Hvað myndi Silvía Nótt gera?

Þegar fólk er spurt út í heimili sitt er svarið yfirleitt eitthvað á þá leið að heimilið sé skjól fyrir áreiti heimsins. Það sé griðastaður þar sem fólki á að líða vel. Á tímum sem þessum hefur friðsæld heimilisins aldrei verið mikilvægari.

Þarfir fólks eru auðvitað misjafnar en takturinn breytist þegar við erum ekki á leiðinni neitt nema kannski bara inn á bað eða inn í stofu. Þegar við verjum meiri tíma inni á heimili okkar þurfum við að hugsa heimilið og heimilishaldið út frá því. Margir voru sjálfsagt í þeirri stöðu að geta alltaf látið sig hverfa til fjarlægari landa þegar lífið varð aðeins of goslaust og tilbreytingarlítið.

Nú sitjum við uppi með okkur sjálf og getum ekki stungið af og þá þurfum við að finna nýjar leiðir til að draga andann.

Ég á vinkonu sem fær innilokunarkennd ef hún á ekki nokkra flugmiða á lager. Þegar ég spurði hana hvernig henni liði núna sagðist hún hafa það óvenju gott. Hún hefði nefnilega fengið frí frá óróleikanum í sjálfri sér um stund. Hún áttaði sig á því að það var bara drullunæs að vera bara heima og gera hluti heima hjá sér sem hún var vön að gera á ferðalögunum. Í sárabætur fyrir ferðafallið keypti hún sér flottustu kaffivél á Íslandi og sprangar nú um heimili sitt eins og konungborin. Með kaffi í hönd og heimalitað hár.

Þegar kemur að heimilinu þurfum við að losa okkur við gamlar og úreltar hugmyndir. Við þurfum að nýta tímann núna til að endurhugsa hlutina og reyna að vera svolítið sniðug. Þegar við erum til dæmis farin að gera leikfimisæfingar inni í stofu því við komumst ekki í ræktina þá þurfum við kannski að færa til húsgögn svo við veltum glerborðinu ekki um koll þegar við erum að gera froskahopp af öllu afli. Þá komumst við kannski að því að þetta glerborð passaði aldri þarna inn og allt sé betra ef það er bara jógadýna á gólfinu.

Í allri inniverunni sá ég mig knúna til að hressa okkur aðeins við og bjó til „flipp“-myndavegg. Ég dró fram útskriftarmynd mannsins míns úr MR og hengdi upp á vegg við hliðina á verki eftir Erró sem ég fann á háalofti tengdamóður minnar (ásamt fleira góssi). Þessu blandaði ég saman við plakat frá Svíþjóð (sem hefur tilfinningalegt gildi fyrir mig og engan annan) ásamt fleiri listaverkum. Þessi „flipp“-myndaveggur er ekki alveg tilbúinn en lofthæðin er ágæt þannig að lengi má bæta við. Í þessum pælingum hef ég velt fyrir mér hvort ég ætti loksins að láta ramma inn myndina af Silvíu Nótt sem mér áskotnaðist fyrir margt löngu. Þar stendur hún í glimmergalla, búin að tapa Eurovison, maskarinn lekur niður kinnarnar og hún ákveður að eina leiðin til að lifa þetta ógeð af sé að kveikja sér í sígarettu. Stundum er líf okkar eins og myndin af Silvíu Nótt. Við stýrum ekki atburðarás heimsins en við getum alltaf ákveðið hvort við ætlum að hafa allt í drasli inni hjá okkur eða ekki. Við getum líka ákveðið hvort við viljum eiga gott og fallegt heimilislíf eða ekki. Í hvaða litum við ætlum að mála og hvort jógadýnan megi ekki bara vera í stofunni. Það kostar nefnilega enga peninga að færa til hluti og það kostar heldur ekki peninga að skapa góða stemningu og koma vel fram við þá sem við búum með (eða mætum á lífsleiðinni).