Guðný Halldórsdóttir fæddist á Gunnarsstöðum í Þistilfirði 2. mars 1930. Hún lést á Öldrunarheimilinu Hlíð á Akureyri 28. apríl 2020.

Hún var fjórða í röð sex barna hjónanna Halldórs Ólasonar og Þuríðar Árnadóttur. Eftirlifandi eru Halldóra, f. 13. febrúar 1928, og Brynhildur, f. 20. ágúst 1936. Látin eru: Arnbjörg, f. 4. febrúar 1922, Óli, f. 1. ágúst 1923, Árni, f. 21. júlí 1925, og Gunnar, f. 15. febrúar 1933.

Guðný giftist 28. apríl 1951 Snæbirni Péturssyni, f. 31. ágúst 1928. Hann er sonur hjónanna Péturs Jónssonar og Þuríðar Gísladóttur í Reynihlíð. Börn Snæbjarnar og Guðnýjar eru: 1) Þuríður, f. 1951, gift Agli Steingrímssyni, f. 1949, og eiga þau þrjú börn, Braga Val, Arnar og Þorgerði, og sjö barnabörn. 2) Þórunn, f. 1953, og á hún eina dóttur, Margréti Hróarsdóttur, og tvö barnabörn. 3) Pétur, f. 1959, fyrri kona hans er María Rúriksdóttir, f. 1958, eiga þau tvær dætur, Þuríði og Ástríði. Pétur er kvæntur Ernu Þórarinsdóttur, f. 1959, og á hún tvær dætur, Anítu og Katrínu. Pétur á fjögur barnabörn. 4) Halldór, f. 1966, kvæntur Gróu Björk Jóhannesdóttur, f. 1969, og eiga þau tvö börn, Ármann Óla og Guðnýju. 5) Bryndís, f. 1968, gift Hirti Jónssyni, f. 1967, og eiga þau þrjú börn, Jón Halldór, Snædísi Rán og Áslaugu Ýri.

Guðný og Snæbjörn stofnuðu heimili í Reynihlíð í Mývatnssveit og bjuggu þar og störfuðu til hausts 2016 er þau fluttu á Öldrunarheimilið Hlíð á Akureyri.

Guðný verður jarðsungin frá Reykjahlíðarkirkju í dag, 9. maí 2020, klukkan 15. Streymt verður frá athöfninni á YouTube. Stytt slóð á streymið: https://n9.cl/dzh2.

Slóðina má einnig nálgast á www.mbl.is/andlat.

Mín kæra tengdamóðir Guðný Halldórsdóttir er látin, 90 ára að aldri.

Ég er svo innilega þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast þeirri einstaklega björtu og hlýju persónu sem hún var og fá að vera henni samferða í lífinu síðustu þrjá áratugi.

Við Dóri kynntumst sumarið '88, þegar ég kom til að vinna í bensínsjoppunni við Hótel Reynihlíð. Vinnan datt fyrirvaralaust í fang mér sem ein af tilviljunum lífsins. Tilviljun sem reyndist mér mikil lukka, það var ekki bara Dóri og sveitin sem tóku bólfestu í hjartanu, heldur fjölskyldan öll og þá sérstaklega Guðný.

Guðný var félagslynd og skemmtileg og heimili þeirra Snæbjarnar alltaf opið gestum. Þar voru gjarnan bornar fram kleinur, lummur eða sólskinskaka og tekinn tími í gott spjall. Í Reynihlíð var erilsamt heimilislíf á sumrin, gist í hverju herbergi, jafnvel líka í stofu og borðstofu. Vinnutími heimilismanna var óreglulegur og mikill gestagangur, bæði snemma og seint. Guðný var sjálf lengst af í vinnu í eldhúsi og bakaríi Hótels Reynihlíðar. Einhvern veginn virtist erillinn aldrei vera Guðnýju til ama, heldur naut hún félagsskaparins, galdraði fram ljúffengt bakkelsi með annarri hendinni og staðgóðan heimilismat með hinni. Allir sem hafa smakkað kleinur Guðnýjar vita að þar var fullkomnun náð, hið eina sanna kleinuhimnaríki. Ef tilveran róaðist augnablik voru prjónarnir teknir fram og listaverk sem kölluðust sokkar og vettlingar urðu til.

Þótt árafjöldinn segði annað var Guðný síung. Ungt fólk laðaðist að henni og hún var alltaf áhugasöm, skilningsrík og fordómalaus. Margir hótelstarfsmenn hafa notið hennar móðurlegu nærveru í gegnum tíðina og ófáir sem skilgreinast sem nánasta fjölskylda óháð skráningu í Íslendingabók. Guðný fylgdist líka með tíðarandanum og hafði ríkan skilning á fjölbreytileika manneskjunnar. Hún var trygg höfn sérhvers ungmennis, einfaldlega með nærveru sinni.

Hún fylgdist ákaflega vel með öllum barnabörnum og barnabarnabörnum, hringdi í þau og skoðaði fésbókina, lét sig varða þeirra heill og líðan. Henni fannst gott að hafa sitt fólk hjá sér og þeim gott að vera hjá henni.

Í gegnum tíðina hefur þó lífið líka fært henni áskoranir. Stoðkerfið eltist mun hraðar en andinn og aðgerðir, sjúkralegur og endurhæfingar hafa verið margar. Ég þori að fullyrða að allir sem hafa sinnt henni í veikindum eru málstola yfir því æðruleysi, innri styrk og bjartsýni sem hún bjó yfir. Hún hefur eflaust breytt viðmiðum fyrir því hvers er hægt vænta af sjálfsbjörg hjá öldruðum einstaklingi á gervifæti og síðar í hjólastól. Óháð fötlun og öðrum meinum var hún staðráðin í að verða níræð eins og konur gera í hennar ætt og fékk góða hjálp. Ég vil sérstaklega þakka Dagbjörtu og Sigrúnu, starfsfólki á Kristnesspítala og á Hlíð fyrir einstaka hlýju og manngæsku í allri umönnun. Guðný hélt sinni reisn og æðruleysi fram á síðasta dag.

Guðný gat stolt horft til baka á lífsverkið, á kærleiksríka og vinmarga tilveru og myndarlegan ættlegg. Við söknum hennar en minnumst í sólskini og þakklæti.

Gróa Björk Jóhannesdóttir.

Í dag kveðjum við elskulega tengdamóður mína, Guðnýju í Reynihlíð.

Ég minnist hennar með miklu þakklæti, væntumþykju og virðingu.

Þegar ég fluttist til Péturs míns í Mývatnssveitina tók hún mér og stelpunum mínum opnum örmum, studdi mig fyrstu skrefin á nýjum stað og kenndi Katrínu minni á nýtt umhverfi. Milli okkar Guðnýjar tókst afskaplega góð vinátta og samvera með henni fannst mér bæði bætandi og skemmtileg. Hún elskaði að vera innan um fólk og naut þess þegar fjölskyldan, vinir eða starfsfólkið á hótelinu kom í kaffibolla upp á pallinn í Reynihlíð. Guðný sat gjarnan við stofugluggann og fylgdist með öllu sem gerðist á planinu við hótelið og umferðinni við og inn í Gamlabæinn. Tíukaffið uppi hjá henni var bæði nærandi, skemmtilegt og fræðandi. Ég þakka allar þessar stundir og geymi í hjarta mínu.

Guðný bjó til ysting sem var engu líkur, bakaði fyrsta flokks kleinur og pönnukökur svo fátt eitt sé nefnt en kaniltertan hennar var í mínum huga það ómótstæðilegasta. Hún var mjög opin fyrir nýjungum og fannst mér gaman og auðvelt að gleðja hana með nýrri flík eða bakkelsi sem hún hafði ekki prufað áður.

Guðný kenndi mér margt en mikilvægast var þó æðruleysið. Ég dáðist endalaust að því hvernig hún tókst á við erfiða fótameinið sitt með æðruleysi, vilja og úthaldi.

Eftir að Guðný og Snæbjörn fluttust á Hlíð urðu hún og mamma miklar vinkonur. Var unun að sjá þeirra samband, svo einlæga vináttu. Þær hlustuðu saman á hljóðbækur flesta daga. Snæbjörn sótti þá mömmu á ákveðnum tíma og kom henni fyrir hjá Guðnýju, skenkti þeim sérrí í staup og gaf þeim síðan þeirra einkastund saman. Fann ég að Guðný missti mikið þegar mamma dó um jólin og hún talaði oft um það.

Takk fyrir þig elsku Guðný mín, minning þín lifir.

Þín tengdadóttir

Erna.

Til ömmu.

Eitt örlagakvöld,

hvíldin þig umvafði

eftir langt ferðalag.

Kvak í fugli,

gola við gluggann gældi,

gullið sólarlag.

Veit að þú ert

glöð í skýjunum,

dansandi um með sólskin í lokkunum.

Minnist þín

með tár á hvarmi,

bros á vör.

Hvíldu í friði, elsku amma mín.

Þín

Áslaug Ýr.

Í dag kveð ég hana ömmu mína Guðnýju Halldórsdóttur, ömmu sem allt gat. Já, þannig mun ég minnast ömmu, amma sem allt gat.

Ekki man ég hvað ég var gamall þegar ég var farinn að sendast fyrir ömmu hingað og þangað og ekki leiddist mér það, ó nei. Seinna meir þegar maður var farinn að vinna alvöru vinnu við Hótel Reynihlíð voru samverustundirnar með ömmu meiri og gæðastundirnar fleiri. Marga morgna þegar ég hafði verið á næturvakt og hún komin til að baka byrjaði hún á því að gera deig og hnoða og á meðan það hefaðist var kaffisopi og spjall. Amma bakaði m.a. súkkulaðikökur fyrir hótelið sem voru geymdar inni á lager og ekki stóðst maður nú mátið að næla sér í eina og eina sneið á næturvöktunum. Amma gerði nú smá athugasemdir við að búið væri að stelast í súkkulaðikökuna og talaði um að hún þyrfti að fela þær. En ekki voru þær nú betur faldar fyrir elsku drengnum, eins og hún svo gjarnan kallaði mann, að þær fundust nú strax. Stend ég í þeirri meiningu að þetta hafi verið í raun leikur hjá ömmu. Eitt haustið man ég eftir því að hafa tekið upp músarungagrey sem hafði komið hlaupandi inn í borðstofuna í hótelinu, hróðugur vildi ég sýna ömmu músarungann. En viðbrögð ömmu voru slík þegar hún sá músina að ég þurfti ekkert að sýna ömmu músarunga aftur. Amma var listakokkur og bakari, í raun algjör sælkeri. Er ég þess fullviss að frá henni er það komið í fjölskylduna að talað sé um næstu máltíð á meðan verið er að borða þá fyrri. Sofðu rótt, elsku amma.

Þinn elsku drengur

Arnar.

Amma mín, Guðný Halldórsdóttir í Reynihlíð, lést á hjúkrunarheimilinu Hlíð á Akureyri 28. apríl síðastliðinn, umvafin kærleik og væntumþykju. Fyrstu minningar mínar um ömmu eru allar á einhvern hátt litaðar af þessum tilfinningum, oftast nær í Reynihlíð við eldavélarhelluna. Þá gjarnan að steikja grautarlummur sem voru í miklu uppáhaldi hjá mér eða úti í hóteli að steikja kleinur. Amma var sérstaklega næm á það sem okkur barnabörnunum þótti gott að borða og naut þess að gera sér og okkur dagamun þegar við vorum í heimsókn og á meðan hún hafði enn getu til. Jafnvel þegar getuna þraut var hugurinn sá sami, en þá var afi einfaldlega fenginn í hin ýmsu verk í okkar þágu. Það held ég að vísu að honum hafi ekki þótt sérstaklega mikil kvöð heldur. Þegar ég lít til baka og rifja upp allar þær góðu minningar sem ég tengi við ömmu stendur í raun engin ein minning ofar öðrum. Ég velti lengi fyrir mér hverju það sætti en áttaði mig fljótt á því að það voru ekki minningarnar sem slíkar sem stóðu upp úr heldur tilfinningin sem fylgdi þeim öllum. Tilfinning sem er erfitt að lýsa, ef til vill vegna þess að það var sú tilfinning sem gerði ömmu alveg einstaka fyrir mér. Mig grunar að þetta hafi verið tilfinning sem hvorki ég né aðrir í fjölskyldunni vorum ein um að upplifa í kringum ömmu enda fannst mér hún hafa þessi áhrif á alla í kringum sig.

Það var líka mín upplifun að öll þau sumur sem ég dvaldi í Reynihlíð hafi amma náð að tengjast flestu því fólki sem kom í sveitina til þess að vinna á hótelinu. Þar gilti einu hvort um var að ræða ungt fólk eða það eldra, erlenda starfsmenn sem sumir skildu ömmu takmarkað eða þá sem voru upprunalega úr sveitinni. Henni var einhvern veginn umhugað um alla að manni fannst og það hefur maður líka fengið að heyra gegnum tíðina frá mörgum þeim sem fengu að kynnast henni. „Amma mín í sveitinni“ hef ég heyrt starfsfólk á hótelinu, í fyrri og seinni tíð, kalla hana ömmu, sem lýsir kannski vel þeirri manneskju sem hún var. Síðustu árin mín með ömmu hafa mér fundist endurspegla þessi persónueinkenni hennar vel. Hún fór í gegnum veikindalotur sem manni fannst óhugsandi að hún lifði af en alltaf náði hún að hrista það af sér með ótrúlegri seiglu og á erfiðustu augnablikunum, þegar hún átti stundum bágt með að greina á milli draums og veruleika, var draumaheimur hennar alltaf uppfullur af vinskap, kærleik og góðu fólki. Alveg eins og hún hafði lifað og eins og hún svo á endanum kvaddi þennan heim.

Fyrir mér hefur amma alltaf verið þessi félagsvera og þó að óneitanlega hafi verið viðbrigði að flytja úr sveitinni yfir á Hlíð hélt amma í þann þátt og náði þannig að njóta þess tíma á æviskeiðinu eins og henni var framast unnt. Minningar mínar frá þessum tíma eru um margt ólíkar minningunum úr Reynihlíð en það var hins vegar alltaf sama dýrmæta tilfinningin sem litaði samskipti okkar. Tilfinning og nærvera sem gaf mér ekkert minna en mín nærvera gaf ömmu. Tilfinning sem ég mun geyma með mér á meðan ég lifi.

mbl.is/andlat

Jón Halldór Hjartarson.

Elsku amma mín Guðný er látin. Ég hef nú alltaf verið frekar mikil ömmustelpa. Sem lítil stúlka var óhemju mikið ævintýri að eiga ömmu og afa í Mývatnssveit, þar voru aldeilis öll ævintýrin. Heilt hótel og þyrping húsa þar sem leyndust alls konar tækifæri. Þó að ég hafi átt ömmu og afa í sveit voru þar engin dýr, heldur ferðamenn, sem er nú töluvert öðruvísi sveit en margir eiga að venjast. Amma mín í hnésíðu pilsi, með stutt hárið, stór gleraugu og með bros á vör. Hún átti alltaf til kókópöffs í búrinu og nýmjólk í stórum kassa. Besta mjólkin og besta kókópöffsið. Það var fátt betra en að koma inn í Reynihlíð sem barn, úr langri bílferð að sunnan, fá kókópöffs með blárri mjólk hjá ömmu við eldhúsborðið og skríða svo beint í ból í norðvesturherberginu.

Amma bakaði alltaf fyrir mig sólskinstertu þegar ég kom til hennar. Á sumrin þegar við vorum bara tvær bakaði hún stundum litla, bara fyrir mig, og með fékk ég stórt glas af kakói. Hvort sem það var að fara í kartöflugarðinn í Bjarnarflagi eða að sækja rúgbrauð keyrði ég með ömmu í gráa Lancernum. Á þeim tíma var ekkert mikið verið að hafa áhyggjur af bílbeltum og oft stóð ég upp úr topplúgunni á leiðinni, bara svona til að láta vindinn og sólina leika um mig, alveg dásamlegt og amma hló á meðan. Þegar við komum heim var stefnan tekin beint inn í eldhús á hótelinu, eða í kjallarann í Reynihlíð, með sjóðandi heitt rúgbrauðið að skera og pakka. Þegar byrjað var í rúgbrauðsvinnunni hjá ömmu og afa fékk maður fyrst að setja á límmiðana, svo var uppfært í pökkun í plast og í lokin kannski fékk maður að prófa að skera, en það voru nú bara þeir allra hörðustu, annars sá amma um það. Við stóðum líka oft saman í eldhúsinu og smurðum samlokur fyrir sjoppuna, rækju, roastbeef og grænmetis. Amma hannaði og sá til þess að við værum með kerfi sem yrði til þess að þetta færi allt snyrtilega ofan í poka og majónesið ekki út um allt. Allt átti að vera vænlegt og fallegt til sölu. Svolítið sætt svona.

Í seinni tíð fórum við amma í sérstakar ferðir í Gamla bæinn til þess að gæðaprófa kaffi og vöfflur, og skoða lífið. Ernir fékk að keyra um á skutlunni með langömmu sinni og fékk sér sæti á hjólastólnum hennar á meðan við fengum okkur kaffi á tröppunum í Reynihlíð. Amma prjónaði og ég sagði sögur af því sem var að gerast á hótelinu og við fylgdumst vandlega með umferðinni á planinu.

Við keyrðum ótal ferðir hring fyrir vatn, undir því yfirskini að fá okkur ís í Seli. Í rauninni vorum við að telja bílana við Selið, athuga hvað það voru margir gestir á öðrum gististöðum og hvernig við stæðum í samanburði við samkeppnina. Amma var nefnilega hótelkona fram í fingurgóma, gestrisni hennar var óaðfinnanleg og þegar hún bauð upp á veitingar, eða til samsætis, þá klikkaði ekkert.

Ég mun ávallt minnast ömmu Guðnýjar með hlýju, sérstaklega á sólríkum dögum, og henni til heiðurs lofa ég að bjóða alltaf upp á sólskinstertu á sumardaginn fyrsta. Megi hún hvíla í friði í sveitinni okkar fallegu sem hún unni svo mjög.

Þuríður Pétursdóttir.

Vorið var alltaf uppáhaldsárstíminn hennar ömmu Guðnýjar. Trén fóru að bruma, sólin að skína og starfsfólkið byrjaði að tínast á Reynihlíðartorfuna. Unga fólkið sem vann á Hótel Reynihlíð var ömmu afar hugleikið og gekk hún því mörgu í formóðurstað. Enda þótti henni gaman að umgangast ungt fólk og var alltaf sérstaklega nýjungagjörn að eigin sögn. Margir vina minna, fyrrverandi starfsmenn, minnast ömmu með aðdáun og þakklæti.

Á sumrin var gott að keyra hring fyrir vatn (án beltis), skoða ferðamennina, kaupa ís og fá sér mola úr hanskahólfinu. Amma og afi sóttu nýbakað rúgbrauð í Bjarnarflagsholuna, skáru það niður, pökkuðu og smurðu í hótelbakaríinu. Litlar stelpur fengu svo að setja Bjarnarflagsbrauðslímmiðann á. Þegar ég varð eldri og komin í fulla vinnu við uppvask voru þessar morgunstundir með ömmu í uppáhaldi. Hún kenndi mér að smyrja; þykkt lag af smjöri og raða svo silungnum fallega svo ekki sæist í smjörið.

Amma gegndi hlutverki bakara á hótelinu og töfraði fram hverja kræsinguna á eftir annarri. Tertur, bollur, skipakökur, lummur og alltaf var hægt að koma við í bakaríinu og smakka. Pönnukökur voru bakaðar á tveimur pönnum í einu, amma lagði lófann á pönnukökurnar á heitri pönnunni eins og hún væri með fingur úr stáli. Hún bakaði alltaf afmæliskringlu fyrir afmælisbörn úr a.m.k. einu smjörstykki með marsipanfyllingu og möndluflögum, hefð sem er komin til að vera Reynihlíðarfjölskyldunni.

Amma sást sjaldan heima án prjóna við höndina, hún var mikil handverkskona og eftir hana liggja líklega milljónir ullarsokka og –vettlinga sem hún gaukaði sífellt að afkomendum sínum. Þá er ekki amalegt að geta sofið með rúmföt með harðangursbekk eftir ömmu á jólunum.

Síðustu árin hennar ömmu í Reynihlíð sat hún iðulega á pallinum eða við stofugluggann með útsýni yfir alla torfuna. Hún fylgdist með umferð ferðamanna og vinnusemi starfsfólksins, kallaði yfir túnið hvort ég ætlaði nú ekki að koma og fá mér kaffi. Eins og öðrum í fjölskyldunni fannst henni fátt skemmtilegra en að fá gesti og hún var líka mikil veislukona.

Síðustu vikurnar voru henni afar erfiðar og hún hafði á orði að hún hefði nú ekki búist við að drepast úr leiðindum. En ég veit að hún situr nú lukkuleg fyrir ofan okkur og útsýnið eins og best verður á kosið, getur fylgst með öllum okkar ferðum.

Ég var nýflutt til Svíþjóðar þegar amma lést en ég er þakklát fyrir að hafa getað sýnt og sagt henni frá ævintýrum mínum síðastliðnar vikur. Á sama tíma þykir mér erfitt að komast ekki heim til að kveðja og votta henni virðingu mína sem ég hefði svo innilega viljað gera. Í staðinn vil ég senda henni vorkveðju frá meginlandinu, en við amma áttum okkur sameiginlegt uppáhaldsljóð sem var

Ég bið að heilsa eftir Jónas Hallgrímsson. Með þessum orðum vil ég kveðja ömmu mína og þakka fyrir allt.

Vorboðinn ljúfi, fuglinn trúr, sem fer

með fjaðrabliki háa vegaleysu

í sumardal, að kveða kvæðin þín,

heilsaðu einkum, ef að fyrir ber

engil, með húfu og rauðan skúf, í peysu;

þröstur minn góður, það er stúlkan mín.

Ástríður Pétursdóttir.

Guðný Halldórsdóttir, „Guðný í Reynihlíð“, er látin.

Hún og Snæbjörn eftirlifandi maður hennar bjuggu núna í Hlíð á Akureyri, en Guðný hefur glímt við erfið veikindi um skeið. Þegar leiðir lágu saman var hún ætíð glöð og með fallegt bros, en er núna hvíldinni fegin.

Þau Snæbjörn bjuggu og störfuðu langa ævidaga í Reynihlíð, lengst af tengt Hótel Reynihlíð. Þar byggðu þau stórt íbúðarhús með öllum þægindum auk allra athafna við hótelið. Þar í eldhúsinu bakaði Guðný og aldrei vandræði. Þau Snæbjörn gerðu sér ofn fyrir „hverabrauðið góða“ í flaginu þar sem undir kyndir eldstöðin sem kennd er við Kröflu gömlu.

Ég hef á seinni árum verið tíður gestur í Reynihlíð með hópa ferðamanna og notið upplifunar með þeim. Með þessu fólki má einnig minnast á nýsköpun margra kynslóða sem að baki liggur t.d. jarðböðunum í Mývatnssveit. Gamli bærinn stendur enn fyrir sínu með andblæ og veitingum auk þessa magnaða umhverfis. Að lifa í hraunjaðri Kröfluelda 1724-1729 og búa við átökin úr iðrum jarðar 1975-1984 verður varla með orðum lýst.

Við, afkomendur Gunnarsstaðasystkina fyrri aldamóta, höfum margs að minnast. Þess andblæs sem fylgdi þeim tel ég að við höfum notið, samheldni, bjartsýni og glaðværð.

Nokkrar frænkur mínar hlutu ungar vist hjá „frænku“, Guðbjörgu Árnadóttur, f. 1898, sem var matráður á fyrstu árum Garðyrkjuskólans á Reykjum. Að eiga slíka frænku var dýrmætt, en sjálfur var ég sem barn í pössun hjá Guðbjörgu um það leyti sem þau Guðný og Snæbjörn kynntust þar. Þarna var og er dásamleg umgjörð ræktunar og ávaxta sem fólk býr að sem kynnist.

Þegar pabbi, Gunnar Árnason, f. 1901, fékk „Villa“ 1946, Willys-blæjujeppa, var lagt í langferð á æskuslóðir hans í Gunnarsstaði. Skrölt var á vegaslóðum með möl, mold og ryki, en allir kátir. Þá voru það forréttindi að geta lagt í slíka ferð. Á Gunnarsstöðum bjuggu þá þrjú systkin pabba, Ingiríður í Holti, Þuríður (móðir Guðnýjar) og Jóhannes, öll bændur, en yngri systkin þeirra voru Davíð, Sigríður, Guðbjörg, Gunnar og Margrét. Síðasta stórættarmót var á Gunnarsstöðum 1988, en þar mættu á þriðja hundrað manns yfir langa helgi, ógleymanlegt.

Í júlí 1965 áttum við hjónin Elín Jóna og ég, nýgift, nokkra sólskinsdaga í Mývatnssveit með Grjótagjá og Ásbyrgi og bjuggum í húsi við Reynihlíð.

Seinna vorum við mætt í vetrardýrð um páska með fjölskyldunni í Reynihlíð, skíðaganga með Snæbirni, píslarganga og menningarveisla. Þreyta og harðsperrur hurfu fljótt með heimafólki undir gufuhatti í jarðbaðshólum. Þetta eru gleðistundir sem gleymast aldrei.

Þótt þessar glefsur séu nefndar er víst að Guðnýju mætti lengst af langur og krefjandi vinnudagur með sínu fólki. Við sem kynntust henni í leik og starfi munum geyma minningu um hana með þakklæti og hlýju. Snæbirni og afkomendum þeirra óskum við Elín blessunar.

Vertu kært kvödd, frænka.

Gunnar Gunnarsson.