Eiríkur Heiðar Sigurgeirsson fæddist í Vestmannaeyjum 28. febrúar 1949. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands 5. maí 2020. Foreldrar hans voru Sigurgeir Ólafsson, f. 21. júní 1925, d. 2. ágúst 2000, og Erla Eiríksdóttir, f. 26. september 1928, d. 10. febrúar 2013.
Systkini Eiríks: Ólöf Jóna, f. 16. september 1944, Ruth Halla, f. 29. janúar 1946, d. 1. ágúst 2007, Guðfinna Guðný, f. 7. júní 1951, Sæfinna Ásta, f. 5. júlí 1952, Emma Hinrikka, f. 23. febrúar 1956, og Þór, f. 1. október 1959.
Hinn 20. apríl 1973 kvæntist Eiríkur Sigríði Kristínu Dagbjartsdóttur, f. 10. maí 1950. Dætur þeirra eru: 1) Dagbjört, f. 17. ágúst 1972, og giftist hún Þorsteini Jóhannessyni. Á hún frá fyrri sambúð Steinunni Rögnu, f. 10. október 2003. Eiga þau Þorsteinn tvær dætur, Kristveigu Láru, f. 3. desember 2009, og Elísabetu Kristel, f. 26. ágúst 2012. 2) Heiða, f. 13. desember 1975. Á hún þrjú börn, Bjart, f. 17. ágúst 1994, Jason, f. 23. febrúar 2001, og Dagbjörtu Erlu, f. 24. janúar 2006. 3) Erla, f. 25. nóvember 1979. Á hún tvö börn, Kristínu Líf, f. 30. janúar 1998, og Ármann, f. 17. september 2002.
Eiríkur lauk námi við Stýrimannaskólann í Vestmannaeyjum og seinna lagði hann stund á nám í netagerð. Eiríkur varði allri sinni starfsævi við sjávarútveg á ýmsan hátt, bæði hér heima og víðsvegar um heiminn.
Eiríkur verður jarðsunginn frá Selfosskirkju í dag, 18. september 2020, klukkan 13. Vegna aðstæðna í samfélaginu er athöfnin eingöngu fyrir boðsgesti, en henni verður streymt á vefsíðu Selfosskirkju (www.selfosskirkja.is). Virkan hlekk á streymi má nálgast á https://www.mbl.is/andlat/.
Elsku pabbi. Orð eru fátækleg og snauð er við lítum um farinn veg og þökkum þér fyrir allt og allt. Elsku besti pabbi, takk fyrir að vera ævinlega til staðar með þitt stóra ástríka hjarta og risastóra mjúka faðm sem stóð okkur ávallt opinn í blíðu sem stríðu.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Það er sárt að elska og sakna.
Þínar
Dagbjört (Dæja), Heiða
og Erla.
