Bjarni Gíslason

Við fráfall stóra bróður míns Bjarna leita margar kærar minningar á hugann frá langri samleið, ekki síst frá æskuárum á Patró. Ég sex árum yngri, hann unglingur vann í frystihúsinu og líka í vegavinnu á sumrin. Hann farinn að stunda bíó og böll og vildi vera fínn, ég lukkuleg að fá túkall fyrir að bursta skóna hans og jafnvel að pressa buxurnar líka. Snemma fór hann að heiman, fyrst á Héraðsskólann á Núpi og fljótlega til Akureyrar að læra rafvirkjun þaðan sem hann kom aðeins heim í fríum. Alltaf leit ég upp til hans, svo flinkur á skautum og á tunnustöfum, Hólstúnið sem umkringdi heimili okkar hentaði sérlega vel fyrir þá íþrótt, sem fáir þekkja í dag, trúi ég. Og ekki má gleyma „tjútti“, dansinum sem hann kenndi mér og Dísu vinkonu á stofugólfinu í Urðargötu 6.

Á Akureyri kynntist hann lífsförunaut sínum, henni Þrúðu, sem kvaddi 2013. Hennar hefur hann saknað sárt og trúði á endurfundi. Þau fluttu til Reykjavíkur frá Akureyri um svipað leyti og ég með foreldrum okkar frá Patreksfirði. Þá höfðu þau eignast Hólmfríði, sem fæddist á Patreksfirði, svo kom Gísli og eftir sjö ára hlé kom Heimir, rúmum níu mánuðum eftir að þau tóku Óttar u.þ.b. mánaðar gamlan til sín, þegar ég hafði hryggbrotnað í lok einnar bunu á snjóþotu í Hólsfjölskyldu skíða–/sleðaferð. Hann lét mig strax vita að ég yrði rukkuð um meðlag. Heimir og fjölskylda hafa reynst bróður mínum sú stoð og stytta sem hann þurfti á að halda síðustu misserin þar sem eldri börnin eru búsett fjarri, Gísli og fjölskylda á Dalvík og Hófý í Þýskalandi. Auðvitað naut hann Gísla meðan hann enn heimsótti Norðurland og hefur margsinnis notið þess að ferðast með Hófý vítt og breitt um Þýskaland og Suður–Evrópu.

Hann reyndist okkur Andreasi hjálparhella þegar kom að rafmagnsvinnu og lagði t.d. allt rafmagn í húsið okkar á Álftanesinu og tengdi ljós og tæki þegar á þurfti að halda. Veit ég að margir vinir og stórfjölskyldan nutu greiðvikni hans með slíkt og var það alltaf gert utan langs vinnutíma í Kassagerðinni þar sem hann var í áraraðir fastráðinn rafvirkjameistari.

Í kringum 40 ára aldurinn byrjaði hann að spila golf og má segja að sú íþrótt hafi tekið hug hans allan. Fljótt varð hann meðal þeirra bestu í sínum aldursflokki og Íslandsmeistari oftar en einu sinni. En þetta þýddi líka að minna varð um samskipti, við í hestamennsku og hann í golfi, það fór ekki saman, en auðvitað hittumst við á hátíðis- og tyllidögum og þá var alltaf gaman.

Síðustu árin fengum við Andreas hann stundum í mat til okkar og nutum við þess að spjalla og spyrja. Síðast um miðjan febrúar. Svo kom Covid. Næst áttum við systur yndislega samveru á heimili hans afmælidaginn 6. júní og aftur 14. júní í Fríkirkjunni við fermingu yngsta barnabarns hans en þá var okkur brugðið. Stuttu síðar fékk hann vist á Eir í notalegu herbergi með útsýni yfir sundin blá, sem við „sjávarþorpskrakkar“ elskum. En dvölin þar varð ekki löng. Mér finnst þetta hafa gerst ótrúlega hratt og sakna stóra bróður, en ég tel að hann hafi farið sáttur og trúað á endurfundi við Þrúðu sína.