Ingibjörg Kristrún Einarsdóttir

Ég var tveggja ára þegar ég eignaðist systur. Hún var skírð Ingibjörg Kristrún en kölluð Inga Rúna alla tíð. Við ólumst upp á Laugum í Dölum þar sem foreldrar okkar stýrðu heimavistarskóla og þurftum því ekki að kvarta undan skorti á leikfélögum. Á sumrin lékum við okkur saman og vorum í félagi við krakka af næstu bæjum, fyrir nú utan margar hamingjustundir á Blönduósi hjá móðurfólki okkar. Við lærðum að bjarga okkur og urðum vatnsvön í sundlauginni sem við hoppuðum oft út í, stöku sinnum í fötum. Inga Rúna felldi ekki tár þegar ég tosaði hana eitt sinn á fléttunum upp úr dýi. Það hafði nefnilega verið freistandi klaki á fagurgrænum mosanum. Svo var mamma sótt í tíma og hún fékk þurr föt. Við vorum góð saman systkinin og deildum aðeins um eitt; það var tómatsósuflaskan. Það brást ekki yfir fiski og fiskibollum að Inga Rúna segði að ég sturtaði úr flöskunni, sem gæti hafa verið sannleikskorn í, en ég svaraði á móti að hún beinlínis mokaði sósunni yfir matinn. Hinn friðsæli faðir okkar reyndi árangurslaust að hlusta á hádegisfréttirnar en pirringurinn í mömmu jókst með hverri fiskmáltíð. Hún kom svo sigrihrósandi úr kaupfélaginu í Búðardal með tvær tómatsósuflöskur og skrifaði Inga Rúna á aðra flöskuna og Tommi á hina. Eftir stóðum við systkinin rifrildislaus. Á táningsárum bjuggum við um hríð saman í Reykjavík, Inga Rúna var í námi og síðar vinnu en lærði líka á píanó. Hún var ósnortin af uppreisnaranda þessara ára og hallari undir hefðir en róttækar breytingar. Eftir að hafa útskrifast frá Húsmæðraskólanum á Laugarvatni skellti hún sér svo í alvöru lífsins, gifti sig átján ára gömul og eignaðist innan tíðar Erlu Kristrúnu og síðar Einar Bergmann. Meðfram barnauppeldi vann hún á skrifstofu, við símagæslu og síðast sem ráðskona á leikskóla. Hún sóttist ekki eftir margmenni eða útstáelsi þegar á leið ævina en dvaldi oft vestur í Árbæ í Hvammssveit, í húsinu sem foreldrar okkar byggðu í landi Leysingjastaða. Þegar þau þurftu aukins stuðnings við í ellinni kviknaði á ný á þeirri systkinasamstöðu sem einkenndi æskuárin. Það var gott hljóð í systur minni í okkar síðasta samtali en undanfarin ár höfðu engu að síður verið henni erfið; hún glímdi við afleiðingar alvarlegrar sýkingar og fyrir tæpu ári lést Sigurður lífsfélagi hennar í kjölfar langvarandi veikinda. Og nú skyndilega er hún farin burt og eftir stöndum við fátækari sem datt ekki annað í hug en hún yrði áfram fastur punktur í tilverunni. Börnin hennar og barnabörnin sakna umhyggjusamrar mömmu og ömmu og góðs félaga. Sjálfur sakna ég þess að geta ekki lengur spjallað við hana og rifjað upp í leiðinni þá bernskudaga þegar lífið var leikur að stráum. Núna stend ég einn eftir úr matarselskapnum á Laugarfelli, engin sundlaug handan við hlaðið og húsið okkar mannlaust. En kannski sitja þau þrjú þarna uppi, pabbi, mamma og Inga Rúna, og bíða róleg eftir því að drengurinn mæti í ýsuna.