Róbert Ólafur Grétar McKee

Elsku hjartans Róbert minn ég kveð þig hinstu kveðju.

Leiðir okkar lágu saman haustið '91 og eftir mjög svo stutt kynni vorum við flutt í litlu íbúðina mína á Flyðrugrandanum. Við vorum eins og sköpuð hvort fyrir annað. Um vorið '92 byrjaðir þú að byggja framtíðarheimilið okkar í Klukkubergi 18 í Hafnarfirði þar sem við bjuggum alla tíð. Hinn 23. maí það sama ár giftum við okkur í Fríkirkjunni í Hafnarfirði og fórum í brúðkaupsferðina á undan til Austurríkis á skíði. Vorið '93 fluttum við síðan inn í húsið okkar sem var ekki fullklárað þá.

Anton Sveinn kom svo í heiminn 18. des. '93 og Karitas Irma 16. okt. '96. Fjölskyldan var þér allt og lagðir þú ýmis áhugamál þín á hilluna til að verja sem mestum tíma í uppeldi barnanna og samveru með fjölskyldunni þinni. Fyrir átti Róbert soninn Arnar, f. 8. jan. 1976.

Við vorum samhent og gerðum flesta hluti saman, stunduðum útivist og ferðumst mikið með börnin okkar innanlands og á hverju sumri leigðum við bústað og ferðuðumst út frá honum. Þú kenndir okkur að meta landið okkar eins og þú gerðir enda vel lesinn í landafræði og jarðfræði. Svo var auðvitað skroppið í sólarlandaferðir inn á milli.

Minnisstætt er mér er við fórum í fyrstu ferðina okkar saman til Bandaríkjanna til að heimsækja ættingja þína, Anton Sveinn þá tveggja og hálfs og ég ólétt að Karitas. Það var svo ótrúlegt að upplifa þá tilfinningu að þarna lágu rætur þínar og þú svo mjög líkur þeim í háttum og gjörðum. Ferðirnar urðu fleiri og einnig heimsóttu ættingjar þínir okkur til Íslands. Í byrjun ágúst 2017 fórum við á ættarmót fjölskyldu þinnar í Norður-Kaliforníu og síðasta ferðin sem við Róbert fórum saman var í febrúar 2018.

Saman deildum við miklum áhuga á allri klassískri tónlist, djassi, big band og fleiru og nýttum hvert tækifæri að sækja tónleika hér heima og erlendis.

Árið 2008 keyptum við gamalt hús á Breiðdalsvík sem Róbert að sjálfsögðu gerði upp af sinni alkunnu snilld. Hann var sannur lista- og framkvæmdamaður og óhræddur að takast á við ný viðfangsefni og ber fallega heimilið okkar og Ás þess merki.

Við tók nýr kafli í lífi okkar þegar ungarnir okkar voru flognir úr hreiðrinu og við ætluðum svo sannarlega að njóta hvort annars í ellinni, ferðast og upplifa. Siglingin um Miðjarðarhafið í júní í fyrra varð síðasta ferðin sem við fengum að njóta saman. Í desember 2019 var elsku Róbert minn greindur með þann óvægna taugahrörnunarsjúkdóm MND sem reyndist honum mjög erfiður og dró mjög hratt af honum. Hann var umvafinn ást og umhyggju og allt gert til að létta honum lífið og tilveruna. Að verða fangi í eigin líkama varð honum um megn. Við fáum aldrei skilið hvers vegna Róbert, þessi hrausti og líkamlega vel á sig komni maður, hlaut þennan dóm. Ég þakka þér fyrir þau tæp þrjátíu ár sem við fengum saman elsku ástin mín. Minning þín lifir í hjarta okkar.

Þín að eilífu,

Elsku pabbi minn. Ég vildi ég hefði getað sagt þessi orð við þig, þér við hlið á þinni hinstu stundu. Það er vont að vita að þú hafir farið í sumarlandið án þess að fá að heyra mig segja við þig einu sinni enn hversu mikið ég leit upp til þín, hversu mikið ég elskaði þig og hversu vænt mér þótti um öll þau skipti sem þú kenndir mér á lífið, þótt ég hafi stundum streist á móti. Ég er þakklátur fyrir allar þær stundir sem við áttum saman og fyrir alla þá kennslu sem þú veittir mér í gegnum lífið, hún gerði mig að þeim manni sem ég er í dag og ég á þér allt að þakka sem mér hefur tekist að áorka í lífinu.

