Maximilian Helgi Ívarsson

Farðu í friði vinur minn kær

faðirinn mun þig geyma.

Um aldur og ævi þú verður mér nær

aldrei ég skal þér gleyma.

Svo vöknum við með sól að morgni.

(Bubbi Morthens)

Þín

Elsku Maxi, vinur okkar, er farinn frá okkur, hrifinn burtu 11 ára gamall svo skyndilega og ólýsanlega sorglega. Við höfum þekkt hann næstum alla ævi hans og okkur þótti svo undur vænt um hann. Við kynntumst honum á leikskóla þegar hann var tveggja ára og var í hópi með Róberti Kára og Agli Dofra. Fljótlega bættist Þorkell Gauti í hópinn. Frá upphafi þessarar vináttu strákanna hefur aldrei borið skugga á og þeir verið samrýndir og traustir vinir svo eftir hefur verið tekið.

Kennarar þeirra höfðu jafnvel áhyggjur af því að þeir væru svo þéttur vinahópur að aðrir ættu enga leið þar inn.

En þeir áttu marga góða vini í bekknum, suma alveg frá því í leikskóla og þegar Birkir Snær byrjaði í bekknum small hann fljótt inn í vinahópinn.

Maximilian Helgi var lánsamur strákur, alinn upp í traustri og ástríkri fjölskyldu með Stefan stóra bróður sínum. Við kynntumst foreldrum Maxa og hinna strákanna fyrst í gegnum vináttu barnanna og síðar líka sem nágrannar.

Næturnar sem strákarnir hafa gist hver hjá öðrum, oftast allir í einu, eru ófáar. Þá hefur verið hvíslað og spjallað fram á nótt og greinilega flest mjög fyndið. Í garðinum hjá Maxa er hús uppi í tré sem pabbi hans smíðaði fyrir strákana sína og þar hefur útileikurinn „api á jörðinni“ farið reglulega fram árum saman í öryggi og hamingju, síðast fyrir þremur vikum þegar strákarnir gistu hjá Maxa.

Bræðurnir vörðu nokkrum sumrum að stórum hluta með ömmu sinni og afa í Póllandi og lýsingarnar á því sem þau gerðu með strákunum sínum í sveitinni voru eins og úr skemmtilegri barnabók.

Vinahópurinn æfði sund saman í nokkur ár og svo færðu Róbert og Maxi sig yfir í karate, voru komnir með gula beltið og hófu haustið spenntir að ná í næsta belti. Maxi var líka að læra á gítar og þeir vinirnir voru nokkrir í tónfræði saman sem gerði hana svo miklu bærilegri.

Þegar við kynntumst Maxa var hann yndislegt krútt og góður strákur en eftir því sem árin liðu fórum við líka að sjá húmorinn í þessum trausta vini og klára strákaskotti sem hoppaði svo léttilega á milli pólsku, ensku og íslensku eftir því við hvern hann talaði. Daginn áður en hann hvarf frá okkur vann hann keppnina um frumlegustu kökuna í félagsmiðstöðinni en hann hafði bakað köku úr tómatsúpu!

Við sögðum við strákana nýlega og trúðum því alltaf að þeir yrðu alla ævi perluvinir, líka þegar þeir yrðu unglingar og fullorðnir menn. Við vorum ekki í nokkrum vafa um það. En lífið er svo hræðilega hverfult og nú getum við bara þakkað fyrir tímann með Maxa á meðan við glímum við söknuðinn eftir þessum ljúfa og góða vini og framtíðinni sem við héldum að við ættum eftir að eiga með honum. Í vinahópinn er höggvið djúpt skarð en áhrif Maxa á húmor þeirra og sterka vináttu vara.

Joanna, Ívar, Stefan, systurnar og fjölskyldan öll eiga nú um svo óskaplega sárt að binda og við vildum óska að við gætum á einhvern hátt mildað sársauka þeirra. Þau eiga vini í okkur og strákunum það sem eftir er og við deilum með þeim söknuði og ást á Maxa.

Elsku strákarnir okkar hafa átt einstaka vináttu frá leikskólaaldri. Litlu fjórmenningarnir, Maxi, Róbert Kári, Egill og Þorkell Gauti, bundust svo sterkum vinaböndum frá byrjun að þau urðu nánast órjúfanleg. Birkir Snær bættist svo í fjórmenningaklíkuna í Sjálandsskóla og urðu þeir þá hinir fimm fræknu. Enginn einn yfirgnæfði í hópnum, hver með sinn styrkleika og vógu þannig hver annan upp. Rólegheitin allsráðandi, dundarar og sannir vinir.

Nú hefur Maxi vinur okkar kvatt, 11 ára gamall, og við sitjum eftir uppfull af sorg og söknuði. Þessi fallegi og ljúfi drengur sem við fylgdumst með umbreytast úr litlu krúttlegu leikskólabarni í ungan fallegan dreng. Fluggáfaður, talandi þrjú tungumál frá unga aldri og hvers manns hugljúfi. Með fallegri vináttu þessara ungu drengja höfum við líka verið svo lánsöm að kynnast fjölskyldum þeirra. Það er ómetanlegt nú í sorginni að sækja styrk hvert í annað og rifja upp góðar minningar.

En sorgin minnir líka á að margt er hægt að þakka. Við fylgjumst þakklát með vinum og bekkjarsystkinum, sem mörg hver hafa þekkst síðan í leikskóla, takast á við þennan hræðilega missi af miklum samhug og styðja hvert annað. Við þökkum fyrir að hafa fengið að kynnast og upplifa einstakan vinskap ungra drengja.

Við þökkum fyrir að hafa fengið að kynnast foreldrum og systkinum þessara vina. Við erum þakklát fyrir að tilheyra einstökum foreldrahópi bekkjarsystkina sem tekst nú saman á við að styðja börn í sorg. Við erum þakklát fyrir einstakt skólasamfélag kennara og skólastjórnenda sem hefur stutt við börnin okkar af væntumþykju og ást.

Við þökkum fyrir að hafa fengið að kynnast Maxa.

Elsku Joanna, Ívar, Stefan, Alexandra, Tinna og fjölskyldur. Missir ykkar er ólýsanlegur og ekki hægt að koma í orð. Hugur okkar er hjá ykkur og við sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Sorgin er mikil í Sjálandsskóla þegar við kveðjum kæran nemanda okkar, Maximilian Helga Ívarsson, eða Maxa eins og hann er alltaf kallaður í skólanum. Maxi var einstaklega ljúfur drengur sem snerti hjarta margra bæði í hópi nemenda og starfsfólks skólans. Hann var jákvæður, klár og kurteis en jafnframt fyndinn og mikill húmoristi. Nemendur minnast hans þannig að hann elskaði að láta alla hlæja með sér. Maxi var mjög hugmyndaríkur drengur og einstaklega listrænn. Hann sýndi það í fjölmörgum verkefnum sem hann vann í skólanum. Maxi var vinmargur og hann átti góða og trausta vini. Bekkjarfélagarnir minnast hans sem drengsins sem gerði engum neitt mein, eins og þau orða það svo fallega. Starfsfólk og nemendur Sjálandsskóla eiga margar góðar minningar um Maxa og þær munum við geyma í hjarta okkar um ókomna tíð.

Við vottum fjölskyldu Maxa innilega samúð okkar. Hugur okkar allra er hjá ykkur á þessum erfiðu tímum.

Að lokum minnumst við Maxa með þessum orðum Jóhannesar úr Kötlum sem oft eru sungin í morgunsöng í Sjálandsskóla: