Auður Tryggvadóttir

Elsku mamma okkar hefur kvatt okkur. Á þessum erfiðu tímum flæðir yfir okkur þakklæti yfir þeim yndislegu minningum sem við eigum um hana.

Mamma var hógvær, gjafmild og hlý kona. Hún átti góða vini og hélt mikilli tryggð við sitt fólk. Hún tók vel á móti fólki með kaffi, meðlæti og væntumþykju. Hún var ávallt til taks þegar vantaði aðstoð. Síðustu árin var hún dugleg að búa til múslí og hrökkkex sem hún sendi ástvinum. Mamma passaði alltaf upp á að barnabörnin væru fallega klædd. Hún fór ótal verslunarferðir til að græja fatnað og leikföng fyrir barnabörnin. Henni þótti ótrúlega vænt um að fá að dekra við þau, leyfa þeim að gista hjá sér og láta þeim líða eins og þau væru eina fólkið sem skipti máli í heiminum.

Mamma var vanaföst og ef henni líkaði við eitthvað þá varð það að hefð. Það var til dæmis alltaf lagt fyrir utan Versló þegar leiðin lá í Kringluna því ökukennarinn sagði að það væru fín stæði og minna stress að leggja þar. Með árunum mynduðust fallegar hefðir. Hvort sem það var að fara með barnabörnin í klippingu í Mosfellsbæ, búa til sama jólaísinn á hverju ári eða fara með alla á jólaballið.

Mamma okkar var sterk kona þó svo að ýmislegt hefði verið lagt á hana í lífinu. Hún stóð alla tíð á sínu og var alltaf til staðar. Hún gerði allt fyrir okkur og sýndi okkur ást sína með ýmsum hætti.

Arnar lék sér ungur mikið í stiganum í Hæðargarðinum. Mamma kom eitt sinn heim eftir langan dag og steig á plastkrókódíl sem hann hafði skilið eftir. Mamma varð sjaldan reið en í þetta skipti tók hún krókódílinn og fleygði honum í vegg svo hann brotnaði. Morguninn eftir var hún búin að laga krókódílinn með stálbolta og á Arnar hann enn. Hún sagði honum þessa sögu mjög oft til þess að biðjast fyrirgefningar á skapinu í sér, annars hefði hann sjálfsagt verið búinn að gleyma þessu.

Hlynur man að hann var vakinn alla morgna með heitt kakó í rúmið. Sem yngsta barn þá fékk hann yfirleitt alltaf það sem hann langaði í. Mamma bakaði aukasortir af smákökum, eldaði tvíréttað eða pantaði íþróttaskó frá Egilsstöðum fyrir litla strákinn sinn.

Harpa fæddist alvarlega veik og var á spítala sem ungbarn. Mamma neitaði að fara frá henni á spítalanum þó sú væri venjan og á Harpa heilsu sína þrautseigju hennar, ákveðni og staðfestu að þakka. Hún var alltaf tilbúin að gefa ómetanleg ráð yfir kaffibolla. Dætur Hörpu tala um ömmulyktina sem dvelur í ljúfum minningum.

Mamma kenndi okkur að koma vel fram, taka hlýlega á móti fólki og að vanda okkur. Af henni lærðum við nákvæmni, stíl, væntumþykju, þolinmæði, að stóla á okkur sjálf en jafnframt að gæta þess að hlúa að okkur. „Það passar enginn upp á þig nema þú sjálf(ur),“ átti hún til að segja þegar við tókum okkur of margt fyrir hendur í einu.

Elsku móður okkar erum við ævinlega þakklát fyrir allar samverustundirnar, staðfestu hennar og hlýju, leiðandi hönd hennar í gegnum æsku okkar og uppeldi, sorgirnar sem við deildum og góðu tímana sem við áttum saman. Við munum aldrei gleyma þér.

Þín börn,

Undanfarið hef ég rifjað upp margar fallegar minningar um hana sem mér þykir svo vænt um og ég er svo þakklát fyrir að eiga.

