Röng mynd birtist með minningargreinum um Guðríði í blaðinu 23. apríl. Við birtum hér greinarnar aftur með réttri mynd. Beðist er velvirðingar á mistökunum.
Guðríður Jónsdóttir fæddist á Patreksfirði 29. júlí 1924. Hún lést á Hrafnistu 5. apríl 2020. Foreldrar hennar voru hjónin Jón Þórðarson skipstjóri á Patreksfirði, f. 1. desember 1874, d. 5. september 1953, og Ingibjörg Ólafsdóttir húsmóðir, f. 22. maí 1900, d. 4. maí 1988. Bræður Guðríðar eru Ólafur Þórður, f. 1925, d. 1986, Haraldur, f. 1926, d. 2016, Héðinn, f. 1930, d. 2010, Hörður, f. 1934, d. 2018. Hálfbróðir þeirra samfeðra var Jón, f. 1900, d. 1988. Uppeldisbróðir þeirra var Kristján Halldórsson, f. 1912, d. 1976.
Eiginmaður Guðríðar var Ásgeir Jónsson kaupmaður, f. 7. desember 1920, d. 29. september 2010. Foreldrar hans voru Elinora Guðbjartsdóttir frá Hesteyri, f. 1898, d. 1971, og Jón Sigfús Hermannsson frá Aðalvík, f. 1894, d. 29. 1991. Börn Guðríðar og Ásgeirs eru:
1) Erling Ingi, f. 1945, maki Erla Þorláksdóttir, f. 1947, börn þeirra: a) Heimir, f. 1969, maki Soffía Ólöf Ketilsdóttir, f. 1970, börn þeirra: i) Axel Örn, f. 2003, ii) Eva Margrét, f. 2005, iii) Aron Freyr, f. 2009, iv) Thelma Lind, f. 2012. Sonur Heimis og Hrundar Grétarsdóttur er Hrannar, f. 1993, barn hans og sambýliskonu, Ásdísar Guðmundsdóttur, f. 1993, er Kári, f. 2018. b) Viðar, f. 1975, maki Ágústa Björg Bjarnadóttir, f. 1971, börn þeirra: i) Dagur Ingi, f. 2003, ii) Andri Felix, f. 2006, iii) Erla Björg, f. 2010. c) Elfa Björk, f. 1982, maki Sigurður Bjarni Sigurðsson, f. 1977, börn þeirra: i) Ingibjörg Erla, f. 2006, ii) Rósa María, f. 2010.
2) Anna Elísabet, f. 1947, maki Sigurjón G. Sigurjónsson, f. 1943, d. 2005, börn þeirra: a) Guðrún Freyja, f. 1966, maki Þórir Sigurgeirsson, f. 1966, börn þeirra: i) Arnar Freyr, f. 1989, ii) Hlynur, f. 1992, ii) Sigurjón Orri, f. 1994. b) Ásgeir, f. 1969, sonur hans og Hjördísar Zöega er Atli Steinn, f. 1994. Börn hans og Silju Sverrisdóttur eru: i) Alexander Breki, f. 1999, ii) Anna Yrsa, f. 2004, iii) Aþena Kolka, f. 2004. c) Drífa, f. 1973, börn hennar og Ólafs Baldurssonar, f. 1969: i) Elísabet Mist, f. 2000, og ii) Baldur Nói, f. 2004.
3) Ingibjörg Edda, f. 1953, maki Hallgrímur Jónasson, f. 1952, börn þeirra: a) Berglind, f. 1976, d. 2019, maki Eðvarð Jón Bjarnason, f. 1976, barn þeirra: i) Elsa Edda, f. 2007. b) Jónas Hlynur, f. 1982, börn hans og Helgu Guðmundsdóttur: i) Hallgrímur Helgi, f. 2010, ii) Guðmundur Kári, f. 2013. c) Ásgeir Örn, f. 1984, maki Hanna Borg Jónsdóttir, f. 1985, börn þeirra: i) Tumi, f. 2012, ii) Dagur, f. 2014, iii) Fríða, f. 2019.
