Hákon Magnússon

Pabbi var hreinlyndur, hann var einlægur, stundum jafnvel barnslegur í sinni ákefð. Pabbi hafði auðvitað sína bresti eins og við öll en styrkleikar hans vógu mun þyngra. Ég tel föður minn hafa verið lífsglaðan mann og hann gat hlegið innilega. Honum hefur eflaust einnig verið létt um tárin, þótt ég hafi ekki oft séð það seinni árin. Það er hollt að hlæja og að gráta.

Pabbi sagði já við lífinu. Hann hlustaði oftast af athygli og gat séð sjónarhorn viðmælanda síns. Það var gaman að fara á sjó með honum. Ég minnist nokkurra daga sjóferðar frá Reykjavík til Akureyrar, við fórum vestur fyrir. Þetta var aldamótaárið, sumarið 2000. Hann treysti mér til að standa úti, ein, og syngja þegar ég fann andann kalla. Unaðslegt var að sigla inn Eyjafjörðinn á fögrum sunnudagsmorgni og syngja hástöfum falleg sjómannalög. Hann dó á sunnudagsmorgni í byrjun ágúst.

Ég skrifaði honum bréf er hann varð sextugur og rakti þá lífsferil okkar saman. Ég held að pabba hafi þótt vænt um þá gjöf. Ég hef líklega gefið pabba meira af mínum andlegu gjöfum en þeim veraldlegu. Það ber að þakka fyrir það jákvæða sem erfist á milli kynslóða: Lífsgleði, unun ferðalaga, ekki sízt siglinga (þegar sjóveikilyf eru tekin áður!) Að eiga auðvelt með að sofna að kvöldi eða þegar þreyta og svefn sækja á. Hjartsláttartruflanir hafa einnig erfst og það er allt í lagi.

Faðir minn naut tónlistar, sérstaklega léttrar tónlistar af ýmsu tagi. Hann hafði einnig gaman af að dansa. Síðustu daga hef ég oft dansað við hann í huga og anda er ég heyri danstónlist.

Þau voru glæsileg, svo af bar, foreldrar mínir, Hákon og Elín Íris er þau hittust fyrst á Akranesi átján og tuttugu og tveggja ára. Frumburður þeirra, ég, mætti á svæðið rúmu ári seinna og þá rann út í sandinn draumur pabba um að gerast farmaður og sigla um öll heimsins höf. Hann var ábyrgur maður og þess vegna festu þau heit sitt, faðir minn og móðir vorið 1957. Þau fengu sjö ár saman. Hann starfaði alla tíð við sjósókn á Íslandsmiðum en sigldi þó með afla til Bretlands og meginlands Evrópu um tíma. Eftir að hann hætti störfum sem skipstjóri og útgerðarmaður rættist gamli draumurinn á vissan hátt er hann gat ferðast um alla jarðarkringluna ásamt eiginkonu sinni til fimmtíu og sex ára, henni Rósu stjúpmóður minni.

Pabbi var ekkert of hrifinn af því að dóttir hans væri að binda trúss sitt við mann á sama aldri og hann sjálfur. Þeir tengdafeðgar áttu þó eftir að verða góðir félagar og vinir, sérstaklega þegar þeir sigldu tveir saman yfir Atlantshafið frá Noregi til Íslands með Hafrós, skemmtibát föður míns og stjúpmóður, vorið 1999. Gísli minn sagði um pabba í vor, eftir að hann veiktist, að hann væri einna hreinlyndasti maður sem hann hefði kynnst. Það eru ekki slæm ummæli. Það er falleg tilviljun að faðir minn, Hákon Gunnar Magnússon, hafi kvatt þetta jarðlíf á fjörutíu ára brúðkaupsafmæli okkar Gísla.

Æfum okkur í að gera upp jafnóðum á meðan við lifum. Leitumst við að hlusta, skilja og fyrirgefa hvert öðru, sleppa tökum á gamla sársaukanum og skynja hamingjuna.

Hamingjan bíður eftir okkur eins og Jesús bíður alltaf.

En síðust er gangan er göngum við ein,

þá gleymast og hverfa öll veraldar mein.

Allar syndirnar vegnar og síðan burt þvegnar

og sálin að lokum er saklaus og hrein.

(Gísli Svanbergsson)

Það er komið kvöld og ég er að farast úr spenningi. Ég er búin að bíða allan daginn og loksins segir mamma að við séum að leggja af stað. Pabbi er nefnilega að koma í land og við erum að fara að sækja hann. Það er alltaf draumkennt yfirbragð yfir því að keyra niður að höfn og sjá skipið sigla inn með ljósin í myrkrinu. Mest spennandi er að fá að fara um borð þegar það er búið að leggja að, pabbi tekur á móti okkur og hjálpar um borð. Það er alltaf gaman að labba um skipið og sjá hvernig allt er. Svo kemur hann með öðruvísi nammi og kók í áldollum sem var ekki til á Íslandi.

Það er alltaf erfitt að kveðja og þegar hugurinn fer á flakk þá koma ótal minningar upp í hugann.

Pabbi var sjómaður og þetta er ein af mörgum barnaminningum mínum um hann. Hann var úti á sjó stóran part af minni æsku og þegar hann kom í land þá varð allt mjög spennandi. Hann var heima í stuttan tíma og svo fór hann aftur. Hann kom í raun almennilega inn í líf mitt þegar ég var í kringum 16 eða 17 ára aldur en fram að því var hann þessi spennandi hetja sem kom færandi hendi á einhverra vikna fresti með allskyns nýjungar sem gerðu mig yfirleitt mjög vinsæla í skólanum.

Síðar meir þegar ég komst á unglingsaldur og hann fór að koma meira í land þá fór ég að kynnast honum betur. Pabbi var fæddur og alinn upp í sveit og farinn að vinna snemma. Og það er eitt af því sem ég lærði fljótt af honum var að maður vinnur fyrir hlutunum, þannig er lífið. Þegar ég komst á aldur þá fann hann eitthvað fyrir mig og okkur systur að gera, vinna við fisk og skrapa hitt og þetta niðri á höfn eða mála innan í Húnaröst.

Pabbi var einstaklega réttsýnn og heiðarlegur maður. Hann bar með sér einstaka ró og yfivegun, vildi öllum vel og sá alltaf það besta í öllum. Pabbi var tilfinningaríkur maður en hann bar það ekki utan á sér og ef málefnin voru mikilvæg og ég þurfti að fá góð ráð var sérlega gott að ræða við hann. Þau samtöl sem ég átti við hann í gegnum árin eru samtöl sem ég mun aldrei gleyma því hann vildi alltaf sjá allar hliðar á málunum og vanda valið vel á ráðunum sem hann gaf mér. Ég mun aldrei gleyma nærveru hans og fallegu bláu augunum þegar ég eignaðist fyrsta barnið mitt. Hún kom alltof senmma í heiminn og ástandið var tvísýnt um stund. Ég var brotin og meyr og það að horfa í augun á honum veitti mér gríðarlegan styrk og pabbi stóð við hlið mér eins og klettur, eins og hans var von og vísa.

Hann var mjög hraustur og var alltaf að, enda kunni hann ekki að hætta að vinna. Hann bar aldurinn ótrúlega vel og eitt sinn er ég kom í Vaðlasel fyrir nokkrum árum blasti hann við mér, hangandi í kaðli utan á húsinu að mála. Rúmlega áttræður maðurinn. Það var einstaklega lýsandi fyrir hann.

Hann var hafsjór af fróðleik og visku og hikaði ekki við að fræða barnabörnin og segja þeim sögur um gömlu dagana. Það er gott að ylja sé við góðar minningar þegar maður stendur frammi fyrir því að kveðja einhvern náinn sem maður eiginlega getur ekki hugsað sér lífið án. Það bara passar ekki inn í myndina að kveðja.

Takk fyrir allt pabbi minn, ég sé þig fyrir mér siglandi á Hafrósinni þinni á betri stað. Ekki hafa áhyggjur, við pössum mömmu fyrir þig.

Elska þig alltaf.

Ljúfan þín,

Merkur og góður maður er nú fallinn frá. Elsku Hákon tengdafaðir minn og vinur var tákngervingur þeirrar kynslóðar sem byggði hið ágæta ból sem við nú búum á. Hann lifði tímana tvenna til sjós og lands og upplifði margt sem reyndi á. Sögustundanna mun ég sakna, þær voru ófáar og setti mann þá oft hljóðan. Góðmennska, útgeislun og hreysti eru orð sem áttu sannarlega vel við Hákon. Hákon var svo lánsamur að eiga sér að lífsförunaut Rósu Sigurðardóttir, sem var stoð hans og stytta, allt til enda. Rósa vann verk sín í hljóði og krafðist ekki athygli, en þeim mun betur studdi hún mann sinn og gerði honum kleift að sinna þeim mörgu verkum sem honum voru falin, Hákon talaði oft um það. Hennar er missirinn mestur.

Að leiðarlokum þakka ég þau forréttindi að hafa átt Hákon að sem tengdaföður, lærimeistara og frábæran afa barnanna minna.

en orðstír

deyr aldregi,

hveim er sér góðan getur.

(Úr Hávamálum)

Hvíl í friði minn kæri, þú hefur skilað þínu og gott betur.

Í dag kveð ég yndislegan tengdaföður minn og traustan samstarfsmann. Það er alltaf sárt að horfa á eftir fólki sem maður virðir og þykir vænt um en minning þess lifir með okkur áfram og er gott að minnast og vera þakklát fyrir allar yndislegu stundirnar sem við áttum saman.

Það var yndislegt að fylgjast með Hákoni og föður mínum þegar þeir mættu reglulega í Kringluna eða á lagerinn með verkfærin sín til að dytta að hinu og þessu. Þeir voru alltaf að og skelltu sér síðan saman á kaffihús eftir erfiði dagsins. Pabbi kveður nú einnig einn sinn besta vin og samstarfsmann.

Elsku tengdó, hvíl þú í friði og megi minning þín vera ljós í lífi okkar sem eftir stöndum.