Í dag kveðjum við bæði vin og bróður sem féll frá í maí á þessu ári, Eirík Heiðar Sigurgeirsson. Það er æði margs að minnast þegar farið er aftur í tímans rás. Yngsta systir hans, Emma, hélt alltaf á sínum yngri árum að hann væri frændi sinn því hann ólst upp hjá afa sínum og ömmu, Eiríki og Heiðu á Urðavegi 41 hér í Eyjum. Þar pusaði í austanáttinni þegar brimaði, Eiríkur sótti í klappirnar og pollana sem var leiksvæði krakkana sem ólust upp í austurbænum. Ungur sótti hann sjóinn með föður sínum og varð sjómennska hans aðalstarf framan af ævi. Hann lauk Stýrimannaskólanum hér í Eyjum og var eftirsóttur í skipspláss. Hann lærði netagerð hjá Veiðafæragerð Vestmannaeyja það þótti góður kostur að fá slíkan um borð í fiskiskip. Eiríkur stóð marga ölduna á heimshöfunum. Hann sagði einu sinni að hann héldi að hann hefði séð krappan sjó við strendur Íslands en þegar hann reri sem veiðafæraleiðbeinandi á togskipi sem gert var út frá Argentínu og þeir lágu í vari við Falklandseyjar, þar hefðu verið þær stærstu öldur sem hann hafði þá séð. Eiríkur fór um víða veröld til að kenna sjómennsku og veiðar allt frá Vestur-Sahara til Bangladesh. Í Namibíu átti hann góða daga sem ráðgjafi og þar var hann tekinn í höfðingja tölu enda stór og mikill á velli, hvar sem fór var hann vinamargur og veit ég að á mörgum stöðum um víða veröld biðu hans vinir í röðum sem nú syrgja góðan vin og félaga. Eiríkur tók að sér netavinnslu í Litháen, þangað heimsóttum við Eirík og Siggu konu hans, við ásamt páskasystur hans, Vigdísi, og Guðna, þau sóttu okkur á flugvöllinn í Vilnius og síðan var ekið til borgarinnar Siouleai þar sem starfsstöð hans var. Dvöldum við hjá þeim hjónum og nutum gestrisni þeirra í hvívetna. Fyrir utan borgina Siouleai er staður sem nefndur er „Krosshæðin“ sem á sér mjög merkilega sögu. Þarna eru krossar til minningar um látna Litháa og aðra. Þessi staður hafði sterk áhrif á okkur og nú veit ég að lærlingur Eiríks þar í borg er búinn að setja kross í safnið til minningar um góðan vin og læriföður. Eiríkur var alltaf sá stóri og sterki og þegar hann tók okkur í faðm sinn eða heilsaði þá hvarf okkar litla hönd inn í hans stóra hramm sem alltaf var hlýr og þéttur. Lao Tse segir um fallvaltleika styrkleikans sem á vel við á kveðjustund: „Maðurinn er við fæðingu mjúkur og máttvana, en við dauðann stirður og sterkur. Þannig er um alla hluti. Tré og jurtir eru mjúk og brothætt, þegar þau eru að byrja að vaxa, en að lokum hörð og visin.“ Við fjölskyldan munum sakna hans, röddin, símtölin og það að borða saman sem var hans ær og kýr, hvort sem var fiskmeti eða af nýslátruðu.
Á útfarardegi viljum við fjölskyldurnar frá Odda í Vestmannaeyjum þakka samfylgdina og vináttu í gegnum öll árin, vertu sæll Eiríkur.
Ólafur Lárusson og
Emma Vídó.
Ég minnist þín í vorsins bláa veldi,
er vonir okkar stefndu að sama marki,
þær týndust ei í heimsins glaum og harki,
og hugann glöddu á björtu
sumarkveldi.
Þín sál var öll hjá fögrum lit og línum,
og ljóðsins töfraglæsta dularheimi.
Þú leiðst í burt frá lágum jarðarseimi,
í ljóssins dýrð, á hugarvængjum
þínum.
Ég sakna þin, ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægur-glys.
Á horfna tíma horfi ég endurskin,
ég heyri ennþá glaða, þýða róminn,
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(Steinn Steinarr)
Hvað skrifar maður um mann eins og Eirík? Orð fá með engu móti, hvernig svo sem þeim er raðað saman, lýst þessum mikla manni. Faðmlagið eitt og sér og elskulegheitin snertu sál allra sem nutu.
Minn ævinnar allra besti vinur hefur kvatt. Eftir situr sálin í sárum. Hann var engum líkur. Einn fallegasti maður sem ég hef kynnst og mun aldrei gleyma. Hvíl í friði hjartans elsku drengurinn minn. Við veiðum seinna saman, á óræðum veiðilendum hins víðfeðma lands vors í Veiðivötnunum fögru. Takk fyrir allt og allt.
Með brostnu hjarta, trega og ómældri sorg, kveð ég þig minn kærasti vinur.