4) Ásgeir Jón, f. 1960, maki Unnur Steinsson, f. 1963, barn þeirra Helga Sóley, f. 2007. Börn Ásgeirs og Sigurlaugar Kristínar Pálsdóttur: a) Rakel, f. 1984, maki Adrian Sabido, f. 1984, börn þeirra: i) Viktoría París, f. 2005, ii) Halldór Maron, f. 2008, iii) Ingunn Sara, f. 2014. b) Guðríður Harpa, f. 1990, sambýlismaður Hafsteinn Briem, f. 1991, börn þeirra: i) Marel, f. 2013, ii) Andrea, f. 2018. c) Brynja, f. 1993, sambýlismaður Marteinn Þór Pálmason, f. 1993, barn þeirra: i) óskírður, f. 2020.
Útför Guðríðar fór fram í kyrrþey 17. apríl 2020.
Fallin er frá elskuleg móðir mín, Guðríður Jónsdóttir, á nítugasta og sjötta aldursári. Mamma ólst upp á Patreksfirði, í hópi fimm bræðra sem allir eru látnir. Minntist hún uppvaxtaráranna þar með mikilli hlýju. Á unglingsárunum dvaldi hún oft hjá móðursystur sinni, Önnu Ólafsdóttur, síðar Johnsen, sem starfaði sem yfirhjúkrunarkona á Vífilsstöðum.
Eftir að hefðbundinni skólagöngu lauk fór mamma á Húsmæðraskólann á Staðarfelli og útskrifaðist þaðan 1944. Auk heimilisfræða var lögð rækt við hannyrðir sem alltaf léku í höndunum á mömmu. Síðar komst hún í starfsnám til frú Dýrleifar Ármann, sem var mikilsmetinn kjólameistari í Reykjavík.
Eftir dvölina á Staðarfelli tókust ástir með henni og föður okkar sem leiddi til þess að þau gengu í hjónaband 13. janúar 1945 og hinn 29. maí sama ár fæðist ég. Mikil húsnæðisekla var á þessum árum en lengst af bjuggum við á Laufásvegi 20 eða allt þar til við fluttum í Kópavog árið 1952 þar sem mamma og pabbi voru frumbyggjar. Mamma var stórtæk í saumaskapnum, saumaði öll föt á okkur systkinin og þau voru ófá börnin í stórfjölskyldunni sem eignuðust jólaföt saumuð af henni. Síðkvöld fram eftir nóttu voru tími mömmu, þá var hún í essinu sínu. Það var notalegt að sofna við niðinn í saumavélinni hennar.
Segja má að helsta áhugamál mömmu hafi alla tíð verið stórfjölskyldan og velferð hennar. Hún stundaði ekki launaða vinnu utan heimilis fyrr en þau pabbi stofnuðu Skóverslun Kópavogs árið 1965. Þau voru mjög samhent hjón og þar störfuðu þau saman samfellt í 25 ár eða þar til kom að starfslokum. Þá fluttu þau í Garðabæ þar sem þau bjuggu þar til yfir lauk.
Mamma undi sér vel í Aðalvík, á heimaslóðum pabba, og fór þangað oft með börnum og barnabörnum. Þar stundaði hún veiðiskap í Staðarvatni og var annáluð veiðikló, gekk til berja og á fjöll. Hún á ófáar ferðirnar upp á Darrann. Um tíma áttu þau sumarbústað í Valbjarnarvallalandi í Borgarfirði, þar undu þau sér við trjárækt og aðra iðju en vænst þótti þeim um að fá fólkið sitt í heimsókn. Og þar var oft mannmargt.