Það er eitt sem stendur upp úr af öllu því sem þú kenndir mér og það er það mikilvægasta sem ég lærði af þér; að vera sannur keppinautur. Þegar mér gekk illa í keppnum og á æfingum kenndir þú mér að læra að tapa með sæmd, horfa fram á veginn og læra af mistökum, og sjá hvað gera mátti betur fyrir næstu tilraun. Ég man alltaf eftir því þegar ég var fúll eftir lélegt sund og þú sagðir mér að ef ég hætti ekki að haga mér eins og sár tapari skyldi ég labba heim. Þú kenndir mér að gefast aldrei upp, sama hversu erfitt verkefni lá fyrir eða óhugsandi markmið þurfti að vera sett. Þú hafðir alltaf trú á mér og gafst aldrei upp á mér. Eftir sigrana kenndirðu mér að fara ekki fram úr mér, melta sigurinn og horfa svo á hvaða markmið tækju við næst. Ég gleymi því aldrei hvað ég var glaður að sjá þig fyrir utan sundlaugina eftir 200 m bringuna á EM 2019 og eftir að hampa framförum í smástund var umræðan strax komin í hvað hefði mátt fara betur og hvernig við ætluðum að bæta það á æfingum.

Ég veit ekki hversu oft þú ræddir við mig um mismunandi æfingaaðferðir, markmiðasetningu og hversu miklu máli það skiptir að hvílast vel. Það síðasta sem við ræddum saman í símann var hvernig ég gæti nýtt sóttkvína í Covid yfir jólin í að hjóla og af hverju það væri sniðug hugmynd að færa áhersluna í lyftingaherberginu á æfingar með líkamsþyngd fyrir hendur og axlir. Við ræddum þetta allt saman því ég veit að þú syntir alltaf með mér í hjartanu þegar ég stakk mér í laugina. Allur sá árangur sem ég náði var þér að þakka. Þú vaktir mig alltaf klukkan fimm á morgnana og keyrðir mig á morgunæfingu, sást til þess að ég færi ekki fram úr mér með aukaæfingum eða álíka vitleysu, að ég nærðist vel og hjálpaðir við heimalærdóminn svo ég gæti farið fyrr að sofa. Minn árangur var og er þökk sé þinum fórnum og kennslu á lífið.

Ég verð alltaf þakklátur fyrir það sem þú hefur gefið mér á lífsleiðinni og ég vona að ég geti verið jafn góður faðir og þú varst í framtíðinni. Þín verður sárt saknað og það verður erfitt að halda áfram án þinna ráðlegginga, en ég mun gera mitt besta til að halda heiðri þínum á lofti í öllu sem ég geri. Hlakka til að synda með þér í Tókýó.

Sofðu rótt, ég elska þig.

Þinn

Í dag kveðjum við ástkæran mág og svila. Það var sárt að sjá mann verða fanga í eigin líkama án þess að geta komið vörnum við og fráfall hans mikill missir fyrir fjölskyldu og vini.

Róbert var einstakur náttúruunnandi og handverksmaður mikill, maður sem alltaf hafði orku til útivistar og vinnu. Handverk hans er að sjá víða þar sem að hann aðstoði marga við smíðar og skapaði fallega hluti í höndunum. Auk þess var hann veiðimaður af lífi og sál.

Þær voru ófáar stundirnar sem við áttum í Laufhaganum í matarboðum og margt skeggrætt. Róbert var nú ekki endilega sammála í einu og öllu og hafði hann, að við höldum, pínu gaman af því að vera aðeins ósammála í mörgum málefnum sem tekin voru fyrir. Áttum yndislegar stundir í vor á Breiðdalsvík en þar hafa Róbert og fjölskylda byggt upp sælureit. Einnig minnumst við frábærrar ferðar sem við fórum á Eyjafjallajökul og Þórsmörk en þar hafði Róbert verið landvörður um árabil. Á erfiðum stundum er gott að ylja sér við góðar minningar og að leiðarlokum þökkum við Róberti samfylgdina.

Elsku Helga Margrét, Anton Sveinn og Karitas Irma. Söknuðurinn er sár en eftir situr djúpt þakklæti fyrir lífið með Róberti og minningarnar ómetanlegu.

Hér við skiljumst

og hittast munum

á feginsdegi fira;

drottinn minn

gefi dauðum ró,

hinum líkn, er lifa.

(Úr Sólarljóðum)

Minning þín lifir.

og synir.

Í dag verður mágur minn og svili, Róbert Ólafur Grétar McKee, borinn til grafar eftir hetjulega baráttu við taugahrörnunarsjúkdóminn MND sem hann hafði greinst með fyrir um ári. Róbert sýndi mikinn kjark og æðruleysi í þessu ferli öllu og reyndi að halda í glaðværðina sem honum var eðlislæg. Það var stutt í fallega brosið hans og húmorinn en þrátt fyrir veikindin hafði hann sterkar skoðanir á málefnum líðandi stundar og tjáði sig um þær. Við Róbert vorum ekki alltaf á einu máli um pólitík og skiptumst gjarnan á skoðunum. Róbert var handmenntakennari að mennt, kunni vel til verka og bera bæði húsið þeirra í Klukkuberginu sem hann byggði sjálfur og húsið á Breiðdalsvík sem hann gerði upp því fagurt vitni. Það gladdi Róbert mjög þegar Karitas hóf nám í húsgagnasmíði við Tækniskólann nú í haust þar sem hann gat miðlað henni af þekkingu sinni og reynslu. Róbert var mikill útivistaramaður og unni náttúrunni og hafði verið landvörður í Þórsmörk nokkur sumur þegar hann var við nám. Helga og Róbert voru frábærir gestgjafar enda bæði frábærir kokkar og fengum við að njóta árangurs Róberts af rjúpna- og hreindýraveiðum. Annars hittumst við systurnar, makar og börn oftast heima í Laufhaganum á Selfossi hjá mömmu og pabba og var þá glatt á hjalla. Mér fannst við eiga eftir að gera svo margt saman við systurnar og makar en þannig týnist tíminn. Elsku Helga Margrét, Anton Sveinn og Karitas Irma, Guð styrki ykkur í sorg ykkar. Söknuður ykkar er mikill en eftir stendur minning um einstakan mann og góðan vin eins og segir í textanum: „Þú fagra minning eftir skildir eina.“ Þér Róbert minn þökkum við samfylgdina, hvíl þú í friði.

Kveðja,

Æskufélagi, nágranni og tryggur vinur, Róbert Ólafur Grétar McKee, er farinn heim eins og það er orðað í skátunum. Við kynntumst reyndar ekkert í skátunum, hann var í Ránfuglum en ég í Riddurum. Við vissum af hvorum öðrum á Holtinu sem krakkar en kynntumst svo ekki fyrr en við fórum í menntaskóla. Við kynntumst í Flensborg af því að við vorum öðruvísi; við klæddum okkur eftir veðri, við komum með nesti með okkur í skólann og við komum oft á hjóli í skólann. Þetta þótti skrýtið þá.

Fráfall Róberts var mikið áfall, og það er sárt að horfa til baka og átta sig á því að samskiptin hefðu getað verið meiri síðustu mánuði. Covid-19 var hindrun og kannski meiri en hún þurfti að vera.

En minningarnar eru margar og góðar. Skíðaferðir, borðtennis í kjallaranum hjá honum, íþróttir, smíði og fleira kemur upp í hugann. Alltaf var hann tilbúinn að hjálpa og ég gleymi líklega aldrei þeirri stundu þegar ég sá hann koma upp innkeyrsluna heima á Suðurgötu, með verkfæri í höndum, kominn til að hjálpa mér við tröppusmíði þegar ég hélt að enginn gæti aðstoðað og ég á leið úr landi. Hann kastaði til hliðar öðrum verkum og kom.

Róbert var mikill íþróttamaður og keppnismaður. Hann var öflugur liðsmaður FH í millivegalengdahlaupum og hafði sérstaklega heillaður af 800 m hlaupum enda þurfti að beita bæði herkænsku og skynsemi í þeim hlaupum. Og til gamans má geta að hann á enn 18. besta tíma FH-inga í þeirri grein innanhúss.

Róbert hafði ríka réttlætiskennd og lét skoðanir sínar á málefnum óspart í ljós. Hann lá ekki á liði sínu ef taka þurfti á málum og var með afbrigðum hjálpsamur. Hann var handlaginn með afbrigðum og smiður góður hvort heldur á tré sem málm og múrverk vafðist heldur ekki fyrir honum. Nemendur hans í smíði nutu góðs af hæfileikum hans og metnaði og hafa eflaust ekki getað fengið betri handavinnukennara. Var sérstaklega gaman að hafa fengið tækifæri til að heimsækja hann í skólastofu og upplifa.

