Einar Ingvi Þorláksson

Einar tengdafaðir minn var heilsteyptur sómamaður og ég sakna hans. Þessi maður sem hefur verið mér og mínum samferða í hartnær 46 ár skilur eftir sig afar góðar minningar. Minningar sem eru um fyrirmynd, sanngirni, hjálpsemi og góðvild svo fátt eitt sé nefnt. Tengdafaðir minn var með miklar augabrúnir sem hversdagslega sýndu einbeittan mann sem fastur er fyrir. Ef honum leist ekki á blikuna þá gerði hann líkt og flestir gera, setti í brýrnar. Þegar Einar Þorláksson setti í brýrnar þá varð mörgum ekki um sel þó svo honum væri eins innan brjósts og hinum sem voru með íburðarminni augabrýr.

Maður lærði til þess að gera nokkuð fljótt að átta sig á því að dökkar augabrúnir tengdapabba í þessu ástandi endurspegluðu ekki taumlaust myrkur heldur bara viðbrögð hins venjulega manns. Frá því ég flutti á Blönduós ásamt dóttur hans og barnabarni var hann strax verndari okkar og gerði götu okkar eins greiða og hugsast gat.

Þeir sem þetta lesa skilja að ég er að skrifa minningagrein um tengdaföður minn en á bak við góðan tengdaföður leynist góð tengdamamma og rétt að hafa það í huga þegar þetta er lesið.

Þegar hugurinn reikar í minningaheimi þá er svo margt sem maður hnýtur um. Kartöflugarðurinn í Selvík, magnaðar laxveiðar í Blöndu.

Ef staldrað er við í kartöfluræktinni þá komst ég fljótt að því að áburðarleiðbeiningar hins búfræðimenntaða manns máttu sín lítils gegn áratuga reynslu tengdaföður míns. Svona hefur þetta verið gert og því verður ekki breytt, hugsaði hann og maður játti því hvað sem brennisteinsmagni í kalíáburði liði. Þetta reyndist heilladrjúgt því kartöflur voru uppteknar haust hvert í Selvíkinni, mismikið magn allt eftir hvernig áraði. Laxveiðarnar í Blöndu eru og verða alltaf sér kapítuli í lífi okkar fjölskyldu. Öflug ABU-stöng og ambassador 7000 veiðihjól með 70 punda línu hvar á enda var 30 gramma toby með þríkrækjum undir og yfir. Með þetta vopn gengu veiðar yfirleitt vel og aldrei fannst sú stund að veiðarfærin væru ekki úti í leit að bráð og það var þessi iðni sem skilaði árangri. Samverustundir með tengdaforeldrum á hátíðar- og tyllidögum voru líka minnisstæðar. Klingjandi jólaenglar, harmonikkuspil og söngur. Þegar gleðin reis hæst í tónlistarflutningi og afturgreitt hárið datt fram á ennið þá var algleymið dottið á. En verslunin Vísir var kjölfestan í lífi okkar allra í fjölskyldunni. Vísir var sameiginlegur vinnustaður fjölskyldunnar og þar ólust börnin mín upp við leik og störf innan um móður sína, ömmu og afa. Ekki er hægt að ganga fram hjá störfum tengdaföður míns í þágu bæjarins.

Hann sat í hreppsnefnd í 12 ár og gegndi einnig starfi sveitarstjóra í 15 ár. Á sveitarstjórnarárum hans voru teknar ákvarðanir sem skiptu miklu fyrir samfélagið og má þar nefna byggingu íþróttahúss og sundlaugar svo og að væða bæinn heitu vatni frá Reykjum. Þessum verkefnum fylgdi hann eftir af einurð og festu.

Með tengdaföður mínum er genginn foringi sem skildi mikið eftir sig í leik og starfi og bið ég algóðan Guð að blessa minningu hans.

Góðar minningar streyma fram þegar ég hugsa til afa míns. Ég var heppinn að alast upp með stórfjölskylduna í kringum mig. Eins og allir vita sem þekktu afa þá ráku þau amma Verslunina Vísi á Blönduósi til margra ára. Vísir var mitt annað heimili og þangað gat ég farið hvenær sem var og hitt ömmu, afa, mömmu, Gróu, Mumma eða hvern þann fjölskyldumeðlim eða vin sem þar vann. Ég var alltaf velkominn í Vísi og tók reglulega yfir lagerinn og spilaði körfubolta við vini og ættingja, tölvuleiki inni á skrifstofu eða byggði kassaborgir úr tómum pappakössum. Þolinmæðin var nær endalaus fyrir Hjalta litla og vinum hans. Þegar ég fékk aldur til þess að vinna kenndi afi mér réttu handtökin, lagði áherslu á að standa sig vel en leit svo framhjá því þegar manni varð lítið úr verki eða þegar nammið á lagernum varð of freistandi. Takk fyrir að gefa mér færi á að eyða öllum þessum tíma með þér og fjölskyldunni.

Margar af mínum bestu stundum sem unglingur áttu sér stað í morgunkaffitímum í Vísi. Afi hafði nefnilega alltaf húmor fyrir vitleysunni sem vall upp úr mér á milli þess sem ég raðaði í mig nýbökuðu Krúttbrauði með smjöri, osti og Boysenberjasultu. Ófá hlátursköstin þurfti að hemja svo viðskiptavinir myndu hreinlega ekki yfirgefa búðina.