Við sjáum nú á eftir einstakri ættmóður sem kveður okkur eftir langa og gifturíka ævi. Síðustu vikur og mánuðir hafa verið henni og okkur aðstandendum erfiðir. Að leiðarlokum vonuðumst við til að geta endurgoldið henni þá takmarkalausu ástúð og umhyggju sem hún sýndi okkur alla tíð. Að verða vitni að því hvernig hún hlúði að föður okkar síðustu æviárin allt þar til yfir lauk var einstakt. Að hafa ekki átt þess kost að hlúa að henni á sama hátt er sárara en orð fá lýst. En um leið erum við þakklát fyrir þá góðu og alúðlegu aðhlynningu sem hún fékk frá því að hún lærbrotnaði 17. desember sl. frá hjúkrunarfólki Landspítalans í Fossvogi, Landakoti og á Vífilsstöðum og á Hrafnistu í Hafnarfirði, þar sem hún lést á pálmasunnudag 5. apríl sl.
Ég leyfi mér að trúa því að pabbi hafi beðið hennar í blómabrekkunni með útbreiddan faðminn þegar hún tók stökkið yfir lækinn.
Guð geymi þig elsku mamma. Takk fyrir hartnær 75 ára samfylgd.
Þinn sonur,
Erling Ásgeirsson. mbl.is/andlat
Sú minning sem kemur fyrst upp í hugann um ömmu er frá Aðalvík af henni í rauðu dúnúlpunni og stígvélunum, með veiðistöngina í höndunum. Það var fátt sem hún undi sér betur við en veiðarnar inn við Staðarvatn. Hún kom iðulega síðust heim úr veiðiferðunum og með væna fiska. Það var líka gaman að vera samferða henni í veiðunum, því hún vissi um fengsæla staði við vatnið og var eljusöm.
Í Aðalvíkinni nutu afi og amma sín best, í faðmi fjölskyldunnar. Enda dvöldu þau þar stóran part af sumri í fleiri tugi ára. Þar lifnaði yfir þeim og þau þekktu alla og hverja þúfu í Víkinni, enda Ásgeir kominn á heimaslóðir. Hún hafði áhuga á því hvað fólk var að sýsla og sjónaukinn var aldrei langt undan, kunni hún alltaf góð skil á helstu mannaferðum í Víkinni.
Minningarnar frá Hátröðinni eru skemmtilegar, garðurinn var sem ævintýraveröld fyrir unga drengi. Með trjám til að klifra í og grasflöt þar sem ímyndaðir úrslitaleikir fóru fram. Aðfangadagskvöld eru einstaklega minnisstæð, þar sem öll stórfjölskyldan kom saman og amma sá til þess að allir nutu sín og upplifðu skemmtilegar samverustundir. Henni leið mjög vel að hafa alla sína fjölskyldu í kringum sig.
Það var mjög ánægjulegt að vera með henni í 90 ára afmælisferð í heimsókn fyrir vestan fyrir rúmum 5 árum. Við heimsóttum sundlaugina í Reykjafirði þar sem hún lærði að synda, heimsóttum Sauðlauksdal, Hnjót og Látrabjarg. Ekki síst var ánægjulegt að vera með henni á Patreksfirði, þar sem hún rifjaði upp gamlar minningar.
Hin síðari ár var ánægjulegt að heimsækja hana á Garðatorgið. Nærvera hennar var alltaf mjög hlý og rausnarlega var tekið á móti manni. Hún var alltaf svo glöð þegar við litum inn og þáðum kaffibolla og kökur, en það var henni metnaðarmál að eiga nóg af veitingum að bjóða upp á ef gesti bar að garði. Hjá henni fékk maður fréttir af skyldmennum, því hún fylgdist alltaf vel með öllu sínu fólki. Það var aðdáunarvert því langömmubörnin voru komin á fjórða tug.
Allt fram á síðasta dag lagði hún mikið upp úr því að vera glæsileg, sem hún og var, því hún var smekkmanneskja með gott auga fyrir fallegum hlutum. Hvort sem maður kom við á mánudagsmorgni eða laugardagseftirmiðdegi var hún búin að setja upp rúllurnar og taka þær úr aftur og að sjálfsögðu var heimilið eftir því.
Elsku amma og tengdamanna, við viljum þakka þér samfylgdina öll þessi ár, þér var alltaf umhugað um velferð okkar, hugulsöm í okkar garð og góð fyrirmynd í einu og öllu. Við erum glaðir að vita af endurfundum ykkar afa.
