Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Mun það vera á mörgu smetti.
Má það finna hrossi á.
Hrikalegt á Huldukletti.
Hljóðfæri það kalla má.
Eysteinn Pétursson svarar:
Hver með nefi sínu syngur.
Svo er nefið hrossum á.
Ásýnd neflaus augu stingur.
Á svo klettum nef má sjá.
Knútur H. Ólafsson á þessa lausn:
Á andliti hverju er oftast nef,
einnig á hnakki reiðmannsins.
Kostulegt séð hef ég klettanef,
kveður við hátt í nefi söngmannsins.
Guðrún B. leysir gátuna svona:
Nef stendur hátt á henni.
Hnakknef á sumum jó.
Að Hulduklettsnefinu nenni.
Með nefi sínu lag bjó.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna þannig:
Nef oss er af Guði gefið.
Á Grána mínum konungsnef.
Kunnuglegt er kletta nefið.
Kveður fugl með nefi stef.
Þá er limra eftir Guðmund:
Þið kannist við Afa frá Knerri,
sem kverkmæltur skrollar á erri,
með ógnar stórt nef,
og ef hann fær kvef
kemur út úr því risastór hnerri.
Og síðan ný gáta eftir Guðmund:
Næturkyrrð mig núna sveik,
náttúruöflin fóru á kreik,
gátu samt ég sendi þá,
sem í skyndi hrökk mér frá:
Mörg á akri megum sjá.
Mörg þau koma skáldum frá.
Dömum þarfaþing ég tel.
Þykja skreyta herra vel.
Ég hitti Ingimund Jónsson í Kaffivagninum og hann kenndi mér þessa stöku:
Enginn fyrir endann sér
á alheims covid-stríði
en mikilvægast enn þá er
að allir hlýði Víði.
Örn Arnarson kvað:
Mér varð allt að ís og snjó.
Oft var svalt í förum.
Ekki skaltu undrast þó
andi kalt úr svörum.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is