Í seinni tíð hefur það gefið mér mikið hvað afi veitti því alltaf athygli hvað ég og fjölskyldan mín vorum að gera og hvað hann var hreinskilinn þegar hann var ekki sammála okkur. Heilsa okkar og öryggi skipti hann miklu máli og það var auðvelt að finna það. Afi var einnig hvetjandi þegar kom að tónlistarnámi og var gaman að geta fetað svipaðar slóðir og hann þegar kom að söng og sönglagamenningu.

Takk afi fyrir allar góðu stundirnar, þú ert mér fyrirmynd. Þú varst traustur, hreinskilinn og duglegri mann er ekki hægt að hugsa sér.

Hvíldu í friði.

Þinn

Afi var algjör fyrirmynd í leik og starfi. Duglegur, féll aldrei verk úr hendi, strangur en á sama tíma svo umhyggjusamur og góður. Ég hef ekki tölu yfir það hversu oft hann las fyrir mig bækurnar um Alfinn álfakonung og Dísu ljósálf, eða leyfði mér að dröslast með sér á Trölla, hvort sem það var með matarsendingar í skipin niðri á bryggju eða í Draugagil með rusl. Einu sinni kom ég heim á Blönduós nýbúin að fá mér tattú, fjölskyldumeðlimir voru ekkert hrópandi húrra yfir því, en afi, hann var sá eini sem sagði: „Þetta er nú bara flott!“ Síðustu árin fylgdist hann vel með því sem var að gerast í mínu lífi, alltaf með allt á hreinu. Hann stóð alltaf við bakið á mér og hvatti mig áfram, fyrir það verð ég þakklát alla ævi. Takk fyrir allt sem þú kenndir mér og fyrir allan stuðninginn, þín er sárt saknað. Hvíldu í friði.

Kveðja,

Afi Einar var einstakur maður. Ég ber ekki einungis nafn hans með stolti heldur hef ég alla tíð, meðvitað eða ómeðvitað, dregið dám af honum. Afi var rólegur, traustur, vinnusamur, nýtinn og nægjusamur (þótt hann ætti nú alltaf nýlegan Volvo). Hann unni sér best heima hjá ömmu – og þangað vandi ég komur mínar frá unga aldri, enda leiðin stutt frá Árbraut 16 suður á Árbraut 1.

Hjá afa og ömmu leið mér afskaplega vel. Þar var allt í röð og reglu, þar var góð lykt, þar var svo mikið öryggi, svo mikill friður og ró. Og þar var líka plötuspilari, plötusafn Gróu frænku og píanó sem ég fékk að glamra á tímunum saman. Að gista hjá afa og ömmu á laugardagskvöldi var mikill lúxus; spilað á spil, gamanmynd á RÚV, rjómatoffí og appelsín. Ristað brauð með marmelaði og heitt kakó í morgunmat.

Afi var Einar í Vísi. Þar dvaldi hann samviskusamlega, ásamt ömmu, 6 daga vikunnar frá rúmlega 7 á morgnana þangað til verslunin lokaði kl. 19. Og þá átti eftir að gera upp og skúra. Og þarna ól ég líka manninn, fyrst sem ungur dyravörður eftir leikskóla og síðar á sumrin sem lagerstarfsmaður og afgreiðslumaður. Á skrifstofunni í Vísi kenndi afi mér að telja peninga og fara vel með þá í orðsins fyllstu merkingu. Slétta úr seðlunum, snúa þeim öllum rétt, tíu saman í klemmu – hundrað saman í teygju. Við afi vorum aldrei hrifnir af því að eyða peningum í vitleysu.

Afi spilaði á harmonikku og þegar ég var orðinn nægilega fær á píanóið var ekki eftir neinu að bíða að kenna mér öll gömlu lögin.

Það var ómetanlegur skóli. Hann spilaði hvert lagið á fætur öðru, ég fylgdi og reyndi að spila rétta hljóma. Á unglingsárum mínum áttum við margar svona stundir. Smám saman varð tóneyrað betra og betra og að lokum þekkti ég lögin og gat spilað með af krafti. Það þurfti nefnilega að hamra vel á slaghörpuna til að eiga roð í nikkuna hans afa. Síðar urðu þessar stundir fastir liðir á jólum og páskum, afmælisveislum og ættarmótum. Síðustu ár lét afi duga að hlusta á okkur systkinin spila og það var svo dásamlegt hversu vel hann naut þeirra stunda. Sérstaklega var dýrmætt að fá að halda fjölskyldutónleika fyrir hann og ömmu á sjúkrahúsinu á Blönduósi um síðustu jól.

Afi hvatti mig til að læra eitthvað praktískt, að lifa af tónlistinni væri borin von. Ég hlýddi því og líklega var þetta rétt mat hjá honum.

Afi var af gamla skólanum og kenndi mér margt úr þeirri ágætu menntastofnun. En umfram allt er ég þakklátur fyrir að hafa átt hlýjan, traustan og góðan afa. Hvíl í friði elsku afi.