Ég man svo vel þegar við bjuggum í Karfavoginum og ég var að byrja í skóla. Ég átti að fá gömlu, notuðu skólatöskuna hennar. Hún var alls ekki ánægð með það og vildi að ég fengi nýja skólatösku eins og hún hafði fengið þegar hún byrjaði í skólanum. Og hún fór og keypti handa mér nýja skólatösku fyrir peninga sem hún hafði unnið sér inn með pössun. Þessi minning er svo sterk og falleg af því að þetta gladdi mig svo mikið. Ég man ennþá hvernig litla fallega skólataskan leit út og ég var svo stolt þegar ég fór í skólann með hana á bakinu.

Minnisstæðar eru notalegu stundirnar þegar við bökuðum saman smákökur og konfekt fyrir jólin. Þá hittumst við yfirleitt heima hjá mér og bökuðum sörur, marsípankökur og fleira góðgæti. Að ógleymdum skinkuhornunum sem við lögðum mikinn metnað í og börnin okkar elskuðu. Fyrir þessi jólin ætluðum við líka að hittast og baka skinkuhorn en ekkert varð úr því þar sem heilsa þín leyfði það ekki. Vikuna áður en þú kvaddir nefndir þú við mig að við yrðum að drífa í að baka skinkuhornin áður en þú færir. Þú barðist til síðustu stundar og gafst aldrei upp vonina.

Á hverju ári milli jóla og nýárs bauðstu mér og börnunum mínum á jólaball Frímúrara. Þetta var ein af jólahefðunum okkar. Og mikið skemmtum við við okkur alltaf vel. Eftir að börnin okkar uxu úr grasi tókum við barnabörnin okkar með á Frímúraraballið. Og núna í desember varstu búin að nefna jólaballið við mig.

Minnisstæðar eru einnig allar skemmtilegu sumarbústaðarferðirnar sem við fórum í með fjölskyldur okkar ár eftir ár þar sem börnin okkar nutu þess að vera saman.

Barnabörnin þín sex, Úlfur, Kolka, Sylvía, Theodór, Saga og Iða, voru mjög hænd að þér og nutu þess að vera með þér. Þú varst svo góð við þau og alltaf að kaupa eitthvað fallegt handa þeim. Og þeim fannst svo gaman að koma í næturgistingu til þín. Stoltið og ánægjan skein af þér þegar þú talaðir um þau og sýndir mér myndir af þeim.

Þú varst líka alltaf svo góð við börnin mín Hafdísi Björk, Jón Árna og Örnu. Og þeim þykir svo vænt um þig og eiga svo fallegar og góðar minningar um þig.

Þú varst mikill fagurkeri og hafðir gaman af því að kaupa þér falleg föt og hafa fallega hluti í kringum þig. Heimilið þitt var svo fallegt og hlýlegt. Og þú varst alltaf með puttann á púlsinum hvað var í tísku.

Auja tókst á við erfið veikindi af æðruleysi og reisn og við sem fylgdumst með henni heyja baráttu við krabbameinið dáðumst að þeim styrk og þeim baráttuanda sem hún hafði yfir að búa.

Elsku systir, ég þakka þér fyrir allar góðu samverustundirnar okkar og það er svo sárt að þurfa að kveðja þig og sjá þig aldrei aftur.

Guð geymi þig, elsku Auja mín.

Þín systir,

Auja var elst okkar systkina. Hún flutti tiltölulega snemma úr foreldrahúsum eftir að hún kynntist Óla manninum sínum. Hún útskrifaðist frá Fósturskóla Íslands árið 1974 og eignaðist börnin sín þrjú, þau Arnar, Hörpu og Hlyn. Hún lifði fyrir börnin sín og barnabörnin sem voru gullin hennar. Ekki má gleyma hundunum sem skipuðu síðar stóran sess í lífi hennar. Auja starfaði lengst af hjá félagsþjónustu Reykjavíkurborgar við úrlausn flókinna og erfiðra vandamála sem reyndu oft á þolinmæðina. Þar nýttust hæfileikar Auju sem voru manngæska og náungakærleikur