Siggu minni, afkomendum sem og aðstandendum öllum öðrum sendi ég mínar einlægustu samúðarkveðjur. Takk fyrir að lána mér karlinn í allar okkar ferðir. Minningin um þær og allar okkar samverustundir líður mér aldrei úr hjarta.
Megi allar góðar vættir vaka yfir ykkur og veita styrk í sorg ykkar og söknuði, en jafnframt þakklæti yfir því að hafa fengið að verða samferða þessu lífsins gleðinnar blómi; blómi, sem útdeildi meiri gleði og gæsku en hægt er að mæla með orðum ... og gleymist engum sem fékk að njóta.
Halldór Egill Guðnason.
Við kynntumst þegar hann kom aftur á netaverkstæðið okkar í Hampiðjunni árið 2001 eftir dvöl í Namibíu þar sem hann veitti netaverkstæði Sæblóms forstöðu. Þau ár voru honum alltaf kær og ofarlega í huga því þar kynntust þau Sigga afrískri menningu sem heillaði þau mikið og þar eignuðust þau marga vini.
Stuttu eftir að Eiríkur kom aftur til Íslands var framleiðslustarfsemi Hampiðjunnar flutt til Litháens og árið 2004 var ákveðið að stofna netaverkstæði samhliða framleiðslunni til að létta undir með netaverkstæðum okkar víða um heim. Veiðarfæragerð er að mestu leyti handverk og það er ekki öllum gefið að hafa góðan skilning á veiðarfærum og hvernig þau virka. Eiríkur bjó að mikilli reynslu því hann var alinn upp í Vestmannaeyjum og vanur sjósókn og í landi lærði hann netagerð sem hann starfaði við æ síðan.
Það var því nærtækt að leita til Eiríks og biðja hann að setja á stofn netaverkstæði hjá Hampidjan Baltic í Siauliai og þjálfa upp starfsfólk í netagerð. Úr varð að þau Sigga fluttu til Litháens um haustið og þau voru ekki fyrr þangað komin en fyrstu verkefnin komu inn. Þau hjónin voru bæði afar dugleg og ósérhlífin og unnu fyrstu verkefnin saman. Á þessum byrjunarárum var góður hópur Íslendinga að vinna við uppbyggingu fyrirtækisins og þjálfa starfsfólk og nutu þau hjónin sín vel í þeim félagsskap.
Netaverkstæðið stækkaði fljótt og flóknum verkefnum fjölgaði. Það var því nauðsynlegt að þjálfa nýju starfsmennina vel og það gerði hann með sínu góða viðmóti og ljúfmennsku. Einn starfsmaður, Vaidilute Maroziene, sýndi mikla hæfileika og getu til að læra netagerð og hún var einnig ágætlega talandi á ensku og varð fljótt mikill vinur þeirra Siggu. Hún aðstoðaði Eirík við að miðla þekkingu til annarra því á þeim tíma var enskukunnátta starfsmanna takmörkuð. Fyrst voru það handbrögðin og vinnuaðferðirnar en Eiríkur lét ekki þar við sitja og vildi að hún lærði veiðarfæratækni. Það var þó ekki einfalt og þar sem Ísland er eina landið í heiminum sem er með formlegt nám í veiðarfæratækni var allt námsefni á íslensku en með góðra manna hjálp var því snúið á ensku. Henni var gert kleift að ljúka náminu hér á Íslandi og varð hún fyrsti erlendi ríkisborgarinn til að útskrifast sem veiðarfæratæknir hér á landi. Þannig tryggði Eiríkur að þekkingin og getan yrði áfram til staðar á netaverkstæðinu til framtíðar.
Fyrir hönd Hampiðjunnar og samstarfsmanna, sem hafa misst góðan félaga og vin, vil ég koma á framfæri þakklæti fyrir óeigingjarnt og eljusamt starf Eiríks ásamt öllu því sem hann hefur fært fyrirtækinu.
Siggu, dætrunum og fjölskyldum þeirra sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur. Missir ykkar er mikill en megi minningin um dáðadrenginn Eirík styrkja ykkur og efla.