Hallgrímur, Jónas Hlynur og Ásgeir Örn.
Þegar ég hugsa til baka koma fram margar góðar og fallegar minningar.
Amma og afi bjuggu lengi á Hátröðinni í Kópavogi, þangað var alltaf gott að koma og ég dvaldist oft hjá þeim sem barn.
Þvílíkur myndarskapur í heimilishaldi, ég sé ömmu fyrir mér að elda í hádeginu fyrir afa og stundum voru þar fleiri úr fjölskyldunni. Það voru bakaðar pönnukökur, gert slátur, mikið saumað og yfirleitt unnið frameftir kvöldi. Hún elskaði að halda veislur af ýmsu tagi og hafa alla stórfjölskylduna í kringum sig. Jólin voru í barnsminningunni sérlega falleg og mikið í lagt. Amma átti mikið af fallegum skóm og það var mjög spennandi fyrir litla stúlku að kíkja í skóskápinn hennar og dunda sér við að máta.
Afi og amma ráku Skóverslun Kópavogs í mörg ár og þar kom glöggt fram hve amma var mikil smekkmanneskja, var hún jafnan óaðfinnanlega til fara, alltaf vel tilhöfð um hárið, en það var mikill metnaður hjá henni alla tíð.
Fyrir mig voru mikil forréttindi að hafa séð um hárið á ömmu í meira en 30 ár, það var ljúft að spjalla við hana, ég fékk fréttir af stórfjölskyldunni og fann hversu annt henni var um fólkið sitt, hvað það væri að gera, hvert það væri að fara og hvenær það kæmi aftur. Það var í raun ótrúlegt hvað hún náði að halda vel utan um þennan fjölda af afkomendum og hvað var að gerast í þeirra lífi.
Í seinni tíð var mjög verðmætt að hafa hana hjá okkur sum jól og áramót sem ég minnist með hlýhug og kærleika. Hún var mjög þakklát fyrir það sem fyrir hana var gert.
Þetta eru skrýtnir tímar sem við erum að upplifa, erfitt fyrir fjölskylduna að geta ekki hitt hana síðustu vikurnar og fyrir hana að skilja af hverju enginn kom.
Þó var yndislegt að börnin hennar fengu að vera hjá henni síðasta sólarhringinn.
Ég kveð ömmu með söknuði, en einnig miklu þakklæti.
Minning hennar er ljós í lífi okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín
Freyja.
Okkur systrum fannst svo sjálfsögð tilhugsun að hún yrði hjá okkur miklu lengur þó svo hún væri orðin 95 ára. Að við gætum heimsótt hana hvaða dag sem var og hún tæki á móti okkur brosandi með útbreiddan faðminn. Að ganga inn í hreina og fallega heimilið, fá hlýjuna á móti sér, kaffi og kræsingar og amma óaðfinnanleg í fallegu fötunum sínum eins og drottning til fara. Þetta var nokkuð sem okkur þótti svo sjálfsagt fyrir örfáum vikum en er núna minningin ein sem við munum halda fast í.
Við systur og amma áttum svo einstaklega fallegt og gott samband sem erfðist til barnanna okkar. Þau elskuðu að heimsækja ömmu enda fengu þau að leika sér með gamla dótið í kassanum og fá eitthvað gott að borða. Bestar þótti henni þó heimsóknirnar þar sem við systur og mamma okkar komum að kvöldi til. Þá sagði hún okkur sögur frá því í gamla daga, bæði frá lífinu á Patró og fallega ástarsögu þeirra afa. Það er einstaklega dýrmætt að eiga minningu um kvöldið okkar saman fyrir síðustu jól þegar við bökuðum sörur, fengum okkur jólabjór og sérrí og hlustuðum á gömul jólalög. Við vorum allar svo ánægðar með kvöldið og amma sagði að það jafnaðist á við jólin sjálf. Þá eigum við margar aðrar yndislegar minningar frá jólunum, þá sérstaklega hefðina til 15 ára, þegar við skrifuðum saman jólakort.
