Hrafnhildur Þórdís Pálmadóttir

Elsku mamma mín. Nú er baráttunni lokið og þó svo að þú sért farin máttu aldrei halda að þú hafir tapað henni. Þú ert sú mesta hetja og nagli sem ég hef á ævi minni hitt. Þú barðist og vannst, þó svo að lífið endaði. Ég er svo stolt af því að hafa fengið að styðja þig og vera til staðar þínar síðustu vikur og það er mér heiður að hafa verið þér við hlið er þú kvaddir. Söknuðurinn er sárari en orð fá lýst og nú verð ég að læra að lifa lífinu án þín. Það verður erfitt en ég skal reyna mitt besta, því þú hefðir aldrei tekið annað í mál. Sorgin er víst það sem maður borgar fyrir kærleikann. Þú varst minn aðalstuðningsmaður í öllu, hvort sem það var samkvæmisdans eða þrotlaus vinna að því markmiði að komast inn í draumanámið, og ég þakka þér fyrir það. Ég fann gömul textaskilaboð frá þér en þar varstu að hvetja mig áfram í átt að draumanáminu mínu. Í þeim stóð: „En ef það gengur ekki, þá er bara að reyna aftur. Ekki missa móðinn, þú kemst inn, trúðu mér, þú getur allt sem þú ætlar þér. Þú ert gullið mitt.“

Vá mamma, hvað ég er ánægð að eiga þessi skilaboð eftir allan þennan tíma og þú hafðir rétt fyrir þér; aldrei missti ég móðinn og ég komst inn!

Takk fyrir að hafa alltaf trú á mér. Þú reyndir heldur aldrei að stoppa mann í því sem maður vildi. Ég flutti til Danmerkur 22 ára og ég vissi að þú vildir ekki að ég færi. Þú hvattir mig samt áfram.

Þú sagðir að það væri verk foreldra að hvetja börnin sín áfram og ekki stoppa þau í að lifa lífinu. Það er skilyrðislaus ást mamma mín.

Við vorum samt ekki alltaf sammála, því þú vildir hafa mig fína og sæta í kjólum þegar ég vildi vera í buxum og peysu. Manstu eftir fjólubláa kjólnum sem stakk mig? Ég fékk bara nærbol undir því í kjólnum átti ég að vera. Líka þegar ég var í dansinum, þá vorum við ósammála um ýmislegt, en það varst þú sem hrópaðir manna hæst þegar við unnum gullið. Ég heyrði í þér alla leið út á dansgólf þegar nöfnin okkar voru lesin síðust. Ég náði aldrei að segja þér það, en þetta er falleg minning að eiga nú þegar þú ert ekki lengur hér.

Við áttum erfiða tíma saman og góða og ég þakka fyrir þá alla, því að þeir voru með þér. Núna fá hin systkini mín að njóta þín á himnum, það var kominn tími til að þau fengju að kynnast þér. Mamma, ég elska þig og aldrei gleyma því. Eins og ég sagði við þig: ég er hér og ég fer ekki neitt, ég vil hvergi annars staðar vera. Þar til við sjáumst á ný.

Þín dóttir,

Elsku mamma.

Fimmtudagurinn 12. desember 2019 mun mér seint úr minni hverfa.

Við áttum dásamlega stund á líknardeildinni þar sem kór Kársnesskóla söng og það var svo fallegt að upplifa þessa jólastund með þér. Ég átti flug heim sama dag, kom upp í flugstöð nokkrum mínútum fyrir brottför og hljóp hraðar en ég hef nokkurn tíma gert til þess að ná fluginu.

Ég vissi að þú vildir að ég kæmist heim til strákanna okkar til að eyða með þeim aðventunni.

Ég vissi að þú vildir að ég næði heim til að aðstoða pabba þegar hann kæmi.

Ég vissi að þú vildir að ég virti ákvörðun ykkar pabba.

Og á meðan beiðst þú í sterkum örmum Ellu og þeirra sem hana studdu.

Takk Ella, fyrir að hafa passað upp á mömmu.

Ég passaði upp á pabba. Því það var það sem þú vildir, mamma.

Elsku mamma.

Mínar æskuminningar um þig eru öll lögin sem þú kenndir mér að syngja sem barni. Þau ótal skipti sem þú kenndir mér að valhoppa á mismunandi vegu vítt og breitt um götur Reykjavíkur. Þau ótal skipti þegar við fórum saman í dótabúðir og skoðuðum allar fínu dúkkurnar og létum okkur dreyma. Þegar vondi kallinn í Miðtúninu reyndi að stela mér og þú hélst mér í faðmi þínum og passaðir mig í lögreglubílnum. Þegar þú sannfærðir mig um að það væri nauðsynlegt að klippa hárið reglulega til að fá fallegt og heilbrigt hár eftir að ég missti mikinn hluta hársins eftir atvikið með vonda kallinum. Þau ótal skipti þegar við gengum Laugaveginn saman og ég fékk að hoppa niður af öllum þrepum sem á vegi mínum urðu. Þegar þú útskýrðir fyrir mér öskupoka sem hengdur var á húfuna mína í bæjarferð á öskudag. Þegar þú hvattir mig áfram í öllu því sem ég tók mér fyrir hendur.

