Erla Kristófersdóttir

Nú er komið að kveðjustund elsku mamma mín.

Ég var ávallt litla stelpan þín og það er erfitt fyrir litlar stelpur að geta ekki faðmað og kysst mömmu sína lengur. Þú varst kletturinn í fjölskyldunni og ávallt til staðar fyrir okkur hin alla tíð. Einstök kona sem vildir öllum vel en gleymdir oft sjálfri þér. Lífið var þér oftast gott og þú varst heppin með samferðafólk enda veljast góðir með góðum. Ég dáðist alltaf að því hversu dugleg þú varst við hin ýmsu störf innan og utan heimilisins enda þurftir þú að gegna mörgum hlutverkum í áratugi meðan pabbi var á sjó löngum stundum. Þetta var þér eiginlegt komandi úr sveitinni að norðan. Barnmargt heimili þar sem allir þurftu að ganga í störfin svo allir hefðu að bíta og brenna. Ekkert var sjálfsagðara hjá þér en að annast ömmu Jónínu á heimili okkar í yfir 20 ár og gefa henni sæla ævidaga langt fram á tíræðisaldurinn. Það er lífsins gæfa að verða samferða foreldrum sínum frá upphafi lífs og fram á fullorðinsár og fá viðlíka umhyggju og ást alla tíð sem þið mamma og pabbi veittuð okkur systkinunum. Heimilið opnaðir þú fyrir öllum hvort sem það var fólkið hans pabba af Rauðasandi eða stórfjölskyldan þín að norðan svo ekki sé minnst á vini okkar systkinanna sem hópuðust oft á heimilið okkar til að njóta vináttu og þiggja heimabakaðar kökur af mörgum sortum sem urðu síðar víðfrægar. Þú bakaðir nefnilega bestu sörurnar sem fólk sótti í að fá hjá þér fyrir hátíðar. Það er ekki að furða að heimilið þitt var oft kallað Hótel Mamma og þar varst þú sem gekkst í öll störf. Þegar ömmubörnin komu varstu fyrst að bjóða fram krafta þína og annast þau. Synir mínir áttu ófáar stundirnar heima hjá þér þar sem þú sást til þess að ala önn fyrir þeim og veita þeim ömmuást. Þú fylgdir jafnvel sonum mínum eftir í öllu því sem þeir tóku sér fyrir hendur á unglingsárum með ráðum og dáð. Eitt tók við af öðru. Pabbi hætti á sjó og þú tókst við að temja karlinn við heimilisstörfin, en eitthvað fannst þér seint í rassinn gripið með pabba og þau störf öll og baðst hann að halda sig við skipsbrúna. Þú værir formaðurinn á heimilinu! Að sjálfsögðu þáðir þú enga hjálp þegar heilsa pabba fór að bila og þú komin hátt á níræðisaldur. Þar var ekkert gefið eftir og hann naut þinnar umhyggju nótt sem nýtan dag. Við hin horfðum á og reyndum eftir bestu getu að segja hvað væri fyrir bestu. Þrjóska var þér eiginleg og þú bifaðist ekki ef þér sagði svo hugur. Þetta gat verið þér fjötur um fót. Þinn versti löstur og besti kostur þegar svo bar undir. Ekki var þér haggað þegar við nefndum hvort tími væri kominn á að þú þæðir þjónustu og umhyggju annarra. Þar kom stolt þitt best í ljós. Þú vildir vera sjálfri þér nóg, frjáls og engum háð. Þú vildir stýra þínu lífsins fleyi og ákveða lendingarstað, sama hvað aðrir lögðu til. Þannig átti það kannski líka að vera. Þú varst formaðurinn. Elsku mamma, nú ertu búin að finna þína lendingu í landi eilífðar og yls og í faðmi guðs almáttugs.

Hvíl í friði elsku mamma.

Þín dóttir,

Litrík, þrjósk, hjálpsöm, kærleiksrík, ákveðin, skoðanaföst, fram úr hófi dugleg, kraftmikil, samviskusöm, tónelsk, áhugasöm. Ósvikin kjarnakona. Ég sé Erlu svífa um Álftamýrina á milli hæða. Fara niður í frystikistu og sækja nokkrar hnallþórur, baka pönnukökur í eldhúsinu, prjóna lopapeysu í sjónvarpssófanum, klifra upp stiga til að þvo gluggatjöld og þrífa gluggana eins og ung, frískleg kona. Mér er það minnisstætt þegar Geir kom heim eitt kvöldið, súr í bragði, og þrumaði út úr sér að mamma hans hefði tilkynnt honum að hún hefði aðeins verið að mála framhliðina á húsinu í Álftamýrinni, og þá var frúin gengin langt á níræðisaldurinn. Geir var ekki skemmt yfir uppátæki móður sinnar.

