Ragnar Gunnlaugsson

„Mikil er sú gæfa

að geta öllum stundum af æðruleysi

lagt aðstæðurnar í Guðs almáttugu hendur

og þannig falið sig og sína af einlægni honum á vald.

Ævigangan verður svo ólýsanlega

léttbærari

maður fyllist óskiljanlegum friði,

þakklæti og auðmýkt.

Traustið og friðurinn, sem æðruleysinu fylgir,

er Guðs gjöf.“

(Sigurbjörn Þorkelsson)

Góður Guð geymi þig, elsku hjartans Raggi minn. Minningin um þig og samvistir okkar mun lifa með mér að eilífu.

Elsku pabbi minn. Það sem ég er þakklát fyrir að hafa átt þig fyrir pabba. Ég er svo þakklát fyrir þá hluti sem þú kenndir mér og ég geymi með mér. Þú varst einstakur maður, ótrúlega hjálpsamur hvort sem það voru við fjölskyldan, nágrannarnir eða aðrir, þú varst alltaf tilbúinn að aðstoða. Þú elskaðir lífið og allt sem það hafði upp á að bjóða. Þrátt fyrir að vera orðinn mjög veikur núna í desember sagðir þú við okkur að þú nytir hvers dags og það sagði svo mikið um þig. Þú kenndir mér að elska landið okkar Ísland, náttúruna, fólkið og allt sem það hefur upp á að bjóða. Þér fannst fátt skemmtilegra en að ferðast um landið og höfum við farið saman í margar ferðir, bæði stuttar og langar. Ekki skemmdi það ferðina ef eitthvað kom upp á með bílana, eitthvað bilaði eða veður versnaði. Þú varst yndislegur afi og börnunum mínum fannst fátt skemmtilegra en að hafa þig í kringum sig. Þau munu geyma minningu þína með sér og taka til sín það sem þú kenndir þeim eins og að tína rusl og ganga vel um landið. Guðný mun svo feta í þín fótspor og gerast bóndi eins og Raggi afi. Þú eyddir síðustu vikunni þinni, jólavikunni, á líknardeild Landspítalans í Kópavogi og þar leið þér einstaklega vel. Þér fannst starfsfólkið einstakt og andrúmsloftið svo gott. Langar mig að færa starfsfólkinu þar okkar innilegustu þakkir fyrir einstaka umönnun og hlýhug til okkar allra.

Ég geymi síðustu setninguna þína til mín með mér.

Ég elska þig, elsku pabbi minn.

Þín

Elsku pabbi.

Takk fyrir að gefa mér líf, takk fyrir að gefa mér þrautseigju, takk fyrir að gefa mér tilfinningu fyrir náttúrunni, takk fyrir að sýna mér hvað vinskapur skiptir miklu máli, takk fyrir að sýna mér að fjölskyldan skiptir öllu máli, takk fyrir að gefa mér systkinin mín, takk fyrir að kenna mér að umgangast dýr, takk fyrir að kenna mér að fara vel með alla hluti, takk fyrir að sýna mér hvað lífið er dýrmætt, takk fyrir að leyfa mér að hugsa um þig í veikindum þínum, takk fyrir að gefa mér sorgina og takk fyrir allar minningarnar, góðar og erfiðar, sem við áttum saman. Takk fyrir að vera pabbi minn, ég elska þig eins og þú ert.

Þín

Elsku afi minn.

Það sem ég get rifjað upp margar dásamlegar minningar um þig, mínar sterkustu minningar koma frá sveitinni, þegar ég var um sex og sjö ára. Það skemmtilegasta sem ég gerði var að sitja með þér í traktornum. Ég man eftir því þegar þú þurftir að fara með New Hollandinn þinn í viðgerð á Hofsós, ég fór með þér og minnir að ég hafi sofið meirihlutann af ferðinni. Öll sumrin þegar við vorum að bagga, heyja og rúlla voru dásamleg. Síðan má ekki gleyma því þegar við fórum saman til fátæka mannsins og sóttum baggavélina, ég skildi ekkert í því hvað hann átti gamla traktora og hélt að hann væri sárafátækur.