Elsku mamma.

Á seinni árum eru minningar mínar um þig svo margar. Og þær eiga það flestar sameiginlegt að vera litaðar af minningu um stuðning og traust. Það var sama hvað maður leitaði til þín með; þú hafðir svör og ráð við öllu. Svör og ráð sem fengu mann til að hugsa sjálfstætt og finna lausnina.

Þú varst einstök manneskja, manneskja fárra en hnitmiðaðra orða.

Orða sem alltaf leiddu mig áfram að markmiðinu, hvöttu mig og studdu.

Margar af mínu bestu minningum um þig eru þau ótal ferðalög við fórum í saman og ég nú nýt þeirra forréttinda að rifja upp. Og ekki síst hversu góð amma þú varst ömmustrákunum þínum. Það sem þú gast lesið með þeim og sungið með þeim. Leiðbeint þeim og kennt á uppbyggilegan hátt. Það var ekki af engu að þeir grétu sig í svefn og söknuðu ömmu og afa í þau ótal skipti sem þið ferðuðust heim aftur eftir samverustund með okkur í Kaupmannahöfn og þegar við snerum heim eftir heimsókn til Íslands.

Elsku mamma.

Hetjulegri og óvæginni baráttu þinni er lokið og fyrir mér stendur þú uppi sem sigurvegari.

Elsku mamma.

Nú er sá tími sem við ræddum stundum um að einhvern tíma myndi koma orðinn að veruleika.

Tíminn þegar þú hittir börnin þín tvö sem þú misstir sem ung kona.

Systkin mín sem ég aldrei hitti, sem þú kenndir mér að elska frá því ég man eftir mér.

Við ræddum um hve þessir endurfundir yrðu litaðir blendnum tilfinningum, gleði og missi.

Ég hefði gjarnan viljað hafa þig lengur. En á sama tíma er ég svo glöð að systkini mín fái nú að kynnast þér og njóta.

Ég sé þig fyrir mér, umvafin englum.

Og veistu hvað, þú átt það skilið, svo njóttu.

Virðing og ást að eilífu.

Þín

Yndislega amma mín, þú ert farin.

Á þessum erfiðu tímum veit ég að þú ert nú á mun betri stað þar sem þú lítur niður til okkar allra og brosir með kærleika. Fyrir það er ég þakklátur.

Ég elska þig endalaust og það vita mínir nánustu, alveg eins og þau vita öll hvað þú varst einstök og frábær.

Það besta við brotthvarf þitt er að nú getur þú meira en bara hugsað til okkar.

Nú getur þú líka horft á okkur frá himnum, fylgst með okkur og verið með okkur í okkar lífi.

Það er það besta við að vita að þú nú hvílir á himninum.

Ég gleymi aldrei ferðunum okkar saman.

Sama hvort um var að ræða skrepp út í búð eða ferð til útlanda, þinn félagsskapur var alltaf skemmtun fyrir mér. Ég gleymi heldur aldrei stoltinu sem ég fann fyrir þegar ég gat kynnt mig sem barnabarnið þitt í skólanum þar sem þú varst að kenna.

Þú varst sá kennari sem allir virtu mest og elskuðu. Þess naut ég að verða vitni að sem lítill drengur. Í þeim ótal ferðum sem þú tókst mig með í skólann leið mér alltaf eins og ég væri mesti töffarinn á svæðinu því ég var strákurinn hennar ömmu.

Á ákveðnu tímabili þegar sjúkdómur þinn hafði tekið yfir vissi ég innst inni að þú áttir ekki mikið eftir.

En ég neitaði að viðurkenna það. Ég vildi ekki viðurkenna það.

Í mínu síðasta símtali við þig þegar ég var nýfarinn til Asíu sagðirðu: „Alexander minn, við sjáumst bráðum.“ Og ég svaraði keikur: „Já amma, það gerum við sko.“

Að þessi draumur okkar beggja yrði að veruleika vissum við bæði innst inni að væri tæpt.

En við vildum ekki viðurkenna það því við steingeitur viljum jú fá okkar fram.

Þú varst tilbúin að fara. Ég trúi því, því ég sá og upplifði hvað þú hafðir náð miklu í þínu lífi.

Á tímum sem þessum eru mér efst í huga síðastliðin ár og þeir aðfangadagar sem við áttum saman. Þegar ég sá þakklætið í brosinu þínu þegar þú leist yfir hópinn þinn við jólaborðið.

Þá vissi ég og sá, amma, að þú varst sátt með þitt.

Ég segi takk. Takk fyrir að gefa mér ömmu eins og Hrafnhildi. Takk fyrir að leyfa mér að upplifa þig, þessa einstöku konu.

Og að endingu, takk amma, takk fyrir að vera þú.

Ég kveð þig með reisn.

Þinn alltaf,