Guðbjörg Karlsdóttir

Elsku amma.

Það er svo sárt að sakna þín, en elsku amma ég veit að nú dansar þú um, syngur og endurnýjar kynnin við ættingja og vini í sumarlandinu.

Ást mín til þín lifir um ókomna tíð.

Þín

Elsku mamma mín.

Takk fyrir mig.

Þinn óendanlegi og óskilyrti kærleikur hefur fylgt mér allt mitt líf og ást þín mun lifa í huga mér og hjarta uns minni jarðvist lýkur og við hittumst á ný.

Þín dóttir

Elsku mamma mín.

Mér þykir svo undurvænt um þig og það er sárt að þurfa að kveðja.

Þú ert kletturinn minn, vinur minn, en umfram allt einstök manneskja sem vildir heiminn betri og bjartari fyrir alla.

Þegar ég loka augunum sé ég þig fyrir mér hrausta, glaða, með

svolítið kankvísan svip og bros í augunum, þannig mun ég

ætíð minnast þín.

Elsku mamma.

Hjartans þakkir fyrir allt.

Þín

Amma var fullorðin kona þegar við komum í heiminn. Við þekkjum ekki lífið án hennar og það er sárt að sjá á eftir henni. Tilveran er fátæklegri nú þegar hún er farin. Við erum ekki ein um þá skoðun, það þorum við að fullyrða, því ömmu elskuðu allir sem henni kynntust. Það er svo sem ekkert skrítið, því sama hverju hún raðaði á borðið þegar maður kom í heimsókn að Gautsdal, gaf hún aldrei meira af neinu en ást og kærleika. Það fundu allir sem til hennar komu. Amma var alltaf til í að gera eitthvað með okkur barnabörnunum þegar við vorum krakkar, hvort sem það var að spila á spil, hoppa í polla eða sulla í vaskinum. Einnig las hún og söng fyrir okkur rétt fyrir svefninn. Hún huggaði okkur ef okkur leið ekki vel, amma var alltaf til staðar. Við fengum að heyra frá henni að hún elskaði okkur af öllu hjarta og hún nýtti hvert tækifæri til að faðma okkur þétt að sér og segja hversu stolt hún væri af okkur: við skildum það ekki endilega sem lítil börn, fannst það á köflum asnalegt sem unglingar en þótti óskaplega vænt um það með vitinu og árunum, enda var sú tilfinning gagnkvæm. Eins og amma elskaði okkur þá elskuðum við hana. Og hún var jafn elskurík og alltaf þegar við kvöddum hana í síðasta skipti, kannski aldrei eins og einmitt þá. Tilveran er sannarlega fátæklegri nú þegar hún er farin.

Þangað til næst, elsku amma,

Elsku Gugga okkar. Þær eru margar góðu minningarnar sem koma í hugann þegar rifjaðar eru upp samverustundir liðinna ára. Yndisleg systir sem alltaf átti hlýjan og skilningsríkan faðm fyrir lítinn bróður og þó árin liðu og fjarlægðin á milli yrði lengri þá var alltaf sami kærleikurinn og umhyggjan sem einkenndi sambandið. Seinna meir þegar fjölskyldan stækkaði fengum við öll að njóta umhyggju þinnar og góðvildar í okkar garð. Þær eru margar ljúfu stundirnar sem lifa í minningunni og ylja okkur þegar við minnumst þín. Elsku systir og mágkona, hjartans þakkir fyrir allt og allt.

Okkar innilegustu samúðarkveðjur til fjölskyldunnar þinnar.

Núna þegar komið er að því að kveðja Guggu frænku mína í Gautsdal fljúga margar góðar minningar í gegnum hugann sem eðlilegt er þegar kvödd er jafn hlý og góð kona eins og Gugga frænka. Efst er mér þó í huga þakklætið fyrir að hafa fengið að hafa Guggu í lífi mínu.

Takk Gugga mín, fyrir allar yndislegar stundir á æskuárunum.

Takk Gugga mín, fyrir notalegu stundirnar yfir kaffibolla og spjalli.

Takk Gugga mín, fyrir allar góðu og skemmtilegu minningarnar.

Takk Gugga mín, fyrir að vera alltaf svo ljúf og góð við mig.

Mínar innilegustu samúðarkveðjur til fjölskyldunnar.

Þegar dauðann ber að garði er alltaf margs að minnast og þannig hugsum við til Guggu vinkonu okkar sem nú hefur kvatt þennan heim eftir erfið veikindi hin síðustu ár.

Hún talaði ekki mikið um það hvernig henni leið oft og tíðum í þeirri baráttu, en við vinkonur hennar vissum það og heyrðum það á röddinni hennar þegar við töluðumst við í síma.

