Af hverju gerir maður sjálfum sér það, ár eftir ár, að bera taugar til liðs í ensku úrvalsdeildinni? Ég hef haldið með Liverpool frá því ég man eftir mér og það er vissulega erfiðara í dag en oft áður.
Af hverju gerir maður sjálfum sér það, ár eftir ár, að bera taugar til liðs í ensku úrvalsdeildinni? Ég hef haldið með Liverpool frá því ég man eftir mér og það er vissulega erfiðara í dag en oft áður. Kannski er maður of góðu vanur eftir almennt dekur frá lærisveinum Jürgens Klopps undanfarin þrjú tímabil.

Maður hefur svo sannarlega gengið í gegnum hæðir og lægðir sem stuðningsmaður Liverpool en í minningunni hefur liðið þó alltaf átt einhvers konar draumaleiki inn á milli sem hafa gefið manni veika von og rifið mann upp úr sófanum.

Samfélagsmiðlar eru í aðalhlutverki hjá knattspyrnufélögum í dag og hjá Liverpool FC er það ekkert öðruvísi. Þar á bæ byrja menn að hita upp fyrir leiki vikunnar þremur til tveimur dögum fyrir leikdag. Þar spila menn myndbandsklippur af fræknum sigrum, stórkostlegum markvörslum og varnarleik, og auðvitað frábærum sóknarleik.

Eftir leikinn gegn Everton fékk ég nóg og sendi félaginu tölvupóst. Ég bað þá vinsamlegast um að hætta þessari eilífðarupphitun frá „dásemdardögunum“ og birta frekar myndbönd af einhverjum eldgömlum 7:0-töpum svo maður gæti í það minnsta sett sig í stellingar fyrir það sem koma skyldi. Ég hef ekki fengið neitt svar enn þá.

Það er samt erfitt að kvarta og kveina núna, enda liðið orðið Evrópumeistari, heimsmeistari og Englandsmeistari á undanförnum árum. Ég slökkti samt á sjónvarpinu um helgina og leyfði drengnum að halda áfram að horfa á Bubbi byggir, eftir að Everton fékk vítaspyrnu undir lok leiksins. Það eru alla vega þroskamerki, áfram gakk.