Auður Helga Ólafsdóttir hjúkrunarfræðingur kom í gættina á heimili sínu á Ísafirði til að sitja fyrir á mynd. Hún þarf að vera í einangrun í tvær vikur eða í eina viku eftir að hún er einkennalaus eftir að hafa smitast af kórónuveirunni.
Auður Helga Ólafsdóttir hjúkrunarfræðingur kom í gættina á heimili sínu á Ísafirði til að sitja fyrir á mynd. Hún þarf að vera í einangrun í tvær vikur eða í eina viku eftir að hún er einkennalaus eftir að hafa smitast af kórónuveirunni. — Morgunblaðið/Halldór Sveinbjörnsson
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is Auður Helga Ólafsdóttir hjúkrunarfræðingur smitaðist af kórónuveirunni, að því er hún telur vegna þess að hún gleymdi sér eitt augnablik þegar hún gekk frá búningi sínum eftir langa vakt á hjúkrunarheimilinu Bergi í Bolungarvík.

Orri Páll Ormarsson

orri@mbl.is
Auður Helga Ólafsdóttir hjúkrunarfræðingur smitaðist af kórónuveirunni, að því er hún telur vegna þess að hún gleymdi sér eitt augnablik þegar hún gekk frá búningi sínum eftir langa vakt á hjúkrunarheimilinu Bergi í Bolungarvík.
Heilsan er bara mjög góð; ég hef verið með lítil sem engin einkenni. Maður veit hins vegar að þessi veira er óútreiknanleg þannig að ég gæti átt eftir að veikjast.“

Þetta segir Auður Helga Ólafsdóttir, hjúkrunarfræðingur hjá Heilbrigðisstofnun Vestfjarða, en hún greindist með kórónuveiruna um síðustu helgi. Auður vinnur alla jafna á sjúkrahúsinu á Ísafirði en hafði verið við störf á hjúkrunarheimilinu Bergi í Bolungarvík frá því í byrjun þessa mánaðar, þangað sem hún var lánuð vegna ástandsins þar.

Vaknaði með raddleysi

Auður vaknaði með raddleysi á laugardeginum en það kemur stundum fyrir, þannig að engar viðvörunarbjöllur hringdu fyrir þær sakir. „Ég átti svo að vera í fríi á sunnudeginum og ætlaði að hvíla mig. Þá var ég hins vegar orðin aðeins nefmælt, þannig að ég dreif mig í próf sem reyndist vera jákvætt. Það var auðvitað sjokk en lítið við því að gera annað en að fara beint í einangrun,“ segir Auður.

Að öllu jöfnu hefðu þessi vægu einkenni ekki stöðvað Auði. „Væri kórónuveiran ekki inni í myndinni væri ég örugglega bara í vinnunni. Það hefði ekki hvarflað að mér að vera heima út af svona smámunum. Ég varð mér úti um mæli í byrjun vikunnar og þá kom í ljós að ég var með nokkrar kommur, án þess að ég fyndi fyrir því. Vonandi verður þetta ekki verra en auðvitað er maður við öllu búinn; flestir veikjast ekki fyrr en svona viku eftir að þeir greinast með veiruna. Þetta gæti hæglega átt eftir að skjóta mig niður,“ segir Auður, sem er 56 ára og heilsuhraust.

Gott að vera vitur eftir á

– Veistu hvernig þú smitaðist?

„Ég get ekki verið alveg viss en mig grunar að það hafi gerst eftir vakt á Bergi í síðustu viku. Ég sofnaði þá á verðinum eitt augnablik meðan ég var að fara úr og ganga frá búningnum mínum. Ég hugsaði strax með mér: Æ, þetta hefði ég ekki átt að gera! En það er gott að vera vitur eftir á. Þetta sýnir manni hvað það skiptir ofboðslega miklu máli fyrir okkur heilbrigðisstarfsfólk að vera varkár og halda einbeitingu. Gildir þá einu hvort við erum að koma örþreytt af langri vakt. Sem betur fer er ég eini starfsmaðurinn sem hefur smitast og vonandi verður það þannig áfram.“

Auður getur ekki útilokað að smitið hafi borið að með öðrum hætti en telur það þó mjög ólíklegt enda hafi hún lítið annað gert undanfarnar vikur en að vinna og vera heima hjá sér þess á milli.

– Hvernig er andrúmsloftið á Bergi við þessar erfiðu aðstæður?

„Það er mjög gott miðað við aðstæður og ég er að vinna þarna með ótrúlegu fólki. Allir eru að gera sitt besta, hvort sem það eru vanir heilbrigðisstarfsmenn eða ungir krakkar úr bakvarðasveitinni sem aldrei áður hafa unnið við aðhlynningu. Það ganga allir í sömu áttina. Það hefur verið húmor og gleði á vöktunum milli þess sem við sinnum veiku fólki og algjör forréttindi að hafa fengið að vinna með þessum glæsilega hópi. Fólk hefur gefið sál sína í umönnunina.“

Að sögn Auðar er aðbúnaður góður á Bergi. „Á heildina litið er búið vel að okkur og ekki undan neinu að kvarta. En fólk hefur þurft að vinna mjög mikið; allt vana fólkið á hjúkrunarheimilinu datt út.“

Tveir heimilismenn af ellefu á Bergi hafa látist af völdum kórónuveirunnar sem Auður segir að vonum þyngra en tárum taki.

Hún segir vistmenn hafa tekið ástandinu af miklu æðruleysi en þeir hafa verið lokaðir af vikum saman. „Fólk tekur þessu ótrúlega vel og það er eins og fólk með heilabilunarsjúkdóma skilji þetta líka. Heimilismenn eiga orðu skilið.“

Erfitt að vera heima

– Hvernig tilfinning er að vera allt í einu komin sjálf á hliðarlínuna?

„Það er mjög erfitt að vera heima, sérstaklega af því að ég finn ekki fyrir neinu. Það er leiðinlegt að geta ekki lengur lagt sitt af mörkum,“ svarar Auður, sem er nú úr leik í alla vega fjórtán daga frá smitgreiningu og mögulega lengur, þar sem hún er heilbrigðisstarfsmaður.

Henni leiðist þó alls ekki í einangruninni á heimili sínu. Vel sé um hana hugsað og vinir og vinnufélagar séu duglegir að hafa samband og kanna hvernig hún hafi það. Þá hafi hún greiðan aðgang að fréttum og afþreyingu gegnum hina ýmsu miðla. „Það er ekki svo mikið mál að vera í einangrun eða sóttkví árið 2020, þannig lagað. Maður getur gert nánast allt sem maður vill; fyrir utan auðvitað að fara úr húsi.“

Tveir aðrir búa á heimili Auðar, eiginmaður hennar og nítján ára dóttir, og eru þau bæði komin í sóttkví. Í kjallara hússins býr svo önnur dóttir hennar, ásamt manni sínum og barni, og þau þurftu einnig að fara í sóttkví sem þau taka að vísu út í Reykjavík. „Þau keyrðu beina leið suður. Það hentaði þeim betur að klára þetta þar. Þau eru nýflutt hingað vestur,“ segir Auður og bætir við að báðar dæturnar hafi tekið próf og reyndust þau í báðum tilvikum neikvæð. „Vonandi hef ég ekki smitað neinn.“

Spurð um framhaldið í glímunni við kórónuveiruna almennt svarar Auður: „Meðan ekki er til bóluefni verður erfitt að berja þennan vágest alveg niður. Hættan verður alltaf sú að hann blossi upp aftur. Mannkynið mun örugglega læra af þessari erfiðu reynslu og spyrja sig í framhaldinu hvort við þurfum endilega alltaf að vera að heilsast með handabandi og knúsast. Mér segir svo hugur að minna verði um slíkt í framtíðinni, alla vega á næstu mánuðum, sem yrði þá ekki bara góð vörn gegn kórónuveirunni heldur alls kyns öðrum veirusýkingum líka. Við sjáum að aðrar veirusýkingar eru nú minna á ferðinni en venjulega vegna aðgerðanna sem gripið hefur verið til undanfarnar vikur. Margt hefur verið sorglegt og erfitt í þessum heimsfaraldri en trú mín er sú að margt gott eigi eftir að koma út úr þessu líka.“

Hrædd við bakslag

– Hvenær heldurðu að lífið verði komið aftur í fastar skorður hér á landi?

„Ég er svolítð hrædd við bakslag þegar losað verður um höft en treysti þríeykinu okkar til að grípa hratt og örugglega inn í, gerist þess þörf. Það eru því miður ekki allir ábyrgir en smám saman verður okkur kennt að hegða okkur vel. Vonandi finnst svo bóluefni sem fyrst. Sumarið fer í að slípa okkur til en ég spái því að haustið verði okkur gott.“

– En á heimsvísu?

„Það er ekki gott að segja. Þar vegast á skynsemissjónarmið og peningasjónarmið. Ég óttast bæði hvað gerist þegar landamæri verða opnuð og ekki opnuð. Þetta eru mjög óræðir tímar.“

Auður segir samanburð við önnur lönd okkur hagfelldan. „Ég er rosalega stolt af því að vera Íslendingur. Hér hafa verið teknar erfiðar ákvarðanir en baráttan gengur vel og aðrar þjóðir farnar að horfa til okkar. Við erum í fremstu línu.“

Sjálf vonast Auður til að losna sem fyrst úr einangrun. „Vonandi slepp ég vel frá þessu og get farið aftur að vinna á Bergi – og tekið á móti sólinni.“