Sigurður Árnason

Elsku afi, hjörtu okkar eru í molum og erfitt að trúa að þú sért farinn frá okkur. Allar minningarnar eru okkur afar dýrmætar. Við munum aldrei gleyma þolinmæðinni og væntumþykjunni sem þú sýndir okkur. Þú varst alltaf tilbúinn til að hjálpa okkur og ekki sakaði hversu klár þú varst sem kom sér oft vel í gegnum skólagönguna okkar. Þín er sárt saknað og mun minning þín lifa í hjörtum okkar.

Bros þitt

hlýjar,

þinn hlátur

kítlar.

Hvert andartak

með þér

sem gullið ljós

geymt

í hjartastað.

Þín gullnu spor

yfir ævina alla

hafa markað

langa leið.

Skilið eftir

ótal brosin,

bjartar minningar

sem lýsa munu

um ókomna tíð.

Þín barnabörn

Engan hef ég þekkt ljúfari mann en Sigurð Árnason, frænda minn. Mér fannst alla tíð eins og ég gengi inn í hlýjuhjúp þegar ég hitti Sigga. En hann var ekki bara hlýr. Siggi var talnaglöggur með afbrigðum, minnugur og músíkalskur. Öllum þessum hæfileikum fann hann farveg á lífsleiðinni. Smám saman var þó flest af þessu frá honum tekið af sjúkdómi sem skerti bæði líkamlegt atgervi hans og og andlegt.

Siggi ólst upp í Litla-Hvammi í Mýrdal. Fyrstu æviár mín vorum við nágrannar í tvíbýli Litla-Hvamms, hann í austurbænum hjá móðurforeldrum sínum, Ástríði og Sigurði, en ég hjá mínum, Steinunni Helgu og Stefáni í vesturbænum. Ég var of ung til að eiga skýrar minningar af þessum tíma okkar saman en ég man hvað hann var mér ævinlega góður og hvað hann var baldinn sem lítill drengur. Þetta kemur vafalaust þeim sem aðeins þekktu hann sem uppkominn mann á óvart. Enda fór það svo að strax sem ungur maður var Siggi orðinn ímynd rólyndis og stóískur í allri framgöngu.

Siggi var menntaður viðskiptafræðingur og nýtti þá menntun á margvíslegan hátt svo sem við störf í Seðlabankanum og á Skólaskrifstofu Reykjavíkur, nú Skóla- og frístundasviði. Áratugum saman gerði hann einnig skattskýrslur fyrir fjöldann allan af fólki. En hann var líka bílaáhugamaður og vann árum saman sem bílstjóri hjá Strætisvögnum Reykjavíkur. Í samtölum okkar Sigga síðustu árin skemmtum við okkur við að rifja upp minningar úr Mýrdal. Ef bílar komu við sögðu urðu þeir að sérstöku umfjöllunarefni. Löngu eftir að minninu fór að hraka verulega mundi Siggi bílnúmer flestra sveitunga okkar í Mýrdal, ég mundi þrjú Z- númer en hann öll hin. Sem ungur maður lék Siggi í Tónabræðrum, vinsælli danshljómsveit í sinni sveit, var söngvari og trommuleikari.

Heilsu Sigga hrakaði hratt síðustu árin. Hann var mjög meðvitaður um hvert stefndi en gerði sér far um að vera jákvæður. Fyrir þrem árum ræddum við heilsufar hans og horfur og þá sagði hann alveg ljóst að heilsunni hrakaði en bætti við „maður verður að vera bjartsýnn og vona að allt fari á besta veg“. Þótt sú yrði ekki raunin var alltaf grunnt á húmornum hjá Sigga. Hann hafði gaman af að segja sögur og lengi vel gat hann kallað fram skemmtilegar minningar af mönnum og málefnum. Þá brosti hann svo augun geisluðu og þá fór ekki framhjá neinum hversu fallegur maður hann Siggi var.

Og þótt málið væri á endanum frá honum tekið var samt ævinlega jafn gott að hitta Sigga, sitja hjá honum, finna gamalkunna hlýjuna og haldast í hendur eins og við gerðum sem börn. Ég sendi fjölskyldu Sigga mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Vænn og góður frændi Sigurður Árnason er látinn. Siggi frændi ólst upp í Litla-Hvammi í Mýrdal hjá móðurforeldrum sínum Ástríði Stefánsdóttur og Sigurði Bjarna Gunnarssyni. Í Litla-Hvammi ólst ég líka upp. Við Siggi og Steini frændi, sem líka átti heima í Litla-Hvammi vorum á svipuðum aldri og lékum okkur mikið saman. Steini flutti seinna að Vatnsskarðshólum með foreldrum sínum og systkinum. Flutningur Steina fékk mikið á okkur frændsystkinin öll, en gott var að stutt var á milli bæjanna og auðvelt að hittast. Siggi hafði mikinn áhuga á bílum og bílaleik. Hann átti alltaf stóra og sterklega bíla sem afi hans, stóri Siggi smíðaði handa honum. Ég man eftir bílvegum með bröttum brekkum og skörpum beygjum sem Siggi bjó til í moldarflaginu fyrir ofan bæinn heima og það hvein og söng í bílnum hans þegar hann spólaði í brekkunni. Siggi eignaðist svo alvöru ferðabíl eða húsbíl seinna á ævinni og það kom ekki á óvart að hann lét hann heita Litli-Hvammur. En stóri Siggi smíðaði ekki bara bíla handa afastráknum sínum, hann smíðaði bæði sleða og skíði og við krakkarnir nutum góðs af. Oft snjóaði allt í kaf í Litla-Hvammi og þá var farið með sleðann upp á Klif og Haus og saman brunað niður á ógnarhraða og endað úti í móa. Þessar vísur samdi Stefán afi okkar um okkur þrjú:

Það kom fyrir að okkur krakkana langaði mjög mikið að eignast ýmislegt. Eitt sinn datt okkur Sigga snjallræði í hug. Það var að biðja Guð um að gefa okkur þetta. Við skrifuðum langan lista yfir það sem okkur langaði mest í og þar sem kirkjan var ekki langt undan töldum við að best væri að fara þangað og leggjast á bæn við altarið. Við vissum auðvitað að við máttum alls ekki fara í kirkjuna, en löngunin í dótið yfirskyggði boð og bönn og við læddumst þangað án þess að nokkur yrði þess var. Síðan báðum við Guð heitt og innilega að gefa okkur dúkkur, bíla, stígvél og margt fleira sem var á óskalistanum. Við komumst heim án þess að upp um okkur kæmist en innst inni skömmuðumst við okkar svolítið. Við þorðum varla að tala um þetta okkar í milli og engum sögðum við frá þessu. Ekki komu bílar og dúkkur samstundis til okkar, en með árunum eignuðumst við eitt og annað af því sem við báðum Guð um að gefa okkur þarna í kirkjunni heima í Litla-Hvammi.

Það var gott að eiga frænda að. Hann var einstaklega bóngóður og átti alltaf tíma aflögu þrátt fyrir að vera störfum hlaðinn. Hann hjálpaði strákunum mínum við sín fyrstu bílakaup og svo var það skattskýrslan sem hann sá um fyrir mig og okkur í mörg ár. Fyrir það og alla hans góðvild og hlýju erum við fjölskyldan honum mjög þakklát.

Ég sendi innilegar samúðarkveðjur til allra ástvina Sigga frænda, Guð blessi minningu hans.