Snýst ekki um að knúsa hvolpa

Kristín Heiða Kristinsdóttir

khk@mbl.is

Ég var mjög ung þegar ég ákvað að starfa í framtíðinni við eitthvað tengt dýrum. Ég var alveg sjúk í dýr þegar ég var krakki og er það enn. Ég hef átt ófá gæludýr um ævina, ég kynntist líka snemma dýrum í sveitinni þar sem foreldrar mínir eiga sumarbústað,“ segir Kristín Sara Georgsdóttir, en hún útskrifaðist í gær sem dýrahjúkrunarfræðingur frá Hansenberg í Danmörku.

„Ég komst að því um haustið fyrir fjórum árum að þetta nám væri yfir höfuð til og ég var komin út til Danmerkur um áramótin og byrjuð í skólanum. Þetta er þriggja og hálfs árs nám og skólinn er staðsettur í Kolding á Jótlandi. Ég fór alltaf út í tíu vikur í einu, sem var í raun ein önn, en á milli þess kom ég til Íslands til að vinna á dýraspítala hér heima, það var er hluti af náminu. Það var líka verklegt nám úti, þar eru hundar í skólanum, lítill dýragarður, rannsóknarstofa og alls konar tæki og tól fyrir verklegt nám. Námið er eðli málsins samkvæmt á dönsku og var fyrir vikið strembið fyrir mig til að byrja með. Ég skildi eiginlega ekkert á fyrstu önninni, en ég átti góðar vinkonur úti sem þýddu fyrir mig og systir mín hér heima hjálpaði mér líka, svo þetta kom fljótt.“

Bæði krefjandi og gefandi

Þegar Kristín Sara er spurð í hverju starf dýrahjúkrunarfræðings felst, segir hún það felast í hinum ólíkustu störfum.

„Við erum hægri hönd dýralækna, þeir sjá um sjúkdómsgreiningar og fyrirskipa meðhöndlanir en við gerum svo oft það sem þarf að gera í framhaldi og þá eftir þeirra fyrirmælum. Við sjáum til dæmis um mikið af sáravinnu og að setja umbúðir á þau, aðstoðum við röntgenmyndatökur og sjáum um alla umönnun eftir aðgerðir og í vöknun. Við vinnum einnig mikið af rannsóknarvinnunni sem svo dýralæknarnir lesa úr. Einnig sinnum við tannhreinsunum, sjáum um vöktun á svæfingu á dýrum í aðgerðum, gefum lyf og ótalmargt fleira. Dýrahjúkrunarfræðingar geta sérhæft sig á ýmsum sviðum, til dæmis í endurhæfingu dýra eftir aðgerðir eða almenna sjúkraþjálfun, við getum farið í sérnám í svæfingum dýra eða tannheilsu þeirra og fleiri sérsvið eru möguleg. Starfið er mjög fjölbreytt, bæði krefjandi og gefandi,“ segir Kristín Sara sem starfar hjá Dýraspítalanum í Garðabæ.

„Við erum fimm dýrahjúkrunarfræðingar sem störfum þar.“

Eflandi að sigrast á öllu

Kristín Sara segir að það hafi verið mjög stórt skref fyrir hana að fara ein út til Danmerkur í nám, því hún hefur glímt við bæði þunglyndi og kvíða.

„Þar fyrir utan er ég greind með ADHD, en núna er ég að mestu laus við bæði þunglyndið og kvíðann og ég hef lært að lifa með mínu ADHD. Vissulega var erfitt í byrjun að fara frá öllum í fjölskyldunni, kærastanum mínum og hundinum mínum, og að vera ein í landi þar sem ég talaði ekki tungumálið. Ég bjó á heimavist og í þessum bæ var ekki Metro eða lest innanbæjar, en ég lærði bara að njóta þess. Mér tókst þetta allt saman og ég hef styrkst mjög mikið andlega, það var mjög eflandi fyrir mig að sigrast á þessu öllu.“

Þegar hún er spurð hvort eitthvað hafi komið henni á óvart í náminu, segir hún að í raun hafi allt komið á óvart.

„Dýrahjúkrun snýst ekki um það eitt að knúsa hvolpa, eins og sumir halda, heldur getur það verið erfitt og skítugt starf. Það getur alveg tekið á að vera að sinna mjög veikum dýrum,“ segir Kristín Sara sem vegna Covid komst ekki út til Danmerkur á lokaönninni í náminu og hefur námið frá því í janúar á þessu verið fjarnámi á netinu.

„Auðvitað er líka leiðinlegt að missa af útskriftinni og því að fagna með öllum vinum mínum sem ég hef eignast úti í Danmörku, en við fögnum saman seinna.“