Sigurbergur Sigsteinsson

Við kynntumst Sigurbergi sumarið 1980. Við vorum þá unglingsstúlkur í Breiðholti í efnilegu unglingaliði ÍR í handbolta. Framsýnir stjórnarmenn sáu að til að halda þessum góða hópi saman þyrfti eitthvað sérstakt til. Niðurstaðan varð sú að hinn landsþekkti íþróttamaður og þjálfari, Sigurbergur Sigsteinsson, var fenginn til verksins. Það er skemmst frá því að segja að þessi hópur rakaði inn titlum þau ár sem Sigurbergur var við stjórnvölinn. Reykjavíkurmeistaratitill haustið 1980 var eftirminnilegastur, þó að ekki væri hann stærstur. Þetta var veturinn sem Sigurbergur stýrði hinu unga ÍR liði til sigurs í 2. deildinni jafnframt því að þjálfa hið sigursæla Framlið í 1. deildinni. Í Reykjavíkurmótinu var leikið í 2. riðlum og svo fór að ÍR og Fram mættust í úrslitaleik. Höfuðverkur þjálfarans var því töluverður, en Sigurbergur leysti úr því eins og öðru. Svo fór að ÍR sigraði, öllum að óvörum, nema okkur sjálfum og mögulega Sigurbergi. Á þessum árum var Sigurbergur líka landsliðsþjálfari kvenna og við vorum margar ÍR stelpurnar sem stigum okkar fyrstu skref með landsliðinu á þessum árum.

Þegar Sigurbergur var ráðinn þjálfari okkar í ÍR fengum við meira en þann besta í bransanum. Við eignuðumst líka frábæra fyrirmynd og góðan vin. Á þessum árum mynduðust vináttubönd sem héldu mun lengur en sambandið á handboltavellinum. Það má segja að á tímabili hafi heimili Sigurbergs og Gunnu í Ásbúð í Garðabæ verið nokkurs konar félagsheimili fyrir handboltastelpur úr Breiðholti. Það var sama hvenær okkur bar að garði, alltaf stóðu dyrnar opnar. Þau voru óteljandi kvöldin sem við vörðum í stofunni hjá Sigurbergi og Gunnu, í hrúgu í sófanum með popp að spjalla og horfa á tónlistarmyndbönd. Þau nenntu að ræða allt, hlusta á allt.

Eftir að Sigurbergur hvarf á braut kom losarabragur á kvennaboltann í ÍR. Einhverjar lögðu skóna á hilluna en flestar færðu sig um set yfir í önnur félög. Sigurbergur kom aftur við sögu okkar þriggja sem þjálfari þegar hann var ráðinn til Vals nokkrum árum síðar. Eftir því sem árin liðu tóku önnur verkefni við af handboltanum og samverustundunum fækkaði. Vináttuböndin héldu þó. Það var alltaf og alls staðar auðvelt að taka upp þráðinn enda fátt skemmtilegra en að rifja upp gömlu góðu dagana. Skemmtilegast var þó alltaf með Sigurbergi og Gunnu á þorrablóti ÍR, sem var fasti punkturinn í tilverunni síðustu árin áður en heilsu Sigurbergs hrakaði um of. Við sem eftir sitjum munum halda sögunum á lofti.

Elsku Gunna, Dísa, Heiða, Steini og Oddný. Við vottum ykkur og fjölskyldum innilega samúð okkar.

