Páll Jónsson

Það er ekki laust við að eilítill hrollur fari um mann og depurð kvikni þegar fregnir berast af brotthvarfi fólks sem maður hefur verið samvistum við, þótt vænt um og metið mikils. En lífið er vissulega hverfult og það er brothætt og maður veit aldrei hversu lengi það mun endast sér sjálfum né heldur þeim sem honum eru kærir.

En eitt vitum við manneskjur þó fyrir víst, að það mun enda fyrr eða síðar. Memento mori – Mundu að þú munt deyja sögðu Rómverjar hinir fornu. – Eina staðreynd lífsins er dauðinn, sagði rithöfundurinn Hemingway. En þótt vinir hverfi verða þeir áfram hjá okkur í hugum okkar meðan lífs við erum. Minningarnar lifa.

Nú er Páll Jónsson, hálfbróðir föður okkar Konráðs allur. Myndvarpi hugans bregður upp myndum fyrir innri augum okkar. Við kynntumst Palla og Gísla bróður hans sérstaklega í tengslum við sumardvöl okkar hjá Páli föðurbróður þeirra bræðra og afabróður okkar í Hvammi í Hjaltadal. Innstu Hjaltadalsbæirnir voru þá í mjög óburðugu vegasambandi og þeir Palli og Gísli alltaf boðnir og búnir, þessi níu eða 10 samfelldu ár sem við dvöldum sumarlangt í Hvammi hvor á eftir öðrum, að taka við strák að sunnan ýmist í Varmahlíð eða á Sauðárkróksflugvelli, og koma þeim sama svo aftur suður að hausti. Oft þurftu þeir ásamt Maríu, móður þeirra, að hýsa okkur dögum saman á Húsabakka ef þannig stóð á samgöngum eða veðrum, ýmist inn í Hjaltadal eða suður. Hlýja og góðvilji þeirra allra í garð okkar, þessara bróðursona, var einstök og fyrir það skal þakkað að leiðarlokum.

Lífsstarf Páls frænda varð búskapur. Sem ungur maður bjó hann félagsbúi með Gísla bróður sínum á Húsabakka uns þeir skiptu með sér verkum og Páll flutti frá Húsabakka og hóf búskap á Jaðri þar til hann hætti störfum árið 1997.

Eins og svo margir Skagfirðingar var Páll hestamaður og það var gott að eiga hann að eitt sinn þegar skrifari þessara orða, sem ekkert vit hefur á hestum né hestamennsku, var sendur norður til að segja lesendum eins Reykjavíkurdagblaðanna tíðindi frá landsmóti hestamanna sem haldið var í Skagafirðinum miðjum. Það var lærdómsríkt að fylgjast með Páli umgangast hestana sem vini sína og augljóst að gæðingarnir kunnu að meta hann. Minnisstæð er mynd þar sem hann strýkur hesti um snoppu, maður og hestur horfast í augu og það er eins og hesturinn brosi við manninum.

Páll eignaðist ekki lífsförunaut né börn á lífsgöngunni. Hann einangraðist þó aldrei og var bæði félagslyndur og fróðleiksfús og átti alla tíð vini sem mátu hann að verðleikum. Hann bjó yfir djúpu innsæi inn í sálarlíf og andlegt líf manna og ekki síður dýra eins og fyrrnefnda myndin af honum og brosandi hestinum vitnar um. Hann hafði innsæi í þá heima sem flestum eru duldir og gat spáð fyrir um óorðna hluti og fer nokkrum sögum af þeim hæfileikum hans. Hann var alla tíð höfðingi heim að sækja, ljúfur og elskulegur í viðmóti. Við Konráð bróðir og fjölskyldur okkar munum minnast hans með hlýju og söknuði og vottum systrum hans og afkomendum þeirra einlæga samúð.

Ég minnist margra ferða með honum þegar verið var að reka á fjall að sumri og aftur þegar farið var í göngur að hausti. Palli var fjallkóngur í mörg ár og í minningunni var hann yfirleitt á fasmiklum hestum en Höttur stendur upp úr í minningunni enda var hann kóngur þegar þeir félagar þeystu um. Hann var mikill dýravinur og hafði unun af hestum. Hann sýndi mér ljóð í fyrra sem hann orti um Hött sinn og lýsir vel hversu vænt honum þótti um hann: