Á Boðnarmiði segir Ólafur Stefánsson: „Það styttist“:
Ó, Pfizer, ég fell þér um háls,
fagnandi tek svo til máls:
Að gefinni sprautu,
gönguna blautu
geng ég á barinn minn frjáls.
Og Jón H Karlsson segir: „Það hillir undir frelsi og sumaryl“:
Kórónufrelsi
Þrái sól og sumaryl
sunnanblæ og hlýju.
Í góðu veðri vera til
viðra mig að nýju.
Hólmfríður Bjartmarsdóttir yrkir:
Katrín konan hans Mara
kann ekki vínið að spara
er geðill við hann
þennan góðlynda mann.
Það er hún ekki við Ara.
Hallmundur Kristinsson svaraði:
Sífellt það gerir grínið,
gamla spaugsama brýnið.
Yrkjandi er
oftastnær hér
magnaðar vísur um vínið!
Hólmfríður aftur:
Um ýmislegt má yrkja grín
ef eitthvað skeður.
Best að yrkja um brennivín
því brennivínið gleður.
Og að síðustu Guðrún Bjarnadóttir:
„Magnaður er hann Mari.
Á morgun vil ég hann fari
burt frá Kötu,
með kók og skötu,
og komi til mín,“ stundi Ari.
Broddi B. Bjarnason rifjar upp stöku eftir Sigurkarl Stefánsson menntaskólakennara:
Góa raular rótt og þýtt
rímu veðurlagsins.
Ekki er kyn þótt brosi blítt
bræður öskudagsins.
Friðrik Steingrímsson yrkir um skjálftahrinuna:
Fyrir dyrum virðist vá,
vitneskju um það hrinan gaf,
að Reykjanesið rifni frá
og reki út á ballarhaf.
Gamlar karla- og kerlingavísur:
Einu sinni karlinn kvað
við kerlinguna sína:
„Mikið gerir ellin að
ég ætlaði varla að geta það!“
„Nógur er tíminn,“ kerling kvað,
„að komast í himnahöllu,
mér er nú ekki mikið um það –
maturinn er fyrir öllu.“
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is