Eiríkur Gunnarsson

Elsku pabbi minn er nú farinn á vit ævintýranna í sumarlandið.

Ég er enn ekki búin að ná því elsku pabbi að þú sért floginn frá okkur, ég er svo heppinn að hafa átt þig að og þú varst alltaf til staðar alveg sama á hverju dundi í mínu lífi. Er líka svo glöð að hafa fengið að leiða þig og vera hjá þér þegar þú kvaddir okkur, óbyggðirnar kölluðu og þú varðst að gegna þeim. Stórt skarð hefur myndast sem ég mun reyna fylla í með fallegum minningum.

Ég á svo margar góðar og yndislegar minningar af öllum ferðunum okkar innanlands, utanlands og bara í kaffispjalli í sófanum og mun varðveita þær hjá mér og láta minningarnar lifa áfram um ókomna tíð.

Þú varst svo mikill baráttukall og réttsýnn í alla staði en þú gast líka verið þrjóskur sem þurs og það elskaði ég líka við þig. Er enn að ylja mér á þeim minningum sem við vorum að rifja upp saman viku áður en þú kvaddir um ferðirnar og uppátækin okkar, eins þegar ég var barn, hlógum við mikið að því þegar ég faldi mig á bak við þig í Þórsmörk því einn af kunningjum þínum hræddi mig og þú varst nú ekki lengi að stappa í mig stálinu, það var nú ekki oft sem ég varð skelkuð en þú varst nú ekki lengi að redda því.

Einnig varst þú yfirleitt sendur til að ræða við mig þegar ég var búin að gera eitthvað af mér og mamma var komin með nóg, alltaf náðir þú til mín og byrjaðir allaf eins, settist á rúmið mitt horfðir á mig og sagðir, Erna María mín, vertu nú til friðs við hana mömmu þína og það gerist oft því þau voru ófá uppátækin mín. Þú varst mér alltaf góður faðir og yndislegur vinur og alltaf gat ég leitað til þín og verið hreinskilin og sagt hlutina með mínum orðum, ég er svo þakklát fyrir þá góðu foreldra sem ég fékk í vöggugjöf, þú settir alltaf fjölskylduna í forgang og alltaf var hægt að treysta þér fyrir öllu. Takk fyrir að hafa verið til staðar og gefið okkur öllum góðar minningar og verið yndislegur afi í alla staði. Ég gæti skrifað svo margar góðar og fallegar minningar, mun varðveita þær, geyma og segja öllum frá þeim sem vilja heyra skemmtilegar sögur af pabba mínum sem var stór og sterkur karakter sem og hrókur alls fagnaðar og klettur okkar í gegnum súrt og sætt. Elska þig endalaust og minningin um þig mun ekki dvína í mínu hjarta. Ég mun standa við þau loforð sem þú tókst af mér.

„Erna María, engan monkeybuisness.“

Læt hér texta sem Höskuldur samdi fylgja með:

Þín uppátækjasama dóttir,

Eiríkur bróðir minn er látinn. Mig langar að rifja upp minningabrot sem koma í hug minn.

Eiríkur átti bláan Ford, húsbíl, sem öll börnin í fjölskyldunni muna eftir sem flotta bílnum. Hann gaf heitt kakó í bílnum þegar var kalt í fjölskylduútilegunni sem við fórum í saman í mörg ár, Eiríkur og Bára saman, alltaf sem eitt.

Ég man þegar Eiríkur ákvað að gleðja frændsystkini sín og kom klæddur í jólasveinabúningi á aðfangadag, hvílík gleði og hamingja hjá börnunum að jólasveinninn skyldi koma í heimsókn. Hann gerði svo margt til að gleðja börnin því þau og svo síðar barnabörnin voru hans líf og yndi.

Eins þegar við hittumst saman á gamlárskvöld í Heiðarselinu og Eiríkur var búinn að útbúa sérstaka hólka fyrir sýningu, raðaði svo hólkunum upp götuna og kveikti í þeim hverjum á fætur öðrum, þetta var ógleymanlegt kvöld.

Eiríkur tók algjörlega að sér að sjá um leiði foreldra okkar. Hann var alltaf tilbúinn með ljósakrossinn og geymana til þess að það myndi loga ljós á aðventunni og alltaf mætti hann á milli jóla og nýárs að athuga geyminn og sjá hvort það væri ekki allt í lagi. Bara núna síðast í september var hann mættur með Báru og Huldu til að laga steininn og gera allt fínt áður en veturinn kæmi.

Þegar maðurinn minn veikist úti á Tenerife árið 2019 var Eiríkur tilbúinn til þess að koma út og aðstoða mig. Ég átti bara að hringja í hann og hann myndi koma. Þegar við vorum komin heim hringdi hann til að láta mig vita að hann myndi koma á miðvikudögum í kaffi og það stóð allt. Allan tímann sem Hafsteinn var veikur kom hann til að eiga spjall þar sem við ræddum allt milli himins og jarðar, mest um börnin og barnabörnin.

Ég minnist þess líka að Eiríkur skipulagði ferð til Tenerife í janúar á þessu ári. Hann fékk auðvitað Báru, Ernu Maríu og Hrönn - stelpurnar eins og hann kallaði þær - með sér í það. Þær fundu út verð og hótel og á endanum fóru Ragnar og Gugga með ásamt Góa og þetta varð hin skemmtilegasta ferð sem gladdi Huldu mjög því hún átti engan veginn von á neinu. Hún hafði stungið upp á að fara út að borða í tilefni dagsins og bjóst aldrei við því að fá tvo bræður sína og mágkonur auk stelpnanna til að vera öll saman úti í 10 daga. Þetta var allt gert í leyni eins og hægt var til að gleðja Huldu, en þau voru búin að ferðast mikið saman bæði innan- og utanlands í mörg ár og hún ein af stelpunum hans.

Þetta eru örlítil minningarbrot um Eirík bróður minn. Hann var hrjúfur en ljúfur og ekki maður margra orða, framkvæmdi og gladdi og stóð við orð sín. Núna er hann kominn í ferðalagið sem liggur fyrir okkur öllum og ég óska honum góðrar ferðar og þakka fyrir allar samverustundirnar og minningarnar.

Ég veit að stelpurnar hans halda vel utan um hver aðra í missinum ásamt tengdasonum og barnabörnum.

Eiríkur mágur minn er látinn eftir erfiða baráttu við illvígan sjúkdóm sem hann tókst á við með miklu æðruleysi og kjarki. Mig langar að minnast okkar dýrmætu kynna sem spanna meira en hálfa öld. Hugurinn reikar aftur til þess tíma þegar ég hitti Eirík í fyrsta skipti. Það var árið 1968, ég var þá 10 ára gömul. Bára stóra systir mín kynntist Eiríki þegar þau unnu saman í Straumsvík og urðu ástfangin, 18 ára gömul. Það voru allir spenntir á litla heimilinu í Gnoðarvoginum þegar til stóð að Bára kæmi með nýja kærastann í heimsókn til að kynna hann fyrir fjölskyldunni. Ég gleymi þeirri stund aldrei, Eiríkur standandi í anddyrinu, hávaxinn, myndarlegur, eldhress og kátínan skein úr andlitinu. Ég var undrandi á því hvað hann var ófeiminn, gat spjallað mikið og ég kunni strax vel við hann. Fljótlega komst ég að því að Eiríkur átti yndislega foreldra og stóran eldhressan systkinahóp. Eiríkur og Arnar pabbi náðu strax vel saman og þeir áttu sameiginlegt áhugamál, bílaviðgerðir. Síðar eftir að mamma varð ekkja urðu Eiríkur og Maggi stjúpi mestu mátar og hittust oft. Það má t.d. nefna vikulegu Kiwanisfundina og enska boltann í sjónvarpinu sem þeir horfðu á saman og þá var nú fjör. Mamma lét lítið fyrir sér fara því ekki mátti trufla þessa heilögu stund.

Elsku mágur minn var hress í framkomu, með sterkar skoðanir og mikla kímnigáfu. Hann átti það til að vera stríðinn á sinn einstaka hátt og það var aldrei nein lognmolla í kringum hann. Hann var sterkur karakter, vinnusamur og ég bar alltaf mikla virðingu fyrir honum. Eiríkur gat stundum virst hrjúfur á yfirborðinu en undir niðri var hann einn mesti ljúflingur sem ég hef kynnst um ævina. Hann reyndist mér og börnunum mínum alltaf vel og okkur þótti afskaplega vænt um hann.

Eiríkur var stoltur af fjölskyldu sinni og þau voru honum allt. Eiríkur og Bára kunnu sannarlega að lifa lífinu. Þau ferðuðust öll sumur á húsbílnum. Margar voru ferðirnar inn í Þórsmörk og um hálendið. Einnig voru utanlandsferðirnar óteljandi. Fjölskyldan og vinir voru þá oft með í för og þá var nú kátt á hjalla.

Eiríkur var greiðvikinn. Þau eru óteljandi skiptin sem hann gerði við bílinn minn. Bíllinn minn átti það stundum til að bila á versta tíma og þá var nú gott að leita til Eiríks.

Fyrir 17 árum bjó ég hjá systur minni og mági um mánaðartíma yfir jólahátíðina meðan ég var að bíða eftir að fá afhenta íbúð sem ég festi kaup á. Ég leitaði til þeirra í vandræðum mínum og þau tóku mér opnum örmum inn á heimili sitt. Hjá þeim var notalegt að vera, góður heimilismatur og mér leið eins og dekraðri dóttur.

Með söknuði og þakklæti fyrir allar góðu stundirnar kveð ég þig elsku mágur. Minning um góðan mann mun lifa áfram í hjörtum okkar.

Elsku Bára og fjölskylda, ég samhryggist ykkur innilega.

Kærleiksrík kveðja

Með sorg í hjarta kveðjum við vinahópurinn nú góðan félaga, Eirík Gunnarsson. Margt hefur verið spjallað, brallað, brasað og þrasað.

Ekki voru menn alltaf sammála í kaffisopanum í „athvarfinu“ um menn og málefni svo sem enska boltann, Vaðlaheiðargöngin og pólitíkina.

Við sem köllum okkur „Víðavini“ söknum nú vinarins sem var potturinn og pannan í ferðalögunum, sumarbústaðaferðunum og öllu sem við tókum okkur fyrir hendur. Einstaklega handlaginn og hjálpsamur hvort sem hann var að huga að bifreiðum eða aðstoða við skemmtanastjórnun með söng og gleði.

Hann var þessi vinur sem kunni

að virkja í hjörtunum þrá

hann vildi hjá viskunnar brunni

með voninni skynja og sjá.

Hann var hér á veginum staddur

og vinunum sýndi hann tryggð,

en núna í kyrrð er hann kvaddur

og kveikir í sálunum hryggð.

Hér var hann í vinanna liði

með visku hins einlæga manns,

en nú er hann farinn í friði

og fögur er minningin hans.

(Kristján Hreinsson)

Elsku Bára og fjölskylda, okkar innilegustu samúðarkveðjur.