Það er skrýtið að skrifa, að mér finnst, ótímabær kveðjuorð um Sigurberg, fyrrverandi tengdaföður minn, mann sem lék stórt hlutverk í mínu lífi í mörg ár og hefur gert áfram eftir skilnað okkar Herdísar. Hann var jú afi barnanna minna. Sigurbergur var afreksmaður í íþróttum, var vinsæll og farsæll þjálfari og íþróttakennari og þeir eru ófáir sem maður hittir sem hann hefur annaðhvort kennt eða þjálfað. Hann var einstaklega barngóður og náði ótrúlega vel til barna og ungmenna, bæði í leik og starfi. Við Sigurbergur áttum mikið og gott samband og eftir sitja minningar sem ég mun geyma alla tíð. Ég leit upp til hans í mörgu. Íþróttirnar skipuðu stóran sess í lífi okkar beggja, enda fór það svo að ég lagði fyrir mig íþróttakennslu og þjálfun, að miklu leyti undir áhrifum frá honum. Við vorum langt í frá að vera sammála um íþróttirnar, hvaða lið væru best, hvaða leikmenn sköruðu fram úr, og þegar kom að pólitík vorum við algjörlega sinn á hvorum endanum svo vægt sé til orða tekið. En það var hins vegar í tónlistinni sem hjörtu okkar slógu í takt. Ég komst þó ekki með tærnar þar sem hann hafði hælana. Sigurbergur var alveg einstakur þegar kom að tónlist. Ég get ekki sagt að við höfum haft nákvæmlega sama tónlistarsmekk, ég var til dæmis aldrei á Cliffvagninum, Shadows voru alls ekki minn tebolli en Neil Young, Nick Cave, Pink Floyd og Bubbi, þá vorum við að tala saman. Það má segja að hann hafi verið alæta á tónlist. Plötusafnið, vídeóspólurnar, geisladiskarnir, algjörlega einstakt. Sigurbergur hafði góða nærveru, var ekki að hafa sig mikið í frammi, en þegar hann talaði var hlustað. Hann var mikill húmoristi og mörg gullkorn sem fengu að flakka. Best leið honum með fjölskyldu sína nálægt sér. Samband þeirra Gunnu var einstakt. Það er erfitt að tala um það í þátíð þar sem maður sá þau aldrei öðruvísi en Begga og Gunnu. Það eru örugglega ekki margir dagar þar sem þau hafa verið hvort án annars á lífsleiðinni. Samband sem byggðist á trausti, heiðarleika og ekki síst vináttu. Alltaf jafn ástfangin. Það sást hvað best í þeim ömurlegu veikindum sem hann glímdi við síðustu ár en alzheimerssjúkdómurinn er andstyggilegur sjúkdómur sem hefur ekki síður áhrif á aðstandendur. Þar stóð Gunna vaktina af mikilli prýði, ásamt börnum þeirra og fjölskyldum. Að lokum langar mig að minnast þessa góða manns með stuttri sögu. Eitt sinn fórum við á tónleika, ásamt Gunnu og Dísu, á skemmtistaðnum Broadway með hljómsveitinni Nazareth, hljómsveit sem ég þekkti ekki mikið, en ég kannaðist við eitt, tvö lög. Nema hvað að minn maður mætti í ökklasíðum leðurfrakka, í Rolling Stones-bol og pantaði sér að sjálfsögðu viskí um leið og við komum inn. What a man! Aðstandendum votta ég samúð mína og þakka samfylgdina.

Blessuð sé minning Sigurbergs Sigsteinssonar.

Það var bjart yfir hópi íþróttafólks sem hélt af stað frá Íslandi til München í Þýskalandi í ágústmánuði 1972 til að taka þátt í Ólympíuleikunum. Stór hluti af þessu íþróttafólki var handboltalandslið Íslands sem var að taka þátt í Ólympíuleikunum, en þetta var í fyrsta sinn sem handbolti var tekinn inn sem keppnisgrein á Ólympíuleikum. Í dag kveðjum við félaga okkar Sigurberg Sigsteinsson sem var fastur maður í landsliðinu á þessum tíma. Sigurbergur var afburða handboltamaður, spilaði í horninu í sókninni og á miðjunni í varnarleiknum, senter eða sweeper, handleggjalangur og náði oftar en ekki að trufla sóknarleik andstæðinganna. Það var gott að vera með Sigurbergi í liði, stutt í brosið, ávallt tilbúinn að leggja sig allan fram fyrir félagana enda íþróttamaður af lífi og sál.

Hann var íþróttakennari á daginn og þjálfari og leikmaður á kvöldin, en í þá daga æfðum við á kvöldin þar sem við vorum allir vinnandi. Þegar 40 ár voru liðin frá München 1972 héldum við út úr bænum og áttum góða helgi saman að Geysi í Haukadal, – liðið frá 1972 ásamt eiginkonum, þar mættu menn með úrklippubækurnar, rifjuðum upp hver fyrir öðrum gamla takta frá löngu liðnum tíma og þar naut Sigurbergur sín vel í hópi gamalla félaga. Sigurbergs er sárt saknað, ekki var það svo að ellikerling hefði bankað upp á, heldur var það þessi alræmdi alzheimer sjúkdómur sem sótti hann heim, hann barðist lengi og drengilega en varð að játa sig sigraðan í lokin. Við félagar hans í ólympíuliðinu frá 1972 sendum innilegar samúðarkveðjur til Gunnu, Guðrúnar Hauksdóttur, eiginkonu Sigurbergs, og allrar fjölskyldu, barna og barnabarna.

