Róbert Magni Jóhannsson

Pabbi minn fæddist í litlu sjávarþorpi austur á fjörðum á 4. tug síðustu aldar. Átthagarnir voru honum alla tíð kærir og þó ég hafi aldrei dvalið langdvölum á Eskifirði fékk ég í arf ást á upprunanum, firðinum fagra og „framhliðinni“ á Hólmatindinum.

Pabbi fór ungur suður til Reykjavíkur og örlögin höguðu því svo að þar settist hann að til langframa. Tæplega tvítugur kynntist hann reykvískri mær af austfirskum ættum, sem frá þeim tíma átti bæði hug hans og hjarta. Þau mamma fetuðu æviveginn saman og tókust í sameiningu á við þau verkefni sem lífið færði þeim á 64 ára samleið. Þau hafa alltaf verið einstaklega samrýnd og samstíga í daglegu lífi.

Pabbi var góð fyrirmynd. Hann var hógvær og gamansamur að eðlisfari og hafði lag á að dvelja ekki um of við það sem ekki varð breytt, heldur feta veginn áfram af jákvæðni og seiglu. Hann lét aldrei bíða til morguns það sem hægt var að gera í dag og kastaði heldur aldrei til hendi við nokkurt verk. Tilveran með pabba var traust og hlý, hann var ekkert að trana sér fram en var alltaf til staðar.

Bernska mín einkenndist af öryggi og hlýju. Ég var langyngst af systkinahópnum en um leið lítið eldri en nokkur hluti barnabarnanna. Í endurminningunni iðaði heimilið oftast af lífi, ört vaxandi fjölskyldur systkina minna áttu þar vísan stað og heimsóknir voru tíðar. Þess á milli átti ég líka dýrmætar stundir ein með foreldrum mínum, með reglubundnum sundferðum, hversdagslegu stússi og stöku leikhúsferðum. Alltaf var ljúft að hvíla höfuðið á öxl pabba og finna traustan arm hans umvefja sig. Sumarfríin með mömmu og pabba einkenndust af ferðalögum um landið og í endurminningunni var eiginlega alltaf sól.

Pabbi var börnunum okkar Palla góður afi og þátttakandi í daglegu lífi okkar meðan hann gat það. Um það leyti sem við Palli stofnuðum fjölskyldu leið að starfslokum foreldra minna. Þar með gafst þeim aukið svigrúm til samvista við okkur , öllum til ánægju og hagsbóta. Ómetanlegar samverustundir eru fjársjóður sem við fjölskyldan búum öll að. Hvort sem það voru stutt innlit, tómstundaskutl, ferðalög um landið, samvera á hátíðastundum, glettnislegar grettukeppnir eða metnaðarfullar tilraunir til að vinna afa í sjómann. Þá var okkur mikilsverður sá tími sem foreldrar mínir gættu Sigrúnar okkar vetrarlangt áður en hún byrjaði í leikskóla. Sá grunnur sem þar var lagður mótaði samband þeirra til framtíðar. Þó hlutverk pabba gagnvart börnunum hafi breyst hin síðari ár var elska hans og áhugi á lífi þeirra alltaf fyrir hendi.

Pabba var annt um íslenska tungu og hinn besti málfarsráðunautur. Hann var hagmæltur og hafði gaman að hvers kyns orðaleikjum. Pabba var lagið að segja skemmtilega frá og þær eru ófáar sögurnar sem lifa áfram í minningunni. Mér eru einnig kærar minningar frá brúðkaupsdegi okkar Palla, þar sem pabbi leiddi mig styrkri hendi inn kirkjugólfið og fór svo á kostum í ræðu sinni síðar um kvöldið.

