Guðbjörg Guðrún Felixdóttir

Elsku mamma mín. Mikið er erfitt að horfa á eftir þér. Þú hefur alltaf verið stoð og stytta fyrir mig og mína fjölskyldu, kletturinn í mínu lífi, alveg sama hvað bjátað hefur á. En ekkert er víst óendanlegt og nú er svo gott að staldra við og hugsa um allar þær dýrmætu perlur sem hafa orðið til í hafsjó minninganna, sem eru svo margar fallegar og góðar og munu lifa um ókomna tíð.

Ég kveð þig með sorg í hjarta, með von um að hitta þig aftur á nýjum stað.

Takk fyrir allt og allt elsku mamma mín.

Þín dóttir,

Nú hefur elskuleg mamma mín fengið hvíldina og veit ég að pabbi hefur tekið vel á móti henni. Í æsku bjó mamma í Húsey ásamt foreldrum og systkinum og gekk í skóla í Varmahlíð og flutti svo með foreldrum sínum upp í Varmahlíð í Sunnuhlíð sem afi og amma byggðu. Alltaf þótti henni mjög vænt um æskustöðvarnar. Mamma og pabbi hófu búskap hér á Daufá og var mamma alla tíð mikil húsmóðir. Heimilið alltaf snyrtilegt og hreint og snillingur var hún í eldamennsku og bakstri. Mikill gestagangur var alltaf hjá foreldrum mínum og alltaf var hlaðborð hjá henni. Bakaði og bakaði og frysti svo hægt væri að töfra fram veislu á sem stystum tíma. Kom það sér oft vel þar sem gestum var alltaf boðið í kaffi sama á hvaða tíma sólahrings þeir knúðu dyra. Gestrisnin var þeim báðum í blóð borin. Mamma elskaði söng og dans og dansaði mjög vel, var félagslynd og ferðuðust þau mikið bæði innanlands og erlendis með æskuvinkonu hennar og frænku, Guðrúnu frá Vallholti, og hennar manni. Aðdáunarverður er einstakur vinskapur þeirra frænkna allt frá æsku til grafar og sem aldrei bar skugga á. Alltaf var tilhlökkun hjá mömmu þegar þær hittust og mikið líf og fjör. Mamma ræktaði vel garðinn sinn, setti niður tré og runna og hafði yndi af blómum. Ófáar voru stundirnar með henni í kantinum að reita illgresi og hlúa að blómunum. En mest held ég að hún hafi elskað að fara í berjamó. Alltaf var hún mætt suður í hólf að tína bláber um leið og hægt var og svo var árlega farið í berjamó út í Höfða og tóku barnabörnin hennar við af okkur systkinum að fara með henni. Að sjálfsögðu var svo fryst, sultað og búið til saft. Mamma var mjög listræn, saumaði, málaði á rúmföt, viskastykki, handklæði o.fl. Málaði á postulín í mörg ár og einnig málaði hún málverk og hafði fallega rithönd. Notalegt er að sofa við falleg rúmföt saumuð og máluð af henni, nota fallegt postulín sem hún málaði á og eiga málverk eftir hana. Munu þessir hlutir alltaf vekja upp fallegar minningar um hana.

Það var mjög þungt högg fyrir fjölskylduna og ekki síst mömmu þegar pabbi féll frá. En áfram hélt mamma ótrauð með búskapinn, réð til sín erlent starfsfólk þótt hún talaði ekki stakt orð í erlendu máli. Ekki vildi hún að við hættum í námi. Eftir að við Egill tókum við hér á Daufá hjálpaði hún okkur mikið og nutu börnin okkar góðs af að hafa ömmu á heimilinu sem kenndi þeim að lesa, skrifa og svo margt margt fleira. Þótt hún flytti út í Varmahlíð þá kom hún oft og var alltaf að aðstoða okkur. Hún vildi alltaf vera að búa eitthvað til, matarkyns eða hluti, og gefa. Þegar hún flutti á Dvalarheimilið fannst henni verst að geta ekki boðið upp á kaffi og með því. Vil ég þakka starfsfólki Heilbrigðisstofnunarinnar fyrir frábæra umönnun og velvild í hennar garð.