Vinur minn og gamli þjálfari er fallinn frá. Ég vissi að tími Sigurbergs með okkur var takmarkaður en tíðindin höfðu meiri áhrif á mig en ég átti von á. Sigurbergur og fjölskylda eiga alveg sérstakan stað hjarta mínu. Þótt árin séu mörg síðan hann þjálfaði okkur ÍR-stelpurnar, þá áttum við í honum hvert bein. Fyrir unga stúlku í íþróttum á sjöunda áratugnum þar sem fyrirmyndir í kvennaíþróttum voru fáar, þá hafði Sigurbergur alveg sérstakt lag á að hvetja okkur áfram, kenna og leiðbeina. Líka mig, sem var sannarlega ekki stórstjarna í handbolta. Eitt sinn, þegar mér fannst ekkert ganga upp hjá mér í boltanum, spurði ég hann hvort ég ætti ekki bara að hætta í handbolta og einbeitta mér að skíðaíþróttinni. Þá tók hann mig til hliðar og sagði ákveðið en af hlýju, „Lóa mín þú mátt aldrei gleyma að þetta er hópíþrótt og þú ert afar mikilvæg fyrir liðið, þín tækifæri koma.“ Ég lærði þarna mikilvæga lexíu sem hefur fylgt mér alla tíð síðan sem er að maður er aldrei einn um árangur, við vinnum alltaf saman í liði. Árin liðu og ég varð fjölskylduvinur stórfjölskyldunnar sem mér þykir afar vænt um. Samverustundir okkar á undanförnum árum hafa verið ómetanlegar hvort heldur þær voru á Ögri í djúpi, í minni sveit að Víðum í Reykjadal eða á þorrablóti ÍR með öllu gamla handboltaliðinu. Í dag ylja ég mér við minningar um dásamlegar stundir þar sem við komum saman, þvert á kynslóðir, að njóta samveru og vinskapar.

Sigurbergur var sannur íþróttamaður sem hefur haft mikil áhrif á okkur, hvort heldur þau okkar sem hann þjálfaði eða kenndi. Við munum aldrei gleyma honum því minning um góðan íþróttamann lifir í hjarta okkar.

Elsku Gunna, Dísa, Heiða, Steini og Oddný, ég votta ykkur mína dýpstu samúð.

Ykkar

Fótboltavöllurinn okkar við Langholtsveg var ekki stór – eiginlega bara pínulítill. En þarna ólumst við upp við bolta. Sumir piltunga áttu eftir að gera garðinn frægan – innan vallar sem utan. Einn af þeim var Sigurbergur. Hann var fljótlega einn af þeim fræknari og slóðin lá beint fram á við, með Fram og undir hatti landsliðs, svo að fátt eitt sé nefnt. Sigurbergur var óskiptur vinur, kappsamur og viðkvæmur.

Leiðir skildi en minningarnar úr æsku ylja. Það voru góðir tímar.

Ástvinir kveðja góðan dreng.

Blessuð sér minning Sigurbergs.

Haustið 1967 komu saman á Laugarvatni 20 ungmenni um tvítugt, 12 strákar og átta stelpur, sem voru að hefja nám í Íþróttakennaraskólanum. Fæstir þekktust þótt einhver kunningsskapur væri kannski fyrir hendi.

Einn úr þessum hópi var Sigurbergur Sigsteinsson, sem þá þegar var þekktur íþróttamaður úr Fram, meistaraflokksmaður bæði í handbolta og fótbolta og landsliðsmaður í handboltanum.

Fram undan var níu mánaða nám í ÍKÍ og nándin var mikil. Strákarnir bjuggu 12 saman í íbúð sem síðar varð kennaraíbúð og stelpurnar átta í kjallara skólastjórahússins.

Nú hefur verið höggvið skarð í þennan litla hóp, en hinn 29. janúar sl. lést skólabróðir okkar Sigurbergur eftir snarpa baráttu við alzheimer.

Sigurbergur var vinsæll meðal okkar skólasystkinanna, enda ljúfur maður og skemmtilegur. Íþróttahæfileika hafði hann ómælda og átti gott með að umgangast aðra, enda lá það fyrir honum að gera íþróttakennslu að ævistarfi, auk þess sem hann þjálfaði mörg lið, aðallega í handbolta.

Hann var einnig mikill áhugamaður um popptónlist og átti mikið plötusafn sem óspart var notað þennan vetur.

Um vorið áttu allir nemendur að flytja frumsamið hreyfiverk við tónlist að eigin vali. Flestir völdu eitthvað sígilt og rólegt sem þægilegt var að hreyfa sig eftir, en okkar maður kom sterkur inn og valdi tónlist með The Shadows, sem var ein af hans uppáhaldshljómsveitum. Þetta þótti djarft, en ekki var nokkur spurning að það verk vakti langmesta athygli fyrir frumleika og framsetningu.

