Steingrímur Sigurjónsson

Vart er hægt að segja að fráfall Steinda, eins og hann var jafnan nefndur af okkur félögunum, hafi komið á óvart. Krankleiki hafði hrjáð hann lengi og síðustu 2-3 árin verið brött. Þessi stóri sterki maður hafði lengi vitað að mein sækti að honum. En hann var veifiskati enginn og tók hlutskipti sínu af hreysti og skilningi á gangi lífs og dauða. „Viltu lofa mér því að gera ekkert með það ef ég fæ áfall, Valli minn,“ spurði kempan eitt sinn. Nei, ekki gat ég heitið því. Þá glotti karl og lagði til að hafa hægferð á hjálparkallinu. Steindi batt ekki sína hnúta á sama hátt og samferðafólk hans. Hann var stórhuga hugsjónamaður með hagsmuni heildar í huga en smá hagnaðarvon í bland. Vegabætur, flugöryggi og flóttaleiðir í byggingum svo fátt eitt sé talið. En hann átti við sína erfiðleika og harm að stríða en bar bagga sína af karlmennsku. Oft ræddum við saman í góðu tómi, t.d. í fjölmörgum ferðum til Kaupmannahafnar sem var hans heilaga borg. Þar fór margt á milli sem að góðum sið geymist. Þó get ég sagt þetta: Honum lá aldrei illt til nokkurs manns, hann bar djúpa virðingu fyrir föður sínum löngu látnum sem og móður sinni sem einnig er látin nú. Stoltur var hann af börnunum sínum sem öll komust til manns og mennta. Og hafði bræður sína í hávegum. Vöknaði karli stundum í krók þegar talið barst að fjölskyldunni. Þar fannst honum ýmislegt hafa mátt betur fara en stundum sendir lífið fólki úrlausnarefni sem ekki ræðst við. Steingrímur var bóngóður með afbrigðum og vildi allt fyrir alla gera. Því var miður að fyrir kom að menn misnotuðu sér það. Ljótur leikur var þegar aðilar úr atvinnugrein hans báðu hann að skipuleggja fyrir sig ferð til Kaupmannahafnar sem þeir ætluðu aldrei í. Þá sárnaði honum. Borgina þá þekkti hann út og inn, hafði dvalið þar langdvölum í námi og starfi. Bjó Steindi meðal annars hjá Klöru Pontoppidan leikkonu, einni af þjóðargersemum Dana. Urðu þau góðir vinir og kenndi hún honum almennilega yfirstéttardönsku. Eldra fólk í þessari gömlu höfuðborg okkar heyrði strax á framburðinum að kappinn hafði haft kennara sem um munaði. Árum saman naut Lyftingasamband Íslands aðstoðar Steinda í keppnisferðum þangað. Enn heyrist óma í íþróttahúsinu á Gunnar Nu Hansens Plads á Austurbergi hvatningarorð hans svo til var tekið. Sem fyrrverandi formaður LSÍ leyfi ég mér að þakka fyrir það hér. Það var gaman að ganga um borgina við Eyrarsund með leiðsögn meistarans. Mikil skemmtun var að eiga með honum stundir og heyra hans nálgun á hlutunum. Það er dýrmætt núna. Við áttum síðast samtal í síma rúmri viku fyrir andlátið. Var mjög af honum dregið þá og sennilega vissi hann að óðum styttist í. Það verður söknuður að Steingrími Sigurjónssyni. Minnti hann mjög á kappa fornaldar, hár og herðabreiður, rómsterkur og afrendur að afli. Dettur mér nú í hug hvernig Hriflu-Jónas kvaddi annan sérlundaðan kappa með þessum orðum og geri þau að mínum: „Vertu sæll, Grettir.“ Þeim sem vilja þiggja sendi ég samúðarkveðjur.

Fallinn er frá mikill sómadrengur, Steingrímur Sigurjónsson. Hann gekk í raðir okkar flugbjörgunarsveitarmanna fyrir um það bil 50 árum og helgaði sig björgunarstörfum alla tíð síðan. Steini var stór og stæðilegur og það sem hann hafði fram yfir ýmsa aðra var að hann hafði einnig stórt hjarta. Fyrir mörgum árum slasaðist sonur þess er þetta skrifar og var Steini fyrsti maður til að banka upp á hjá mér, bara til að faðma og sýna stuðning. Þetta gleymist aldrei. Hann var tryggur vinur. Sólarhring áður en hann hvarf úr þessu jarðlífi var hann eins og alltaf hrókur alls fagnaðar með okkur eldri félögum FBSR í kaffi. Ekki datt okkur í hug að þetta væru síðustu samverustundir okkar. Hann hafði fengið áfall nokkrum dögum áður, en að sjálfsögðu var hann mættur í kaffi eins og ekkert væri. Fyrir rúmum 20 árum fóru eldri meðlimir flugbjörgunarsveitarinnar að hittast á laugardagsmorgnum í kaffi og fljótlega bættist Steini í þann hóp og hefur mætt þar alla tíð síðan. Þessi hópur gengur undir nafninu „Lávarðar“ og var hann stoltur af því að vera innan þessa hóps, hann fékk þann titil að vera hirðbílstjóri hópsins. Hann útvegaði rútur í ferðir sem við höfum farið í og var að sjálfsögðu bílstjóri. Það fór ekkert fram hjá mönnum þegar Steini mætti, hann bar höfuð og herðar yfir menn og það heyrðist líka í honum, þá var og stutt í hláturinn. Hagur flugbjörgunarsveitarinnar var ætíð í fyrsta sæti hjá honum, sama á hverju gekk. Oft höfum við talið að endalok Steina væru komin, hann hefur gengið í gegn um ýmis áföll í gegn um tíðina, en alltaf risið upp aftur. Að lokum hafði maðurinn með ljáinn betur. Steina verður sárt saknað, það er komin hola í hópinn og menn syrgja góðan og heiðarlegan dreng sem aldrei talaði illa um nokkurn mann. Lávarðar senda innilegar samúðarkveðjur til aðstandenda.

Farðu í friði kæri vinur.

F.h. Flugbjörgunarsveitarinnar í Reykjavík og Lávarðaflokks,