Ólafur Stefánsson yrkir: Kona á rútínu róli rennir sér létt fram úr bóli sturtuvatn blandar stríðsmálun vandar og sér vippar í vinnu á hjóli. Helgi R. Einarsson og þau hjónin lögðu í hann til Vopnafjarðar á þeim merkisdegi 4.

Ólafur Stefánsson yrkir:

Kona á rútínu róli

rennir sér létt fram úr bóli

sturtuvatn blandar

stríðsmálun vandar

og sér vippar í vinnu á hjóli.

Helgi R. Einarsson og þau hjónin lögðu í hann til Vopnafjarðar á þeim merkisdegi 4. maí og því varð þessi limra til:

Í brók mig nú galvaskur girði,

(þó Víðisreglurnar virði).

Á lömbin skal líta,

í lófana spýta

hjá vinum á Vopnafirði.

Og á þeim degi 4. maí orti Indriði á Skjaldfönn:

Nú er völlur okkur á

ósköp létt um sporið,

eins og kúnum, er þær fá,

úti að hitta vorið.

Á Boðnarmiði birti Atli Harðarson þá sorgarfregn að kisan Jósefína Meulengracht Dietrich væri dáin: „Undanfarna mánuði fór heilsu hennar mjög hrakandi. Fyrir skömmu gekkst hún undir rannsókn á dýraspítalanum í Mosfellsbæ. Athugun á blóðsýnum sem þar voru tekin bentu til að hún væri með krabbamein í lifur. Þótt Jósefína hafi verið máttfarin undir það síðasta malaði hún fyrir fólkið sitt til hinsta dags.

Hennar er sárt saknað.

Skúli Pálsson orti í minningu Jósefínu:

Harmafregn að farin sé nú frúin gula,

hún mun ekki oftar mala,

ekki lengur þulur gala.

Skelegg var hún skynsöm, prúð og

skörp sem Alma,

ekki mun hún yrkja sálma,

ekki fleiri vísur mjálma.

Skáldin munu minnast hinnar mætu

læðu,

horfin brott af Boðnarmiði,

blessuð hvíli hún í friði.

Pétur Stefánsson skrapp út á sólpall til að njóta kvöldkyrrðarinnar og heyrði þá til lóunnar í fjarska:

Kætir geðið kvöldið bjarta,

koðnar streð og angur dvín.

Löngum gleður lúið hjarta

er lóan kveður stefin sín.

Hagyrðingar bjóða góðan dag og yrkja um vorið – Pétur Stefánsson:

Ljóðið glæðir lífsins hag,

linar skæða tregann.

Nóttin fæðir nýjan dag,

nokkuð gæðalegan.

Halldór Blöndal

halldorblondal@simnet.is