Guðrún Ingólfsdóttir

Minningarbrot um mömmu.

Það var mikill kærleikur og gott að alast upp á heimilinu okkar í Skarðshlíðinni. Minningar mínar frá æskuárum einkennast af áhyggjulausu og kærleiksríku lífi og upplifði ég mikla væntumþykju.

Mamma var róleg kona með mikið jafnaðargeð, hún var viðkvæm og mátti ekkert aumt sjá né vita.

Mamma gerði allt vel sem hún tók sér fyrir hendur og lagði mikið á sig til að hafa fallegt heimili, góðan mat, vera í fallegum fötum og að okkur skorti ekkert.

Mamma var einstaklega lagin með ýmiss konar handavinnu. Eftir hana liggja ótal falleg verk víða hjá fjölskyldunni. Hún hafði fíngerðan smekk og handavinnan bar þess merki. Hér áður þegar við systur vorum yngri þá saumaði hún á okkur fötin, ein jólin vorum við allar fimm í heimasaumuðum skokkum.

Eins og tíðkaðist í þá daga var mamma heimavinnandi lengi vel meðan við systur vorum yngri en svo kom að því að hún fór að vinna utan heimilis. Ég held að það hafi gefið henni mikið, þar átti hún góða vinnufélaga og fór að taka meiri þátt í félagslífi og hugsa meira um eigin þarfir og langanir.

Ég fór ung að heiman og flutti til Reykjavíkur. Fjarlægðin var oft erfið en þá var gott að hafa símann og við mæðgur töluðum mikið saman. Ég þurfti að fá ráð varðandi heimilishaldið, barnauppeldið og svo þurftum við að sjálfsögðu að ræða málefni líðandi stundar og þá lá hún ekki á skoðunum sínum.

Við Þór kynntumst 1987, það var yndislegt að sjá hvernig mamma tók honum strax frá fyrstu kynnum, hún sá strax hvað hann var gott mannsefni fyrir mig. Hún dáðist mjög að handlagni hans og dugnaði og síðar hvað hann var góður eiginmaður og faðir.

Alltaf var tilhlökkun hjá okkur fjölskyldunni að koma norður í frí til mömmu og pabba og um leið ömmu og afa. Mömmu var mjög umhugað um börnin mín og sýndi þeim mikla væntumþykju. Hún dekraði við þau og var búin að birgja sig upp af alls kyns mat og fíneríi sem hún vissi að myndi gleðja þau.

Mamma og pabbi keyptu sumarbústað í Vaðlaheiðinni. Hann færði nýja vídd í líf þeirra og ekki síður fyrir okkur fjölskylduna. Þær eru ófáar yndislegu samverustundirnar með þeim þar og yfirleitt var efnt til stórveislu þegar við komum norður sem enduðu oft með góðu ættarmóti.

Svo kom sá tími að veikindi, bæði líkamleg og andleg, fóru að hafa áhrif á líðan mömmu. Þessi tími var erfiður fyrir alla fjölskylduna og áttuðum við okkur lengi ekki á að það var hægfara heilabilun að hrjá hana. Pabbi sinnti mömmu einstaklega vel og var það erfið ákvörðun fyrir hann og okkur systurnar að fá inni á hjúkrunarheimili fyrir hana. Þar fékk hún góða aðhlynningu.

Oft hef ég hugsað um þessa kveðjustund og reynt að búa mig undir hana, en mikið er þetta sárt. Elsku mamma, takk fyrir allar okkar yndislegu stundir, fyrir allt það sem þú hefur gefið mér og mínum í gegnum tíðina, hér eftir get ég alla vega yljað mér við góðar minningar um þig.

Elsku pabbi, allir afkomendur, vinir og samferðafólk mömmu, innilegar samúðarkveðjur til ykkar, minning um góða og fallega konu mun lifa með okkur.

Hvíl í friði elsku mamma.