Æska okkar ljómar öll af hlýjum minningum um ömmu og afa en við nutum þeirra forréttinda að hafa þau heima hjá okkur oft í viku. Alltaf var tekið á móti okkur með hlýju, kærleika og mikilli gleði, já og auðvitað hreinu heimili og samanbrotnum þvotti. Sumar helgar fengum við að fara til ömmu og afa í sumarbústaðinn, en það tók iðulega 4-5 klukkustundir að keyra í Borgarfjörðinn með afa við stýrið og amma var alltaf að hægja á honum. Í bústaðnum voru svo kræsingar í hverri máltíð og við komum líklega töluvert búttaðri heim.
Lífið verður allt örðuvísi án elsku ömmu okkar og við eigum eftir að sakna hennar mikið enda var hún ekki bara amma okkar heldur einnig ein af okkar bestu vinkonum. Við munum sakna þess að geta ekki heimsótt hana í Garðabæinn og njóta þess að amma stjani við okkur og finna þegar hún breiðir yfir okkur teppi á meðan við slökum á í sófanum, enda var hvergi betra að vera.
Minning um dásamlega konu lifir.
Takk fyrir allt.
Þínar ömmustelpur,
Rakel, Guðríður Harpa og Brynja.
Hugurinn reikar mörg ár aftur í tímann, á Hátröðina í Kópavogi þar sem ég dvaldi oft á tíðum hjá fjölskyldunni. Ég var ekki há í loftinu þegar ég kom þangað fyrst, naut alltaf góðs atlætis, enda kallaði ég þau mamma hin og pabbi hinn.
Jólin sem ég dvaldi með fjölskyldunni á Hátröðinni eru mér afar minnisstæð, allt tilbúið og skreytt. Við Ásgeir sátum saman í herberginu inn af eldhúsinu á aðfangadag og hlustuðum á jólalög, „Litli trommuleikarinn“ og „Jólin alstaðar“, þessi litla plata Ellýjar og Vilhjálmser ein af mínum uppáhalds. Svo fékk ég möndluna ..., einhver laumaði henni í diskinn minn.
Í mörg ár var heimsókn á Hátröðina á aðfangadag fastur liður þar sem Íða bar fram smákökur og aðrar kræsingar, enda mikil húsmóðir og á ég margar góðar uppskriftir frá henni. Íðu féll ekki verk úr hendi og var handverkskona mikil, barnabörnin okkar hafa fengið að njóta góðs af því.
Af mörgu er að taka sem skemmtilegt er að rifja upp frá samveru okkar frændfólksins í Aðalvík, farið í gufubað, horft niður í fjöru, til fjalla, og út á
sjóinn eða bara setið í sólinni og spjallað saman. Hressing í Fjósatungu meðan beðið var eftir bátnum. Í mínum huga er ómetanleg gjöfin þegar Íða gaf mér bók þeirra hjóna „Sléttuhreppur fyrrum Aðalvíkursveit“, bók sem ég hafði lengi leitað.
Í minningunni sé ég Íðu alveg fyrir mér frammi í vatni, með orm á öngli að draga upp hvern silunginn af öðrum, hvílík aflakló.
Heimsóknir til hennar á Garðatorgið seinni árin hafa einkennst af spjalli um fólkið okkar, alltaf boðið upp á kaffi og meðlæti. Ýmislegt rifjað upp
um gamla góða tíma, farið yfir víðan völl enda árin hennar orðin rúmlega níutíu og fimm og frá mörgu að segja. Meðal annars rifjaði hún upp minningar frá æskuárunum á Patreksfirði, sveitadvöl hjá frændfólki í Trostansfirði og þegar hún kom til Reykjavíkur með Önnu frænku sinni og dvaldi hjá frændfólki á Öldugötu 4 þar sem hún hitti hann Ásgeir sinn.
Þetta voru notalegar stundir sem ég er svo þakklát fyrir.
Að leiðarlokum, takk fyrir allt, Íða mín, og góða ferð í sumarlandið.
Guðrún Brynja og fjölskylda.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
