Magnhildur Sigurðardóttir

Umhyggju og ástúð þína

okkur veittir hverja stund.

Ætíð gastu öðrum gefið

yl frá þinni hlýju lund.

Gáfur prýddu fagurt hjarta,

gleðin bjó í hreinni sál.

Í orði og verki að vera sannur

var þitt dýpsta hjartans mál.

(Ingibjörg Sigurðardóttir)

Megi minning um ástkæra móður mína lifa að eilífu.

Eftir langa ævi í gríðarlega góðum tengslum og vináttu við fjölskyldu sína, ættingja og vini þá er af mörgu að taka þegar allar hinar góðu minningar flæða fram nú að leiðarlokum.

Auðlegð móður minnar var fyrst og fremst gríðarlegt þolgæði og elja og þessi stóri fjölskylduhópur, ættingjar og vinir sem héldu stöðugu og gríðarlega verðmætu sambandi við hana í gegnum lífið með einhvers konar ósýnilegum hætti. Engu breytti hvort fólk hittist oft eða sjaldan, alltaf var eins og vináttan, hlýjan og einlægnin væri órjúfanleg.

Þessi einstaka sterka vinátta og fjölskyldutengsl birtust mjög vel þegar hún hélt upp á stærri áfanga í lífinu svo sem merk afmæli því þá mættu allir og hláturinn og faðmlögunum ætlaði aldrei að linna. Margir vina hennar heiðruðu hana alltaf á afmælum og ótrúlegt hvernig börn sem hún gætti þegar þau voru yngri héldu vináttusambandi við hana langt fram á fullorðinsár eins og þau væru enn í fóstri hjá henni.

Það er mikil gæfa að fara í gegnum lífið með svona miklu jafnaðargeði, þolgæði og þrautseigju eins og móðir mín gerði þar sem vandamálin verða þá alltaf að engu, gleymast og hverfa, en gleðin og hamingjan springa út eins og flugeldar. Árangur og afrakstur af svona lífi er líka mikill og verðmætin lifa í hjarta vina og ættingja um ókominn tíma.

Varla er hægt að rita svona fátækleg minningarorð nema minnast á hin nánu tengsl sem voru milli móður minnar og Steinunnar systur hennar en Steinunn lést árið 1976 í blóma lífsins.

Einnig bjó Jórunn móðuramma mín hjá okkur í um tuttugu ár þannig að andi Efsta-Dalsins sveif yfir vötnunum þegar þær hittust og tóku spjall saman. Þær systur héldu einstöku og nánu sambandi alla tíð sem var með þeim hætti að maður var eins og heima hjá sér hvort sem maður var hjá systur mömmu eða bara heima. Þær hittust oft og áttu saman ógleymanlegar stundir og órjúfanlega vináttu þar sem einna eftirminnilegastar eru allar veislurnar sem þær héldu fjölskyldum sínum og einnig fjölskyldum systkina sinna og úr varð heljarins partí eins og þau gerðust best í sveitinni.

Síðustu æviárin bjó móðir mín í Mörkinni í Reykjavík og undi hag sínum vel. Hún var fyrsti íbúinn í þeim íbúðum sem Mörkin-Grund keypti og leigði út til eldri borgara og flutti móðir mín inn hjá þeim árið 2010.

Það var vel tekið á móti henni og forstjórinn Gísli varð sérstakur vinur hennar og í hvert skipti sem þau hittust á göngunum í Mörkinni heilsaði hann henni innilega með nafni og hún ljómaði út að eyrum.

Hún var alltaf einstaklega þakklát fyrir dvölina í Mörkinni enda mjög vel staðið að öllu. Þegar aldurinn færðist yfir hjá henni flutti hún yfir í hjúkrunarheimilið í Mörkinni og fékk þar einstaka umönnun enda allt starfsfólkið þar einstaklega ljúft, mjög hjálplegt og mjög góðir fagmenn.

Ég minnist móður minnar með mikilli virðingu og þakklæti.

Hlýjan, brosið, glaðværðin og góðmennskan geislaði af henni. Þannig var það líka alla tíð, hún tók ávallt á móti mér opnum örmum, eins og dóttur, og fannst mér ég eiga greiðan aðgang að hjarta hennar.

Tengdamóður minni lýsir enginn í nokkrum orðum, svo einstök og yndisleg kona var hún. Hún var heimakær og heimilið hennar fallegt og hlýlegt.

Svo var hún mikil dama og ávallt vel til höfð og smekklega klædd. Allt sitt líf lifði hún fyrir fjölskylduna og faðmur hennar stór og hlýr og aldrei fór neinn svangur eða þyrstur frá henni. Hún hafði svo margt að gefa, ást hennar og umhyggja var skilyrðislaus.

Magga var í miklu uppáhaldi hjá öllum þeim sem voru svo lánsamir að kynnast henni, þannig persóna var hún, brosmild, hláturmild og hafði einstaklega góða nærveru. Kærleikann hafði hún að leiðarljósi.

Það var dýrmætt þegar móðir mín og tengdamóðir kynntust og urðu góðar vinkonur. Margar ógleymanlegar samverustundirnar áttu þær saman og með okkur. Þær voru oft kallaðar „tengdamömmurnar“, báðar lífsglaðar og hressar og gerðu ýmislegt skemmtilegt, sóttu fundi í Valhöll, tóku saman slátur og buðu okkur að sjálfsögðu í mat. Á þeim árum þegar móðir mín keyrði komu þær oft til okkar þegar við dvöldum í sumarbústað, gistu og komu með bakkelsi með kaffinu.

Yndisleg er minningin þegar þær voru svaramenn í brúðkaupinu okkar árið 2010. Svo eru það allar góðu samverustundirnar á jólum, páskum, afmælum og matarboðum, þær tvær sitjandi við eldhúsborðið okkar heima að hlæja og spjalla, ég að stússast í matnum og svo var skálað í púrtvíni.

Já, óteljandi góðar minningar og tengdamamma alltaf búin að baka býsnin öll af sínum heimsfrægu pönnukökum sem hún kom með færandi hendi.

Í veikindum sínum undanfarið sýndi tengdamóðir mín ótrúlega mikinn styrk, yfirvegun og lífsvilja. Það var aðdáunarvert að fylgjast með því í gegnum árin hversu börnin hennar öll sýndu móður sinni mikla ást og umhyggju og hugsuðu vel um hana. Það sýnir hversu mikið hún átti inni af góðvild og kærleik sem þau vildu svo gjarnan fá að endurgjalda.

Með söknuði og þakklæti fyrir allar dýrmætu stundirnar sem við áttum saman kveð ég elskulegu tengdamóður mína. Minninguna geymi ég í hjarta mínu.