Teitur Stefánsson fæddist á Brúarlandi í Mosfellssveit 23. júní 1949. Hann lést á hjúkrunar- og dvalarheimilinu Höfða, Akranesi, 20. september 2020.

Foreldrar hans eru Stefán Kristinn Teitsson, f. 15. mars 1930 og Fríða Lárusdóttur, f. 6. janúar 1931. Teitur var elstur sex systkina sem eru: Drengur, f. 3. október 1950, d. 3. október 1950, Örlygur, f. 10. janúar 1953, Hulda, f. 29. júní 1954, Halldór, f. 29. desember 1961 og Þórgunnur, f. 11. október 1966. Teitur giftist Ásgerði Ísfeld, f. 10. ágúst 1957, á árinu 1985. Þau skildu árið 2016. Börn þeirra eru Fríða Björk, f. 25. febrúar 1983 og Ragnar Torfi, f. 7. ágúst 1990. Sambýlismaður Fríðu Bjarkar er Sverrir Haraldsson, f. 26. september 1984 og sonur þeirra er Teitur Logi, f. 27. júní 2016. Fyrir átti Teitur soninn Stefán, f. 30. desember 1972, með Önnu Sigurbjörgu Jóhannesdóttur, f. 14. mars 1951. Stefán er giftur Andreu Magnúsdóttur, f. 7. apríl 1978 og börn þeirra eru Jóhannes Freyr, f. 3. september 1999, Baldur Páll, f. 24. janúar 2004 og Anna Björk, f. 15. júlí 2011. Fyrir átti Teitur einnig dótturina Helgu Dögg, f. 29. janúar 1975, með Ólafíu Þórunni Stefánsdóttur, f. 4. ágúst 1953. Helga Dögg er gift Ásgrími Ásgrímssyni, f. 9. júní 1966, og synir þeirra eru Kristján Jakob, f. 3. mars 2003, og Höskuldur Már, f. 1. júní 2006.

Teitur ólst upp á Akranesi og gekk þar í barna- og gagnfræðaskóla. Hann lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum á Akureyri árið 1970. Þá lauk hann námi í útvegsfræði við Tækniskóla Íslands árið 1977. Teitur vann nær allan sinn starfsferil við sjávarútveg, m.a. hjá Heimaskaga á Akranesi. Þá starfaði hann sem framkvæmdastjóri Félags íslenskra fiskmjölsframleiðenda og starfaði loks sem framkvæmdastjóri Trésmiðjunnar Akurs á Akranesi til ársins 2010.

Á árinu 2018 veiktist Teitur alvarlega og fluttist í kjölfarið inn á hjúkrunar- og dvalarheimilið Höfða, Akranesi.

Útför Teits fer fram frá Akraneskirkju í dag, 1. október 2020, kl. 13. Vegna aðstæðna verður athöfninni einnig streymt frá heimasíðu Akraneskirkju, www.akraneskirkja.is . Virkan hlekk á slóð má nálgast á www.mbl.is/andlat .

Vertu, Guð faðir, faðir minn,

í frelsarans Jesú nafni,

hönd þín leiði mig út og inn,

svo allri synd ég hafni.

(Hallgrímur Pétursson)

Elsku pabbi, takk fyrir allt, fyrir yndislegar minningar og samverustundir.

Elska þig, þín dóttir

Helga Dögg.

Bróðir minn Teitur Stefánsson er látinn.

Með fátæklegum orðum er rétt að kveðja elskulegan bróður sem þurfti að takast á við tilveru sem við hin fáum ekki skilið síðustu árin.

Teitur var fæddur 23. júní 1949 á Brúarlandi en ólst upp á Akranesi. Pabbi var á veiðum á Halamiðum þegar hann fékk fréttir af því að frumburður hans væri fæddur. Pabbi sá hann ekki fyrr en þremur vikum síðar þegar hann kom í land.

Við Teitur ólumst upp á Sóleyjargötunni í faðmi stórfjölskyldu þess tíma, með afa Teiti og ömmu Huldu sem bjuggu á neðri hæðinni en foreldrar okkar bjuggu í sama húsi. Teitur var fimm árum eldri en ég en á milli okkar er Örlygur. Teitur var stóri bróðir minn og eru minningarnar góðar frá uppvaxtarárum okkar.

Í bakgarðinum var trésmíðaverkstæði afa Teits og pabba sem var lifandi leikvöllur í tengslum við fólk og verkefni sem unnið var að hverju sinni. Þangað var gaman og gott að koma.

Teitur var glatt barn segir móðir okkar jafnan þegar talið berst að bernsku Teits og það geislaði af honum gleðin þegar komið var að Brúarlandi í Mosfellsbæ, en þar bjuggu móðurforeldar okkar, þau afi Lárus og amma Kristín.

Við Teitur fórum bæði til náms til Reykjavíkur, ég í tækniteiknun en hann í útgerðartækni við Tækniskóla Íslands.

Við höfðum mikla ánægju af tónlist, hlustuðum m.a. á Rolling Stones, Shadows og aðrar stór hljómsveitir þess tíma enda átti hann mikið plötusafn.

