Sérlega skemmtileg var sú hefð er komst á að gamlir félagar pabba vöndu komur sínar á verkstæðið og drukku saman kaffi á morgnana. Þar voru heimsmálin rædd, landsmálin ekki síður og oftar en ekki leyst. Gamlar sögur úr Vestmannaeyjum undantekningarlaust skeggræddar og endursagðar reglulega, enda stærstur hluti þessa stóra og skemmtilega hóps ættaður og uppalinn í Eyjum.

Pabbi og mamma voru einstaklega samtaka í öllu sem þau tóku sér fyrir hendur og veit ég að missir mömmu er mikill. Þau voru og eru ekta sálufélagar. Saman byggðu þau æskuheimili mitt Meðalbraut 18 og lögðu sjálf með eigin hendi ófáar stundirnar í þá uppbyggingu, hvort sem það var við naglhreinsun eða annað. Í þá daga þótti ekki óeðlilegt að byggja eftir efnum og ástæðum. Svo fyrst var svefnherbergisálman gerð íbúðarhæf og bráðabirgðaeldhúsi komið upp svo hægt væri að flytja sem fyrst inn.

Þau sátu aldrei auðum höndum og gerðu til að mynda upp sumarbústað í Möðruvallalandi í Kjós. Hann keyptu þau í byggingu.

Vandamál hafði komið upp við byggingu hans hjá fyrri eigendum, því undir hann rann lækur sem skekkti undirstöðurnar hvern vetur. Pabbi færði lækjarfarveginn strax framhjá bústaðnum og að því loknu hóf hann að tjakka upp bústaðinn og rétta af undirstöður.

Næstu helgar næstu árin og öll sumarfrí fóru í að gera þennan bústað að sannkallaðri paradís. Skipti þá ekki máli hvernig viðraði, þótt allt væri á kafi í snjó og ófært alla leið að bústaðnum. Var þá bara farið með timbur og annað sem til þurfti á sleða sem þau drógu með handafli. Eljan og vinnusemin var aðdáunarverð. Ekki liðu mörg ár eftir að bústaðurinn var tilbúinn að hann var seldur.

Það var ekki eins gaman að vera þar eftir að vinnu lauk. Þau elskuðu að vinna saman.

Pabbi var mikill fjölskyldumaður og var honum mikilvægt að allt gengi vel hjá öllum, var hjálpað um leið ef þess þurfti. Afa- og ömmubörnin voru enda oft í heimsókn. Alltaf svo gott og nærandi að koma til þeirra. Ég vil sérstaklega þakka fyrir þennan dásamlega tíma og er söknuðurinn mikill. Manni finnst lífið vera alltof stutt. En minningin lifir.

Pabbi minn, ég sakna þín svo mikið. Þú varst mín stoð og stytta í öllu sem við tókum okkur fyrir hendur. Ég veit þú tekur á móti mér er minn tími kemur.

Nú þegar jólaundirbúningurinn stendur sem hæst kveður þetta jarðlíf einn af mínum bestu vinum gegnum lífið. Við ólumst upp í Vestmannaeyjum og var stutt milli heimila okkar. Hilmir eða Himmi eins og hann var alltaf kallaður byrjaði snemma til sjós og varð strax eftirsóttur vegna dugnaðar og ósérhlífni og get ég sagt með sanni að hann var duglegasti og áhugasamasti sjómaður sem ég hef verið með til sjós.

Himmi lærði snemma matreiðslu og eftir það var hann matsveinn á aflahæstu skipum landsins í mörg ár.

Seinna snéri hann sér að bifreiðamálun og réttingum, fyrst í kjallara einbýlishúss hans í Kópavogi, síðan þegar synir hans urðu réttindamenn í faginu stofnuðu þeir verkstæðið Lakkhúsið í Kópavogi sem Jón Bergur sonur hans rekur í dag.

Einhvern tíma hitti ég Himma í frosti og þá sagði hann: nú er blessuð hálkan komin og nóg að gera.

Viku seinna hitti ég Himma og var bíllinn þá klesstur að framan. Ég spurði: Hvað kom fyrir?

Himmi svaraði: Helvítis hálkan, strákurinn var á bílnum og lenti á svelli.

Himmi brýndi nýtni og sparsemi fyrir sonum sínum og eitt af því var að nýta sandpappírinn vel, því sandpappírinn væri peningar, sagði hann.

Þeir tóku hann á orðinu klipptu sandpappír í peningastærð og laumuðu í veskið hans áður en hann fór í bakaríið að kaupa með kaffinu. Auðvitað kom hann tómhentur til baka og ávítaði hann strákana fyrir þetta, en þeir sögðu: Pabbi, þú sagðir að sandpappírinn væri peningar og málið var útrætt.

Himmi hafði mikið hugmyndaflug og var snjall að finna upp lausnir til að létta störf eða gera hluti þægilegri og auðveldari og kallaði ég hann oft uppfinningamanninn, sem hann var nú ekki ánægður með.

Fyrir áratugum fékk Himmi gamla Eyjamenn til að mæta í morgunkaffi og spjall á verkstæðinu, síðan fjölgaði í hópnum svo að flutt var um set í bakarí Reynis í Kópavogi og þar mætir flesta daga dágóður hópur Eyjamanna í kaffi og rökræður um lífið og tilveruna.

Himmi hefur átt við vanheilsu að stríða um nokkurt skeið, en hann hefur ekki látið það stöðva sig að mæta í Eyjakaffið á hverjum morgni og síðast þegar hann mætti var hann keyrður heim fársjúkur.

Fyrir nokkrum árum fór Himmi til Eyja að fylgja gömlum vini okkar.

Þegar hann kom til baka sagði hann við mig: Nú þarf ég ekki að fylgja þér þegar þú verður jarðaður. Af hverju? spurði ég. Hann svaraði: Líkræðan hjá prestinum var að mestu leyti sögur af þér, svo að það var eins og verið væri að jarða þig.

Því miður urðu þetta ekki orð að sönnu þannig að það verður ég sem fylgi Himma síðasta áfangann, en við eigum ábyggilega eftir að hittast hinum megin og halda áfram að gera það sem við lukum ekki við.

Ég vil að endingu þakka Himma fyrir sanna vináttu um leið og ég votta Lillu og Kjartani, Jóni Bergi og fjölskyldum dýpstu samúð.

Nú er góður og heiðarlegur drengur fallinn frá.

Við kynntumst Himma fyrir litlum 48 árum, þegar við rákum bílaverkstæði í Kópavogi, en á sama tíma var Himmi með sitt fyrirtæki í bílasprautun og áttum við afar góð og farsæl viðskipti í fjölda ára. Samhliða viðskiptunum skapaðist einlægt vinasamband milli okkar, margar góðar ferðir, jafnt utanlands sem innan, og fjöldi góðra stunda þess á milli.

Himmi var einstaklega geðgóður og skipti aldrei skapi, hann bjó yfir sagnagleði sem gladdi, oft á tíðum Vestmannaeyjasögur sem voru oft ansi sérstakar.

Sem dæmi um okkar einstaka vinskap ákváðum við nokkrir félagar að kaupa heila götu saman og byggðum okkur raðhús þar. Því vorum við svo lánsöm að geta notið margra sunnudagsmorgna með þeim hjónum, Himma og Lillu. Þetta voru dýrmætar stundir sem við erum þakklát fyrir.