Einhyrningur sem stingur í stúf

Kristín Heiða Kristinsdóttir

khk@mbl.is

Ég er með þessari sýningu meðal annars að spá í lífið og tilveruna og landið sem ég stend á, náttúruna og alls konar þjóðleg séreinkenni Íslands,“ segir Haraldur Sigmundsson myndlistarmaður sem opnaði í gær sýningu sína, Stingur í stúf , í Listasal Mosfellsbæjar. Í sýningarskrá er verkum Haraldar lýst sem glettnum og litríkum en á sama tíma hæðnum og dimmum. Þar kemur einnig fram að listamaðurinn hafi skapað sinn sérstaka stíl sem hann kallar dropastíl, en hann fæst með því að sprauta málningunni úr poka með rjómasprautustút svo hún myndi efnismikla dropa. Þegar blaðamann bar að garði var Haraldur í óðaönn að setja upp sýninguna ásamt tvíburabróður sínum og gekk nokkuð brösuglega að hengja stórt einhyrningshöfuð upp á vegg.

„Þetta er íslenski einhyrningurinn, sá seinasti sem fannst uppi á jökli og það eru eldgos í augum hans. Mig hefur lengi dreymt um að stoppa upp dýr, svo ég ímynda mér að þetta sé uppstoppaður einhyrningur hjá mér,“ segir Haraldur sem hefur myrkvað þakglugga í sýningarsalnum svo gosin njóti sín, en annað verk hans í salnum lýsir líka í myrkri. Við hlið einhyrningsins er svarti íslenski fjárhundurinn, glitrandi í ótal dropum.

„Þessi hundur er ádeila eða til umhugsunar um framkomu okkar Íslendinga við fólk sem við köllum erlent vinnuafl,“ segir Haraldur sem með verkum sínum vill pota í ýmislegt sem betur mætti fara í íslensku samfélagi.

„Nafnið á sýningunni, Stingur í stúf , vísar til þess að ég hef gaman af öllu sem er öðruvísi, óvenjulegt eða ögrandi. Nafnið vísar líka í stílinn minn, dropa sem stinga, en fólk langar alltaf til að snerta verkin mín, sem ég er ánægður með, en því bregður þegar það stingur sig. Rétt eins og fólk finnur stundum sársauka þegar það freistast til að snerta freistingar lífsins,“ segir Haraldur og tekur fram að vegna sóttvarna verði bannað að snerta verkin á þessari sýningu.

„Eitt af verkum mínum, sem átti að vera hér á sýningunni, stakk of mikið í stúf og var ekki leyft, en það var kistulagning vélapans Bóbós sem eitt sinn var í Hveragerði. Í verkinu mínu liggur apinn í líkkistu og segir „lífið er núna“. Þetta var mín leið til að takast á við sorgina í mínu lífi með húmor, en pabbi dó núna í janúar. Dauðinn virðist enn vera tabú í samfélagi okkar,“ segir Haraldur og gengur að dropamálverki sem er andlitsmynd af föður hans.

„Ég gaf pabba hana í afmælisgjöf þegar hann varð sjötugur fyrir fimm árum. Ég hef ekki sýnt hana áður.“

Grýlugríma og álfapottur

Þegar gengið er um sýningu Haraldar, milli litríkra þrívíðra málverka og skúlptúra í anda popplistarinnar, þá er ekki laust við að þau veki hungur, gesti langar næstum að borða þau, svo mikið minna þau á girnilegar kökuskreytingar. Þau eru „kitsuð“ og skemmtileg og Haraldur kemur víða við, mörg verkanna eru háðsádeila á íslenskt samfélag þar sem hann afbakar á grallaralegan hátt hin ýmsu þjóðartákn. Auk svarta íslenska fjárhundsins má til dæmis sjá verk sem heitir Gullfoss og minnir á bláan skrautkjól, en þar leynist einn gulldropi sem gestir þurfa að leita að. Einnig er á sýningunni verk sem heitir Álfapottur, annað sem er Grýlugríma, spegill sem heitir Íslandsvinur og verk sem heitir Guð minn almáttugur. Þar er líka sjálfsmynd teiknuð af tvíburabróður Haraldar, sem hann svo kláraði, enda segir hann tvíburabróður sinn vera hluta af sér.

„Hér er ein mynd eftir ungan nemanda minn sem ég bætti fígúru inn á, en ég er myndlistarkennari í Krikaskóla hér í Mosó. Starfsmaður í skólanum á líka eina mynd á sýningunni en þar bætti ég aðeins við einni doppu.“

Sýningin Stingur í stúf, stendur til og með 16. apríl. Listasalur Mosfellsbæjar er staðsettur inn af Bókasafni Mosfellsbæjar, í Kjarna, Þverholti 2.