Jón Björnsson

Líttu til fjalls þar fjallabunur

fannhvítar leika ár og síð.

Heyrast í fjarska fossadunur

í fagurlaufgaðri skógarhlíð.

Hverju vorblærinn hvíslar að

heyrist svo glöggt á þessum stað.

(Páll Ólafsson)

Elsku Hanna, Gauti, Björk, afagullið Styrmir Nói, Atli og María, missir ykkar er mikill og hugur minn og minna er hjá ykkur. Við minnumst elsku Nonna með sorg í hjarta, en jafnframt hlýju og þakklæti fyrir allar góðu stundirnar. Guð veri með ykkur.

Þín systir,

Hann Nonni okkar, kletturinn og gleðigjafinn sem hugsaði svo vel um fólkið sitt, er látinn.

Við fjölskyldan hittum hann fyrst á Ísafirði þar sem hann var með börnum Agnesar systur í leik.

Það voru mikil hlátrasköll og ég spurði Agnesi; hver er þetta? Þetta er hann Jón Björnsson. Ég spyr hann; „Hvað starfar þú?“ „Ég vinn í fiski.“ Ég svara í gríni: „Ef þú ætlar að líta eitthvað á dóttur mína þá þarftu að læra eitthvað.“ Ári seinna var Hanna að snatta með bræðrunum Harald, Hallvarði og Nonna í Reykjavík. Þá hittir Nonni móðursystur sína og tekur um herðarnar á Hönnu og segir við Nönnu frænku: „Þetta verður konan mín“. Stuttu seinna kom fyrsti kossinn og Nonni hringdi í mig um svipað leiti og sagði mér að hann væri komin á samning. „Það er gott og hvað ertu að læra?“ „Að verða málari.“ Ég var ánægð með það. Hanna Jón giftu sig nokkru síðar og giftingardagurinn 17. september 1983 var fallegur dagur. Hjónin eignuðust tvo glæsilega drengi, þá Arnór Gauta og Atla Fannar, sem létu þó bíða eftir sér.

Þegar Hanna var í námi á Bifröst kom Nonni einn daginn í heimsókn til okkar Loga og sýndi okkur auglýsingu um að Djúpmannabúð við Mjóafjörð væri til sölu, hann sagðist hafa áhuga að kaupa en vildi ekki taka af skarið nema við myndum samþykkja að styðja við þau í rekstrinum. Við gerðum það og störfum bæði hjónin með þeim í tvö sumur, sem voru strembin en dásamleg í senn. Djúpmannabúð hefur verið sælureitur fjölskyldunnar síðan.

Eftir að Hanna lauk mastersnáminu á Bifröst ákváðu þau að flytja á neðri hæðina á Álfhólsveginum í sama húsi og við Logi búum í. Það sambýli hefur verið einstaklega farsælt og ánægjuleg samvinna með gagnkvæmri virðingu. Það verður mikill og sár söknuður af Jóni í okkar litla samfélagi.

Takk fyrir samveruna, elsku Nonni okkar.

Skaparinn var ekki sparsamur þegar hann úthlutaði ungviðinu á Ísafirði vaskleik á sjötta og sjöunda áratug síðustu aldrar. Slíkur var fjöldi afreksmanna. Á veturna voru það skíðin, sundið, að ógleymdu náminu og á sumrin var það fótboltinn samhliða strembinni sumarvinnu. Þeir fjölhæfustu létu sig ekki muna um að skara fram úr á flestum þessum sviðum. Í þeim hópi var Jón Björnsson.

Nonni ólst upp í efri enda þeirrar merkilegu götu Fjarðarstrætis, sem tilheyrði bæði neðri og efri bæ. Hann var því efribæjarpúki og talsvert fyrirferðarmikill sem slíkur. Vestrapúki í þokkabót. Skipaði sér í fremstu röð hvort sem hann skæddist skíða- eða fótboltaskóm. Skíðagöngumenn á Ísafirði eru þeirrar gerðar að þeir eldast ekki og eru, í það minnsta að eigin sögn, upp á sitt besta alla ævi. Sem göngumaður var Nonni því löngum í hópi sér miklu eldri manna og tók þar margan slaginn. Á landsvísu atti hann meðal annars kappi um árabil við þá Konráðssyni frá Ólafsfirði, Jón og Gottlieb. Þær keppnir skiluðu honum í landsliðið.

Undir lok áttunda áratugarins voru knattspyrnumenn á Ísafirði að nálgast fremstu röð og þar munaði svo sannarlega um Nonna. Hann var einn af lykilmönnum liðs ÍBÍ sem vann sæti í efstu deild haustið 1981 og lék þar árin 1982 og 1983. Hann var traustur varnarmaður. Hvort sigurleikurinn við Fram á Laugardagsvellinum haustið 1982 var hans besti leikur skal ósagt látið en mikið óskaplega lék hann vel þann daginn.

Í félagsskap skar hann sig úr. Þar fór spaugarinn fremstur. Hnyttnin einstök og ógleymanleg. Slíkir hæfileikar eru nauðsynlegir og hollir hverjum keppnishópi, hvort sem vel gengur eða illa. En hann var líka djúpur og alvörugefinn, sem tók hlutverk sitt mjög alvarlega. Stríðnispúki sem þrátt fyrir allt mátti ekkert aumt sjá.

Íþróttum fylgja skrítnir dómar og furðulegar skiptingar. Það er með öllu óbærilegt að Nonni Björns hafi lokið leik. Seinni hálfleikur rétt hafinn. Eftir situr minningin um traustan og góðan félaga.

Jóhönnu, strákunum þeirra, foreldrum hans, ættingjum og vinum sendum við innilegar samúðarkveðjur.

F.h. fótboltapúka á Ísafirði,

Við bræðurnir kynntumst Ísfirðingnum og afreksmanninum í skíðagöngu og fótbolta, Jóni Björnssyni, þegar við vorum átta og fimmtán ára gamlir þegar Hanna systir okkar trúlofast Nonna. Síðan eru liðin mörg ár.

Við og Nonni höfum margt brallað saman í gegnum árin, það er sárt að hugsa til þess að ekki bætist frekar í minningasafnið. Hanna og Nonni bjuggu framan af á Ísafirði en fluttu síðar suður þar sem Jón haslaði sér völl sem málarameistari við góðan orðstír þar sem hann þjónustaði sömu stóru viðskiptavinina áratugum saman. Nonni var stórhuga og kraftmikill og vann hratt og ákveðið og við bræðurnir tókum oft í pensil með málarameistaranum og af Nonna lærðum margt um líf og starf sem gagnast hefur okkur alla tíð. Jón kom nefnilega úr allt öðru umhverfi, úr sjávarplássi, þar sem lífið byrjaði miklu fyrr og með meiri þunga og ábyrgð en hjá okkur bræðrunum af mölinni fyrir sunnan.

Vestfirðir höfðu sterk ítök í Nonna alla tíð og hann leitaði mikið til fjölskyldunnar sinnar en ekki síður í náttúruna við djúp. Þegar greiðasölustaðurinn Djúpmannabúð í Mjóafirði var settur í sölu fyrir allnokkrum árum stukku Jón og Hanna til og keyptu þennan einstaka stað og ráku með vinnu og námi í nokkur sumur en hafa á seinni árum haft þetta sem orlofs- og griðastað. Þetta skemmtilega ævintýri varð til þess að við bræðurnir og fjölskyldur fengum að kynnast einstakri náttúrufegurð djúpsins bæði að vetri og sumri. Það eru ómetanlegar minningar tengdar kjarri vöxnum Mjóafirðinum þar sem fuglalíf og friðsæld er alltumlykjandi. Frá þessum stað á stórfjölskyldan margar góðar minningar.

Fátt var Hönnu og Nonna betur lagið en að gleðja í gegnum munn og maga, Nonni var alltaf höfðingi heim að sækja og það var alltaf veitt vel í mat og drykk og gleði ríkjandi. Jón var mikill búmaður og það var alltaf matur í kistunni á heimilinu og sumt af því veitt af honum annað kom víða að, eins og jólahangikjötið úr Svansvík.

Hann var alinn upp við skotveiðar af Bjössa föður sínum sem ungur maður og síðar sótti Nonni alltaf í fjöllin þegar haustaði með hund sér við hlið.

Nonni var mikill dýravinur og hundarnir hans voru óaðskiljanlegur hluti af honum. Hundategundin írskur setter fangaði hjarta hans og Vaskur lifir nú eiganda sinn. Þeir tveir voru miklir félagar og iðulega þegar komið var í heimsókn til Hönnu og Nonna sat hann í stólnum sínum með hundinn í fanginu. Nonna var annt um smádýrin sem urðu á vegi hans, allir matarafgangar voru settir út í garð fyrir þau. Hvert sem hann fór hændi hann að sér dýr því ávallt átti hann eitthvað gott fyrir þau að borða.

Nú er þessi góði drengur fallinn frá, við sem eftir sitjum eigum fjölda góðra minninga um hugumstóran og vandaðan Ísfirðing

Hvernig getur maður skrifað minningargrein um mann sem fellur frá á besta aldri þegar dauðinn virðist víðsfjarri?

Jón Björnsson var liðlega tvítugur þegar hann réðst til fyrirtækis okkar, Pensilsins á Ísafirði, snemma á níunda áratugnum til að læra málaraiðn hjá undirrituðum. Þau ár eru uppfull af góðum minningum, gleði og gamni með góðum samstarfsfélögum og vinum. Jón vann hjá fyrirtækinu og lauk sveinsprófi með sóma, hann var vandvirkur, fylgdist vel með nýjungum, var góður fagmaður og fljótur að taka ákvarðanir. Hann vann hjá fyrirtækinu þar til hann fluttist til Reykjavíkur og stofnaði síðar Málningarþjónustu Reykjavíkur ásamt góðum vini okkar allra, Samúel Kárasyni fyrrverandi starfsmanni Pensilsins, sem féll líka frá langt fyrir aldur fram. Jón var drengur góður og brást ekki vinum sínum þegar á reyndi.

Við kveðjum hann með söknuði og eigum eftir að sakna góðra stunda með honum fyrr og síðar.

Okkar dýpstu samúð sendum við Hönnu og börnum þeirra og fjölskyldunni allri og þökkum fyrir samveru og samstarf liðinna ára.