Erla var nýjungagjörn og maður kom varla til hennar öðruvísi en hún væri að prófa nýja uppskrift úr Gestgjafanum eða dagblöðum dagsins. Hún tók sig til á níræðisaldri og fór að baka hollustukökur þegar undirrituð var búin að afþakka of oft að fá dísæta köku með kaffinu hjá henni. Því Erla vildi að allir væru ánægðir. Hún var fjölskyldukona fram í fingurgóma og lifði fyrir þá sem henni stóðu næst – alltaf með opið hús og opinn faðm. Hún var okkur Geir gríðarlegur stuðningur í gegnum erfiðleikatímabil með því að veita okkur húsaskjól og vitaskuld tók frú Erla ekki annað í mál en að elda kjarngóðan og ljúffengan heimilismat á hverju einasta kvöldi ofan í rígfullorðið fólkið.

Erla hélt reglulega fjölmenn matarboð þar til síðustu jólin sem hún lifði. Og það gerði hún algjörlega upp á eigin spýtur – allt frá því að dúka upp og leggja á borð til þess að ganga frá síðasta kaffibollanum í uppþvottavélina. Veisluborðin hjá henni svignuðu undan kræsingum og alltaf var úrvalið í meira lagi drjúgt og magnið þannig að gestir gátu staðið á blístrinu. Í árlega jóladagsboðinu síðustu jólin var hún áhorfandi og gestur. Þrátt fyrir að hún hafi sannarlega notið þess að vera með fólkinu sínu klæjaði hana í fingurna að hræra í pottunum. Enda réð hún ekki við sig og tók aðeins í pískinn þegar verið var að gera jafninginn með hangikjötinu – þó að krafturinn hafi ekki verið til staðar. Það var ljúft að vera í Álftamýrinni á aðventunni fyrir síðustu jól og baka sörur og vestfirskar hveitikökur með Erlu. Þar fékk ég þaulæfð handtök hennar við baksturinn til margra ára beint í æð – og ekki seinna vænna.

Erla var eitilhörð áhugakona um íslenska landsliðið í handbolta. Hún fylgdist grannt með strákunum sínum og Guðmundi landsliðsþjálfara, sem var í algjöru uppáhaldi. Oftar en ekki var farið í Álftamýrina þegar stórmót stóðu yfir þar sem Erla var uppáklædd í íslensku landsliðstreyjuna, kjúklingasúpa á boðstólum og svo var setið yfir leikjunum með tilheyrandi ópum, köllum, gleði eða vonbrigðum.

Ég veit að Erla er komin í mjúkan faðm uppi á himnum og hefur það gott á meðan hún fylgist með stóðinu sínu í daglegu amstri. Minning um einstaka tengdamóður lifir um ókomin ár.

Amma okkar, Erla Kristófersdóttir, er nú látin, 89 ára að aldri.

Ég dvel um þessar mundir einn á heimili hennar og afa í Álftamýri. Amma og afi fluttu í húsið árið 1977. Síðustu áramót þurfti amma að leggjast á spítala og því stendur allt eins og hún skildi við það: Jólatréð, rauðir borðar og litlir jólasveinar standa skeggjaðir meðfram veggjum.

Amma var hlý og góð. Yndislegt að umgangast hana. Hún gerði allt fyrir fólkið sitt og gott betur en það. Einstakur vinur. Hún færði okkur margt svo fallegt, góðan mat, ást og stuðning. Hún var þessi kona sem öllum vildi vel, tilbúin með opinn faðminn og hjálparhönd. Það er æðsta dyggðin. Hún sá um sína – fæddi menn og klæddi. Þessar konur vilja oft gleymast.

Það er einkennilegt að vera hér í húsinu þar sem þau afi hafa búið í rúmlega 40 ár. Húsið er fullt af lífi og sál. Eftir að hafa farið yfir myndasafn hússins er mörgum spurningum ósvarað en aftur á móti hef ég öðlast dýpri sýn og skilning á lífi þessa góðu konu.

Ég er henni ævinlega þakklátur.

Þegar ég hugsa um bros hennar og væntumþykju hlýjar það mér um hjartarætur og mun gera um ókomna tíð.