Ingibjörg Ingimundardóttir

Þín mjúka og milda móður hönd

sem verndaði sína krakka

nú farin er í fjarlæg lönd

við eigum svo margt að þakka.

Þú trúðir á okkur öll sem eitt

svo einstök þú lést okkur finnast

og elskaðir börnin þín ofur heitt

svo margs við eigum að minnast.

Af kærleika þú kysstir kinn

og stappaðir í okkur stálið

þú vafðir okkur í faðminn þinn

og læknaðir hjarta sárið.

Þú kenndir okkur að trúa því

að Guð muni okkur vernda

og hönd hans leiði traust og hlý

í gegnum lífið allt til enda.

Með þakklæti við kveðjum nú

og biðjum Guð að geyma.

Elsku mamma nú gengur þú

um grundir nýrra heima.

(Svava Hansdóttir)

Í dag verður jarðsett ástkær tengdamóðir mín Ingibjörg Ingimundardóttir. Fyrstu kynni okkar voru fyrir rúmum fjörutíu árum er ég fór að venja komur mínar á heimili hennar í Samtúni 4. Allt frá upphafi hefur hún tekið mér einstaklega vel og höfum við allt frá fyrsta degi verið miklir og góðir vinir.

Strax við fyrstu kynni sá ég að þar var kjarnakona á ferð því um tveimur árum áður hafði Hans eiginmaður hennar fengið heilablóðfall, orðið öryrki og gat hvorki tjáð sig né tekið þátt í hefðbundnum rekstri og heimilishaldi. Auk þess voru fjögur ungmenni á skólaaldri á heimilinu.

Ingibjörg hafði alla tíð þurft að hafa mikið fyrir sínu lífi. Þegar áfallið með veikindi eiginmannsins dundi yfir herti hún á í lífsbaráttunni og var um margra ára skeið í þremur vinnum, þ.e. mötuneytisstarf á daginn, ræsting vinnustaða eftir vinnu og í veitinga- og þjónastarfi um helgar. Samhliða þessu rak hún heimagistingu fyrir ferðamenn í mörg sumur til að framfleyta sér og sínum. Oft sá maður að Ingibjörg var þreytt en aldrei sá maður eða heyrði hana kvarta. Ég minnist þess heldur ekki að hafa heyrt hana rífast eða skammast við sitt fólk, hún þagði frekar og það skildu þeir sem þekktu. Alla tíð stóð heimili hennar opið fyrir fjölskyldu, systkinum og vinum hennar og oft var þar gestkvæmt.

Árið 2012 þegar hún var orðin ein í Samtúninu ákvað hún að flytja út fyrir höfuðborgina, þar sem hún hafði alltaf búið og í Garðabæinn. Allt frá fyrsta degi í Garðabænum fór hún að fara í sundlaug bæjarins, kirkju og að sækja í starf eldri borgara. Hér í bænum leið henni vel og sagði að hvergi væri betra að búa. Stutt var á milli hennar heimilis og okkar Dagbjartar og því kom hún mikið til okkar og hafði sitt ákveðna sæti þar. Þetta vissu flestir og tóku að sjálfsögðu tillit til þess.

Í áratugi hefur Ingibjörg alltaf verið dugleg að hreyfa sig, hvort heldur í leikfimi eða að stunda sund. Sú iðkun hefur heldur betur skilað sér vel undanfarin ár í góðri líkamlegri heilsu. Hún hefur ekki oft á langri ævi verið frá vegna veikinda.

Margs er að minnast þegar litið er yfir öll fjörutíu árin sem við höfum verið samferða í lífinu. Ekki ætla ég að reyna að tilgreina eitt frekar en annað því þær minningar geymi ég fyrir mig. Hvergi bar skugga á okkar samskipti og allt frá fyrsta degi hefur mér þótt einstaklega vænt um þessa góðu og myndarlegu konu.

Nú þegar komið er að leiðarlokum og mín kæra tengdamóðir heldur af stað inn í sumarlandið er mér efst í huga þakklæti fyrir að hafa fengið að kynnast þessari yndislegu manneskju og þakklæti fyrir allt það sem hún gerði fyrir okkur Dagbjörtu, börn, tengdabörn og barnabörn okkar.

Þinn tengdasonur

Þó að dauðinn sé eitthvað sem við getum gengið að vísu við fæðingu okkar í þennan heim þá er hann engu að síður alltaf sár og þungbær. Endanleikinn hellist yfir og tómarúmið verður svo stórt. Sér í lagi á það við um jafn stóra karaktera og hana Ingibjörgu ömmu okkar. Það hefði síður en svo verið henni að skapi að við myndum minnast hennar fyrir þá sönnu hvunndagshetju sem hún var og virðum við það. Amma leit aldrei á sig sem fórnarlamb, síður en svo. Vopnuð fítonskrafti, ómældum baráttuvilja og jákvæðni var hún sérdeilis lausnamiðuð og í raun sigurvegari. Það sem amma kannski síður áttaði sig á er sú stórbrotna fyrirmynd sem hún var okkur afkomendum hennar með þessu viðhorfi. Fyrirmynd í þeim skilningi að sama hversu þungbær verkefnin, og að því er virðist nánast óyfirstíganleg, eru þá er trúin á að maður geti yfirstigið þau og fundið lausn, alltaf til staðar. Að trúa því að maður hafi kjarkinn og kraftinn til að leysa verkefnin sem maður óumbeðinn fær í lífinu og ekki síður þau sem einungis eru í draumum manns. Þetta var amma lifandi dæmi um og hvílíkt veganesti sem það er fyrir okkur unga fólkið.

