Nína Þórdís Þórisdóttir

Í hjarta mínu er hátíð.

Hver hugsun og tilfinning mín

verða að örsmáum englum,

sem allir fljúga til þín.

Þeir ætla að syngja þér söngva

og segja þér, hvað þú ert góð –

og eigir sál mína alla

og alt mitt hjartablóð.

(Davíð Stefánsson)

Elsku mamma mín, ég kveð þig með ást og söknuði. Takk fyrir allt sem þú kenndir mér og allar minningarnar sem þú skilur eftir. Hvíl í friði.

Þín

Nú hefur hún Nína mín kvatt okkur. Nína, sem ég hef þekkt alla mína ævi. Nína, sem alla tíð var mér sem önnur móðir. Nína, sem tók þátt í uppeldi mínu. Nína, sem alltaf sýndi mér óendanlega umhyggju og kærleika. Nína, sem átti, og mun alla tíð eiga, svo stóran stað í hjarta mínu.

Lífsgöngu hennar lauk hinn 15. desember síðastliðinn. Andlátið kom manni kannski ekki beint í opna skjöldu. Síðustu misseri hefur líkamlegri heilsu hennar smám saman verið að hraka. Samt sem áður er maður ætíð óviðbúinn lokakallinu. Tómleiki hellist yfir og það er alltaf eitthvað sem er ósagt og ógert.

Í hjarta mínu mun ég ávallt geyma allar góðu minningarnar sem tengjast Nínu; æskuna, jólin á Dalbrautinni, heimsóknirnar, símtölin og kaffihúsahittingana.

Með miklum söknuði kveð ég elsku Nínu mína, en jafnframt með innilegu og djúpu þakklæti fyrir að vera svo gæfusöm að hafa átt hana að og hafa notið þeirra forréttinda að alast upp sem hluti af stórfjölskyldunni á Dalbrautinni.

Fyrir það er ég óendanlega þakklát.

Hafðu þökk fyrir allt. Hvíl í friði.

Elsku Inga Sigga og Kristín, við Geir sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Þú fæddist á sunnudegi og þú fórst frá okkur á sunnudegi, afmælið þitt í ár er sunnudaginn 12. janúar 2020.

Það er svo margt að segja, ég sakna þess að halda í hlýju höndina þína, heyra þig hlæja, tala við þig.

Ég hef elskað þig frá því ég man eftir mér, ég hef elskað þig af öllu hjarta allt mitt líf og á milli okkar er sterk taug sem getur ekki slitnað, þú ert besti vinur minn, þú ert mamma, fallega blíða mamma mín.

Ég hef reynt að endurgjalda þér ástina og umhyggjuna sem þú baðaðir mig í allt mitt líf, en ég var ekki hjá þér þegar þú fórst að morgni sunnudagsins 15. desember síðastliðins og það hryggir mig svo ósegjanlega.

Mínar fyrstu minningar eru allar tengdar þér, alveg frá fyrstu tíð var ég límd við þig og vildi hvergi annars staðar vera en með þér og pabba.

Þetta segir kannski eitthvað um hvernig foreldar þið pabbi voruð; þau albestu sem hugsast gat, þið vöktuð yfir okkur systrum og vernduðuð, þið skilduð okkur aldrei við ykkur, við vorum hvert öðru allt.

Við fórum saman í ferðalög og stundum eitthvað í dagsferðir og síðar vorum við mikið í sumarbústaðnum ykkar á meðan pabbi var á lífi en við fundum okkur ekki þar eftir að hann lést, það var ekki það sama.

Við tókum því upp á því að ferðast saman, alveg sérstaklega síðustu ár, og við nutum þess mjög.

Við höfum séð margt, gert margt og átt fjölmargar góðar stundir, þessar minningar eru dýrmætar, tíminn okkar saman er hinn raunverulegi auður.