Auja var glæsileg kona og bjó yfir mikilli reisn. Hún hafði mörg áhugamál og maður kom aldrei að tómum kofunum hjá henni þegar tískan var annars vegar. Hennar áhugamál voru fjölskyldan, líkamsrækt og útivera auk tískunnar. Auja var traustur vinur sem gott var að leita til. Hún var samviskusöm og hreinskilin. Hún talaði um hlutina beint frá hjartanu, umbúðalaust. Það var alltaf hægt að treysta Auju. Það var alltaf stutt í gleðina og húmorinn hjá henni en samt var hún líka viðkvæm. Hún mátti ekkert aumt sjá og hafði ríka réttlætiskennd. Hún gat verið ákveðin með sterkar skoðanir og henni varð ekki auðveldlega snúið þegar hún hafði tekið ákvörðun.

Það var alltaf svo gott að heimsækja Auju. Hún var alltaf tilbúin að ræða öll heimsins vandamál og gefa góð ráð. Hún tók alltaf vel á móti manni með opnum örmum. Eftir fráfall Óla, sem var henni mikill harmur, gisti ég stundum í Hæðargarðinum. Þar fjölgaði samverustundunum okkar og við ræddum mikið saman. Þá upplifði ég það hversu mikið gæðablóð hún systir mín var. Auja kynntist síðar Magnúsi , sem reyndist henni stoð og stytta síðar í lífinu.

Ég kveð systur mína með miklum söknuði en minningin um góða manneskju lifir áfram. Auja verður alltaf með okkur. Ég færi Arnari, Hörpu, Hlyn og Magga mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Kveðja,

18. desember sl. fannst mér lífið óréttlátt og sérstaklega vegna ástands þíns. Ég var hálftóm í hjartanu og hjartað mitt var ósköp lítið við þá tilhugsun að vera hugsanlega að kveðja þig í hinsta sinn þar sem ég var að fara utan um jólin. Þú sýndir mér hvað þú varst búin að gera heimilið þitt fallegt enda mikil smekkmanneskja. En mikið varstu þreytt. Ég vildi ekki að þú sæir mig gráta og þess vegna ákvað ég að skrifa þessar örfáu línur til þín núna. Vonandi getur þú lesið þær hvar sem þú ert. Þú ert búin að vera mér sem systir og við höfum hlegið saman og grátið saman og gert skemmtilega hluti saman. Þú hefur alltaf verið mér traust og alltaf gat ég leitað til þín. Við kynntumst eiginlega ekki fyrr en Óli bróðir dó. Þá fór ég að umgangast þig meira enda ég orðin eldri og þroskaðri og traustari manneskju var ekki að finna. Þú hefur alltaf verið mér svo góð og yndisleg og ég mun geyma þær minningar að eilífu. Þú ert sterkasta kona sem ég þekki og ég er svo stolt af þér að taka veikindum þínum með æðruleysi og um tíma með smá von. En við veljum ekki lífið okkar eða hvernig og hvenær við kveðjum þessa jarðvist en ég hélt alltaf í vonina. Okkur er bara úthlutað þessu eina lífi og vitum aldrei hvað morgundagurinn ber í skauti sér. Þú ert búin að vera yndisleg mamma barnanna þinna og þrátt fyrir sviplegan missi Óla stóðst þú alltaf bein í baki. Ég er stolt af þér fyrir það. Börnin þín sýna það sem fyrir þeim var haft. Öll yndisleg með tölu. Ég mun svo sannarlega umvefja þau fyrir þig og hugsa vel um þau og verða barnabörnum þínum besta amma Lóa frænka sem til er í heiminum og halda minningu þinni á lofti. Ég segi bara góða ferð, takk fyrir allt og allt og ég bið að heilsa öllum í ljósinu. Ég veit að vel var tekið á móti þér og ímynda mér að nú hlaupir þú um berfætt á grænum grundum með Óla þér við hlið. Elska þig að eilífu. Lífið lætur okkur gráta, brosa og minnast. Tárin þorna, brosin geta minnkað en minningar lifa að eilífu