Það var sárt að sjá hann berjast við óvæginn sjúkdóm sem tók allt hans þrek á stuttum tíma og getu til að gera það sem hann var vanur að gera. Við söknum góðs vinar en ég kýs að minnast hans af öllu því sem fær mann til að brosa og gera mann þakklátan, því efst í huga er þakklæti fyrir samferðina öll árin.

Við Kristjana vottum fjölskyldu hans allri samúð, Helgu, sem sér á eftir ástkærum maka og vini og börnum þeirra Antoni Sveini og Karitas Irmu og Arnari sem fæddist á menntaskólaárum okkar.

Minning um góðan dreng lifir.

Jæja elsku vinur, þá er komið að kveðjustund, loksins laus úr þeirri prísund sem þessi sjúkdómur skapaði. Þrátt fyrir þennan mikla mótbyr sem þú varst að berjast við þá barstu þig alltaf vel, alltaf stutt í brosið og hláturinn. Ég þakka vinskapinn og öll samtölin. Vildi að við hefðum getað kynnst á öðrum forsendum og átt fleiri samtöl. Þú munt ávallt eiga stað í huga mínum og hjarta.

Þinn vinur,

Ég kynntist Róbert fyrst þegar ég hóf störf sem kennari við Vatnsendaskóla í Kópavogi, en þá hafði hann verið þar kennari um nokkurra ára skeið. Með okkur tókst fljótlega ágætur kunningsskapur sem hélst þar til yfir lauk.

Róbert var ekki allra, hann gat verið orðhvass, einkum á fundum kennara, og kunnu konurnar ekki alltaf að meta orðfæri hans. Hann var mjög fastur fyrir þegar kom að starfsréttindum og launamálum samkennara, enda gegndi hann ósjaldan stöðu trúnaðarmanns. Hann kunni kjarasamninga kennara utan að, þar mátti treysta hans leiðsögn. Róbert hafði sterkar skoðanir á þjóðmálum og tókumst við félagarnir oft á um þau og þá voru ekki spöruð stóru orðin. En þegar upp var staðið og kaffitíminn búinn vorum við sömu félagarnir eftir sem áður.

Þótt Róbert hafi ekki verið allra þá var hann góður drengur með stórt hjarta og afar hjálpsamur þegar því var að skipta, vildi leysa hvers manns vanda. En það voru margir sem misskildu hann.

Ég er nokkuð viss um að ef Róbert hefði tamið sér mildara orðfæri hefði hann getað náð langt í félagsmálum, hann var skarpgreindur og góður greinandi, fljótur að tileinka sér flókna hluti.

Ég vil að lokum votta fjölskyldu hans, Helgu, börnum þeirra og öðrum aðstandendum, innilega samúð.

Minning um góðan félaga og litríkan samstarfsmann er ljóslifandi. Kveð þig með djúpri virðingu og söknuði.

Það var eins og allt lifnaði við um leið og þú birtist, því það fylgdi þér svo mikill kraftur og glaðværð. Það var virkilega ánægjulegt að Helga Margrét skyldi kaupa sér hús á Breiðdalsvík eins og við Sveinn. Þú byrjaðir strax að vinna í þessu húsi ykkar, útbjóst einkar fallega og snotra íbúð og varst byrjaður á að útbúa aðra í hinum enda hússins. Þú komst næstum alltaf í heimsókn til okkar er þú komst austur að vinna. Við spjölluðum mikið saman enda varst þú hafsjór af fróðleik og þó að ég væri miklu eldri en þú lærði ég margt og mikið af þér. Þú varst snillingur í eldhúsinu, tókst stundum þátt í matseldinni með mér og áttir það til að færa mér eitthvað sem tengdist eldamennskunni. Ég gleymi aldrei fallega brosinu þínu er þú leist á mig þegar ég smakkaði sósuna sem þú útbjóst með steikinni. Ég hef aldrei smakkað eins góða sósu, hvorki fyrr né síðar. Þegar við þurftum að fá nýjar rúður í stofugluggana okkar vannst þú auðvitað það verk og komst líka með glerið að sunnan til þess að spara okkur sendingarkostnað. Eitt sinn var Sveinn minn nýkominn úr aðgerð frá Akureyri og átti frekar erfitt með að setjast á rúmið. Þú fannst strax lausn á þessu og smíðaðir upphækkun og komst með í næstu ferð austur. Svona varstu ávallt, hugulsamur gagnvart okkur.

