Litlu jólin í Melaskóla á dögunum Frá vinstri: Marta Hrafnsdóttir tónmenntakennari, Sveinn Bjarki Sveinsson, verkefnastjóri smíða og hönnunar, Ragnar Leví Jónsson og Svava María Þórðardóttir tónmenntakennari.
Litlu jólin í Melaskóla á dögunum Frá vinstri: Marta Hrafnsdóttir tónmenntakennari, Sveinn Bjarki Sveinsson, verkefnastjóri smíða og hönnunar, Ragnar Leví Jónsson og Svava María Þórðardóttir tónmenntakennari. — Morgunblaðið/Kristinn Magnússon
Steinþór Guðbjartsson steinthor@mbl.is Undanfarin 20 ár hefur Ragnar Leví Jónsson spilað á harmoniku á „litlu jólunum“ í Melaskóla. Hann hætti þar sem húsvörður fyrir átta árum en mætir alltaf fyrir jól til þess að spila fyrir börnin.

Steinþór Guðbjartsson

steinthor@mbl.is

Undanfarin 20 ár hefur Ragnar Leví Jónsson spilað á harmoniku á „litlu jólunum“ í Melaskóla. Hann hætti þar sem húsvörður fyrir átta árum en mætir alltaf fyrir jól til þess að spila fyrir börnin.

Bogey Guðmundsdóttir, móðir Ragnars, féll frá þegar hann var þriggja ára. Jón Leví Sigfússon, faðir hans, var organisti í Þingeyrakirkju í Húnaþingi og þar féll Ragnar fyrir tónlistinni. „Pabbi kenndi okkur bræðrunum að lesa nótur þegar ég var sjö ára og ég fór með honum á æfingar og í messur,“ rifjar Ragnar upp. Hann segist fljótlega hafa fengið lánaða harmoniku, síðar eignast hljóðfærið og byrjað að spila á böllum í sveitinni þegar hann var 15 ára. „Pabbi dó skömmu síðar og þá flutti ég suður.“

Nikkan var með í farteskinu en hún skemmdist í Nýfundnalandsveðrinu í febrúar 1959. „Ég var 18 ára í mínum þriðja túr á Þorkeli mána og við komumst af við illan leik,“ segir hann. „Nikkan eyðilagðist en einhvern veginn tókst mér að öngla saman fyrir annarri.“

Vegna brauðstritsins var enginn tími fyrir spilamennsku. „Þegar ég var búinn að koma krökkunum til manns tók ég harmonikuna fram á ný og hef spilað reglulega á hana síðan, mest fyrir sjálfan mig en líka í samkvæmum og á dansleikjum, sérstaklega á samkomum Húnvetninga og hjá Ljóði og sögu, anga út frá Húnvetningafélaginu.“

Dansinn mikilvægur

Húnvetningafélagið í Reykjavík átti félagsheimili í Skeifunni og þar lék Ragnar oft með félögum sínum fyrir dansi. „Þá spilaði ég líka á orgel eða skemmtara, því við vorum ekki með trommuleikara,“ segir hann. Minnist líka spilamennsku með félaga sínum fyrir eldri borgara vítt og breitt fyrir hrun. „En það er liðin tíð,“ bætir hann við með eftirsjá. Segir samt að Húnatríóið sé enn til. „Við spilum mest okkur til skemmtunar en höfum líka spilað fyrir eldri borgara og höfum hug á að gera meira af því enda hafa æ fleiri í eldri kantinum tekið mark á gildi hreyfingar fyrir heilsuna.“

Ragnar byrjaði sem húsvörður í Melaskóla 1999 og vann sem slíkur í 12 ár auk þess sem hann sinnti gangbrautarvörslu við skólann. Hann segir að mikil tónlistarmenning hafi verið í skólanum og fljótlega hafi hann byrjað að æfa með tónmenntakennurunum. „Áður en ég vissi af var ég byrjaður að spila á jólaböllunum og hef nú gert það í tuttugu ár í röð.“

Jólalögin eru ofarlega í huga og Ragnar segir gaman að spila fyrir krakkana. „Það er meiriháttar að spila fyrir börnin því þau eru svo vel með á nótunum og taka hraustlega undir í söng.“ Ekki sé síðra að spila fyrir eldra fólkið. „Þá er aðalatriðið að halda uppi stemningu með réttu lögunum. Gömlu dansarnir eru vinsælastir og eldri lög, sem til dæmis Raggi Bjarna og Vilhjálmur Vilhjálms hafa sungið og fólk þekkir, koma öllum alltaf í stuð. „Litla sæta ljúfan góða“ sem Vilhjálmur söng í gamla daga er sérstaklega vinsælt.“