Þín

Nú þegar Guðrún tengdamóðir mín hefur kvatt þessa jarðvist langar mig að minnast hennar með fáeinum orðum. Ég kom nokkuð seint inn í líf Guðrúnar sem mannsefni Maríu, elstu dótturinnar. Er mér ofarlega í huga hversu vel hún tók mér þegar María kynnti mig til sögu. Frá þeim tíma var ég samofinn lífi hennar og þessarar stóru og samheldnu fjölskyldu sem samanstóð af fimm systrum ásamt Ellu frænku þeirra og fjölskyldum þeirra.

Guðrún var sveitastúlka og alin upp á bænum Stóradal í Djúpadal í Eyjafirði. Hún var af þeirri kynslóð þar sem húsmóðurstörf voru í hávegum höfð og talin til gildis. Hún hafði verið á Héraðsskólanum á Laugum í Reykjadal og Húsmæðraskólanum á Laugalandi í Eyjafirði. Hún var því vel undirbúin til að hugsa um sína stóru fjölskyldu en dæturnar urðu fimm. Hún saumaði, prjónaði og heklaði á börnin og seinna barnabörnin og allt lék þetta í höndum hennar. Hún var vakin og sofin yfir fjölskyldunni og velferð hennar. Sjálf var hún alltaf vel tilhöfð og hafði gaman af að klæða sig upp á. Fínleg, flott kona.

Miðpunktur fjölskyldunnar var heimili þeirra hjóna og þar hélt tengdamamma um alla þræði og var límið sem öllu hélt saman. Í hugann koma margar skemmtilegar stundir. Jólaboðin í Skarðshlíðinni á jóladag eru sérstaklega minnisverð en þar kom öll fjölskyldan saman og alltaf var nóg pláss þótt fjölskyldan stækkaði á hverju ári. Þarna var húsmóðirin í essinu sínu og stjórnaði öllu með sínu lagi. Matur og góðgjörðir svo aldrei sá högg á og um kvöldið var tekið í spil. Spilakvöldin voru svo fjöldamörg því bæði hún og Ingi, tengdafaðir minn, höfðu gaman af að spila.

Fjölskylduþorrablótin voru árleg og þar söng fólk mikið og skemmti sér en Guðrún hafði yndi af söng. Stefán Íslandi var móðurbróðir hennar og því stutt að sækja í sönggleðina. Það er því margs að minnast.

Guðrún hafði gaman af útilegum og ferðalögum innanlands og þau Ingi stunduðu einnig stangveiði um árabil. Var þá jafnan farið í efri hluta Laxár í Aðaldal og veiddur urriði og að Hrauni í Fljótum. Þótt hætt væri veiði var áfram farið í útilegur. Árlega var farið í eina fjölskylduútilegu þar sem allir sem vettlingi gátu valdið mættu börn og barnabörn. Þau Ingi áttu lítið hjólhýsi sem alltaf var miðpunktur útilegunnar og þar var Guðrún eins og ungamamma með nóg af bakkelsi og góðgæti fyrir alla. Á kvöldin var grillað og sungið fram á nótt.

Þau Ingi áttu sumarbústað í Kotabyggðinni gegnt Akureyri. Þar undu þau sér flest sumur og plöntuðu trjám, yrktu jörðina og ræktuðu blóm. Var bústaðurinn þeirra sælureitur og jafnframt samkomustaður fjölskyldunnar á sumrin.

Það er því margs að minnast þegar litið er yfir farinn veg og er ég þakklátur fyrir að hafa verið um tíma hluti af tilveru Guðrúnar Ingólfsdóttur. Að leiðarlokum vil ég þakka tengdamóður minni fyrir allt það góða er í minningunni lifir og óska henni velfarnaðar á þeim vegum sem hún nú hefur lagt út á hvar svo sem þeir eru.

Hvíldu í friði elsku amma mín. Þú varst mér mikil fyrirmynd. Takk fyrir alla hlýjuna, umhyggjuna og góðu stundirnar. Minningar eins og sumarkvöld með ykkur afa í bústaðnum verða mér alltaf afar kærar.

Þær voru óteljandi ferðirnar norður, skíði um páska, vikudvöl að sumri, jól eða hefðbundið sumarfrí með mömmu og pabba, Birtu og Atla.

Það var alltaf dásamlegt að keyra inn á Akureyri með fyrsta stoppi í Skarðshlíðinni þar sem okkar beið After Eight-kakan, brauðtertan, kleinurnar og auðvitað engiferkökurnar sem voru alltaf í mesta uppáhaldinu hjá mér.

Besta lambalæri í heimi fékkst í eldhúsinu þínu og mun mig dreyma um það áfram um ókomna tíð.

Þegar ég kom ein norður hvarf ég svolítið inn í gamla tímann, gufan í útvarpinu eða Álftagerðisbræður í plötuspilaranum, afi að fá sér súrt slátur og þú, húsfreyjan sem þú ætíð varst, að bjóða mér að borða og settist svo og horfðir á.

Ég veit enn þann dag í dag ekki hvort og þá hvenær þú borðaðir, þú settir alltaf gestkomandi í forgang, lifðir eftir gömlum gildum og varst umfram allt einstaklega stolt húsmóðir.

Spilastokkurinn var aldrei langt undan og voru það með skemmtilegri stundunum með þér og afa. Mér eru líka mjög minnisstæð kvöldin þegar þú lagaðir fyrir mig heitt kakó rétt fyrir svefninn og því fylgdu að sjálfsögðu engiferkökur og svaf ég líklega aldrei betur en þær nætur.

Það var aldrei neinn asi í kringum þig, rólegheit og hlýleiki, sitjandi inni í eldhúskróknum að tala um allt dásamlega fólkið þitt sem þú varst svo stolt af. Ég fann stoltið svo sterkt þegar strákarnir mínir komu í heiminn.

Þú varst svo góð amma og langamma og það sáu allir langar leiðir. Þessir ömmutöfrar sem ekki er hægt að setja í orð, þessi yfirvegun í kringum börn og þessi hlýja sem þú sýndir öllum jafnt.

Elsku amma mín, mér fannst svo sárt og erfitt þegar minnið fór að bregðast þér og get ég ekki ímyndað mér hvað það hefur verið erfitt fyrir þig. Ég hitti þig minna seinustu árin þín og hringdi sjaldnar í asa lífsins en ég hugsaði samt svo ótaloft til þín.

Ég get ekki lýst því hvað ég er þakklát fyrir að hafa getað hitt þig í júní, á milli Covid-bylgja þar sem heimsóknir voru leyfðar á dvalarheimilin, að hafa hitt þig á góðum degi þar sem þú barst þig ágætlega.

Það var þó erfitt að sjá hvað þú varst fjarræn og lífskrafturinn búinn að dvína svo mikið og þú líklega farin að hugsa til sumarlandsins að handan.

Ég fann að þú þekktir mig, ég fann að þú treystir mér og vildir hafa mig hjá þér þótt þú kæmir því kannski ekki í orð. Ég átti svo erfitt með að halda aftur af tárunum. Svo kom að kveðjustund og þegar ég var að hjálpa þér í sætið var svo óvænt þegar þú stóðst aftur upp til að gefa mér faðmlag, svo hlýtt og gott faðmlag.

Það var eins og þú hefðir vaknað í eitt augnablik og værir að þakka fyrir tímann okkar saman og jafnframt að kveðja í hinsta sinn. Ég nánast vissi að þetta væri í síðasta skiptið sem ég myndi þig augum líta á minni ævi.

Elsku amma mín, ég tek með mér áfram inn í lífið svo ótalmargt sem þú kenndir mér og held uppi þinni minningu, umvafinni hlýju og ást.

Þín ömmustelpa