Sigurbergur var félagslyndur maður og þegar hópurinn hittist hér á árum áður af ýmsu tilefni var hann alltaf fyrstur til að boða komu sína.

Þessu var þó öðruvísi farið sumarið 2018 þegar haldið var upp á 50 ára útskriftarafmæli, en þá boðaði Sigurbergur forföll og treysti sér ekki til að mæta þar sem sjúkdómurinn var farinn að herða tökin.

Nú er baráttunni lokið og þessi mikli afreksmaður varð að játa sig sigraðan. Eigi má sköpum renna.

Á kveðjustund sem þessari hrannast minningarnar upp og eru allar góðar.

Við skólasystkinin frá Laugarvatni þökkum fyrir að hafa fengið að vera honum samferða um stund og sendum fjölskyldu og vinum innilegar samúðarkveðjur á erfiðri stund.

Blessuð sé minning Sigurbergs Sigsteinssonar.

Í dag er borinn til grafar fyrrverandi samstarfsmaður okkar hér í íþróttadeildinni í Versló og góður vinur. Hann starfaði hér við skólann í nær 40 ár. Við minnumst þess ekki að hann hafi misst einn dag úr vinnu vegna veikinda, en þegar kom að starfslokum var farið að bera á undirliggjandi veikindum hans.

Sigurbergur var vel liðinn bæði af nemendum og samstarfsfólki.

Við minnumst þess að hafa fengið höfðinglegar móttökur á heimili þeirra hjóna í partíi fyrir árshátíð. Þá má ekki gleyma „the grand tour“ til að skoða hið einstaka plötusafn hans, aldrei höfðum við séð annað eins.

Einnig er okkur ofarlega í huga hve miklar félagsverur þau hjónin voru. Þau létu sig ekki vanta í ferðir og aðrar uppákomur hjá starfsmönnum skólans.

Sigurbergur var hamhleypa þegar kom að kennslu og þjálfun og auk þess var hann í mörg ár liðsstjóri á leikjanámskeiðum barna.

Hann var mikil íþróttakempa bæði sem keppnismaður og þjálfari til margra ára.

Það er mikil eftirsjá hjá fjölskyldunni að missa þennan mikla öðling og fjölskyldumann sem Sigurbergur var. Gunna missir góðan vin og félaga, en þau voru einstaklega samrýnd hjón. Það er sárt til þess að hugsa að þau skyldu ekki fá lengri tíma saman eftir langan starfsferil.

Elsku Gunna og fjölskylda, megi góður guð og allir fallegu englarnir vera með ykkur á þessum erfiða tíma. Minning hans mun lifa um ókomin ár.

Kveðja frá íþróttakennurum Versló,

Enn er höggvið skarð í þann glaðværa hóp sem kynntist á kennarastofu Árbæjarskóla á fyrstu árum skólans og átti þar samleið í meira en þrjá áratugi, fullorðnaðist og þroskaðist saman. Nú hefur Sigurbergur okkar kvatt veröldina eftir baráttu við erfið veikindi.

Oft var glatt á hjalla í kennarahópnum. Sigurbergur lagði sitt af mörkum og hann og Guðrún, kona hans, voru sjálfsagðir þátttakendur í öllu félagslífi á vegum skólans. Sigurbergur var góður félagi og samstarfsmaður, glaður og hlýr í viðmóti við alla og vann störf sín af alúð og samviskusemi.

Lengi vel var Sigurbergur íþróttakennari drengja og mátti finna að margir þeirra litu nokkuð upp til hans. Seinni árin kom það oft í hans hlut að kenna yngri árgöngunum íþróttir, drengjum og stúlkum saman. Börnunum leið vel hjá honum enda var hann barngóður og umhyggjusamur. Við minnumst hans að stjórna leikjadögum á vorin með hóp af háværu ungviði í kringum sig.

Við sendum Guðrúnu og fjölskyldu þeirra Sigurbergs innilegar samúðarkveðjur og biðjum þeim alls góðs. Sigurberg kveðjum við með virðingu og þökk fyrir áratuga samstarf. Eftir lifir minningin um góðan dreng og góðan félaga.

F.h. gamalla starfsfélaga,

Við fráfall heiðursmannsins Sigurbergs Sigsteinssonar vil ég þakka áratuga vinskap, samstarf og samskipti, bæði persónuleg og fagleg í sambandi við störf hans í Árbæjarskóla. Þótt aldursmunurinn væri nokkur og grunntengingin úr íþróttahreyfingunni ólík, náðum við alla tíð mjög vel saman.

