Þórður Jakop Sigurðsson

Elsku pabbi. Það ótrúlega hefur gerst. Þú ert farinn frá okkur allt of fljótt. Við systurnar vorum svo vissar um að þú næðir þér eins og í vetur þar sem þú varst svo ótrúlega seigur og lífsglaður maður. Verst þykir okkur að hafa ekki geta verið með þér síðustu andartökin. Ég er svo þakklát fyrir að hafa eytt með þér sumrinu að mestu leyti, og guð minn góður, það vantaði ekki upp á plönin hjá þér að gera þetta og gera hitt og þú ætlaðir sko að fara á sjóinn aftur. Þú varst búinn að ná þér svo vel. Mér er minnisstæð ferðin okkar til Reykjavíkur í sumar til augnlæknis en þú áttir að fá nýja augasteina núna í lok nóvember og það sem þú hlakkaðir til, það yrði nýtt líf fyrir þig. En á ferðalaginu gerðist margt skondið og skemmtilegt sem ég geymi. Þú þurftir að fara á Ísafjörð nokkuð oft í blóðgjöf síðustu vikurnar og dvelja þar í 2-3 daga. Í lok ágúst var ég að sækja þig eftir slíka ferð, en hafði misstigið mig illa tveimur dögum fyrr og ákvað að láta líta á fótinn í leiðinni og kom þá í ljós að ég var brotin og var sett í gifs og þú, sjúklingurinn sem ég var að sækja, þurftir að keyra mig út í hjólastól. Hlógum við að þessu og fólkið á sjúkrahúsinu líka, en þetta stytti dvöl mína að þessu sinni. Þú varst ekki bara sjómaður, mér fannst þú geta allt. Gerðir við bíla, smíðaðir ýmsa hluti, verkaðir harðfisk sem var alveg dásamlegur, nýttir alla hluti og hentir helst engu. Að ógleymdri harmonikkunni sem þú unnir, sem hljómaði allan minn uppvöxt ásamt spilinu á orgelið.

Mér um hug og hjarta nú

hljómar sætir líða.

Óma vorljóð, óma þú

út um grundir víða.

Hljóma þar við hús þú sér

hýrleg blómin skína.

Fríðri rós, er fyrir ber,

færðu kveðju mína.

(Steingrímur Thorsteinsson)

Blessuð sé minning þín.

Þín dóttir,

Elsku pabbi, þá ertu farinn í sumarlandið, allt of snemma að mínu mati, líkami þinn var orðinn veikur og hjartað þreytt. Lífsvilji þinn var sterkur sem sýndi sig í vor þegar þú veiktist í seinna skiptið og þér vart hugað líf en þú komst öllum á óvart og áttir nokkrar góðar vikur. Ég kom vestur í lok maí og var út júní og er ég mikið þakklát fyrir það. Þú varst heima á Fjarðargötunni í nokkra daga en fluttir um miðjan júní á dvalarheimilið Tjörn þar sem þú dvaldir fram í októberlok. Þú fékkst skutlu sem þú gast ferðast um þorpið á og var það mikið frelsi fyrir þig og þú fórst nánast daglega heim á Fjarðargötuna, þar sem þú vildir helst vera. Þú varst ótrúlega minnugur og víðlesinn og þekktir Dýrafjörðinn vel og sögu hans, sem gaman var að hlusta á. Þú varst pabbi sem gat allt og allt lék í höndunum á þér. Músíkalskur varstu og elskaðir að spila á harmonikkuna þína og var hún þér mikil sáluhjálp. Þú kenndir mér að keyra á Land-Roverinn þinn og var hann í miklu uppáhaldi hjá mér. Ég var alltaf mikil pabbastelpa þótt örlögin hafi gert það að verkum að ég ólst upp hjá móðurömmu. Ég skottaðist mikið í kringum þig á bryggjunni, í bátnum þínum Dýrfirðingi, í beitingaskúrnum og smiðjunni þinni sem var algjört ævintýri. Mig langaði að verða sjómaður og fór einn túr með þér en varð svo hrikalega sjóveik að sá draumur varð að engu. Ég er nokkuð viss um að þú fannst og heyrðir meira en við hin og það hafi ekki alltaf verið gott að lifa við. Ég vildi óska þess að styttra hefði verið á milli okkar og stelpurnar mínar fengið að kynnast þér betur en alltaf var gaman að fara til afa Dúdda á Þingeyri sem gerði besta harðfiskinn. Nýtinn varstu á allt og allt endurnýtt sem hægt var. Þú hringdir alltaf í mig á afmælinu mínu til þess að óska mér til hamingju og sagðir mér hvernig veðrið væri. Hvort það væri eins og daginn sem ég fæddist eða hvort það væri öðruvísi, svo sagðir þú með glettni: viltu vita hvenær þú varst búin til? Lífsspeki þín var einföld; að sjá það besta og jákvæða í fari hverrar manneskju og lagðir ekki í vana þinn að hallmæla eða dæma fólk og mættu fleiri taka það sér til fyrirmyndar. Pabbi, þú varst góður maður, með góða nærveru sem er eftirsóknarvert. Þakkir til allra sem sýndu samhug og stuðning í veikindum hans, s.s. bræðra hans og starfsfólks sjúkrahússins á Ísafirði.

