Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Á flóttanum herði ég hana.
Í hægð svona dóla af vana.
Í sjónum ég sá hana flana.
Þar seggir á fannbreiðu spana.
Eysteinn Pétursson á þessa lausn:
Herði ég gönguna ef hottað er á mig.
Í hægðum mínum annars ég geng.
Lét ég í göngunum síldar oft sjá mig.
Síðastur gekk ég á skíðum í keng.
Helgi R. Einarsson svarar:
Á landi, snjó og sæ
nú sáttur leita fanga
og flugu í kollinn fæ
er flögrar að mér ganga.
Guðrún Bjarnadóttir leysir gátuna þannig:
Á flótta er hraða gangan góð,
gert á hægri slíkri ljóð.
Loðnuganga þörf er þjóð.
Þaut í skíðagöngu fljóð.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna þannig:
Gönguna herði ég hræddur.
Hægar á göngu fer mæddur.
Á firðinum fiskiganga.
Á fannþekju skíðamenn spranga.
Þá er limra:
Ég þolgóður þríf mig af natni
og þvæ mér úr sápuvatni,
grímu ég ber,
í göngutúr fer
og vona, að Boris batni.
Síðan er ný gáta eftir Guðmund:
Í labbitúr ég lagði af stað,
ljósið flæddi um stétt og hlað,
áður en hélt ég heiman að
harla létta gátu kvað:
Maður latur mjög er sá.
Mykju kenndur er hann við.
Mishæð líka landi á.
Látnir hvíld þar undir fá.
Lausn Helga fylgdu tvær limrur, – „Lífið er saltfiskur“:
Ótrúlegt, af og frá,
engan nú snerta má.
Menn liggja í dvala,
(þó leyfist að tala).
Lífið er „bakkalá“.
Og „Tillaga“:
Setja þau ætti á söfn
er siglt hafa fleyinu' í höfn.
Þau eru þrjú,
það held ég nú,
en nefni samt engin nöfn.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is