Þessi smágerða ljúflynda kona var hæfileikarík og búin mörgum góðum kostum. Hún var mikil hannyrðakona og lopapeysurnar hennar skipta hundruðum, bara síðasta árið prjónaði hún 20 lopapeysur til að gefa ættingjunum. Hún var orðvör kona, aldrei heyrðum við hana tala illa um nokkurn mann. Væri einhver erfiður viðfangs í orði eða verki sagði hún kannski: „Æ, hann hefur sofið illa í nótt.“ Heimili hennar bar henni fagurt vitni og þangað voru allir velkomnir, enda gestkvæmt þar mjög. Við vitum ekki annað en að alla daga hafi staðið þar tilbúið kaffiborð ef gest skyldi bera að garði.

Gugga var afskaplega natin við skepnur, hún var eins konar ljósmóðir í sauðburði, alltaf var kallað í hana út um alla sveitina ef erfiðleikar komu upp í sauðburðinum. Ég (JVK) þurfti nokkrum sinnum á því að halda þegar við hjónin vorum með kindur og alltaf tókst henni að leysa málin farsællega. Hún gat líka verið gamansöm og komst oft skemmtilega að orði. Þá var hún einnig vel hagmælt og eftir hana liggja margar fallegar vísur, sem vonandi eiga eftir að birtast á prenti. Hún var þó aldrei að flíka því og fór frekar leynt með þennan hæfileika sinn.

Við héldum hópinn í mörg ár, fjórar vinkonur í Reykhólasveitinni á svipuðum aldri, sem hittumst reglulega. Þegar aldurinn færðist yfir og umsvif á vinnumarkaði minnkuðu eða hættu fundum við okkur eitthvað til dægrastyttingar. Við sóttum viðburði hjá Félagi eldri borgara og fórum í ferðalög. Hittumst í kaffi hver hjá annarri og lásum bækur og ræddum um þær. Skruppum saman í verslunarferðir í næsta nágrenni og sungum saman í kirkjukórnum í mörg ár. Þá áttum við sumar hverjar einnig sameiginlegar minningar úr Húsmæðraskólanum á Blönduósi. Fyrir okkar kynslóð, sem fæddar voru á fyrri hluta 20. aldar, var það talin ein besta menntun kvenna, því fyrir þeim lægi það helst að verða húsmæður og mæður.

En þótt konur þessa tíma sinntu heimili og börnum gerðu þær líka margt annað á vettvangi þjóðlífsins, þótt ekki væru það alltaf launuð störf. Nú eru tvær farnar yfir móðuna miklu úr þessum vinkvennahópi á einu ári. „Þannig týnist tíminn þó hann birtist við og við“ eins og segir í fallega kvæðinu. Margt fleira væri hægt að rifja upp, en það verður ekki gert að þessu sinni.

Að leiðarlokum viljum við þakka þér, elskulega og kæra vinkona, fyrir alla okkar samveru, fyrir vináttu og hjálpsemi sem aldrei brást. Öllum ástvinum hennar, eiginmanni, börnum og barnabörnum og allri hennar fjölskyldu vottum við okkar innilegustu samúð. Hennar verður sárt saknað, en minningin lifir.

Þá er komið að kveðjustund. Elsku stóra systir er farin yfir í sumarlandið og skilur eftir stórt skarð í fjölskyldunni en fyrst og fremst skilur hún þó eftir hafsjó af ljúfum og góðum minningum. Minningum um einstaka manneskju sem gerði allt betra sem hún snerti og gaf svo óendanlega mikið af sér. Það voru sautján ár á milli okkar Guggu minnar og hún hafði stundum orð á því að hún hefði viljað þekkja mig betur sem barn en hún var orðin móðir og farin að búa í Gautsdal með honum Didda sínum þegar ég var þriggja ára. En almáttugur minn hvað hún bætti það margfalt upp þegar ég óx úr grasi. Þær eru óteljandi stundirnar sem ég hef átt gegnum árin við eldhúsborðið í Gautsdal og veit ég að það eru æði margir sem geta tekið undir að þar er einstaklega gott að vera.

Alltaf hafði hún tíma fyrir strákinn og ekki spillti fyrir ef Diddi mágur kom að borðinu líka. Gugga var stálminnug og afar glögg og var sérstaklega gaman í seinni tíð að fræðast hjá henni um fyrri tíma, skyldfólk og sveitunga, afana og ömmurnar. Umfram allt var þó ljúfast að finna umlykja sig ástina og umhyggjuna sem streymdi frá henni og alltaf fór ég þaðan glaðari og fannst ég vera betri maður.

Að leiðarlokum er mér þó efst í huga þakklæti fyrir að hafa átt Guggu mína að alla mína ævi og mikið á ég eftir að sakna hennar. Ég er þakklátur fyrir að hafa náð að kveðja hana eins og mig langaði svo mikið til, en það er ekki sjálfgefið á þessum Covid-tímum. Ég veit að það verður tekið vel á móti þér og þú munt bera fallegar kveðjur til fólksins okkar eins og þér er einni lagið.

Hafðu hjartans þökk fyrir allt og allt, þess óskar litli bróðir Bjöggi.