Sigríður Vigdís Böðvarsdóttir

Sigríður var komin af sterkum stofnum í Lundarreykjadal enda kom það sér vel að henni var ekki fisjað saman. Hún missti móður sína barn að aldri og varð ekki hjá því komist að hún fyndi til ábyrgðar á yngri bræðrum sínum og heimilishaldi á æskuheimilinu í Brennu. Fólkið, sem að henni stóð í dalnum, lagði mikla rækt við handmennt ýmiskonar og fór orð af vönduðum vinnubrögðum þess. Hjá því fór saman góð verkkunnátta og það hugarfar að ekkert verk væri svo lítilmótlegt að því bæri ekki fyllsta vandvirkni. Þannig var Sigga tygjuð að heiman.

Á unglingsárum hleypti Sigga heimdraganum í skóla eins og margar konur í frændgarði hennar, fór suður til Reykjavíkur til að ljúka gagnfræðaskóla. Að loknu landsprófi stóð hugur hennar til menntaskólanáms og enn frekara náms en lítil efni komu í veg fyrir þær fyrirætlanir. Íþróttaskólinn á Laugarvatni bauð hins vegar upp á aðstæður sem stúlka í hennar sporum gat nýtt sér. Sigga var öflug námsmanneskja og hafði einbeitingu sem ekkert fékk truflað. Hún var mikill lestrarhestur, las bækur af öllu tagi og hafði taugar til borgfirskra skálda, ekki síst kvennanna úr því fallega héraði. Sá sem þetta skrifar fylgdist oft með því af aðdáun hvað hún las hratt, hverri bókinni af annarri var lokið á undraskömmum tíma.

Að íþróttaskólanum loknum fékkst hún við sk. umferðarkennslu um landið og á þeirri leið kynnist hún Bjarna Sigurjónssyni á Húsavík og gengu þau í hjónaband. Eftir stundakennslu í sundi og handmennt um tíma tók hún að sér að veita nýrri sundlaug á Húsavík forstöðu og með því slóst hún í hóp fyrstu kvenna þar í bæ til að takast á hendur ábyrgðarstarf af því tagi. Til að valda hlutverkinu betur stundaði hún nám í stærðfræði, bókhaldi, tungumálum o.fl. í Bréfaskóla SÍS og var það ærin viðbót við fulla vinnu utan heimilis og húsmóðurstörf sem hún kastaði ekki höndunum til. Þannig var tengdamóðir mín: henni óx ekkert í augum, hún var æðrulaus, órög og sjálfstæð – og mögnuð kona. Það er varla hægt að koma tölu á alla þá sem hún kenndi sundtökin á Húsavík og víðar.

Sigga setti sér og öðrum strangan ramma hvort heldur sem móðir eða kennari, hún var prinsippföst án undanbragða þannig að á stundum þótti nóg um. Þetta var ein hliðin. Önnur hlið var sú sem leyfði ærsl og uppátæki og var þá ósárt um að röð og regla á heimilinu færi úr skorðum um stund, tók enda þátt í öllu saman. Á ferðalögum innanlands sem utan var hún í essinu sínu og sjálfstæði hennar mest á ókunnum slóðum.

Hún var atkvæðamikil íþróttakona á sínum yngri árum, var alla tíð hraust og vel á sig komin og kunna menn engar sögur af því að henni hafi nokkurn tíma orðið misdægurt. Menntunar sinnar vegna bar hún meira skynbragð en gekk og gerðist á heilsusamlegt líferni og var ólöt að halda því að sínu fólki.

Ég naut mikillar ræktarsemi þeirra hjóna í nær fimm áratugi og kveð nú tengdamóður mína með virðingu og þökk.

Ég var heimagangur hjá Siggu og Bjarna í Snælandi frá því fyrst ég man, frændsystkin mín, Þórhall, Ásthildi, Böðvar og Valgerði var nær að kalla systkin þá og Snæland mitt annað heimili.

Diddi og ég, jafnaldrar og óaðskiljanlegir, áttum ófáar stundirnar þar heima við leiki í Vesturherberginu eða dútl við skíðin okkar í gamla eldhúsinu; ígildi verkstæðis, að ekki sé minnst á ævintýraheim kjallarans stóra. Þar leyndust krókar og kimar sniðnir til leikja með sjálfsmíðuð vopn og bíla eða reiðhjólaviðgerðir.

Bæði unnu þau hjónin úti, Sigga sundkennari, svo sundlaugarstjóri, laugin oftast opin langt fram á kvöld og Bjarni, lengst af hjá Rafveitu Húsavíkur. Börnin fjögur gengu því ein um heimilið er skóla lauk og ólust upp við að ganga í störfin og sýna heimili sínu virðingu.

Jafnaðargeði Siggu var viðbrugðið en skap hafði hún. Aldrei heyrðust skammaryrði og varla hastað á okkur frændur. Vel mátti skynja eðlislægan aga og reglufestu sem hún bjó yfir ásamt ríkulegri réttlætiskennd og sanngirni og vænti hins sama af öðrum. Eiginleikar þessir nutu sín í kennslunni svo jafnvel ærslafyllstu drengir, mitt í útrás orku sinnar, mátu og virtu agann.