Ég elskaði að vera hjá þér í sveitinni og hlakkaði alltaf til að fara til þín. Einnig fannst mér svo gaman þegar þú fórst með okkur í ferðalög eins og þegar við fórum á Patreksfjörð árið 2012. Í þeirri ferð er einn dagur sem stendur upp úr en það er þegar við fórum öll í dásamlegu veðri upp að Dynjanda. Þar voru teknar margar góðar myndir af okkur bræðrunum með þér og Hlunk.

Mér þykir alveg ofboðslega vænt um þig afi og þú átt eftir að lifa innra með mér allt mitt líf. Ég hlakka til að segja mínum börnum frá því hversu frábæran afa ég átti.

Þinn

Nú hefur hann elsku tengdafaðir minn kvatt þetta jarðneska líf, hann gerði það næstsíðasta dag liðins árs, þar sem við öll hans nánasta fjölskylda fengum að vera við dánarbeð hans þegar hann kvaddi. Það var erfið en samt góð stund með fjölskyldunni.

Ég er þakklátur fyrir að hafa kvatt hann með þessum hætti. Hann var búinn að berjast við þetta illvíga krabbamein í bráðum tvö ár.

Elsku Raggi minn, það kannski lýsir þér best að aldrei kvartaðir þú í yfirstandandi veikindum. Þú varst ekki vanur að kvarta yfir nokkrum sköpuðum hlut, tókst öllum verkefnum af æðruleysi. Það er synd að þú skyldir ekki fá lengri tíma, því þú varst svo lifandi, hafðir áhuga á svo mörgu. Það var alveg sama hvort það var mannfólk, skepnur eða vélar. Þú áttir svo auðvelt með að kynnast fólki, gafst þig á tal við alla, enda fann maður alltaf hvað fólki sem í kringum mig var þótti gaman að hitta þig og spjalla. Svo voru það skepnurnar, þú hafðir alveg einstakt lag á því að láta skepnum líða vel í kringum þig. Alltaf svo rólegur í kringum þær. Svo ég tali nú ekki um vélar. Þú varst alltaf að passa upp á smurningu. Það var ósjaldan sem þú spurðir: „Garðar, geturðu aðstoðað mig við að smyrja?“ Hann tengdafaðir minn hafði einstakt lag á því að halda gömlum vélum í lagi.

Ég má til með að segja frá því þegar ég fyrst hitti Ragga í Hátúni. Ég var þá að koma með Finnu fyrst í Hátún. Húsbóndinn var eðlilega í fjósi, ég beið spenntur, smá stressaður að hitta tilvonandi tengdaföður minn í fyrsta sinn.

Svo kom að því. Hann kom inn í bláa gallanum sínum, með húfu á höfðinu, hávaxinn, tók í höndina á mér, mín hönd hvarf inn í höndina á honum, þetta voru vinnuhendur og því mjög stórar. Ég var hálffeginn að fá höndina mína til baka, hann sagðist heita Ragnar og bara vera „bóndaræfill“, sem auðvitað var hluti af hans húmor. Ég vissi ekkert á þeim tíma hvernig ég ætti að taka þessu. En þetta atvik lýsir Ragga bara svo vel; kom til dyranna eins og hann var klæddur, var ekki mikið að flækja hlutina.

Ég hélt alltaf að ég fengi lengri tíma með þér. Einir bestu tímar sem ég hef átt voru þegar ég var með þér í búskapnum. Það var alveg sérstaklega gaman að heyja með þér, þar varstu alveg í essinu þínu.

Ég má til með að minnast á það, að einu sinni, þegar flestir bændur voru á landsmóti hestamanna, þá fylltum við þurrheyspartinn, ég, þú og Ragna. Þú varst svo ánægður með afraksturinn. Já, þú varst bóndi af lífi og sál.

