Úr Skáldskaparmálum Spegilsins og fleira gott

Ég fór að fletta gömlum Spegli á dögunum – gerði það oft ungur drengur af því að faðir minn átti Rauðku, valdar greinar úr því merka blaði. Þar birtust reglulega „Skáldskaparmál“. Eitt ljóðið hét „Chanson triste“ sem ég lærði ósjálfrátt utan að. Það var ort á því herrans ári 1926 og ber með sér að vegur Góðtemplarareglunnar hefur verið meiri á þeim dögum en nú er.

14° er frostið

og fölur máninn skín.

Í kveld skulum við drekka

kaffi og brennivín.

Í kveld skulum við drekka

kaffi og hundaskamt;

en enginn má í Einingunni

um það vita samt.

Við skulum sitja að sumbli,

því sála mín er þreytt.

Sumir eiga sorgir

og segja ekki neitt.

Sumir eiga sorgir

og sumir eiga konur.

Einum fæðist dóttir

og öðrum fæðist sonur.

Sumir þjóra í Reykjavík

og sumir þjóra í Höfn.

Sumir fara í hundana

og sumir fara í Dröfn.

Í kveld skulum við drekka

kaffi og brennivín.

Fjórtán gráður er frostið

og fullur máninn skín.

Jakob Thorarensen orti – og með skýringu Ágústar H. Bjarnasonar: „En ætli kersknin gægist ekki út, er hann í þessu sambandi fer að tala um mannskepnurnar“:

Einhver beygur orkar því,

allt hvað vökna sokkar,

gegnum þóttann grisjar í

guðræknina okkar.

Eftir Káin:

Síðan fyrst ég sá þig hér

sólskin þarf ég minna

gegnum lífið lýsir mér

ljósið augna þinna.

Í Blöndu segir að æviferill Daða Níelssonar hafi verið raunasaga gáfaðs alþýðumanns er lífið lék hart en varð þó þjóðkunnur fræðimaður. Hann varð úti 1856, 47 ára gamall.