Tryggð Siggu og Bjarna hélst alla tíð síðan þótt ég hleypti heimdraganum ungur og kæmi þangað sjaldnar eftir það, stundum með kærustu, síðan eiginkonu, son og stjúpbörn. Öll fengu þau sömu alúð og ég frá því þau stigu þangað fyrst inn fæti.

Viðmót Siggu, hvenær sem ég birtist, eins og hún hefði einmitt átt von á mér, kaffi sett yfir og spurt hvaða ferðalag væri á mér núna. Frændi kom í hægðum sínum þegjandi, milt brosið ljómaði, tók undir kjálkabörðin og smellti kossi á kinn, fagnandi.

Maður var einhvern veginn alltaf kominn „heim“ í Snælandi.

Oftast var húsið ólæst er mann bar að garði en væru þau hjón úti tók kötturinn mjálmandi á móti, vafði sér um fætur manns og bauð mann velkominn.

Við fjölskyldan nutum þess líka ósjaldan að bjóðast „vist“ á Litla Hrauni – sumarparadís þeirra í Aðaldalshrauni.

Ekki yfirgaf reglufestan Siggu við að komst á eftirlaun eftir fjóra áratugi í sundlauginni. Hún hélt sínu striki, mætti í sundið sitt hvern morgun fram á hinstu stund.

Heilbrigt líf, hreyfing og regla á hlutum áttu án vafa stóran þátt í heilsuhreysti hennar alla tíð.

Sjónvarpsgerðarmenn sem unnu að þáttum um sundkennslu á Íslandi fréttu af sundkennara á Húsavík, á tíræðisaldri, sem enn stundaði sund daglega, hvernig sem viðraði. Auðsótt mál var að fá viðtal við Siggu og að fylgja henni í daglegri göngu sinni úr Snælandi, út í sundlaug. Morgunninn sem tökur skyldu fara fram var dimmur og kominn kafaldsbylur að norðan. Sigga spurði hvort ekki væri rétt að bíða af sér veðrið. Svarið var á aðra lund: Nú væri einmitt óskaveðrið fyrir þessa senu.

Ekki verður framar stokkið upp tröppurnar á Snælandi í nokkrum skrefum, eins og fyrrum, útihurðinni hrundið upp og kallað inn: „Einhver heima!?“

Þess verður saknað.

Við Katla og Palli og stjúpbörn mín sendum öllum afkomendum Siggu og Bjarna í Snælandi innilegustu samúðarkveðjur.

Nemendur í heimavistarskólum koma inn í einstakt félagslegt umhverfi sem er ólíkt í öðrum skólum og nálgast miklu frekar að vera heimili en vinnustaður. Þessar heimilisaðstæður leiða til náinna félags- og vináttutengsla. Við skólasystkinin á Íþróttakennaraskóla Íslands á Laugarvatni 1948-1949 náðum að tileinka okkur íþróttafræðin og heilsusamlegt líferni en ekki síst að þróa þá lífshamingju sem þetta skólaheimili veitti okkur. Á fyrstu starfsárunum voru tíð bréfaskipti okkar á milli. Þar var greint frá kennslunni og upphafi hjúskapar og áhugaverðum verkefnum sem okkur hlotnuðust í starfinu. Á fyrsta kennsluári Sigríðar mun forsjónin hafa vísað borgfirska kvenkostinum norður yfir heiðar. Hún var í „umferðarkennslu“ í nokkrum skólum fyrsta árið en á Húsavík var fleira að finna en góðan kennslustað. Þar hitti hún Bjarna sinn og upphaf lífshamingjunnar.

Sigríður var dugleg í öllum íþróttum. Sérstaklega var sundið henni vinsælt. Hún var skriðdrjúg þegar hún skellti sér í sundið. Sundkennslan mun hafa verið eftirlætisverkefni hennar. Þar kom í ljós ábyrgðartilfinning hennar gagnvart nemendum. Það er ekki öllum ljóst að á meðan nemandinn er niðri í lauginni getur augnabliks vangá eða gleymska kennarans varðað líf nemandans.

Árum saman nutum við þess að hittast og njóta minninga frá skóladvölinni og fá fréttir af starfinu og fjölskyldum okkar. Sigríður lét sig ekki muna um að skreppa suður og koma á þessar samverustundir, sem fjölgaði er árin liðu. Eftirminnilega hópferð fórum við skólasystkinin til þeirra hjóna norður og nutum mikillar gestrisni og ánægju hjá þeim á Húsavík.

Það fækkar smátt og smátt í hópnum okkar en minningin lifir. Alúðarviðmót Sigríðar er mjög eftirminnilegt, bæði hlýtt og elskulegt. Þessar minningar geymum við í huga okkar. Við færum venslafólki hennar innilegar samúðarkveðjur. Blessuð sé minning góðrar skólasystur.