Hann hoppar um í stofunni á meðan hann útskýrir fyrir henni hver staðan sé: tveir morðingjar bíði fyrir utan húsið hans og hann verði einhvern veginn að koma sér í burtu.

Drengur á fermingaraldri vaknar við vondan draum. Hann hefur það á tilfinningunni að ekki sé allt með felldu, draslast úr rúminu og fer fram í stofu. Hann kíkir út um gluggann og sér að versta martröð hans hefur ræst. Morðingjarnir tveir sem hafa leitað hans í nokkurn tíma eru fyrir utan og gera sig líklega til að gera atlögu að húsinu, valsa þar inn og binda enda á líf söguhetjunnar okkar. Aðeins tímaspursmál er hvenær herlegheitin munu ganga yfir.

Hann tekur upp símtólið og hringir í ömmu sína, sem býr í næstu götu, í hálfgerðu móðursýkiskasti. Hann hoppar um í stofunni á meðan hann útskýrir fyrir henni hver staðan sé: tveir morðingjar bíði fyrir utan húsið hans og hann verði einhvern veginn að koma sér í burtu. Á endanum tekur hann þá einkennilegu ákvörðun að fara út um útidyr hússins, þar sem morðingjarnir geta auðveldlega séð hann. En hann er með áætlun.

Hann fer að útidyrunum. Hann má engan tíma missa svo hann fer hvorki í skó né klæðir sig í meira en bolinn og nærbuxurnar sem hann svaf í. Hann opnar dyrnar, leggur símann með ömmu sína á hinni línunni niður og hefur ekki einu sinni tíma til að skella á eða loka dyrunum á eftir sér. Því næst tekur okkar maður á rás, framhjá morðingjunum, út yfir næstu götu og kemst heilu og höldnu til ömmu sinnar og afa sem búa í um það bil þriggja mínútna göngufæri frá drengnum. En hvernig komst hann framhjá morðingjunum?

Þó að sagan sé góð voru engir morðingjar fyrir utan húsið þennan morgun heldur einungis drengur með óráði. Hann hafði fengið háan hita kvöldið áður og tekið inn verkjalyf til að slá á hitann. Þegar drengurinn vaknaði var virkni lyfjanna liðin hjá og hitinn hafði rokið upp í um 40 gráður á skömmum tíma. Var þá ekki nema von að drengurinn yrði eitthvað órólegur þótt vissulega sé ekki eðlilegt að óttast það að verða myrtur um hábjartan dag í Mosfellsbæ.

Drengurinn var ég. Ég sé enn jafn skýrt fyrir mér þennan morgun þegar ég hoppaði um inni í stofu, alveg pottþéttur á því að líf mitt myndi fá snarpan endi. Ég finn einnig skýrt hvernig ég þurfti að koma mér út úr húsinu undir eins þrátt fyrir að fyrir utan biðu morðingjarnir sjálfir. Eins man ég þegar ég hljóp yfir nokkuð fjölfarna götu á nærbrókinni. Best man ég þó eftir því hvað mér fannst móðir mín gera allt of mikið mál úr þessu og kalla til lækni til að skoða mig. Þetta var bara smá misskilningur en ég hefði kannski mátt loka dyrunum á eftir mér þegar ég fór af stað.