Jónas Guðmundsson

Það fór sem fór og sterkasta stoðin gaf sig eða var það kannski þykkasti þverplankinn? Stundum er talað um að bændur verði vitlausir í smalamennskum, ætli þú hafir ekki verið einn af þeim? Eitt haustið stóðuð þið Soffía og öskruðuð á hvort annað. Þetta gerðist í svokallaðri Hallgeirsstaðagirðingu en það svæði er skógi vaxið, erfitt yfirferðar fyrir smala og þ.a.l. auðvelt að missa stjórn á skapi sínu. Þarna flugu setningar eins og „Jæja þið skuluð þá bara koma ykkur heim.“ Ekki stóð á svarinu: „Já við förum öll heim! Þú getur klárað að smala þetta sjálfur.“ Kosturinn við þig var að þetta var yfirleitt fljótt að rjúka úr þér og yfirleitt gleymt og grafið þegar heim á hlað var komið. Þú varst gríðarlegur vinnuþjarkur og hafðir alveg ótrúlegan styrk og þol og gafst unga fólkinu ekkert eftir nema kannski síðustu árin þegar veikindin fóru að þvælast fyrir þér. Þú varst yfirleitt vaknaður fyrstur, komst síðastur inn úr verkunum á kvöldin og kvartaðir aldrei. Þú lést ekki veikindi og slappleika stoppa þig í að vinna verk sem átti eftir að vinna og ekkert þýddi að minnast á það við þig að kannski væri gáfulegt að hægja aðeins á sér, það var ekki inni í myndinni. En fyrst og fremst varstu mikill fjölskyldumaður og vildir hafa fólkið þitt í kringum þig. Við héldum t.d. alltaf jólin hjá ykkur og þú varst mjög fastheldinn á þá siði og hefðir sem við höfðum skapað okkur. Það var skemmtilegt að tala við þig um allt milli himins og jarðar, þú varst vel inni í málefnum líðandi stundar og hafðir sterkar skoðanir sem byggðu á gömlum og góðum gildum. Veðurfréttirnar fóru aldrei fram hjá þér og þeim fylgdist þú með á öllum miðlum. Það gat oft komið sér vel því ef einhver í fjölskyldunni stefndi á ferðalag var langbest að hringja í þig því þú vissir allt um veðrið og færð á vegum í öllum landshlutum. Það var ekki þinn tebolli að vera veikur og blóðsjúkdómurinn sem þú greindist með var oft flókinn og erfiður viðureignar. Stundum þurfti að taka fram fyrir hendurnar á þér og panta tíma á heilsugæslunni, þau afskipti lögðust misvel í þig en líklega vissir þú það innst inni að þetta var allt gert með þinn hag fyrir brjósti. Við getum huggað okkur við að við græddum eitt auka ár með þér því fyrir rúmu ári síðan veiktist þú svo alvarlega að þér var vart hugað líf. Einn læknirinn á Landspítalanum spurði Völu eitt sinni hvort þú væri að eðlisfari þrjóskur, já það var víst ekki hægt að neita því og það hjálpaði þér án efa að ná þó þeirri heilsu sem þú náðir þannig að þú gast gengið frá ýmsum þeim málum sem voru þér mikilvæg. En þegar halla fór undan fæti í ágúst sl. þá tókum við eftir því hvað þú varst orðinn uppgefinn og leiður á heilsuleysinu. Þú varst bara alls ekki týpan í það, pabbi, að vera sjúklingur og þurfa að þiggja mikla aðstoð. Núna ert þú laus við veikindin og við vitum að það hefur verið tekið vel á móti þér. Þið bræður eruð eflaust búnir að draga fram fótboltaskóna, ræða pólitík og jafnvel kíkja til rjúpna. Þangað til næst.

Elsku afi, takk fyrir allar skemmtilegu stundirnar. Við gerðum svo margt saman, t.d. fórum við á fjórhjól, spiluðum, tefldum og fórum í fjárhúsin. Þú sagðir ekki oft nei, leyfðir mér meira að segja einu sinni að klippa á þér hárið, ömmu og mömmu fannst það ekki góð hugmynd en þú hlustaðir ekki á þær. Þegar við gistum hjá ykkur í sveitinni vaktir þú mig stundum með því að kitla mig í tærnar og segja: „Ég er búinn að kveikja á sjónvarpinu og grauturinn er að verða klár.“ Ég sagði þér það einu sinni að hafragrauturinn þinn væri sá besti sem ég fengi og hvorki mamma né aðrir gætu gert svona góðan graut. Þú varðst pínu montinn með það og sagðir að það væri mikilvægast að setja nóg af vatni og nóg af salti, vonandi nær mamma þessu. Eftir að þið fluttuð í blokkina hljóp ég oft til ykkar og þú passaðir að hafa alltaf nóg af íspinnum í frystinum. Mæja biður að heilsa og p.s. það var ekki góð hugmynd hjá þér að kenna henni að borða súkkulaðirúsínur.

