Eins og veðurhamurinn var á þriðjudagskvöld leið mér vel að sitja við gluggann, hlusta á vindinn og blaða í ljóðabókum. Fyrst festi ég mig við Svörtuloft Guðmundar á Sandi:
Lítur, þegar um sollinn sjá
syngur í bylgjuhvoftum,
inn í heima opna tvá
undir Svörtuloftum.
Faðir minn gaf mér ungum Illgresi og síðan hefur Örn Arnarson verið eitt af mínum skáldum:
Nepjan þennan næðingsdag
nísti inn að beini.
Sit ég eftir sólarlag
sunnan undir steini.
„Veðuruggur“ heitir eitt kvæða Arnar og mætti á nútímamáli heita „gul eða rauðgul veðurviðvörun“. Kvæðinu lýkur svo:
Ömurlegum ómi í dag
ymur símaþráður.
Sama rómi sama lag
söng hann löngum áður.
Nú er engum hugarhægð
að horfa út um glugga.
Jökulbunga, frosti fægð,
felst í veðurskugga.
Himinninn er í hálfa gátt.
Heyrist þökum riðið.
Skýjatröll úr austurátt
æða fram á sviðið.
Nú er öllum djöflum dátt.
Dregur af mönnum gaman.
Himinglæva og austanátt
ætla að dansa saman.
Uggir mig um allra hag,
sem eiga mök við græði.
Stormurinn kaldi líksöngslag
leikur á símaþræði.
Halla Eyjólfsdóttir orti og kallaði „Tækifærisvísur“:
Þó að blási móti mér
má ég vel því una;
storminn lægir, bátinn ber
beint í lendinguna.
Þó að ill og ósvífin
óhöpp sýnist voði,
eru þau sem óveðrin
aðeins vorsins boði.
Kristján Fjallaskáld orti þegar hann frétti trúlofun Sveins kaupmanns Guðmundsens og Kristínar Siemsen:
Sveinn á Búðum fái fjúk,
fékk hann hana Stínu,
öndin spriklar öfundsjúk
innan í brjósti mínu.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is