Hjörtur Erlendsson.
Faðmur hans var stór og hlýr.
Það voru bjartsýnir ungir menn sem kvöddust á tröppunum á Breiðabliki 11. maí 1969 og héldu hver í sína áttina. Engum okkar hefði dottið í hug að tryggðin og vináttan myndi haldast eins og hún hefur gert í meira en hálfa öld.
Að baki voru tveir viðburðaríkir vetur þar sem menn létu sér ekki allt fyrir brjósti brenna eins og títt er um unga menn. Sumt af því sem okkur datt í hug að gera og gerðum var ótrúlega skemmtilegt, allar eru þær minningar ljúfar og skemmtilegar og á Eiríkur ekki minnstan þátt í að svo er enda ákaflega hugmyndaríkur á því sviði.
Við höfum æ síðan hist á fimm ára fresti og oftar í seinni tíð.
Þar var nánast öll veröldin undir.
Eiríkur hætti frekar snemma til sjós og lærði netagerð og starfaði við það í að a.m.k. fimm heimsálfum, en það var alveg sama hvort hann var við syðstu sker Suður-Ameríku, Afríku, austur í Asíu eða bara í túninu heima hér í Evrópu, einhvern veginn fannst manni hann alltaf vera nálægur.
Við heimsóttum hann og konu hans Sigríði til Litháen í september 2007. Það var skemmtileg ferð og móttökurnar eins og best gerist. Á þessum tíma var eitthvert myndatökuæði á Eiríki og hann sendi mönnum geisladisk með yfir átta hundruð myndum, það er ekki ónýtt í dag að eiga slíkan fjársjóð.
Við hittumst árið 2014 á Núpi í Dýrafirði og fórum þaðan og heimsóttum gamla stjórann og konu hans vestur að Hrafnabjörgum í Lokinhamradal. Fórum við hina umtöluðu Kjaransbraut úr Dýrafirði í Arnarfjörð og eyddum þar heilum degi. Þar var Eiríkur í essinu sínu, reytti af sér brandarana og sagði sögur, svo var tekinn einn smá umræðuþáttur upp á gamla móðinn. Það er eftirminnilegur dagur.
2019 fórum við til Færeyja og áttum þar saman yndislega viku í einstöku veðri. Þar sannaðist að lífsgleði og skemmtilegheit eiga ekkert skylt við aldur. Þar virtist hann þekkja annan hvern mann. Það var í síðasta skipti sem við hittumst flestir.
Sigríður eiginkona Eiríks er einstök manneskja, hún var Heimakletturinn í lífi hans, gæfa, stoð hans og stytta í lífinu.
Nú hefur hann lagt á síðasta sundið. Það þarf ekki að hafa sérstakar áhyggjur af því að sólarhæðin verði ekki rétt á þeirri siglingu og hann taki ekki rétta höfn hinum megin við álinn og það kæmi ekki á óvart að gamli stjórinn okkar sem kvaddi sl. vetur setti springinn fastan fyrir hann og segði hátt og snjallt: „Eiríku“.
Þetta sund verður hann að sigla einskipa, eins og við hinir.
Samúðarkveðjur til fjölskyldunnar, megi minning um góðan dreng lifa.
Góða ferð, gamli vinur, og guð veri með þér og þínum.
Sigurður Helgi
Sigurðsson
Axel Jóh. Ágústsson
Bjarni Kjartansson
Finnbogi Finnbogason
Ívar Baldursson
Kristinn Þ. Sigurðsson.
Við kveðjum þig með þessu litla ljóði sem segir svo fallega sögu.
Við ræddum oft um þessa hluti og höfðum sömu trú og skoðun
á því hvað tæki við þegar þessu lífi væri lokið.
Takk fyrir dásamlega vináttu, ógleymanlegan mánuð í Afríku, hjálp við flutningana og alla elsku.