Sigurbergur var ósérhlífinn vinnuþjarkur og afskaplega traustur og bóngóður er til hans þurfti að leita. Minnist ég vart að hann hafi nokkru sinni neitað bón um að leysa verk eða beiðni um annan greiða.

Sigurbergur var eins og allir vita er til þekkja mjög fjölhæfur íþróttamaður og kappið og keppnisskapið eftir því. Það var aldrei hans stíll að gefast upp. Jafnvel í gjörsamlega tapaðri stöðu var barist til síðustu sekúndu og talaður kjarkur í samherja, eins og reyndar fleiri þekktar látnar og lifandi persónur úr íþróttahreyfingunni eru frægar fyrir.

Sigurbergur var óþreytandi að koma á fót keppnum og setja upp mót innan skólans og hvetja til þátttöku í mótum utan hans, þar sem aðrir skólar tóku þátt. Ég meira að segja varð stundum þess umdeilda „heiðurs“ aðnjótandi að leyfa honum að kalla mig liðsstjóra við hátíðleg tækifæri.

Einnig er mér ofarlega í huga öll sú vinna er hann lagði á sig sem þjálfari hinna ýmsu félagsliða, landsliða og hópa. Alltaf vantaði að venju peninga og ekki dró þjálfarinn af sér við að afla þeirra. Því verður þó ekki neitað að jafnvel á þessum tíma þótti það athyglisvert þegar sjálfur landsliðsþjálfarinn gekk í hús og seldi rækjur og fleira þess háttar til fjáröflunar.

Við starfslok gátum við báðir hugsað okkur að eyða meiri tíma saman í sameiginleg áhugamál, en margt fer öðruvísi en ætlað er.

En eina litla af mörgum í lokin.

Þinghald og ráðstefnur er nokkuð sem getur orðið býsna þreytandi iðja ef ekki er rétt á haldið. Eitt sinn vorum við Sigurbergur sessunautar á einni slíkri ráðstefnu. Var öllum málum í ákveðnum þætti hennar í raun fyllilega lokið en nokkrir fundarmenn fundu þörf hjá sér til að teygja úr efninu og endurtaka að því að virtist eingöngu til að tala, eins konar gáfumannaumræða rétt í lokin.

Þótt þingforseti hefði sérstaka þolinmæði fyrir þessu gilti alls ekki það sama um Sigurberg. Hann hnippti ákveðinn í síðuna á mér og hvíslaði: „Marinó, er þetta ekki alveg búið? Getum við ekki bara farið fram og talað um fótbolta – eða plötur?“

Ég færi hans frábæru eiginkonu og fjölskyldu mínar innilegustu samúðarkveðjur. Það var ljós í skugganum að vita af hinni miklu hlýju, alúð og umhyggju er Sigurbergur fékk að njóta frá þeim þegar mest á reyndi og heimurinn var að hluta til að hverfa.

Far þú heill, höfðingi.

Kveðja frá HSÍ

Oft er spurt hvað valdi því að íslensk handboltalandslið nái langt á alþjóðavettvangi. Svarið er keppnisskapið og að standa sig vel á velli fyrir land og þjóð, berjast, hvetja og eiginleikinn að gefast aldrei upp. Allir þessir kostir sameinuðust í Sigurbergi og ef það var ekki hann sem var upphafsmaður af þessum leikstíl þá hélt hann honum sannarlega á lofti og miðlaði til annarra. Allir nema andstæðingarnir hrifust af keppnisskapi hans hvort sem það voru þeir, sem spiluðu með honum í liði eða þeir sem fylgdust með.

Sigurbergur hafði góða nærveru og mikla samskiptahæfni. Hann var mikill íþróttamaður, kennari og þjálfari og hafði gaman af að miðla þekkingu sinni.

Hann spilaði handbolta og fótbolta með Fram og var margfaldur Íslandsmeistari í báðum greinum.

Sem gutti man ég vel eftir Sigurbergi í Fram búningnum og enda voru þeir allir stjörnur í mínum augum. Á árum áður var hann einn af bestu handknattleiksmönnum Íslands og fastamaður í landsliðinu. Hann var afburðar varnarmaður og fjölhæfur í sókn. Í fótbolta var hann varnarmaður og frábær skallamaður.

Sigurbergur lék 88 landsleiki í handbolta og skoraði 66 mörk í þeim á árunum 1967-1978. Hann var 19 ára, er hann lék sinn fyrsta leik gegn Tékkum í byrjun desember 1967.

Sigurbergur varð Íslandsmeistari með Fram 1967, 1968, 1970 og 1972 en þá varð hann einnig Íslandsmeistari með Fram í fótbolta.

Hann tók þátt í heimsmeistarakeppninni í Frakklandi 1970 og HM í Austur-Þýskalandi 1974. Þá lék hann með landsliðinu á Ólympíuleikunum í München 1972.

Sigurbergur var mjög afkastamikill handknattleiksþjálfari. Einungis 20 ára var hann ráðinn þjálfari unglingalandsliðsins í handknattleik, landsliðsþjálfari kvenna í handknattleik 1974-1975 og aftur 1980-1983. Hann varð einnig þjálfari hjá Fram, meistaraflokki karla og kvenna, þjálfaði kvennalið Vals og ÍR og karlalið Hauka. Þegar hann þjálfaði kvennalandsliðið tímabilið 1980-1981 þjálfaði hann einnig kvennalið Fram (1. deild) og ÍR (2. deild).

Sigurbergur þjálfaði marga yngri flokka hjá Fram og hjá fleiri liðum, bæði í handbolta og fótbolta. Hann þjálfaði mig og félaga mína í 4. flokki í fótbolta og er mér ávallt minnisstætt hve mikla áherslu hann lagði á að við værum hvetjandi hver við annan. Þannig skapaði hann mikla samheldni og baráttu í liðinu, sem skilaði ágætum árangri, því eftir á að hyggja vorum við ekki bestu fótboltamenn landsins á þeim tíma.

HSÍ á Sigurbergi mikið að þakka fyrir gott og óeigingjarnt starf í þágu handboltans.

Minning hans lifir og megi landsliðsmenn framtíðarinnar taka framkomu, baráttuanda og keppnisskap hans sér til fyrirmyndar.

HSÍ sendir innilegar samúðarkveðjur til fjölskyldu hans.

Fallinn er frá góður vinur, félagi og þjálfari Sigurbergur Sigsteinsson.

Við kveðjum Sigurberg með miklum söknuði, þennan yndislega vin sem við höfum þekkt í yfir 40 ár. Hann þjálfaði okkur í handknattleikslandsliðinu á árunum um og eftir 1980. Það fyrsta sem við tókum eftir við fyrstu viðkynningu var hversu góða nærveru hann hafði. Fastur fyrir en aldrei þurfti hann að brýna raustina til að koma sínum skilaboðum áleiðis. Ávallt með mikinn metnað fyrir hönd okkar stelpnanna og að halda okkur í góðu formi yfir sumartímann var ekki undanskilið. Sumrin nýtt til útihlaupa og styrktarþjálfunar sem þótti ekki algengt á þessum tíma. Það hefur eflaust ekki verið öfundsvert að halda utan um stóran stelpnahóp, sem var hávær (og er enn), en eins og Sigurbergi var einum lagið, þá gekk það alltaf æsingalaust upp enda var hann einstaklega þolinmóður og náði að skapa gott og skemmtilegt andrúmsloft á æfingum. Stutt var í brosið fallega og hvatningu frá honum.

Sigurbergur var góður drengur, fagmaður og þjálfari, sem lagði mikla vinnu á sig til að skapa okkur gott æfingaumhverfi með það að markmiði að ná sem bestum árangri. Hann var líka alla tíð tryggur vinur, sem alltaf var hægt að leita til og honum var umhugað um vellíðan okkar.

Það var gott að koma á heimili Sigurbergs og Gunnu eiginkonu hans, heimili sem ávallt stóð opið fyrir öllum vinum og vandamönnum og þar vorum við engin undantekning. Gunna þessi einstaka kona tók alla tíð fullan þátt í störfum hans af lífi og sál.

Í heimsóknum kynntumst við plötusafni Sigurbergs sem var það stærsta sem við vissum af á þessum tíma í heimahúsi og það næsta sem var sambærilegt var plötubúðirnar í bænum. Einstakt safn þar sem allt var í röð og reglu og hver plata átti sinn stað. Bítlarnir voru bandið hans og Lennon var hans maður og við kölluðum Sigurberg stundum „Lennon“,

„Count your age by friends, not years. Count your life by smiles, not tears.“ (John Lennon)

Ótal minningar streyma fram þegar horft er yfir farinn veg, landsliðsferðir, æfingar, hlátur, grátur og sigrar, en fyrst og fremst var Sigurbergur ekki eingöngu frábær þjálfari heldur einnig einstaklega góður vinur og félagi. Hann mun alltaf eiga sérstakan stað í hjarta okkar og við minnumst hans með miklum hlýhug.

Elsku Gunna, við sendum þér, börnum, tengdabörnum og barnabörnum, okkar innilegustu samúðarkveðjur en minningin um góðan mann og einstakan vin mun lifa.