Komið er að kveðjustund og sárt að mega ekki kveðja þig í þínum anda og bjóða öllum í veislukaffi. Elsku mamma, takk fyrir alla aðstoðina og takk fyrir allt og allt. Minning þín lifir.

Í dag kveðjum við eina af okkar dýrmætustu perlum, ömmu Bubbu. Það eru ótal minningar sem koma upp í hugann þessa dagana, hver annarri dýrmætari og skemmtilegri. Við systur nutum þeirra forréttinda að hafa ömmu ætíð stutt frá þegar við vorum yngri. Í skólanum röltum við bara inn í eldhús til þess að sjá hennar glaðværa bros enda stoppaði hún flesta daga á Daufá á leið heim úr vinnunni. Hún var gjarnan hjá okkur á meðan mamma og pabbi voru í fjósinu á kvöldin og varði ófáum stundum í að kenna okkur að lesa og skrifa. Eftir lærdóminn var gjarnan gripið í spil og hélt sú hefð áfram þegar Valgeir fór í skóla. Þau gátu varið heilu stundunum í að spila og höfðu gaman af.

Þegar foreldrar okkar fóru út á lífið þá fengum við oft að vera hjá ömmu og ekki óalgengt að Hekla og Perla væru með í för. Þá var yfirleitt mjög kátt á hjalla og við skiljum ekki enn þann dag í dag þá þolinmæði sem amma hafði í garð okkar. Við frænkur sömdum nefnilega gjarnan leikrit, sem voru misgáfuleg. Þau voru samin og æfð og svo flutt að minnsta kosti 5-6 sinnum. Stundum slapp amma þó við heimatilbúna leiksýningu en fékk í staðinn tískusýningu! Öll kvöld enduðu þó eins, sá sem myndi sofna fyrstur fengi nammi daginn eftir. Að sjálfsögðu fengu allir nammi en sá sem sofnaði fyrstur fékk að velja nammi fyrst.

Amma hafði einstaklega gaman af því að fara í berjamó og hún tíndi ber í marga daga á hverju hausti heima á Daufá. Einnig fórum við í margar ógleymanlegar ferðir með henni út í Höfðasel til Erlu og Gísla þar sem deginum var varið í berjatínslu. Hún var alltaf með hálsmola og brenni með í för svo við værum nú ekki að borða berin sem átti að tína. Eftirminnilegasta berjamósferðin er þó án efa ferðin sem við fórum með ömmu í Brekku. Þar læstust bíllyklarnir inni í bílnum og enginn með síma. Amma hafði nú ekki áhyggjur að því.

Hún hélt áfram að tína en sendi okkar gangandi að næsta bæ til þess að reyna að ná sambandi við pabba. Þegar við komum til baka úr þessari svaðilför, rúmum klukkutíma síðar með auka lykla, var amma hin rólegasta. Þarna vorum við ekki gömul en amma hafði fulla trú á því að við myndum redda málunum. Hún hafði nefnilega óbilandi trú á okkur systkinum í alls konar aðstæðum.

Amma var mikið jólabarn og hún skreytti húsið frá toppi til táar öll jól. Við systkinin fengum að aðstoða við skreytingarnar og tókst ömmu að smita Valgeir af þessari miklu skreytingagleði.

Amma bakaði mikið allan ársins hring og sérstaklega í kringum jólin. Við fengum að verja mörgum tímum með henni í eldhúsinu og mun það búa með okkur alla tíð. Amma var mikil fjölskyldukona og stórfjölskyldan hittist reglulega yfir árið, sérstaklega yfir jól og áramót.

Við eigum margar góðar minningar úr þessum hittingum. Það er að mörgu leyti henni að þakka hversu náin við stórfjölskyldan erum.

Það verður sárt að hafa þig ekki lengur hjá okkur elsku amma, en nú ertu loksins komin til afa. Við munum minnast þín með hlýju alla ævi. Við elskum þig.

Elsku amma Bubba.