Við áttum annað sameiginlegt áhugamál sem var skógrækt og voru bústaðir okkar staðsettir í Borgarfirði þar sem við áttum góðar stundir með okkar fjölskyldum. Samband okkar var alla tíð náið og gott.

Teitur var einstaklega góður við börnin sín sem og annarra manna börn og eiga synir mínir góða minningar um hann.

Fyrir allar þær sem og aðrar góðar minningar ber að þakka. Lífið hefði verið fátæklegra án hans, án stóra bróður.

Hvenær sem kallið kemur

kaupir sér enginn frí,

þar læt ég nótt sem nemur,

neitt skal ei kvíða því.

(Hallgrímur Pétursson)

Hulda Stefánsdóttir

Í dag kveð ég elsku bróður minn og einn minn besta vin. Það eru orðin rúm tvö ár síðan hann veiktist og hefur hann háð erfitt veikindastríð. Á milli okkar Teits var alltaf gott samband þótt aldursmunurinn væri sautján ár. Að loknu námi kom hann aftur heim á Akranes og kynnist ég honum þá enn betur. Hann keypti íbúð og fékk mig til að sjá um þrif og fékk ég borgun fyrir. Þetta fannst mér æðislegt og í ofanálag gat ég spilað plöturnar hans en hann átti gott safn. Það var samt ekki alveg sama hvað ég setti á fóninn. Ég mátti ekki spila það sem var í uppáhaldi hjá honum. Hann vildi meina að ég gæti rispað plöturnar. Alltaf var mikill samgangur á milli okkar og við fórum saman í ferðalög og veiðitúra með fjölskyldum okkar. Á árunum 2001-2007 unnum við saman í Trésmiðjunni Akri. Það var alltaf gott að leita til Teits. Hann var glaðvær, ráðagóður og samkvæmur sjálfum sér og oftar en ekki ansi sannspár. Teitur hafði alltaf áhuga á því sem maður var að gera, vildi alltaf vita hvernig systir hans og fjölskylda hefði það og þegar hann spurði um frændur sína talaði hann oft um larfana sína. „Hvað segja larfarnir mínir í dag?“ Þau voru nokkur gullkornin sem hrundu af vörum hans og mörg orðatiltækin eftirminnileg. Við fjölskyldan kveðjum bróður minn með trega og við eigum eftir að sakna hans. Teitur hefur alltaf átt stóran stað í hjarta okkar og minning um kæran vin mun lifa.

Á kveðjustund er þungt um tungutak

og tilfinning vill ráða hugans ferðum.

Því kærum vini er sárt að sjá bak

og sættir bjóða Drottins vilja og gjörðum.

En Guðs er líka gleði og ævintýr

og góð hver stund er minningarnar geyma.

Farðu vel, þér fylgir hugur hlýr

á ferð um ljóssins stig, og þagnarheima.

(Sigurður Hansen)

Þórgunnur systir

og fjölskylda.

Teitur Stefánsson er látinn.

Góður drengur, mágur, vinur og veiðifélagi fékk loks hvíld sl. sunnudag og þar með frá örlögum sem enginn sá fyrir eða fær skilið. Fyrir rúmum tveimur árum missir hann meðvitund eftir veikindi og var lagður inn á hjúkrunarheimilið Höfða á Akranes. Þar dvaldi þessi vinur einangraður í hugarheimi sem við náðum ekki til, en við aðbúnað og umgjörð sem ber að þakka.

Teitur var bróðir konu minnar, Huldu en henni kynnist ég á menntaskólaárum mínum að Laugarvatni. Þau tvö voru um margt lík, náðu einstaklega vel saman og voru í miklu sambandi alla tíð.

Við hjónin kaupum okkar fyrstu íbúð með Teiti að Garðabraut 26 á Akranesi og vinnustaðir okkar voru í sama húsnæði við höfnina, Teitur vann á skrifstofu Heimaskaga en ég hjá Trésmiðjunni Akri, þar sem hann varð síðar framkvæmdarstjóri. Við gerðum út trillu saman, vorum í verslunarrekstri, og fiskeldi. Sérhvert verkefni sem tekist er á við stuðlar að víðsýni og þroska.

Þegar við hjónin tókum okkur síðan upp og fórum til framhaldsnáms í Reykjavík þá var Teitur ávallt til staðar og kom með fisk færandi hendi sem hélt í okkur lífinu á námsárunum.

Teitur var stríðinn, hann fylgdi sínum skoðunum eftir af krafti og hann hafði sterkar skoðanir á mönnum og málefnum og lét sér annt um sitt byggðarlag. Hann var ávallt góður félagi og ráðagóður var hann við alla sína samferðarmenn. Skógrækt ásamt veiði voru hans ær og kýr.

Barngóður var hann og eiga synir mínir margar góðar minningar um þennan brosmilda frænda.

Hann hafði alltaf tíma fyrir þá þrátt fyrir amstur þess tíma og hann sagði oft í stríðni við strákana, „hvað er að frétta larfarnir mínir?“

Teitur eignaðist fjögur börn, tvö með Ásu fv. eiginkonu sinni, sem ólust upp á þeirra heimili. Þau áttu mörg góð ár saman á Skaganum svo og í Hafnarfirði. Þar komum við ávallt við á Þorláksmessu í hvíld eftir erilsöm jólainnkaup í Reykjavík.

Þau Ása bjuggu sér fallegan bústað í Borgarfirði en þar dvaldi Teitur mikið síðustu árin eftir að hann lauk störfum.

Við Teitur förum ekki aftur í Haukadalsá en þangað fórum við oft, fyrst 27.7. 1973. Dagurinn er eftirminnilegur fyrir þær sakir að þann dag fæddist frumburður okkar Huldu. Faðir Teits hafði komið því til leiðar í nokkur ár að synir og síðar tengdasynir færu saman í veiði í Haukuna.

Teitur varð minn leiðbeinandi enda hafði hann fengið góða tilsögn og kennslu hjá föður sínum. Þarna var Teitur ávallt í essinu sínu, veiði- og sögumaður eins og þeir gerast bestir. Persónur urðu ljóslifandi og staðir fengu rauntilveru í hans frásögn. Samverustundir sem við áttum við árnar og síðan á kvöldin eftir misgóðan veiðidag eru mér í sterku minni, en Teitur var fyrst og fremst vinur og félagi sem bar með sér hlýju sem er vandfundin í dag.

Síðasta veiðiferð okkar Huldu með Teiti var í Andakílsá. Lítil var veiðin en sú samverustund og aðrar munu lifa um ókomin ár.

Nú er hann á veiðum með öðrum vinum og félögum. Hann mun taka á móti okkur í fyllingu tímans. Hvíldu í friði minn kæri og hafðu þökk fyrir samveruna.

Sigurður Valur

Ásbjarnarson.

Vongleði bjó í hug okkar allra sem hófum nám í MA haustið 1966. Landsprófið gamla var hálfgerð fullorðinsvígsla, skildi á milli feigs og ófeigs, og nú var nýr sjónhringur fyrir augum og við engir snáðar lengur, heldur karlar í krapinu! Í hringiðu skólalífsins kynntumst við jafnöldrum af öllu landinu og þar bundumst við vináttuböndum sem enn halda.

En það fækkar í hópnum og nú er Teitur vinur okkar fallinn frá eftir erfið og langvarandi veikindi, þessi glaði drengur. Hann var góður félagi, sífellt hvetjandi og jafnan í góðu skapi þótt hann gæti brýnt raustina þegar honum mislíkaði og átti þá til býsna kröftugt orðaval, harður keppnismaður og fylginn sér og aldrei lognmolla þar sem hann gekk um dyr. Hann var glettinn, stundum smástríðinn og hafði einstaklega hlýlegt fas og notalega nærveru, vinfastur og tryggur. Hann hafði mikið yndi af tónlist og sótti tónleika víða um heim; eltist mikið við Rolling Stones, Paul McCartney og ýmsa af þeirra kynslóð. Hann æsti sig hressilega yfir fótbolta, hélt með ÍA og Tottenham. Glaðvær hlátur hans var smitandi.

Við höfum mikið hlegið saman síðustu hálfa öld; áttum 50 ára stúdentsafmæli í vor. Þótt vík hafi verið milli vina var alltaf eins og við byggjum á sömu torfunni og hittumst reglulega. Við vorum tvö ár í matarfélagi Önnu og Eiríks í Möðruvallastræti 9 á menntaskólaárunum þar sem Teitur leigði líka herbergi; þar var oft glatt á hjalla og spilaður gosi í hádegishléinu. Ef hallaði á vin vorn sagði hann gjarnan að við værum í samsæri gegn sér og bætti við nokkrum vel völdum orðum!

Við sögðum þeim hjónum stundum ævintýrasögur eftir helgar og Anna trúði engu upp á Teit en öllu á okkur, sérstaklega Einar. „Hann Teitur minn! Neiii, drengir mínir, en Einar...!“ Teitur tók að sér ýmis verkefni um dagana og sinnti þeim af kostgæfni og eðlislægri samviskusemi, lengst hjá Samtökum fiskmjölsframleiðenda og Trésmiðjunni Akri, fjölskyldufyrirtækinu þar sem hann lauk starfsævinni farsællega. Það var þungbært að sjá hann svo illa leikinn af veikindum, en aðdáunarvert hvað fólkið hans sinnti honum af einstakri alúð, börn, foreldrar, systkini.

Allur aðbúnaður á Höfða var líka til sérstakrar fyrirmyndar. Hljóðnuð er nú rödd hans og hláturinn gleðilegi heyrist ekki framar.

Við munum lengi sakna vinar í stað.

Börnum hans, öldruðum foreldrum og systkinum sendum við hugheilar samúðarkveðjur. Fari hann nú sæll.

Einar Friðþjófsson, Kristján Sigurgeirsson, Sölvi Sveinsson.