„Höfðingi“, við pössum upp á stelpurnar þínar Siggu, Dæju, Heiðu og Erlu og stórfjölskylduna alla sem nú er í sárum.
Gættu þess vin, yfir moldunum mínum,
að maðurinn ræður ei næturstað
sínum.
Og þegar þú hryggur úr garðinum gengur
ég geng þér við hlið þó ég sjáist ei lengur.
En þegar þú strýkur burt tregafull tárin
þá teldu í huganum yndisleg árin
sem kallinu gegndi ég kátur og glaður,
það kæti þig líka, minn
samferðamaður.
(James McNulty)
Farðu í friði vinur, guð geymi þig.
Guðbjörg Sigurðardóttir og Kristinn Ólafsson (Gugga og Kiddi).
Mig langar að biðja þig, lesandi minn góður, að hverfa með mér um hálfa öld aftur í tíma til vetrarins 1966.
Það stendur yfir skólaferðalag til Reykjavíkur. Menningarferð. Það á að fara í Þjóðleikhúsið og horfa á Gullna hlið Davíðs Stefánssonar.
Við göngum prúðbúin inn í salinn, sum okkar eru kannski að koma þarna í fyrsta sinn.
Það er hátíðarsýning, ég segi fyrir Gagnfræðaskóla Vestmannaeyja, en reyndar vitum við að í salnum með okkur er forsætisráðherra Dana, Jens Otto Kragh, með sinni glæsilegu ektakvinnu og þekktu leikkonu Helle Virkner, hverri við seinna kynntumst í hinum dönsku þáttum Matador.
Og hvað var þjóðlegra en að bjóða þeim hjónum að sjá Gullna hlið Davíðs, eftir að hafa snætt skyr á Sögu?
En þótt leiksýningin hafi sannarlega verið eftirminnileg var heimferðin okkar það ekki síður.
Það er lagt af stað um kvöldið og siglt um nóttina til Eyja. Það er vonskuveður, hífandi rok og úfinn sjór. Herjólfur hinn fyrsti skoppar á öldunum þótt þungur sé.
Við krakkarnir erum með kojur í almenningi og ekki líður á löngu þar til sjóveikin gerir vart við sig. Hún á síðan bara eftir að versna og sum þurftu næsta dag til að jafna sig eftir volkið. „Þetta er langverst fyrir Reykjanesröstina“ er sagt við okkur, hversu oft var maður ekki búinn að heyra þetta áður!
Einn var þó í hópnum sem ekki fann fyrir sjóveiki. Það var Eiríkur Sigurgeirsson. Fljótlega eftir að við fórum að veikjast tók Eiríkur til sinna ráða. Þessi stóri drengur með sitt stóra hjarta. Alla nóttina var hann að sinna okkur. Bar í okkur vatn að drekka þegar við höfðum ekki neitt til að æla lengur og sinnti okkur sem best hann mátti.
Við áttum margar góðar stundir saman í skóla og utan. Upp í hugann koma atvik eins og þegar við áttum í tíma að skrifa danskan stíl. Það er stutt á milli okkar og kannski ekki ætlast til þess að við ynnum saman að slíku verkefni en við vissum að góð samvinna er mikils virði og þroskandi innan og utan skóla og sérstaklega við danskan stíl.
Eftir skóla skilur leiðir eins og lífið er og einhvers staðar uppi á Íslandi beið hún Sigga eftir Eiríki sínum. Hann mætir með hana á okkar fyrsta árgangsmót og þá og ávallt síðan eru þau eins og nýtrúlofuð.
Það er söknuður í hjarta nú þegar Eiríkur hverfur á braut, en hugur okkar fyllist þakklæti fyrir að hafa fengið að kynnast honum, vaxa úr grasi heima í Eyjum með honum og hafa fengið að eiga hann að sem vin og félaga.
Við Didda sendum Siggu og fjölskyldunni allri samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Óli Þór Ástvaldsson.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