Í dag kveðjum við þig elsku amma okkar, með söknuði en jafnframt hlýju í hjarta, það er ekki til orð yfir það hversu dásamleg þú varst. Þú varst skilgreiningin á hugtakinu „amma“. Þú varst alltaf boðin og búin að passa okkur, tókst á móti okkur með opnum örmum og gafst okkur þitt innilega faðmlag. Faðmlagið þar sem ástin og umhyggjan var áþreifanleg. Þú kenndir okkur að leggja kapal og að svindla ekki í Olsen-Olsen eða Veiðimanni, en sama hvernig spilin fóru þá var alltaf ástæða til þess að fara í nammiskápinn og ná í Opal eða Fisherman-nammi.

Okkar bestu helgarfrí voru með þér í Varmahlíð, frumsýna leikritin sem við frænkur höfðum samið, þar sem þú varst alltaf okkar helsti aðdáandi og vakna síðan á sunnudagsmorgni við ilminn af lambalærinu í ofninum. Þegar við kvöddum þig, þá stóðstu alltaf úti og veifaðir alveg þar til við sáum þig ekki lengur.

Eftir að veikindin fóru að láta á sér kræla hvarf samt húsmóðirin aldrei, ósjaldan gekkstu um gangana að þurrka af eða hjálpa til í eldhúsinu, einfaldlega því þér þótti það gaman. Húsmóðirin, brosið og þinn einstaki húmor fylgdi þér alveg fram að síðustu stund. Umhyggjan einkenndi þig alla tíð, alltaf þegar við komum í heimsókn á dvalarheimilið þá hafðir þú mestar áhyggjur af því að geta ekki boðið upp á neitt og verst þótti þér ef einhverjum var kalt, þá tókstu það að þér að hlýja manni.

Við hugsum um allar þær góðu minningar sem við eigum og munu hlýja okkur um hjartarætur alla tíð.

Nú loks eruð þið afi sameinuð eftir langan aðskilnað, megi guð geyma ykkur um ókomna tíð.

Elsku amma. Að sitja hér, rifja upp góðar minningar og reyna að koma á blað er svo erfitt en á sama tíma svo gott. Það hlýjar mér mikið að hugsa til þess að þið afi séuð sameinuð aftur eftir svo langan aðskilnað.

En ég sakna okkar yndislegu samtala og sér í lagi er erfitt að játa það að við förum ekki aftur saman til berja, að taka upp kartöflur eða að tína fjallagrös. Jafnvel þó að það sé mjög langt síðan við fórum eitthvað saman.

Að hafa fengið að alast upp hjá þér og frænkum mínum hefur gefið mér svo mikið og get ég seint þakkað þér nógu mikið fyrir allt sem þú hefur haft fyrir mér. Ég er enn þá að átta mig meira og meira á því hversu frábæran grunn þú hefur gefið mér fyrir lífið og hversu dýrmæt gildi ég hef lært af þér.

Það er magnað að hugsa til þess hversu mikið ég haga mínum verkefnum eftir gildum sem ég lærði af þér. Það er greinilega hægt að læra margt í kartöflugarðinum heima.

Það var mér erfitt að vera langt í burtu og geta sjaldan verið hjá þér meðan þú varst að takast á við veikindi. Það tók mikið á mig að sjá þig hverfa alltaf meira og meira milli heimsókna.

En ég dáðist mikið að þér því að alltaf tókst þér að brosa í þeim heimsóknum sem mér tókst að ná á þessu tímabili í þínu lífi.

Yndisleg, góð og fyndin heyrði ég frá þeim sem önnuðust þig, orð sem mér þótti vænt um að heyra.

Þegar ég hugsa um þig elsku amma mín þá birtist mér alltaf duglega húsmóðirin með hárklútinn eitthvað að brasa. Það getur verið ýmist bakstur, sláturgerð eða bara eitthvað sem viðkom að halda íslenskt sjálfbært heimili. Dugnaðurinn, þrautseigjan og sjálfsbjargarviðleitnin verða mér hvetjandi innblástur alla mína tíð.

Ég gæti haldið áfram með svo margt og byrjað að velta fyrir mér öllum dönsku tökuorðunum sem þú notaðir svo listavel en ákveð að draga línuna hér.

Ég ætla að enda þennan minningarpistil minn með erindi úr lagi sem ég tengi einhverra hluta vegna alltaf við þig, elsku amma mín.

Ástarkveðja,