Engin umhyggja í siðlausum heimi

Titill kvikmyndarinnar I Care a Lot er bæði óvenjulegur og forvitnilegur, yfirlýsing um að viðkomandi láti sér virkilega annt um aðra og velferð þeirra. En þar sem um bleksvarta gamanmynd með dálitlu spennuívafi er að ræða er ljóst frá upphafi að hann er alls ekki lýsandi fyrir konuna sem prýðir veggspjaldið, kaldrifjaða lögmanninn Mörlu Grayson.

Grayson svífst einskis þegar kemur að því að hafa fé af öldruðum og er lögskipaður forráðamaður fjölda fólks sem komið hefur verið á dvalarheimili gegn vilja sínum. Myndin hefst á því að bálreiður maður reynir að ráðast inn á slíkt heimili en er stöðvaður af öryggisverði. Í réttarsal segir hann Grayson hafa meinað honum að hitta móður sína og hirt allar eigur hennar og fé. Grayson lætur eins og hún sé alsaklaus og miður sín yfir þessum ásökunum og dómari vísar málinu frá.

Lögmaðurinn á í samstarfi við lækni sem tekur þátt í svikamyllunni gegn greiðslu og líka forstjóra dvalarheimilis sem þiggur háar greiðslur fyrir að loka gamla fólkið inni og svipta það réttindum á borð við að tala í síma, hitta ættingja eða fara út úr húsi. Læknirinn gefur út vottorð um að viðkomandi sé ekki lengur fær um að hugsa um sig sjálfur og þurfi því lögskipaðan forráðamann, mætir fyrir dómara þessu til staðfestingar og dómarinn skipar svo Grayson forráðamann. Þetta ferli er margendurtekið en alltaf treystir dómarinn Grayson enda er hún mjög svo sannfærandi lygari í litríkri túlkun Rosamund Pike. Grayson til aðstoðar er unnusta hennar Fran og taka þær höndum saman þegar kemur að því að selja eigur hinna öldruðu og leggja gróðann inn á reikning Grayson. Fran sér einnig um ýmsa rannsóknarvinnu og undirbúning fyrir frelsis- og eignasviptingu hinna öldruðu. Dag einn kemur parið auga á mikla gullnámu, Jennifer nokkra Peterson sem býr ein í glæsilegu einbýlishúsi, á fokdýran Benz en enga nána ættingja. Grayson sér að þarna er komin gullgæs og lætur loka Peterson inni á dvalarheimili, selur húsið hennar og allar eigur og kemst svo heldur betur í feitt þegar hún opnar öryggishólf gömlu konunnar. Fljótlega kemur babb í bátinn því Peterson er ekki öll þar sem hún er séð og á sér valdamikinn og stórhættulegan verndara. Grayson er hótað en hún er föst fyrir og segist aldrei lúffa fyrir öðrum og þá allra síst karlmönnum. Hún á ekki von á góðu.

I Care a Lot er prýðileg skemmtun þótt ekki risti hún djúpt og margt sé kunnuglegt þegar kemur að persónum og handriti. Pike leikur hina siðlausu aðalpersónu með tilþrifum, djöfullegu brosi og margræðu augnaráði, sannkallaður kvendjöfull þar á ferð. Ekki er unnustan miklu skárri, Fran sem hin mexíkóska Eiza González leikur og á heildina litið er enga góðhjartaða manneskju að finna í persónugalleríi myndarinnar. Allir virðast vondir og siðlausir en á misháu stigi. Einn hinna vondu er Roman nokkur, hættulegi verndarinn sem Peter Dinklage leikur af sínum alkunna sjarma. Roman þessi er skondin persóna, glímir við reiðiköst og er sólginn í makkarónur og krembrauð. Í einu atriði myndarinnar lýsir hann því hversu leiðinlegt honum þyki að missa stjórn á skapi sínu sem hann gerir þó ítrekað og í öðru hangir hann niður úr lofti skrifstofu sinnar í fimleikahringjum á meðan „Vísur Vatnsenda-Rósu“ hljóma undir í flutningi Hamrahlíðarkórsins. Nei, ég er ekki að grínast! Stórkostlegt atriði.

Dianne Wiest leikur gömlu konuna, Jennifer Peterson, og henni bregst ekki bogalistin frekar en fyrri daginn. Leikur Wiest er blæbrigðaríkur og unun að fylgjast með hinu sanna eðli persónunnar koma smám saman upp úr kafinu. Wiest breytist úr vinalegri eldri konu í algjöran djöful, mætti segja, en þó eru engar ýkjur í leiknum.

Í upphafi og endi myndarinnar predikar Grayson yfir áhorfendum og sýnir þeim inn í hugarheim sinn. Í hennar huga snýst lífið um að éta eða vera étinn, að vera sá sem tekur en ekki sá sem tekið er af. Þannig réttlætir hún gjörðir sínar sem eru grimmilegar, ólöglegar og siðlausar. Grayson virðist aðeins elska tvennt í lífinu, kærustuna sína og peninga, og þá álíka mikið. Þetta er svarthvítur heimur og svarthvít heimssýn enda um gamanmynd að ræða. Myndin er sögð gaman-, spennu- og glæpamynd en er þó fyrst og fremst gamanmynd. Spennan hefði gjarnan mátt vera meiri. Dinklage er heldur lítið ógnvekjandi og spurning hvort hann hafi átt að vera það yfirleitt. Pike vekur mun meiri hroll og ef eitthvað er heldur áhorfandinn frekar með Roman en Grayson. Þó er myndin af því tagi að allir eiga skilið makleg málagjöld og maður á von á þeim alla myndina. Segi ekki meir um hvernig fer fyrir þessu skítapakki.

Frumsamin tónlist myndarinnar er hressandi hljóðgervlapopp sem á sérstaklega vel við í atriðum þar sem Grayson puðar á þrekhjóli í neonlýstum líkamsræktarsal. Myndin er líka á heildina litið litrík, litirnir magnaðir upp og Pike látin klæðast rauðum og gulum fötum, æpandi litum og sker sig úr frá öðrum persónum myndarinnar sem eru í heldur daufari litum.

Eitthvað virðist efni myndarinnar hafa stuðað marga áhorfendur, ef marka má umsagnir á vefjunum IMDb og Metacritic. Líklega er það siðleysið og hin illa meðferð á varnarlausu fólki sem fer illa í fólk. En þá ber að hafa í huga að þetta er svört kómedía og persónurnar því ýktar og atburðarásin óraunsæ. Hér er ekki kafað á dýptina og efni í aðra og alvarlegri kvikmynd hvernig farið er með aldraða sem geta ekki lengur séð um sig.

I Care a Lot er skemmtileg mynd, á köflum bráðfyndin og ég býst við að það hafi verið helsta markmið handritshöfundar og leikstjóra, J Blakeson. Hún missir ögn dampinn í seinni hlutanum og verður helst til fyrirsjáanleg en á heildina litið er þetta fínasta afþreying.