Kveðja frá Samtökum íslenskra ólympíufara

Ólympíufarinn, stór-framarinn, handbolta- og fótboltakappinn Sigurbergur Sigsteinsson er látinn eftir erfiðan kappleik við alzheimersjúkdóminn.

Sigurbergur lék alla tíð með Fram og varð Íslandsmeistari með félaginu bæði í knattspyrnu og handknattleik. Ólympíuárið 1972 varð hann Íslandsmeistari í báðum greinunum! Sigurbergur er einn af fáum íþróttamönnum okkar sem leikið hafa í landsliðinu bæði í handbolta og fótbolta. Hann lék einn landsleik í fótbolta móti Englendingum á Laugardalsvelli og 88 landsleiki í handbolta á árunum 1967 til 1978 og keppti m.a. á Ólympíuleikunum 1972 í München. Sigurbergur var snjall hornamaður og einstaklega öflugur varnarmaður eins og kom vel í ljós í sögufræga landsleiknum við Dani 1968 þegar Ísland vann Danmörku í fyrsta sinn í handbolta 15-10, en Danir voru þá silfurlið frá HM 1967 með nokkuð gott lið!

Sigurbergur var leikfimikennari að mennt og kenndi í mörg ár við Verslunarskóla Íslands. Þá tók hann þátt í eflingu bæði handknattleiks og knattspyrnu sem þjálfari hjá mörgum félögum að keppnisferli loknum.

Íþróttaleiðtoginn Benedikt G. Waage sagði að eitt af markmiðum íþróttahreyfingarinnar væri að gera drengi að mönnum og menn að góðum drengjum. Sigurbergur Sigsteinsson var heiðursmaður og svo sannarlega drengur góður bæði innan og utan vallar.

Samtök íslenskra ólympíufara kveðja félaga okkar Sigurberg Sigsteinsson með virðingu og votta eiginkonu hans Guðrúnu Hauksdóttur og börnum þeirra hjóna; Herdísi, Heiðu, Oddnýju og Sigsteini, svo og fjölskyldum þeirra og vinum okkar innilegustu samúð. Minningin um ólympíufarann, handbolta- og fótboltakappann Sigurberg Sigsteinsson lifir!

Kveðja frá Knattspyrnufélaginu Fram

Við fráfall Sigurbergs Sigsteinssonar sér Fram á bak góðum, traustum og litríkum félaga sem varð margfaldur meistari með yngri flokkum Fram bæði í knattspyrnu og handknattleik. Hann varð unglingalandsliðsmaður og síðan landsliðsmaður í báðum greinum. Sigurbergur lék 352 leiki með Fram í handknattleik, 1966-1980, og 225 leiki í knattspyrnu, 1966-1979.

Sigurbergur var einn af bestu handknattleiksmönnum Íslands, fjölhæfur í sókn og öflugur í vörn; lék 88 landsleiki 1967-1978. Hann var kallaður, 19 ára, frá Laugarvatni, þar sem hann var við nám í íþróttakennaraskólanum, til að leika sína fyrstu leiki 1967. Þegar Ísland vann hinn frækna sigur á Dönum 1968, 15:10, stjórnaði hann varnarleiknum.

Hann varð Íslandsmeistari í handknattleik með meistaraflokki 1967, 1968, 1970 og 1972, Íslandsmeistari í knattspyrnu 1972 og bikarmeistari 1970.

Sigurbergur tók þátt í HM í Frakklandi 1970 og í Austur-Þýskalandi 1974. Þá lék hann á ÓL í München 1972.

Sigurbergur var drengur góður og leit yfirleitt á björtu hliðarnar og þá var oftar en hitt stutt í spaugið. Það var ávallt mikil músík í kringum hann, en Sigurbergur átti eitt glæsilegasta plötusafn landsins. Uppáhaldshljómsveit hans var The Shadows og Cliff Richard. Þar var átrúnaðargoðið Hank Marvin. Hann og Sigurbergur áttu það sameiginlegt að leika af fingrum fram þegar þeir komust í ham; Marvin með gítarinn, Sigurbergur með knöttinn!

Sigurbergur var mikill keppnismaður, öflugur varnarmaður bæði í handknattleik og knattspyrnu. Hann undirbjó sig vel fyrir hverja orrustu – lagði alla krafta sína í verkefnin, ákveðinn í að láta sitt ekki eftir liggja. Hann var þó ekki alls kostar tilbúinn í sína síðustu baráttu, alzheimersjúkdóminn, sem svo margir standa berskjaldaðir frammi fyrir. Jafnvel sterkustu vígi falla í slíkum slag. Það er sárt að horfa á eftir góðum félaga á þennan hátt.

Sigurbergur var í mörg ár afkastamesti þjálfari landsins og þjálfaði oft meira en eitt kapplið í einu, auk þess að vera leikfimikennari í Verslunar- og Árbæjarskólanum.

Stuttu eftir að Sigurbergur útskrifaðist sem íþróttakennari 1968 var hann ráðinn þjálfari unglingalandsliðsins í handknattleik, sem hafnaði í þriðja sæti á NM í Noregi 1969.

Hann var landsliðsþjálfari kvenna 1974-1975, aftur 1980-1983, og var þjálfari kvennalandsliðsins í knattspyrnu 1985-1986.

Sigurbergur var á stöðugri ferð á milli íþróttahúsa og valla, til að kenna og þjálfa. Hjá Fram þjálfaði hann meistaraflokk karla og kvenna í handknattleik og yngri flokka í handknattleik og knattspyrnu. Hann var í mörg ár skólastjóri hins vinsæla Knattspyrnuskóla Fram.

Hann var einnig þjálfari hjá Val, þjálfaði bæði meistaraflokk kvenna í handknattleik og knattspyrnu, hjá ÍR, Haukum, HK, Ármanni og þjálfaði og lék með knattspyrnuliðunum Leikni á Fáskrúðsfirði (1975) og Þrótti Neskaupstað (1979).

Knattspyrnufélagið Fram kveður Sigurberg Sigsteinsson með hlýju. Eiginkonu hans og fjölskyldu eru sendar hugheilar samúðarkveðjur.

mbl.is/andlat

Sigurbergur Sigsteins er látinn. Minningar hrannast upp, minningar sem augljóslega snúast fyrst og fremst um Sigurberg sjálfan en tengjast jafnframt bernsku- og unglingsárum okkar vinanna frá því á áttunda áratug síðustu aldar. Á þeim tíma var ekki jafn sjálfsagt að tala um mikilvægi fyrirmynda fyrir ungt íþróttafólk eins og réttilega hefur verið gert í seinni tíð. Sigurbergur var klárlega fyrirmynd í okkar augum, bæði vegna þess sem hann hafði áorkað sjálfur á sviði íþróttanna en ekki síður vegna þess stuðnings og áhuga sem hann sýndi okkur.

Á þessum árum var Árbæjarhverfið í örri mótun. Gróskan í starfsemi Fylkis var mikil og starfið í Árbæjarskóla var líflegt svo það sé orðað mildilega. Nemendur skólans voru fjörugir eins og gjarnan á við um ungt fólk. Uppátækin voru sum hver af þeim toga að þau þyldu tæpast skoðun samkvæmt nútímalegum viðmiðum. Hópur kennara við skólann var samhentur og einhvern veginn birtist það okkur þannig að Sigurbergur léki stórt hlutverk á þeim vettvangi. Íþróttahúsið var heimavöllur Sigurbergs í skólanum, þar var festa í fyrirrúmi en alltaf stutt í leiki og keppni eftir því sem við átti. Tíðar og háværar óskir okkar um „frjálsan tíma“ fengu oft brautargengi, enda vissi hann að við vildum helst vera í fótbolta frá morgni til kvölds. Minningar um keppni milli bekkja í innanhússfótbolta rifjast upp. Hart var barist og engu líkara en heimsyfirráð væru að veði. Sigurbergur lék lykilhlutverk í öllum þessum ævintýrum og dreif verkefnin áfram af einlægum áhuga. Í þessari heimsmeistarakeppni var hann í hlutverki dómara og það var ekki laust við að hann hefði lúmskt gaman af því að reyna á geðprýði sumra okkar með því að vera viljandi hæfilega hlutdrægur í dómgæslunni.

Þegar horft er í baksýnisspegilinn er það á þessum tíma sem með okkur þróaðist einstakt samband við Sigurberg sem lýsti sér e.t.v. best í þeim einskæra áhuga sem hann sýndi því sem við tókum okkur fyrir hendur. Þetta átti sérstaklega við um íþróttirnar og teygðist yfir margra ára tímabil, löngu eftir að samverunni í Árbæjarskóla lauk. Í raun má segja að í óeiginlegum skilningi hafi Sigurbergur verið kennarinn okkar alla tíð.

Að leiðarlokum þökkum við Sigurbergi Sigsteinssyni innilega fyrir stuðninginn og samfylgdina um leið og við vottum fjölskyldu og ástvinum okkar dýpstu samúð.