Bestu kveðjur, þín

Elsku afi, við kveðjum þig með miklum söknuði en á sama tíma minnumst við allra dýrmætu samverustundanna sem við áttum með þér. Á þessum erfiðu tímum eru allar góðu minningarnar og þakklætið þó sterkari en sorgin. Þegar við lítum yfir farinn veg er það sveitin okkar Hrafnabjörg sem stendur mest upp úr og allt sem við brösuðum þar. Sveitin var þitt líf og yndi og var alltaf jafn gott að koma þangað, til þín og ömmu. Þar var ýmislegt bardúsað og alltaf nóg að gera. Við fórum með þér í fjárhúsin, lékum við alla hundana sem hafa komið og farið, þú varst duglegur að spila við okkur og oft lögðum við saman kapal. Þegar þú fékkst þér lúr og lagðir Fréttablaðið yfir andlitið læddumst við systur oft inn til þín og kúrðum hjá þér. Þér þótti mikilvægt að við fengjum gott að borða og alltaf varstu fljótur að bjóða upp á ís og súkkulaðirúsínur ef eitthvað var. Af öllu bakkelsinu hennar ömmu var rjómatertan þitt uppáhald og alltaf þurfti að vera til hjónabandssæla.

Elsku besti afi okkar, þú varst harðduglegur, ákveðinn, hjálpsamur og góður maður sem öllum í kringum þig þótti innilega vænt um og mun minning þín alltaf lifa með okkur. Takk fyrir allt sem þú hefur gert fyrir okkur og kennt okkur. Takk fyrir að taka alltaf á móti okkur með opnum örmum og bros á vör. Takk fyrir allt.

Sofðu rótt og hvíldu í friði. Við elskum þig.

Þangað til næst, þínar afastelpur,

Ég veit um stað

þar sem orð fá að standa

Friðsæl fjöllin há

heyra og skynja þína þrá

(Jónas Sigurðsson)

Í heimi þar sem allir eru á hraðferð, hver mínúta skipulögð og maður í sífelldu kapphlaupi við sjálfan sig er ómetanlegt að eiga sér stað.

Eiga sér stað þar sem lífið líður áfram í ákveðnum en rólegum takti og allt gengur sinn vanagang, óháð áhyggjum hversdagsins.

Eiga sér stað þar sem hlýja og vinátta mætir manni í forstofunni, kaffisopi og hjónabandssæla á vísum stað í búrinu.

Þann stað hef ég átt á Hrafnabjörgum hjá Jónasi og Ingibjörgu.

Fyrst í fylgd með Eyþóri tengdaföður mínum en síðar með Eydísi og strákunum eða bara einn með sjálfum mér.

Smalamennskur og rollurag að hausti, rjúpnaveiðar fyrri part vetrar, jólaveislur, sauðburður að vori og svo ótal margar minningar sem munu lifa.

Ég minnist bóndans í eldhúsinu við vöfflubakstur. Kaffisopi á dimmum morgni í nóvember, ég á leið til rjúpna og bóndinn einn í bænum. Kaldártungur, kaffi í Sunnukofa, bóndinn brosmildur í réttinni.

Heimalandið smalað, ásarnir, björgin, bóndinn á fjórhjólinu, fer hratt yfir og dagskipun smalanna óljós.

Mér lærðist fljótt að þegar gengið var í verk á Hrafnabjörgum var best að halda sig í námunda við bóndann, fylgjast vel með og vera klár þegar kallið kom.

Það er auðvitið löngu vitað að nokkur asi getur verið á Hrafnabjargamönnum, fara þeir hratt yfir og sjást kannski ekki alltaf fyrir á ferðum sínum.

Jónas bóndi var þar engin undantekning en ekki raskaði það ró hans þótt hundar týndust, talstöðvar reyndust batteríslausar á örlagastundu eða fjórhjól rúlluðu einn hring eða tvo.

Bóndinn hélt sínu striki, fór fyrir sínu fólki og aðrir fylgdu með.

Elsku Ingibjörg, Harpa, Vala, Soffía og fjölskyldur, við sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur.