Hildur Árdís Sigurðardóttir

Elsku systir, ég er svo þakklát fyrir það að hafa átt þessi síðustu ár með þér. Þrátt fyrir veikindin, alla sorgina, allan erfiða bakgrunninn þá var það ástin sem tengdi okkur og gaf okkur færi á því að kveðja þig í ást og sameiningu en ekki í sundrung.

Elsku Hildur mín, ég veit líka að þú varst þakklát fyrir þennan tíma með okkur. Að vera með okkur öllum eins og allt leyfði miðað við allt og allt.

Einar var stoltið þitt, hann var þér allt og hann er okkur öllum svo kær. Þú gafst honum eins og þér var fært, þú gafst honum alla þína ást, allt sem þú gast.

Það var Einar sem leiddi okkur aftur saman, það var hans ást til þín, hans von um betra líf.

Elsku systir, stundum er bara svo ótrúlega erfitt að elska og stundum verður lífið svo óbærilega sárt. Það var svo sannarlega ekkert alltaf auðvelt að elska systur eins og þig en þessir ósýnilegu þræðir sem tengja okkur saman hverfa ekki svo auðveldlega, við vorum systur og vinkonur. Ég gaf þér vinskap minn, aftur og aftur og aftur þrátt fyrir allt. Já Það er svo sannarlega ekki alltaf auðvelt að elska. En þú varst sko elskuð og ekki síst af litlu yndislegu ömmustelpunni þinni henni Guðnýju Líf. Þrátt fyrir það að geta ekki verið „venjuleg“ amma. Hún faðmaði myndina af sér og þér svo falleg og svo innilega að sér. Fallega, hjartahlýja Guðný Líf. Myndin sem við færðum henni eftir fráfall þitt. Þið bestu vinkonur, svo brosandi sælar saman þegar þú varst nýflutt í nýju íbúðina.

Þú varst svo glöð þegar þú fluttir inn fyrir rúmu ári. Og ég er svo þakklát fyrir að hafa verið í þeim góða hópi af fólki sem færði þér peningagjöf fyrir innbúi í hana og sumir gáfu húsgögn og nytjahluti. Að fá að upplifa gleðina þína, undrunina og þakklætið þitt til allra sem studdu þig og ekki síst fyrir allar góðu hugsanirnar sem fylgdu með til þín frá svo mörgum. Það var mikil gleðistund og ég hélt að nú væri bjart fram undan hjá þér elsku systir mín. Og það var bjart hjá þér elsku Hildur, það birti svo sannarlega til.

Við fylgdumst öll svo spennt með að fá tvíburana í heiminn, Sigurð Leó og Telmu Lovísu, yndislegu ömmubörnin. Það var svo mikil gleði og hamingja og yndislega fjölskyldan hans Einars og Aldísar að stækka svo hratt. Og þú varst svo ánægð og glöð með fólkið þitt.

En á bak við alla gleðina, allar góðu breytingarnar liggur draugur fortíðarinnar, sorgin og geðveikin.

Á þessari stundu renni ég huganum yfir árin sem hafa liðið og mér verður hugsað til allra þeirra fagaðilar sem að þér komu. Allra vel menntuðu sérfræðingana, heilbrigðis- og velferðarkerfisins okkar. Og ég hugsa, skyldi eitthvað hafa breyst?

Það var ekki auðveld frétt að fá að þú værir dáin, svo skyndilega, svo óvænt.

Elsku besta systir mín, lífið hefur ekki verið þér auðvelt. Þú varst hluti af mínu lífi og ég vildi þér allt það besta, alltaf. Þú áttir fjölskyldu sem vildi þér allt það besta en þú varst kannski ekki alltaf fær um að meðtaka það. Fjölskylda þar sem ást, væntumþykja, góðmennska og samheldni hefur ráðið ríkjum. Við höfum svo sannarlega glaðst og fundið svo óbærilega mikið til. Við áttum okkar vonir og drauma.þannig er lífið.

