Sigþór Pétur Svavarsson

Nú þegar pabbi minn er fallinn frá rifjast upp minningar um hann og líf okkar saman. Minningarnar taka mig til baka til þess tíma þegar ég var lítill drengur á Patró og pabbi var að byggja upp framtíðina. Byggja upp fyrirtæki og reisa sér og fjölskyldunni einbýlishús.

Pabbi hafði áhuga á útivist og veiði og ég fékk stundum að koma með á rjúpu og í laxveiði. Ég fékk líka oft að fara með honum í vinnuna en pabbi var alltaf sérlega duglegur og framtakssamur. Þegar mamma og pabbi skildu vorum við eftir tveir saman á Patró. Lífið var ekki alltaf auðvelt með pabba á þessum tíma.

Veikleiki pabba sem litaði allt hans líf var glíma hans við Bakkus og það var oft áskorun fyrir lítinn dreng að lifa í þeim veruleika. Pabbi sýndi mér þó alltaf þolinmæði og hlýju og ég man ekki eftir því að hann hafi nokkurn tímann skammað mig.

Þegar pabbi flutti svo óvænt til Reykjavíkur flutti ég á Bíldudal til mömmu og sambandið við pabba minnkaði. Við héldum þó alltaf einhverju sambandi og áttum oft góðar stundir saman heima hjá ömmu Huldu. Þegar ég stofnaði sjálfur fjölskyldu sýndi pabbi börnunum mínum mikla hlýju og áhuga. Hann var gjafmildur, gaf þeim afmælisgjafir og jólagjafir og vildi halda góðu sambandi við þau. Hann var alltaf velkominn inn á okkar heimili þegar hann var í góðu standi.

Árið 2012 var pabbi orðinn mjög veikur af sínum sjúkdómi og flutti inn á Hrafnistu. Þar bjó hann við gott atlæti og við gátum heimsótt hann reglulega. Börnin mín eiga góðar minningar um afa sinn og fyrir það er ég þakklátur. Nú hefur pabbi fengið hvíldina, líf hans var oft þyrnum stráð en minning um góðan mann lifir og ég mun sakna elsku pabba míns.

Nú þegar tengdafaðir minn Sigþór Pétur Svavarsson hefur kvatt þetta líf reikar hugurinn til baka. Ég gleymi því ekki þegar ég sá hann í fyrsta sinn. Flottan í tauinu, vel greiddan, með breitt bros á vör og blik í auga. Hann tók mér opnum örmum þessi myndarlegi og blíði maður. Það var ekki mikil fyrirferð í honum Sigþóri en ef hann var staddur einhvers staðar þá tók maður eftir honum. Sumt fólk er bara þannig.

Sigþór kom reglulega við hjá okkur Garðari fyrstu árin. Hann kom til að heimsækja barnabarnið sitt sem hann var svo stoltur af. Alltaf kom hann færandi hendi. Með eitthvert smáræði til að gleðja lítið hjarta. Þessar minningar eru bjartar og fagrar og samverustundirnar voru dýrmætar. Þær voru dýrmætar því þær voru allt of fáar. Ég syrgi tíma sem ekki varð, stundir sem glötuðust og minningar sem náðu ekki að fæðast.

Sigþór var sérlega hæfileikaríkur maður. Hann var handlaginn, mikill vinnuþjarkur, framtakssamur og búinn að byggja sér hús og stofna fyrirtæki aðeins 25 ára gamall. Hæfileikar Sigþórs hefðu getað farið með hann í svo margar áttir en því miður lá leiðin inn á grýttan stíg. Bakkus er harður húsbóndi, hann gefur engum grið. Hann gerði líf Sigþórs að erfiðri baráttu sem tók sinn toll.

Þrátt fyrir töpuð tækifæri er ég þakklát fyrir hann elsku Sigþór. Hann er afi barnanna minna og faðir mannsins míns og það hefur verið lærdómsríkt að fylgjast með sambandi þeirra feðga. Kærleikurinn þeirra á milli og fyrirgefningin var alltumlykjandi. Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.

Ég og afi fórum stundum að fá okkur ís. Einu sinni kom ég inn á Hrafnistu og kallaði hátt „afi“ og þá svöruðu allir gömlu mennirnir!

Það þótti okkur fyndið. Mér fannst gaman að heimsækja afa því hann var alltaf svo glaður þegar ég kom. Ég elska þig afi minn og gleymi þér aldrei.

Það var alltaf gaman að heimsækja hann afa. Hann varð alltaf svo glaður þegar hann sá mig. Við fórum oft í ísbíltúr og tókum svo bryggjurúnt. Mér þótti mjög vænt um afa, hann var svo flottur maður og alltaf brosandi. Það var erfitt að geta ekki heimsótt afa vegna Covid. Ég man þegar við fjölskyldan fórum að glugganum hans til að segja hæ og til að sjá hann. Afi skildi ekkert í þessu en auðvitað var hann mjög glaður að sjá okkur öll eins og alltaf. Ég á eftir að sakna þess að heimsækja afa. Það var fastur punktur í lífi mínu. Guð blessi minningu afa.

Nú er elsku afi minn farinn frá okkur. Ég man þegar ég, pabbi, Benedikt og Katrín fórum stundum með afa í göngutúr eða í ísbíltúr. Við heimsóttum hann alltaf þegar við vorum í Reykjavík á meðan við bjuggum á Bíldudal. Við fórum til hans á Hrafnistu og hann var alltaf glaður að sjá okkur. Ég man sérstaklega eftir því þegar afi átti afmæli og Unnur kom með pönnukökur og allir á elliheimilinu fengu pönnukökur. Það var mjög gaman. Ég man ekki eftir afa öðruvísi en á Hrafnistu en ég veit að einu sinni átti hann heima á Patreksfirði og var Vestfirðingur í húð og hár. Við áttum það sameiginlegt að þykja mjög vænt um sunnanverða Vestfirði. Hvíldu í friði elsku afi minn.

Hann afi tók kannski margar rangar ákvarðanir í lífinu sem lituðu hans líf og hann átti oft stundir sem enginn óskar sér. Þrátt fyrir það var afi minn góður maður og með stórt hjarta. Ég á aðeins góðar minningar um hann afa minn og fann ekkert nema væntumþykju og ást þegar ég var í kringum hann. Ég man þegar ég var lítill, áður en ég eignaðist öll systkini mín, þá kom hann alltaf færandi hendi þegar hann kom í heimsókn á Eyrarholtið. Sumt af því dóti sem hann kom með til að gleðja mig á ég enn þann dag í dag, eins og bláa dótajeppann sem mér þykir mjög vænt um. Í hvert sinn sem ég sé hann hugsa ég um afa. Afi átti sjálfur jeppa sem ég elskaði að sitja í. Það var nefnilega sjónvarp aftur í. Mér fannst svo gaman að fara í jeppabíltúr og horfa á teiknimyndir í aftursætinu. Afi var alltaf svo flottur og snyrtilegur, það má segja að hann hafi verið algjör töffari og nagli.

Eftir að afi fór inn á Hrafnistu varð hann sífellt veikari og átti sífellt erfiðara með að tjá sig. Ég fann þó að í hvert sinn sem ég heimsótti hann þá þekkti hann mig og var alltaf glaður að sjá mig. Þó svo að hann hafi ekki getað tjáð það með orðum gat hann tjáð það með tilfinningum. Einu sinni fyrir jólin kom ég við á Hrafnistu áður en ég fór á Bíldudal til foreldra minna til að færa honum jólagjöf. Þegar ég mætti á Hrafnistu sá ég að hann var ekki inni á herberginu sínu, hann var frammi í setustofu að horfa á sjónvarpið. Ég ákvað því að fara beint inn á herbergi til að setja jólagjöfina á náttborðið hans. Ég sá að hann sá mig labba framhjá sér og hann varð svo svekktur því hann hélt að ég ætlaði ekki að heilsa upp á hann. Svo kom ég auðvitað aftur til baka til að heilsa honum og hann varð svo glaður við þetta litla spjall. Ég fann það svo vel þarna hvað afi var góður maður og hvað mér þótti vænt um hann.

Hvíldu í friði elsku afi, ég veit að þú ert á betri stað núna.

Þú varst 14 ára þegar ég fæddist.

Ég var skírð í fermingunni þinni og þú hélst mér undir skírn.

Ég var veik og gafst þú mér hálsmen úr melónusteinum.

Ég man enn hve ég var örugg þegar þú hélst í litlu höndina mína.

Ég var ekki gömul þegar ég passaði litlu drengina þína.

Við áttum öll heima á Patró og alltaf var gaman þegar við komum saman á Aðalstrætinu hjá mömmu og pabba, þar sem æskuheimili okkar var.

Þú fluttist síðan til Reykjavíkur og oft var lífið þér erfitt næstu árin, en gleðistundirnar voru líka margar, ekki síst þegar þú eignaðist yngsta drenginn þinn.

Við misstum mikið þegar Jóhann bróðir okkar dó fyrir rúmum þremur árum, en hann var alltaf kletturinn í lífi okkar. Seinna sama ár lést elsku mamma okkar, en þið voruð alla tíð mjög náin.

Ég vona að ég hafi getað rétt þér örugga hönd, í þínum erfiðleikum seinni árin, eins og þú gerðir þegar ég var lítið stelpuskott heima á Patró.

Þriðjudaginn 27. október horfði ég í síðasta sinn í augun þín, augun sem alltaf voru svo falleg og hlý.

Hvíl í friði elsku Sissó bróðir.

Þín systir,

Sigþór Svavarsson var fæddur og uppalinn á Patreksfirði. Hann lauk grunnskólanámi þar og fór síðan að vinna eins og tíðkaðist á þessum tíma. Sigþór lærði húsasmíði og útskrifaðist sem húsasmíðameistari frá Iðnskólanum á Patreksfirði. Hann stofnaði, ásamt Guðfinni Pálssyni, trésmíðafyrirtækið Iðnverk. Næstu árin vann hann við smíðar á Patreksfirði.

Ég kynntist Sigþóri árið 1979 þegar ég og systir hans hófum sambúð. Ég vann hjá honum næstu tvö sumur við byggingarvinnu, meðal annars í Mjólká, en þar fékk fyrirtækið hans það verkefni að steypa upp undirstöður fyrir spennuvirki vesturlínu.

Árið 1983 seldi Sigþór fyrirtækið á Patreksfirði og flutti til Reykjavíkur. Hann vann þar við smíðar næstu árin. Hann var eftirsóttur í vinnu, hörkuduglegur og góður smiður.

Eftir nokkur ár í Reykjavík fóru að skiptast á skin og skúrir í lífi Sigþórs, því Bakkus er harður húsbóndi. Heilsan fór að gefa sig og rúmlega sextugur var hann lagður inn á Hrafnistu í Reykjavík, þar sem hann bjó til dauðadags.

Sigþór var glaðlyndur, traustur og hörkuduglegur. Hann var góður drengur.

Blessuð sé minning hans.