Lengsta hjónabandið

Steinþór Guðbjartsson

steinthor@mbl.is

Hjónin Dýrleif Hallgríms og Gunnar Ólafsson hafa verið gift lengst íslenskra hjóna eða í 76 ár og 157 daga, samkvæmt samantekt Jónasar Ragnarssonar, sem heldur úti vefnum Langlífi á Facebook. „Þetta er eina metið mitt,“ segir Dýrleif forviða, þegar henni er sagt frá því. „Ég skil þetta ekki en þetta er þokkalegur tími,“ eru fyrstu viðbrögð Gunnars. „Ég sem reiknaði ekki með að ég myndi lifa stríðið af.“

Aðeins fjögur önnur dæmi eru um að hjón hafi verið gift í 75 ár eða lengur. Agnar Bjarnason og Kristrún Guðmundsdóttir voru gift í 76 ár og 156 daga, Gunnar Jónsson og Dallilja Jónsdóttir í 75 ár og 299 daga, Kristján Kristjánsson og Svanfríður Jónsdóttir í 75 ár og 297 daga og Sigurður Magnússon og Ingibjörg Daðadóttir í 75 ár og 140 daga.

Hjónavígslan fór fram í kirkjunni á Þingeyri við Dýrafjörð 3. júní 1944. Dýrleif var þá 21 árs og Gunnar að verða 23 ára. Hann var stýrimaður á togaranum Júpiter og sigldi með aflann til Fleetwood á Englandi.

Einu sinni stungið inn

„Ég lenti einu sinni í fangelsi á stríðsárunum, var haldið yfir nótt en sleppt svo án skýringa og ekki var ég beðinn afsökunar.“ Hann segir að flugvél hafi verið skotin niður í grennd við skipið og þegar þeir hafi komið til Fleetwood hafi verið spurt hver kynni á byssu um borð. „Ég sagðist halda að ég kynni á hana og því var ég tekinn, þeir héldu að við hefðum skotið vélina niður.“

Dýrleif segist hafa haft nóg að gera við að ala upp fjögur börn og ekki óttast um mann sinn á stríðsárunum. „Ég átti framtíðina fyrir mér og 21 árs velti ég því ókomna ekki fyrir mér heldur naut hvers dags. Hver stund var góð stund og við nutum þess að hittast aftur eftir hverja siglingu hans.“

Gunnar fór oft á síld með föður sínum, skipstjóranum á Eldborg, en var á togurum þess á milli. „Hann var mikill síldarmaður, enginn trollaramaður, og maður þénaði vel á síldinni,“ rifjar Gunnar upp, en hann tók við skipstjórninni af föður sínum. Ekki voru sömu uppgrip á Eldborg eftir að hún var leigð 1952 til að sinna vöru- og fólksflutningum á milli Reykjavíkur, Akraness og Borgarness, á Hvítá og Akraborginni, sem tók við þjónustunni 1956. „Það var engin sjómennska,“ segir hann, en Gunnar var fyrst stýrimaður og síðar skipstjóri á síðastnefnda skipinu.

Eftir að Gunnar fór í land stunduðu hjónin síldarsöltun í Mjóafirði í tvö sumur. „Þetta dróst fram á haustið og annað árið komum við heim á Þorláksmessu en jólin gengu samt sinn vanagang,“ segir Dýrleif. „Þetta voru tvö góð ár en það vitlausasta sem hægt var að gera því þarna var ekkert til neins,“ segir Gunnar.

Dýrleif segir að þau hafi átt gott og áfallalaust líf, hún lesi og grípi í prjóna, en hafi ekki verið upptekin við að tæknivæðast, hafi hvorki áhuga á því að vita allt um náungann né segja allt um hann.

„Einu tækin sem ég glími við eru síminn, sjónvarpið og útvarpið, og hrærivélin ef mér dettur það í hug. Einveran er samt hundleiðinleg,“ segir hún og vísar til samkomubannsins í faraldrinum og þess að Gunnar flutti á Hrafnistu fyrir skömmu. „Það þýðir samt ekkert annað en að vera bjartsýn.“