Þó pabbi hafi í gegnum tíðina verið minnugur og haft ríka frásagnargáfu átti fyrir honum að liggja að tapa minni síðustu árin. Samhliða því var hann sviptur ýmsu sem áður hafði verið einkennandi fyrir hann, s.s. frumkvæði til verka, sjálfstæði og verklagni. Hann naut þó áfram líðandi stundar í þeirri regluföstu veröld sem þau mamma sköpuðu sér eftir því sem veikindin ágerðust. Hann spurði frétta og var fús að miðla, en öllum lærðist að endurteknar spurningar og frásagnir komu engum að sök. Pabbi bar gæfu til að þekkja fólkið sitt og það leyndi sér ekki að hann vissi hverju tilheyrðu hópnum hans. Hlýlegt viðmót, góðvild og glaðlyndi fylgdu honum ævina á enda.

Nú eru einkar dýrmætar minningarnar frá síðustu jólum og árvissu jólaboði stórfjölskyldunnar í byrjun janúar. Nokkrum dögum síðar var pabbi lagður inn á sjúkrahús og átti ekki afturkvæmt heim.

Við lifum á undarlegum tímum og almenningur bíður þess að lífið fari að ganga sinn vanagang. Að geta ekki syrgt í eðlilegum samvistum við mömmu og í návist stórfjölskyldunnar hefur sannarlega tekið á.

Þó pabbi hafi á vissan hátt horfið okkur smám saman seinni árin þá var nærvera hans alltaf sterk. Vanagangur án hans verður ekki samur og áður.

Elsku pabbi, hjartans þakkir fyrir allt sem þú hefur verið mér og mínum. Minning þín mun lifa með okkur alla tíð og gerir okkur ríkari en ella. Guð veri með þér.

Þín

Það sem kemur alltaf fyrst upp í huga minn þegar ég hugsa til hans er minning frá unglingsárunum. Afi og amma í heimsókn hjá okkur í Keflavík og afi spyr eins og svo oft áður hvenær við ætlum að flytja í bæinn. Unglingnum líkaði ekki þessi stanslausa umræða um mögulegan flutning enda trúði ég því að hvergi annars staðar væri hægt að búa og brást því harkalega við. Það var minna rætt um flutninga fyrir framan unglinginn eftir þetta. En afa varð að ósk sinni, fyrir 20 árum fluttum við í bæinn og síðustu 15 ár höfum við Snorri búið örfáum götum frá þeim Kópavogi.

Mér fannst alltaf mikil kyrrð og ró heima hjá afa og ömmu, mínar sterkustu minningar eru frá árunum sem þau áttu heima í Efstahjalla. Sé afa fyrir mér með bollann sinn ýmist að fá sér vatn við vaskinn eða amma að hella kaffi í bollann þar sem hann situr í sínu sæti. Afi gangandi um gólf blístrandi og amma jafnvel annars staðar í húsinu blístrandi eitthvað annað eru hljóðin sem ég heyri þegar mér verður hugsað um Efstahjallann. Afi var mjög handlaginn og nýtinn og fannst mér þau oft vera að breyta og laga á þessum tíma en alltaf með efnivið sem til var, færa skápa til og frá.

Á jóladag allt mitt líf er ég vön að vera með afa og ömmu, fyrst heima hjá þeim með allri stórfjölskyldunni en síðustu ca. 15 árin heima hjá mömmu og pabba. Flest árin var tækifærið nýtt og hópmynd tekin. Verður skrítið og erfitt að horfa á hópmyndina næstu jól en munum við nú samt öll gretta okkur á einni mynd sérstaklega fyrir afa sem fannst alltaf vera þörf á einni slíkri.

Ég var svo heppin að fara í hringferð með afa, ömmu og Róberti frænda þegar ég var lítil og þá var auðvitað stoppað á Eskifirði og fannst honum ekki leiðinlegt að fræða okkur frændsystkinin um sína heimahaga. Þó honum hafi fundist ég hafa lítinn áhuga á landinu okkar þá sá ég og heyrði ávallt hversu vænt honum þótti um sinn æskubæ og Hólmatind, því jú eins og hann sagði þá hafði ég meiri áhuga á fólkinu en landinu og naut þess að vera með ykkur í þessari ferð.