Elsku systir mín, svo vængbrotin, svo brostið hjarta en þú varst elskuð. Ég ætla að muna það og brosið þitt í hjarta mér. Takk fyrir allt, elsku Hildur mín, við hittumst einhversstaðar einhvern tímann aftur á ferðalaginu okkar. Þín bíður betri staður þar sem engin sorg né þjáning er.

Þín systir

Kveðjustund, elsku systir mín hún Hildur hefur kvatt þetta líf, son sinn og barnabörn, okkur fjölskylduna sína sem hún elskaði heitt, fólkið sitt. Ég sit hljóð og horfi á fallega ljósmynd af henni og sonardótturinni Guðnýju Líf, bestu vinkonur. Ég sit hljóð, í þakklæti fyrir þann tíma sem við áttum saman, fyrr og nú og þrátt fyrir allt og allt. Ég óska þess og bið af öllu hjarta að systir mín megi öðlast frið.

Blik í auga, skínandi

bros, ljós

í myrkri, nýr dagur

líf. Ég sé

þig, systir mín

hjarta þitt

og mitt, okkar allra.

Sorg og þjáning, harmur,

kvöl, löng dimm nótt.

Falleg sál,

með hugrekki

til að lifa.

Ég sé gjöf

lífs, birtu þína.

Ég sé þig, systir mín

ást þína

og mína, okkar allra.

Gleði og kærleik, von

og trú. Þakklæti

fyrir lífið, ljósið þitt

og mitt, okkar allra

sem eitt.

Megir þú hvíla í friði,

öðlast líkn og

sálarró elsku fallega

systir mín.

Þín systir

Elsku systir mín. Ég er svo þakklát fyrir tímann sem við áttum saman. Það var svo gott að koma til þín eða tala saman í síma, spjalla um allt og ekkert. Þá fannst mér eins og leiðir hefðu aldrei skilið, það var þessi þráður sem aldrei slitnaði og leiðir okkur saman við enda göngustígsins. Hugur minn var oft hjá þér, hjarta mitt faðmaði þig en fætur mínir vildu ekki taka sporin. Það tók mig allt of langan tíma að fylgja hjartanu. Þegar ég tók sporin sá ég ekki eftir því, fá að sjá fallega brosið þitt og heyra hlátur þinn, finna hlýju þína. Það rifjast upp margar góðar stundir þegar við vorum litlar stelpur og þú varst að lesa fyrir mig, kenna mér svo margt, hlustaðir á mig unglinginn og vinkonur mínar líka, þú tókst okkur sem jafningjum. Góðar og fallegar minningar þegar við vorum ungar konur og mæður og áttum tíma saman með börnunum okkar. Þú gafst mér svo margt, ég sakna þín, þráðurinn á milli okkar slitnar aldrei og mun leiða okkur saman við enda göngustígsins. Elsku systir hvíldu í friði

Þín systir

Síðustu árin hafði þróast með okkur Hildi djúp vinátta. Við hittumst þegar tök voru á, en verandi sín í hvorum landshlutanum varð til þess að töluðum mikið saman í síma og höfðum um margt að spjalla. Hún var alltaf hlý í samskiptum og góður vinur. Henni var annt um mig og mér var annt um hana.

Hún hafði mikinn harm að bera. Erfiður andlegur sjúkdómur tók sig upp með hörmulegum afleiðingum fyrir hennar líf og líf allrar fjölskyldu hennar. Sárin voru djúp. Í ljósi þess var umhyggja hennar, hlýja og bjartsýni enn dýpri og merkilegri. Það var einstaklega gefandi að vera í samskiptum við hana. Hún var alltaf einlæg og opin gagnvart erfiðleikum sínum og alltaf þakklát fyrir það góða sem mætti henni.

Síðustu árin urðu, þrátt fyrir allt, góð og það er gott til þess að vita að sár voru grædd og góðar minningar urðu til. Hún hélt fast í það sem var gott í lífinu. Litla Guðný Líf var mikið ljós í lífi hennar og henni var einstaklega annt um Einar og litlu fjölskylduna hans og mikill spenningur þegar von var á tvíburunum. Þetta var hennar ríkidæmi og sárt að hún skuli hverfa frá þeim allt of snemma.