Takk fyrir allt, pabbi minn. Sjáumst síðar.

Þín dóttir,

Elsku pabbi minn, hér sit ég ein og skrifa til þín minningarorð sem mér finnst alls ekki tímabær. En svo er víst raunin því miður. Mér fannst við eiga nægan tíma saman eftir og þú áttir eftir að gera svo ótal margt, en það er víst ekki alltaf spurt að því þegar veikindi banka upp á.

Þung eru skrefin sem aldrei fyrr sem nú eru tekin, nú þegar þú ert farinn frá okkur.

Þú ert nú kominn í faðm margra ástvina þinna í sumarlandinu sem muna hlúa að þér og faðma og veikindin þín horfin, þú orðinn hress og kátur eins þú alltaf varst.

Síðasta símtal okkar geymi ég í hjartastað. Þegar þú varst orðinn mjög lasburða en þú varst mjög æðrulaus í þínum veikindum og sagðist bara vera rólegur því það þýddi ekkert annað. Í vor þegar við hittumst á sjúkrahúsinu á Ísafirði varstu mikið veikur en þú komst til baka og hresstist mjög bara við það að hitta okkur og loks útskrifaður, þó með hléum. Þú varst mikill sjómaður og alltaf mjög fiskinn á bátnum þínum Dýfirðingi, áttir meira að segja útgerðina Unni ehf., verkaðir mikinn harðfisk. Þú varst snillingur í öllu sem þú tókst þér fyrir hendur, harmonikkuspilari varstu alla tíð og elskaðir að spila á nikkuna hvort sem var á tyllidögum eða upp á gamanið og á orgelið spilaðir þú líka.

Man þegar við systur vorum oft að syngja með þér þegar þú spilaðir undir oft um jólin. Man líka þegar þú varst sjómaður á litla framnesinu þegar þú hafðir verið í siglingu og komst heim og færðir mér risabók sem ég gat staðið innan í með höfðið upp úr. Ég var nú ekki há í loftinu þá og þetta fannst mér alveg svakalega skemmtilegt og spennandi því engin af mínum vinkonum átti svona spennandi bók.

Ég fór nú oft með þér í stuttar sjóferðir, t.d. yfir fjörðinn þegar þú varst að sækja Handasveitafólkið til vinnu í sláturhúsið á haustmánuðum á hverju ári. Elsku pabbi minn, það eru svo ótal margar spurningar sem vakna og mörgum spurningum enn ósvarað.

En þangað til við hittumst á ný: Hvíl þú í friði, elsku pabbi minn.

Þín dóttir,