Ekki einungis erum við þakklát fyrir þá fyrirmynd sem hún var okkur heldur einnig fyrir þá kómísku framhleypni sem svo oft hefur kitlað hláturtaugar okkar og mun áfram gera. Slík dæmi væru efni í heila grein, út af fyrir sig.

Fyrir allt þitt veganesti, samfylgdina, gleðina og ómælda ást færðu okkar hlýjustu þakkir fyrir. Góða ferð í sumarlandið, elsku amma.

Mig langar til að minnast Ingibjargar systur minnar sem nýlátin er eftir erfið veikindi. Hún var elst okkar systkina og bar eftir því ábyrgð á hópnum. Þá ábyrgð axlaði hún af myndugleik og veitti þeim sem yngri voru leiðsögn og aðhald. Við systkinin sóttum sunnudagaskóla og sá hún til þess að fylgja hópnum til fræðslunnar. Fyrir svefninn á kvöldin var farið með bænir og var lögð rík áhersla á algjöra þögn í húsi á eftir. Annars var bænahaldið ónýtt og varð að endurtaka það frá byrjun.

Við Ingibjörg vorum alltaf náin, alveg frá því að við sváfum andfætis hvort öðru sem börn og fram á síðustu stund. Við töluðumst daglega við í síma, annaðhvort hringdi ég í hana eða hún í mig. Þessi samskipti voru fastur liður hvern dag og eitthvað vantaði ef út af var brugðið.

Ingibjörg byrjaði að vinna fljótlega eftir fermingu og var alla tíð afar vinnusöm. Hún hafði enda fyrir stóru heimili að sjá með sín fjögur börn og tók að auki að sér Hrafn, yngsta bróðurinn, við fráfall foreldra okkar og ól hann upp sem sitt eigið barn. Lífsbaráttan var hörð og Ingibjörg fékk sinn skerf af mótlæti á vegferð sinni. En hún tók hlutskipti sínu af æðruleysi og kvartaði aldrei.

Ingibjörg systir mín var falleg kona, hún var hjartahrein og góð sál sem vildi öllum vel og bar umhyggju fyrir öllu sínu fólki. Frændur og frænkur minnast hlýju hennar og manngæsku. Þakkarverð er sú umhyggja sem dætur hennar, Agnes, Dagbjört og Svava, sýndu móður sinni á dánarbeði.

Ég minnist systur minnar með þakklæti og söknuði.

Ein af þeim konum sem voru í stuðningshópi Samhjálpar kvenna og eru mér afar minnisstæðar var Ingibjörg Ingimundardóttir sem nú er kvödd. Upphafið að vináttu og stuðningi þessa sjálfboðaliðahóps gagnvart mér var þegar ég skráði mig í vatnsleikfimi á vegum Samhjálpar kvenna hjá Lovísu heitinni Einarsdóttur í sundlaug Hrafnistu í Hafnarfirði haustið 1989 stuttu eftir að ég fór í brjóstnám vegna krabbameins. Í þeim hópi var einmitt Ingibjörg Ingimundardóttir. Ég varð ákaflega hrifin og hænd að þessari konu. Hún bar sig eins og drottning, svo falleg og glæsileg var hún. Og með hvatningu hennar og leiðsögn tókst henni að veita mér það sjálfsöryggi að ég fór að stunda sund í almennum sundlaugum. Hún var sönn fyrirmynd. Síðar átti ég eftir að kynnast Ingibjörgu betur þegar ég gekk í stuðningshópinn þar sem hún og fleiri mætar konur voru starfandi. Hún heimsótti og studdi fjölda kvenna með sínu jákvæða hugarfari og glaðværð. Ég dáðist að því hve mikið hún gaf af sér, sérstaklega gagnvart þeim sem þurftu stuðnings hennar við. Svo var hún forkur dugleg að baka, kom með fínustu tertur á veisluborðið á hvern mánaðarlegan fund og taldi aldrei eftir sér að svara kalli ef einhvers viðviks þurfti við eða að styðja konu sem þurfti á stuðningi og hvatningu að halda.

Fyrir hönd sjálfboðaliðahópsins þakka ég Ingibjörgu samfylgdina og sendi ástvinum hennar innilegar samúðarkveðjur.