Eins var svo gaman að ferðast með þér eftir að þú hættir búskap.

Við fjölskyldan fórum með þér svo margar skemmtilegar ferðir og strákarnir mínir hafa oft á því orð hversu ánægjulegar þessar ferðir voru.

Ég get ekki lokið þessu án þess að minnast á það hversu tengdaföður mínum þótti vænt um landið sitt.

Hann átti stóran þátt í að græða upp landið með félögum sínum í Lions. Síðasta ferðin sem hann fór var farin síðastliðið vor.

Elsku Raggi minn, þú skilur eftir þig stórt skarð í mínum huga. Ég þakka þér fyrir öll góðu árin sem við áttum saman.

Kveðja,

Ragnar Gunnlaugsson – Raggi í Hátúni, hefur kvatt.

Ragnar var borinn og barnfæddur á þeim fagra stað Hátúni á Langholti í Seyluhreppi hinum forna, gegnt Glaumbæ í Skagafirði, bjó þar allt sitt líf – unni þeim stað umfram alla aðra í heimi hér og undi þar glaður við sitt til æviloka.

Það var í fimmtugsafmæli mágs míns, Jóhanns Þorsteinssonar í Miðsitju, sem leiðir okkar lágu saman – og er skemmst frá því að segja að ég var flutt í Hátún þremur mánuðum síðar, undir haust 1986. Eldri dóttirin var að fara að heiman en yngri börnin tvö voru heima í Hátúni – handan við hlaðið bjuggu svo foreldrar Ragnars. Þau tóku mér öll yndislega vel og daglegt amstur sveitalífsins tók við. Ég naut bústarfanna – náttúrunnar, dýranna og ekki síst samstarfsins við minn besta vinnufélaga fyrr og síðar: Ragga. En mikill skuggi hvíldi yfir fjölskyldunni: Sonur Ragnars og Maríu, fyrri konu hans, hafði látist af slysförum nokkrum mánuðum áður en við kynntumst. Missirinn var óumræðilegur og þjakaði Ragnar meira en orð fá lýst.

Þrettán árum síðar yfirgaf ég Hátún og við skildum. Við höfðum þá verið gift í 7 ár.

Á þessum árum var Ragnar svolítið eins og stóri bróðirinn á Glaumbæjartorfunni hvað búskaparamstur varðaði: ráðagóður, greiðvikinn, hlýr og kíminn og alltaf til í að lána vélar eða verkfæri eða fara og hjálpa til ef hann mögulega gat. Hann tók glaður að sér ýmis trúnaðarstöf í nærsamfélaginu en þó hann hafi sinnt þeim öllum af alúð, þótti honum vænst um starf sitt fyrir kirkjuna sína, Glaumbæjarkirkju, sem hann unni og hafði yndi af þeim stundum sem fóru í störf fyrir hana. Kirkjan var t.d. alveg endurgerð að innan á hans tíð sem formanns og vorum við hjónin með iðnaðarmenn og aðra sem að verkinu komu, í mat, sumarið sem endurbæturnar stóðu yfir. Aldrei taldi Raggi heldur eftir sér að vera byggðasafninu innan handar ef hann mögulega gat og á ég góðar minningar af torfristu í góðra manna hópi á björtum sumardegi á Eylendinu handan við Kvíslina en þar er einhver besta torftekja á landinu.

Síðustu árin átti Raggi með þeirri sómakonu Björgu Baldursdóttur frá Vigur í Ísafjarðardjúpi og hefðu þau ár mátt vera svo miklu fleiri. Björgu og börnunum, Finnu Guðrúnu, Rögnu Maríu og Valgarði, sem og þeirra fjölskyldum, sendi ég mínar dýpstu samúðarkveðjur. Ég veit að trúin er þeim styrkur í sorginni og er það vel.

Að lokum:

Við Raggi vorum samhent í búskapnum, töldum það ekki eftir okkur að vinna flestar vökustundir og fannst það gaman – það var inntak okkar daga og svona vil ég minnast okkar tíma saman: