Steinþór Guðbjartsson
steinthor@mbl.is
Lífsgleðin geislar af Sigfríði Nieljohníusdóttur sem er 100 ára í dag. „Ég er alltaf í góðu skapi og fer eftir því sem móðuramma mín sagði, „gott er jafnan glaðlyndur að vera og góðan hug til allra manna bera“. Aðalatriðið er að vera sjálfum sér nægur, sjálfstæður og heiðarlegur.“
Sigfríður er stálminnug. „Ég man eftir mér þegar ég var tveggja, þriggja ára,“ segir hún. Þá hafi hún reynt að pota fingrunum inn í rafmagnsinnstungu heima á Vesturgötunni. „Mamma og kona í heimsókn bönnuðu mér þetta og konan rak tunguna út úr sér. Mér þótti þetta svo leiðinlegt að ég fór að háskæla.“
Foreldrar Sigfríðar voru Nieljohnius Ólafsson, verslunarmaður og heiðursfélagi KR, VR og Karlakórs Reykjavíkur, kallaður Nilli í Kol og salt, og Ólöf Sigurðardóttir. Hún segir að þau hafi hugsað vel um fjölskylduna, en hún hafi einu sinni verið flengd. „Þegar ég var sex ára langaði mig til að prófa að verða hrekkjusvín og fór að sparka í frænku mína, sem var ári yngri. Pabbi frétti þetta og rassskellti mig. Sagði að legðist ég aftur á minnimáttar vissi ég hvað biði mín. Ég vorkenndi pabba að vera að flengja mig og síðan hef ég ekki gert flugu mein.“
Vonar að hún sé enn læs
Dugnaður hefur alltaf fylgt Sigfríði. „Pabbi sagði að peningar gætu horfið eins og dögg fyrir sólu og lagði áherslu á að við systkinin menntuðum okkur til að við gætum bjargað okkur, en þegar ég vildi fara í tannlækningar í Danmörku eftir stúdentsprófið 1938 sagði hann að engin ráð væru á því eftir kreppuna. Þegar ég spurði hvort ekki væri hægt að taka lán vissi ég ekki hvert hann ætlaði!“ Hún minnist þess líka að í stúdentsárgangi sínum hafi verið 26 í máladeild og þar af sex piltar, en 14 í stærðfræðideild, allt piltar. „Sagt var að stúlkur gætu ekki lært stærðfræði en það var tóm vitleysa.“
Sigfríður var í stjórn Kvenstúdentafélagsins, fór í læknisfræði í Háskóla Íslands og lærði auk þess ensku og þýsku þar til ensku og þýsku sendikennararnir voru kallaðir í herinn ári síðar. Þá fór hún að vinna á skrifstofu hjá Stefáni Thorarensen apótekara og kynntist þar verðandi eiginmanni sínum, Guðmundi B. Ársælssyni, síðar póstfulltrúa, sem andaðist 1995. Síðar vann hún við ýmislegt, m.a. hjá Fiskimálasjóði 1968-1990.
„Ég er heyrnarlaus með heyrnartæki á báðum og er bara með 5% sjón,“ segir þessi hrausta og skemmtilega kona, sem fær sér lýsi á hverjum morgni og staup þegar það á við. „Ég vona að ég sé ennþá læs og ég man furðu mikið,“ segir hún og fer með ljóð eftir sig um fuglaflensuna og annað um ellina:
Á mig dökkir litir læðast
sem líta mega ég og þú.
Á ég kannski að endurfæðast
í Afríku eða Katmandú?
„Mér dettur ýmisleg vitleysa í hug en mér leiðist ekki á meðan. Ég nenni ekki að kvarta og þó ég komist ekki almennilega í skó af því að mér er illt í litlu tánni lagast það þegar ég kemst aftur í Heilsugæsluna.“
Jafnaldrarnir eru allir farnir en Sigfríður heldur sínu striki. „Ég hef átt afskaplega gott líf,“ segir hún dreymin og fær sér „fjallaloft“ eins og hún kallar léttu sígarettuna. „Ég er eini fíkillinn í fjölskyldunni.“ Rifjar upp sögu eftir bekkjarsystur sinni að vestan. „Jónmundur Halldórsson, prestur á Stað í Grunnavík, fór eitt sinn með fermingarbörn upp á fjallið og bað þau um að syngja eitthvað fallegt úr Biblíunni. „Ó, Jósep, Jósep, bágt á ég að bíða...“ sungu þau, vinsælan slagara á þeim tíma!“
Hún hefur búið í sama húsnæði í 60 ár. „Hérna ólum við upp börnin okkar þrjú, en annar sonur okkar, Júlíus lögfræðingur, er látinn.“ Hin eru Ólöf sjúkraþjálfari og Ársæll, skólameistari í Borgarholtsskóla. Barnabörnin eru tíu og barnabarnabörnin sjö. „Það er hundleiðinlegt að vera í sóttkví og þegar börnin koma í heimsókn spritta þau sig í bak og fyrir, setja á sig hanska og standa fimm metra frá mér. Ég er ekkert að spritta mig enda má ég ekki koma við neinn, bara vinka. Ég á von á fjölskyldunni í garðinn í tilefni afmælisins og má bara taka á móti 50 manns. Ekki hvarflar að mér að brjóta fjöldatakmarkanir þríeykisins, svo mikið er víst.“
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
