Það er óneitanlega sérsakt að starfa sem íþróttafréttamaður þessa dagana þegar engar íþróttir eru á dagskrá.
Það er óneitanlega sérsakt að starfa sem íþróttafréttamaður þessa dagana þegar engar íþróttir eru á dagskrá. Þetta er allt eitthvað svo óraunverulegt, sérstaklega þegar maður skoðar úrslitasíðurnar á netinu þar sem bókstaflega öllum viðburðum og leikjum hefur verið frestað. „Hvernig er það eiginlega, er eitthvað að gera hjá þér í vinnunni?“ er vinsælasta grínið á mig í dag hjá fólki sem ég hitti sjaldan og vantar umræðuefni til þess að brjóta ísinn.

„Já blessaður vertu, það er alltaf nóg að skrifa um!“ svara ég oftast á móti og lýg engu um það. Það getur verið krefjandi að kokka upp gott efni þegar það er líka grá lægð yfir landinu. Að sama skapi finnst mér ég og samstarfsfélagar mínir á íþróttadeild Morgunblaðsins búnir að standa okkur afar vel í að bjóða upp á ferskt og nýtt efni í Morgunblaðinu á hverjum einasta degi frá því að allt fór úr skorðum hér á landi.

Það hryggir mig samt óneitanlega að hugsa til þess að úrslitakeppnin í handboltanum hefði hafist í gær. Þá væri úrslitakeppnin í körfunni í fullum gangi en undir eðlilegum kringumstæðum hefði hún byrjað í byrjun apríl. Fyrsti leikur í Pepsi-Max-deild karla hefði svo verið á morgun þegar Íslandsmeistarar KR hefðu heimsótt Valsmenn.

Ég skal alveg viðurkenna það að ég stend sjálfan mig að því trekk í trekk að blóta þessari blessuðu kórónuveiru. Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur og allt það og í dag er ég löngu hættur að taka hlutunum sem sjálfsögðum. Það eru forréttindi að geta hitt og faðmað fólkið sitt, alveg eins og það eru forréttindi að geta og fá að fylgjast með íþróttum.