Ég sakna þess tíma er þú komst til okkar. Það var mikið spjallað og mikið hlegið. Það var sko engin lognmolla í kringum þig. Þú áttir stundum til að hækka róminn ef umræðan var um ranglæti sem einhver hafði orðið fyrir. Þú barðist fyrir réttlæti og varðir alltaf þá sem minna máttu sín.

Elsku Helga Margrét, börn og aðrir aðstandendur, innilegar samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Róberts McKee.

Fallinn er frá fyrrverandi samstarfsmaður og góður félagi. Ímynd hins hrausta manns, hann Róbert, þurfti að játa sig sigraðan nú rétt fyrir jólin eftir snarpa baráttu við illvígan sjúkdóm.

Ég kynntist Róberti fyrst þegar hann réðst til starfa sem smíðakennari, eins og það hét þá, við Breiðholtsskóla. Breiðholtsskóli var fjölmennur skóli fjölbreytileikans með úrvalshóp frábærra kennara sem höfðu unnið lengi saman.

Í senn sterkan og samrýmdan hóp en um leið formfastan og jafnvel nokkuð lokaðan á ýmsum sviðum.

Í félagslífinu voru konurnar í skólanum með sinn hóp, við karlarnir með okkar og svo skemmtum við okkur öll saman þess á milli.

Þegar nýr karlkennari kom til starfa ætluðumst við hinir til að hann gerði nánast eins og við sögðum eða jafnvel sögðum ekki.

Sérstaklega þegar kom að árlegum ferðum veiðifélagsins, þá skipaði kafteinninn niður í hlutverk og allir hlýddu.

Fljótt kom í ljós að nýi smíðakennarinn var lítið fyrir að láta ráðskast með sig. Hann sagði sína meiningu, kom jafnt fram við alla og honum hentaði betur að leiða en vera leiddur. Við hinir sáum fljótlega að þennan mann yrði að virkja til góðra verka þar sem illa gengi að temja hann. Róbert fann sitt hlutverk í hópnum, hvort sem það var að hlaupa eftir rjúpu upp um fjöll, skjóta gæs í skurði, græja net fyrir misjafnlega leyfilegar netalagnir, grilla að kveldi lambalæri í holu eða spjalla og hlusta á góðan djass eftir matinn.

Í þessari samveru komu fram þau karaktereinkenni sem prýddu Róbert. Hann var harðduglegur, ósérhlífinn, ráðagóður, hjálpsamur og góður vinur vina sinna.

Fyrir hönd okkar veiðifélaganna í VKKB þakka ég allt brasið við veiðarnar og allar ógleymanlegar samveru- og gleðistundir sem við áttum til fjölda ára.

Róbert var mikill keppnismaður í öllu sem hann fékkst við og þoldi illa að tapa. Þegar við kennararnir kepptum við eldri nemendur okkar í körfubolta, hinum fagra leik án snertingar, kom það fyrir í jöfnum leik að varnartilbrigði Róberts kölluðu á miklar kvartanir hjá okkar ágætu nemendum. Hann var í þessu til að vinna.

Róbert var frábær kennari, fagmaður í smíðum fram í fingurgóma og mikill frumkvöðull í sínu fagi.

Það var sama hvaða nemendahópum hann kenndi; hann nýtti alltaf alla sína fagmennsku sem kennari til að ná til nemendanna. Hann varði þá sem minna máttu sín og fann styrkleika þeirra í handiðninni, sem oft komu bóklegu kennurunum á óvart.

Hann hafði miklar væntingar til nemenda sinna og reyndi alltaf að styrkja þekkingu þeirra og viðhorf.

Róbert var vel liðinn af nemendum, hann hélt uppi réttlátum aga og góðum kennsluháttum og fékk í staðinn kurteisi og frammistöðu frá þeim.

Við leiðarlok vil ég þakka Róberti fyrir frábært samstarf og samveru í gegn um árin. Sem fyrrverandi skólastjóri við Breiðholtsskóla vil ég þó allra mest þakka honum, fyrir hönd hans fjölmörgu nemenda, alla þá frábæru kennslu og umhyggju sem hann veitti þeim.

Minningin um góðan mann og frábæran kennara mun lifa með okkur.

Ég færi Helgu og fjölskyldunni allri innilegar samúðarkveðjur.